അതിഥിസൽക്കാരം (hospitality)

‘ഫിലൊക്സെനിയ’ എന്ന ഗ്രീക്കുപദത്തിന് അപരിചിതരോടുള്ള സ്നേഹം എന്നാണർത്ഥം. സ്ഥിരമായ വാസസ്ഥാനമില്ലാതെ അലഞ്ഞു തിരിഞ്ഞിരുന്ന യിസ്രായേല്യരുടെ ജീവിത ശൈലിയിൽ ആതിഥേയമനോഭാവം രൂഢമൂലമായിരുന്നു. പരസ്പരമുള്ള രഞ്ജനമനോഭാവത്തിന്റെ ബാഹ്യപ്രകടനമായിരുന്നു അതിഥി-ആതിഥേയ ബന്ധങ്ങൾ. അതിഥിയെ സ്വീകരിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ അയാളുടെ എല്ലാ സംരക്ഷണത്തിനും ഉത്തരവാദി ആതിഥേയനാണ്. കുടുംബാംഗങ്ങളുടെ ജീവൻ ബലികൊടുത്തും അതിഥിയെ സംരക്ഷിക്കുവാൻ അവർ ഒരുമ്പെടും. (ഉല്പ, 19:1; ന്യായാ, 19:24,25). പുതിയനിയമത്തിൽ അതിഥിസൽക്കാരം മറക്കരുതെന്ന നിർദ്ദേശവും (എബ്രാ, 13:1), അതിഥിസൽക്കാരം ആചരിപ്പിൻ എന്ന കല്പനയും (റോമ, 12:13; 1പത്രൊ, 4:9) ഉണ്ട്.

ആതിഥ്യത്തെക്കുറിക്കുന്ന പ്രയോഗങ്ങൾ ബൈബിളിൽ വിരളമാണ്. എന്നാൽ അബ്രാഹാമിന്റെ കാലം തൊട്ട് ആതിഥ്യം നൽകിവന്നതിന്റെ രേഖയുണ്ട്. (ഉല്പ, 14:17-19; എബ്രാ, 13:2). ഒരുവൻ അറിയാതെതന്നെ അബ്രാഹാം ചെയ്തതുപോലെ യഹോവയെയോ (ഉല്പ, 18:1-8), ദൈവദൂതനെയോ (ന്യായാ, 6:17-23; 13:15-21; എബ്രാ, 13:2) സൽക്കരിക്കാം. അബ്രാഹാം സൽക്കരിച്ച ദൂതന്മാരെ ലോത്തും സൽക്കരിച്ചതായി കാണുന്നു (ഉല്പ, 19). അബ്രാഹാമിന്റെ ദാസനും അവന്റെ ഒട്ടകങ്ങൾക്കും റിബെക്കാ വെള്ളം കൊടുത്തു. പ്രതിഫലമായി അവൾക്കു സ്വർണ്ണാഭരണങ്ങൾ ലഭിച്ചു. (ഉല്പ, 24:15-28). ലാബാനും സ്നേഹപൂർവ്വം അബ്രാഹാമിന്റെ ദാസനെ സ്വീകരിക്കുന്നതു കാണാം. യാക്കോബും ലാബാന്റെ വീട്ടിൽ ദീർഘകാലം താമസിച്ചു. (ഉല്പ, 29:1-14). ഒരു പ്രത്യേക ഉദ്ദേശ്യത്തോടു കൂടെയാണെങ്കിലും യോസേഫ് തന്റെ സഹോദരന്മാരോടു കാണിച്ച ആതിഥ്യം സുപരിചിതമാണ്. (ഉല്പ, 43:15-34). ഒളിച്ചോടിയ മോശെ ആടുകൾക്കു വെള്ളം കൊടുക്കുവാൻ റെഗൂവേലിന്റെ പുത്രിമാരെ സഹായിച്ചു. തുടർന്നു പ്രസ്തുത ഭവനത്തിൽ മോശെ സ്വീകരിക്കപ്പെട്ടു. (പുറ, 2:13-22). മാനോഹ ഒരു ദൂതനെ സൽക്കരിച്ചു. (ന്യായാ, 13:2-23). ഗിബെയയിൽ ഒരപരിചിതനെ ആരും സ്വീകരിച്ചില്ല; ഒടുവിൽ ഒരു വൃദ്ധനാണ് അയാൾക്ക് ആതിഥ്യം നൽകിയത്. ഈ ദുരന്തകഥ ന്യായാധിപന്മാർ 19:11-30-ൽ കാണാം. ശലോമോൻ രാജാവ് ആഡംബരപൂർവ്വം അതിഥികളെ സ്വീകരിച്ചു. (1രാജാ, 4:22). അഹശ്വേരോശ് (എസ്ഥ, 1:2-8), വസ്ഥി (എസ്ഥേ, 1;9), എസ്ഥേർ (എസ്ഥേ, 5:4-8; 7:1-10) എന്നിവരുടെ സ്വീകരണങ്ങളും പ്രസിദ്ധമാണ്. ഈസേബെൽ 850 പ്രവാചകന്മാർക്ക് ഭക്ഷണം നല്കി. (1രാജാ, 18:19). നെഹെമ്യാവിന്റെ പരിചരണത്തിൽ 150 പേരുണ്ടായിരുന്നു. (നെഹെ, 5:17). ക്രിസ്തു 5,000 പേരെയും 4,000 പേരെയും അത്ഭുതകരമായി പോഷിപ്പിച്ചു. (മത്താ, 14:15-21; മർക്കൊ, 6:35-44; ലൂക്കൊ, 9:12-17; യോഹ, 6:4-13; മത്താ, 15:32-38).

അതിഥിസൽക്കാരം ഒരാചാരം എന്നതിലേറെ ദൈവത്തിലുള്ള വിശ്വാസത്തിന്റെ ബഹിഷ്പ്രകടനമായിരുന്നു. (ഇയ്യോ, 31:32; യെശ, 58:7). സഞ്ചാരിയുടെ ആവശ്യം സാധിച്ചു കൊടുക്കാതിരിക്കുന്നത് വലിയ കുറ്റമാണ്. ദൈവവും (ആവ, 23:3,4), മനുഷ്യനും (1ശമൂ, 25:2-38; ന്യായാ, 8:5-17) അതിനു ശിക്ഷ നല്കും. 1ശമൂവേൽ 25:28-ൽ കുറ്റത്തിനു ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്ന എബ്രായ പദം ‘പെഷാ’ ആണ്. ഉടമ്പടി ലംഘനത്തിനുപയോഗിക്കുന്ന പദമാണത് ആതിഥ്യമര്യാദ ലംഘിക്കുന്നതിന്റെ ഗൌരവം അതു വെളിപ്പെടുത്തുന്നു. യായേൽ ആതിഥ്യമര്യാദ ലംഘിച്ചതിനു ഒരു ന്യായീകരണവുമില്ല. കുടുംബത്തോടുള്ള സ്നേഹവും ദൈവത്തിൽ ഉള്ള അടിപതറാത്ത വിശ്വാസവും മാത്രമേ ന്യായീകരണമായി കാണാനുള്ളു. (ന്യായാ, 4:11; 5:24-27). ആത്മീയദോഷം വരുത്തുന്ന ക്ഷണങ്ങൾ നിരാകരിക്കേണ്ടതാണ്. (സദൃ, 9:18). സങ്കേതനഗരങ്ങളുടെ ക്രമീകരണവും (പുറ, 35:9-35; യോശു, 20:1-9), പരദേശികളെക്കുറിച്ചുള്ള കരുതലും (പുറ, 22:21; ലേവ്യ, 19:10; ആവ, 10:19) നോക്കുമ്പോൾ പഴയനിയമകാലത്തെ അതിഥി സൽക്കാരത്തിന്റെ വ്യാപ്തി മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയും.

കിണറിന്റെ അടുക്കലാണ് അപരിചിതർ പൊതുവെ കണ്ടുമുട്ടാറുള്ളത്. (ഉല്പ, 24:14; പുറ, 2:20). ഒരു അപരിചിതൻ നഗരവാതിൽക്കൽ ആതിഥ്യം പ്രതീക്ഷിച്ചു കാത്തു നിൽക്കും. (പുറ, 19:1; ന്യായാ, 19:5). ആതിഥേയൻ സൌമനസ്യത്തോടുകൂടി അയാളെ സ്വീകരിക്കും. അതിഥികളുടെ കാൽ കഴുകുക (ഉല്പ, 18:4; 19:2; 24:32; ന്യായാ, 19:21), തല എണ്ണകൊണ്ട് അഭിഷേകം ചെയ്യുക (സങ്കീ, 23:5; ആമോ, 6:6; ലൂക്കൊ, 7:46), ഭക്ഷണം നൽകുക (ഉല്പ, 18:5; ആവ, 23:4; 1ശമൂ, 25:18; 1രാജാ, 17:10,11) എന്നിവ ചെയ്യേണ്ടതാണ്. യാത്രക്കാരുടെ ഉന്മേഷത്തിനായി പാലും തൈരും നൽകും. (ഉല്പ, 18:8; ന്യായാ, 5:25). അതിഥിയുടെ മൃഗങ്ങൾക്കു വെള്ളവും തീറ്റിയും നൽകാറുണ്ട്. (ഉല്പ, 24:14, 32; ന്യായാ, 19:21). ഒരുക്കിയ മുറി അതിഥിക്കു നൽകിയിരുന്നു. (2രാജാ, 4:10).

പഴയനിയമകാലത്തെ ആതിഥ്യമര്യാദകൾ പുതിയനിയമ കാലത്തും തുടർന്നുവന്നു. കാൽ കഴുകുന്നതിനു വെള്ളം കൊടുക്കുകയും തലയിൽ എണ്ണ പൂശുകയും ചെയ്തിരുന്നതിനു പുറമേ അതിഥികളെ ചുംബിക്കുക പതിവായിരുന്നു. പരീശനായ ശീമോന്റെ ഭവനത്തിൽ വച്ചു പട്ടണത്തിൽ പാപിനിയായ സ്ത്രീ യേശുവിനെ പരിമളതൈലം പൂശി. മറ്റുള്ളവർ അവളെ കുറ്റം പറഞ്ഞുവെങ്കിലും ക്രിസ്തു അവളെ സ്വീകരിച്ചു. (ലൂക്കൊ, 7:37-40). യേശുവും അപ്പൊസ്തലന്മാരും ഇടയ്ക്കിടെ ആതിഥ്യം സ്വീകരിച്ചിരുന്നു. യേശുവിന് ഒരു പ്രത്യേക വാസസ്ഥാനം ഉണ്ടായിരുന്നതായി കാണുന്നില്ല. മനുഷ്യപുത്രന് തല ചായ്ക്കാൻ ഇടമില്ലെന്നു യേശു തന്നെ വെളിപ്പെടുത്തി. (മത്താ, 8:20). യേശു പലരുടെയും ആതിഥ്യം സ്വീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. പരീശന്റെയും (ലൂക്കൊ, 7:36), മാർത്തയുടെയും (ലൂക്കൊ, 10:38), പരീശ്ര പ്രമാണിയുടെയും (ലൂക്കൊ, 14:1), സക്കായിയുടെയും (ലൂക്കൊ, 19:5), ശിമോന്റെയും (മർക്കൊ, 1:29), ലേവിയുടെയും (മർക്കൊ, 2:14,15), കുഷ്ഠരോഗിയായ ശിമോന്റെയും (മർക്കൊ, 14:3), ലാസറിന്റെയും (യോഹ, 12:2) അതിഥിയായി യേശു കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. അപ്പൊസ്തലനായ പൗലൊസ് തന്റെ മിഷണറി യാത്രയ്ക്കിടയിൽ യെഹൂദന്മാരുടെയും വിജാതീയരുടെയും ആതിഥ്യം സ്വീകരിച്ചിരുന്നു. അന്ത്യൊക്ക്യയിലും (പ്രവൃ, 14:26-28; 15:34), ലുദിയയുടെ വീട്ടിലും (പ്രവൃ, 16:14,15), കാരാഗൃഹ പ്രമാണിയുടെ വീട്ടിലും (പ്രവൃ, 16:34-36), യാസോന്റെ വീട്ടിലും (പ്രവൃ, 17:1-5), അക്വിലാസിന്റെ വീട്ടിലും (പ്രവൃ, 18:2,3), മ്നാസോന്റെ വീട്ടിലും (പ്രവൃ, 21:16) അപ്പൊസ്തലൻ പാർത്തിട്ടുണ്ട്.

ദൈവവേല ചെയ്യുന്നവരോട് വിശ്വാസികൾക്കു പ്രത്യേക കടപ്പാടുണ്ട്. അപ്പൊസ്തലന്മാരുടെ മിഷണറി പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ അവർക്ക് ആതിഥ്യം ധാരാളമായി ലഭിച്ചിരുന്നു. (പ്രവൃ, 10:6; 16:15; 17:17). ക്രിസ്തുവിന്റെ അനുയായികളെ നിരാകരിക്കുന്നവർ അതിന്റെ തിക്തഫലം അനുഭവിക്കും. (മത്താ, 25:34-36). ക്രിസ്ത്യാനികൾ തങ്ങളുടെ കൂട്ടുവിശ്വാസികൾക്കു ആതിഥ്യം നൽകിയിരുന്നു. (ഗലാ, 6:10). പീഡനം ഹേതുവായി ക്രിസ്ത്യാനികൾ ചിതറിയപ്പോൾ ഭൗതികമായ സഹായം അവർക്കാവശ്യമായി. (പ്രവൃ, 8:1; 11:19). സഞ്ചാര പ്രസംഗകരെ സഹായിക്കേണ്ട ചുമതല സഭകൾക്കായിരുന്നു. കാരണം അവർ അവിശ്വാസികളിൽ നിന്നും യാതൊന്നും സ്വീകരിച്ചിരുന്നില്ല. (3യോഹ, 7). പ്രാദേശിക സഭകളിലെ വിശ്വാസികൾ അവരെ സഹായിച്ചിരുന്നു. (അപ്പൊ, 9:43; 16:15; 18:3, 7). വ്യാജോപദേഷ്ടാക്കന്മാരെ വീട്ടിൽ കൈക്കൊള്ളുകയോ അവർക്കു കുശലം പറകയോ ചെയ്യാൻ പാടില്ല. (2യോഹ, 10). പുതുവിശ്വാസികളെ പരിചയപ്പെടുത്തുവാനുള്ള ശ്ലാഘ്യപ്രതം നൽകിയിരുന്നു. (റോമ, 16:1; 2കൊരി, 3:1). സാന്മാർഗ്ഗികമായി അധഃപതിച്ചവയായിരുന്നു അക്കാലത്തെ സത്രങ്ങൾ. ക്രിസ്ത്യാനികൾ അവ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നില്ല.

അതിഥിസൽക്കാരം ക്രിസ്ത്യാനിയുടെ കടമയാണ്. (റോമ, 12:13). മർക്കൊസിനെ സ്വീകരിക്കുന്നതിനുള്ള നിർദ്ദേശം പൗലൊസ് കൊലൊസ്യ സഭകൾക്കു നൽകി. (കൊലൊ, 4:10). പൗലൊസ് ജയിൽ മോചിതനാകുമ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിനു വേണ്ടി ഒരു പാർപ്പിടം ഒരുക്കണമെന്നു പൗലൊസ് ഫിലേമോനോട് ആവശ്യപ്പെട്ടു. (ഫിലേ, 22). അദ്ധ്യക്ഷന്റെ പ്രധാനയോഗ്യതയാണ് അതിഥിസൽക്കാരം. (1തിമൊ, 3:2; തീത്താ, 1:8). പിറുപിറുപ്പു കൂടാതെ സഹോദര സ്നേഹത്തോടുകൂടി (1പത്രൊ 4:9; എബ്രാ, 13:1) അതിഥിസൽക്കാരം ചെയ്യേണ്ടതാണ്.

കുട്ടായ്മ (fellowship)

കൂടിച്ചേർന്നിരിക്കുന്ന അവസ്ഥയാണ് കുട്ടായ്മ. ആശയവൈപുല്യമുള്ള പുതിയനിയമ പ്രയോഗങ്ങളിൽ ഒന്നാണിത്. ബൈബിളിൽ 22 പ്രാവശ്യം ഈ പദം പയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട്. (പ്രവൃ, 2:42; റോമ, 12:13; 1കൊരി, 1:9; 10:16, 10:16; 2കൊരി, 6:14; 8:3; 9:13; 13:14; ഗലാ, 2:9; ഫിലി, 1:6; 2:1; 3:11; 4:14, 15; കൊലൊ, 2:6; ഫിലെ, 1, 5; എബ്രാ, 13:16; 1യോഹ, 1:3, 1:3, 6, 7). കൂട്ടായ്മയെക്കുറിക്കുന്ന ഗ്രീക്കുപദം ‘കൊയ്നോനിയ’ അത്രേ. പുതിയനിയമത്തിൽ പത്തൊമ്പതിടത്ത് ഈ പദം ഉണ്ട്. (പ്രവൃ, 2:42; റോമ, 15:26; 1കൊരി, 1:9; 10:16, 10:16; 2കൊരി, 6:14; 8:4; 9:13; 13;14; ഗലാ, 2:9; ഫിലി, 1:5; 2:1; 3:10; ഫിലെ, 6; എബ്രാ, 13:16; 1യോഹ, 1:3, 1:3, 6, 7). റോമർ 15:26-ൽ ധർമ്മോപകാരം എന്നാണ് പരിഭാഷ ചെയ്തിട്ടുള്ളത്. കൊയ്നോനിയയുടെ ക്രിയാരൂപമായ കൊയ്നോനെയോ പുതിയ നിയമത്തിൽ എട്ടു സ്ഥാനങ്ങളിലുണ്ട്. വ്യത്യസ്ത പദങ്ങളെക്കൊണ്ടാണ് അതിന്റെ പരിഭാഷ മലയാളത്തിൽ നിർവ്വഹിച്ചിട്ടുള്ളത്: കൂടിയ (എബ്രാ, 2:14-ജഡരക്തങ്ങളോടു കൂടിയവർ), ഓഹരികൊടുക്കുക (ഗലാ, 6:6), ഓഹരിക്കാരനാകുക (1തിമൊ, 5:22), പങ്കുള്ളവരാകുക (1പത്രൊ, 4:13), കൂട്ടായ്മകാണിക്കുക (റോമ, 12:13; ഫിലി, 4:15) കൂട്ടാളിയാകുക (റോമ, 15:27; 2യോഹ, 11).

ഏതെങ്കിലും ഒരു കാര്യത്തിൽ പങ്കാളിത്തം ഉണ്ടോകുന്നതിനെ കുറിക്കുകയാണ് കൊയ്നോനെയോ. ഭാഗഭാഗാക്കുക, കൂട്ടായ്മ ആചരിക്കുക, കൂട്ടാളിയാവുക, ഓഹരിക്കാരനാവുക തുടങ്ങിയ അർത്ഥങ്ങളാണതിനുള്ളത്. പുതിയ നിയമപയോഗമനുസരിച്ചാ എല്ലാവരും മാനുഷികസ്വഭാവത്തിനു പങ്കാളികളാണ്. കാരണം എല്ലാവരും ജഡരക്തങ്ങളോടു കൂടിയവരാണ് (എബ്രാ, 2:14). ഭൗതിക വസ്തുക്കളെ അവർ പങ്കിട്ടനുഭവിക്കുന്നു (റോമ, 12:13; 15:27; ഗലാ, 6:6), പ്രവർത്തനത്തിൽ കൂട്ടായ്മ കാണിക്കുന്നു (1തിമൊ, 5:22), ക്രിസ്തുവിന്റെ കഷ്ടങ്ങൾക്കു പങ്കാളികളാവാൻ (1പത്രൊ, 4:13) വിശ്വാസത്തിനുവേണ്ടി കഷ്ടം സഹിക്കുന്നു. കൊയ്നോനിയയോടു അടുത്ത ബന്ധമുള്ള പദമാണ് കൊയ്നോനൊസ്. കൂട്ടാളി എന്നർത്ഥം. പുതിയനിയമത്തിൽ പത്തു പ്രാവശ്യം കാണപ്പെടുന്നു. (മത്താ, 23:30; ലൂക്കൊ, 5:10; 1കൊരി, 10:18, 20; 2കൊരി, 1:7; 8:23; ഫിലെ, 17; എബ്രാ, 10:33; 1പത്രൊ, 5:1; 2പത്രാ, 1:4). പൊതുവെ വ്യാപാരകാര്യങ്ങളിലെ പങ്കാളിയെക്കുറിക്കുകയാണീ പദം. ചില സവിശേഷാർത്ഥങ്ങൾ താഴെ കൊടുക്കുന്നു.

1. പ്രവൃത്തി ചെയ്യുന്നതിലുള്ള പങ്കാളിത്തം: “ഞങ്ങൾ പിതാക്കന്മാരുടെ കാലത്തു ഉണ്ടായിരുന്നു എങ്കിൽ പ്രവാചകന്മാരെ കൊല്ലുന്നതിൽ കൂട്ടാളികൾ ആകയില്ലായിരുന്നു എന്നു പറയുന്നു.” (മത്താ, 23:30, ഒ.നോ: 1കൊരി, 10:18, 20).

2. തൊഴിലിലുള്ള പങ്കാളിത്തം: മീൻപിടിത്തത്തിൽ പത്രോസിന്റെ കൂട്ടാളികളായിരുന്നു യാക്കോബും യോഹന്നാനും (ലൂക്കൊ, 5:10). തീത്തൊസ് തന്റെ കൂട്ടാളിയും (കൊയ്നോനൊസ്) കുട്ടുവേലക്കാരനും (സുനെർഗൊസ്) ആയിരുന്നുവെന്നു പൌലൊസ് രേഖപ്പെടുത്തുന്നു. (2കൊരി, 8:23). ഒനേസിമൊസിനുവേണ്ടി വാദിക്കുമ്പോൾ ഫിലേമോൻ തന്റെ കൂട്ടിയാണെന്നു പൗലൊസ് (ഫിലേ, 17) അവകാശപ്പെടുന്നു. ക്രിസ്തീയ ശുശ്രൂഷയിൽ എല്ലാവരും പരസ്പരം കൂട്ടാളികളത്രേ.

3. സമാനമായ അനുഭവത്തിലെ കൂട്ടാളിത്തം: ഒരു വ്യക്തിക്കായി മാത്രം ഒന്നും സംഭവിക്കുന്നില്ല. അനുഭവങ്ങൾ എല്ലാവർക്കും ഏറെക്കുറെ സമാനങ്ങളാണ്. ക്രിസ്തുവിനും മനുഷ്യനുണ്ടാകുന്ന അതേ അനുഭവങ്ങൾ ഉണ്ടായി. “എന്നാൽ നിങ്ങൾ പ്രകാശനം ലഭിച്ചശേഷം നിന്ദകളാലും പീഡകളാലും കുത്തുകാഴ്ചയായി ഭവിച്ചും ആവക അനുഭവിക്കുന്നവർക്കു കൂട്ടാളികളായിത്തീർന്നും ഇങ്ങനെ കഷ്ടങ്ങളാൽ വളരെ പോരാട്ടം കഴിച്ച പൂർവ്വകാലം ഓർത്തുകൊൾവിൻ.” (എബ്രാ, 10:32,33; ഒ.നോ: 2കൊരി, 1:6,7).

4. ദിവ്യസ്വഭാവത്തിനു കൂട്ടാളികളാകൽ: വിശ്വാസികൾ ഭൗമിക കാര്യങ്ങൾക്കു മാത്രമല്ല, സ്വർഗ്ഗീയ തേജസ്സിനും കൂട്ടാളികളാണ്; “ഇവയാൽ നിങ്ങൾ ലോകത്തിൻ മോഹത്താലുള്ള നാശം വിട്ടൊഴിഞ്ഞു ദിവ്യസ്വഭാവത്തിനു കൂട്ടാളികളായിത്തീരുവാൻ ഇടവരുന്നു.” (2പത്രൊ 1:4).

കുട്ടായ്മയുടെ സവിശേഷതകൾ: ദൈവകുടുംബത്തിലെ വീണ്ടും ജനിച്ചവർക്കിടയിലുള്ള സാമുഹിക ബന്ധത്തെയും അവർക്കു ദൈവിക ശുശുഷയിലുള്ള പരസ്പര സഹകരണത്തെയും, സർവ്വോപരി, ദൈവിക ത്രിത്വത്തിൽ അവർക്കുള്ള ആഴമേറിയ ഐക്യത്തെയും വെളിവാക്കുന്ന പ്രയോഗമാണ് കുട്ടായ്മ. ബാഹ്യവും കാലികവുമായ വ്യത്യാസങ്ങളെ ഉല്ലംഘിക്കുന്ന സഹജമായ ഐക്യവും സമാനമായ ഭാവവും കൂട്ടായ്മയുടെ അടിസ്ഥാന ഘടകങ്ങളാണ്. കൂട്ടായ്മയുമായി പൊരുത്തപ്പെടാത്ത ചില കാര്യങ്ങളുണ്ട്.

കൂട്ടായ്മയുടെ നിഷേധഘടകങ്ങൾ: 1. ഒരു വിശ്വാസിക്കു അവിശ്വാസിയുമായി യഥാർത്ഥ കൂട്ടായ്മ ഉണ്ടായിരിക്കുകയില്ല. (2കൊരി, 6:14-16). വിശ്വാസിയുടെയും അവിശ്വാസിയുടെയും സ്വഭാവഗുണങ്ങൾ പൂർണ്ണമായും വ്യത്യസ്തമാണ്. വിശ്വാസി ദൈവത്തിന്റെ പൈതലും അവിശ്വാസി പിശാചിന്റെ മകനും അതേ. “ദൈവത്തിന്റെ മക്കൾ ആരെന്നും പിശാചിന്റെ മക്കൾ ആരെന്നും ഇതിനാൽ തെളിയുന്നു; നീതി പ്രവർത്തിക്കാത്തവൻ ആരും സഹോദരനെ സ്നേഹിക്കാത്തവനും ദൈവത്തിൽ നിന്നുള്ളവനല്ല.” (1യോഹ, 3:10).

2. ജാതികളുടെ അനുഷ്ഠാനങ്ങളിലും ആഘോഷങ്ങളിലും പങ്കാളികളാകുവാൻ പാടില്ല. “അല്ല, ജാതികൾ ബലികഴിക്കുന്നതു ദൈവത്തിന്നല്ല ഭൂതങ്ങൾക്കു കഴിക്കുന്നു എന്നത്രേ; എന്നാൽ നിങ്ങൾ ഭൂതങ്ങളുടെ കൂട്ടാളികൾ ആകുവാൻ എനിക്കു മനസ്സില്ല. നിങ്ങൾക്കു കർത്താവിന്റെ പാനപാത്രവും ഭൂതങ്ങളുടെ പാനപാത്രവും കുടിപ്പാൻ പാടില്ല; നിങ്ങൾക്കു കർത്താവിന്റെ മേശയിലും ഭൂതങ്ങളുടെ മേശയിലും അംശികളാകുവാനും പാടില്ല.” (1കൊരി, 10:20,21).

3. ഒരു ക്രിസ്ത്യാനി ‘ഇരുട്ടിന്റെ നിഷ്ഫല പ്രവൃത്തികളിൽ കൂട്ടാളി ആകരുത്.’ (എഫെ, 5:11). വെളിച്ചവും ഇരുട്ടും തമ്മിൽ യാതൊരു ബന്ധവും ഇല്ല. വിശ്വാസി വെളിച്ചത്തിന്റെ പൈതലും അവിശ്വാസി ഇരുട്ടിൽ വസിക്കുന്നവനും ആകുന്നു. “നിങ്ങൾ ഇരുട്ടിലുള്ളവരല്ല; നിങ്ങൾ എല്ലാവരും വെളിച്ചത്തിന്റെ മക്കളും പകലിന്റെ മക്കളും ആകുന്നു; നാം രാത്രിക്കും ഇരുളിനുമുള്ളവരല്ല.” (1തെസ്സ, 5:5; ഒ.നോ: റോമ, 13:11-14; 1പത്രൊ, 2:9 – 12; 4:3).

4. മറ്റൊരുവന്റെ പാപത്തിൽ പങ്കാളി ആകരുത്. “യാതൊരുത്തന്റെ മേലും വേഗത്തിൽ കൈവെക്കരുത്; അന്യന്മാരുടെ പാപങ്ങളിൽ ഓഹരിക്കാരനാകയുമരുത്. നിന്നെത്തന്നെ നിർമ്മലനായി കാത്തുകൊൾക.” (1തിമൊ, 5:22). പാപത്തിലെ പങ്കാളിത്തം യെഹൂദന്റെ മേലും വിജാതീയന്റെ മേലും ന്യായവിധിക്കു കാരണമാണു. (റോമ, 1:32-2:2). “ദുർന്നടപ്പും യാതൊരു അശുദ്ധിയും അത്യാഗ്രഹവും നിങ്ങളുടെ ഇടയിൽ പേർ പറക പോലും അരുത്; അങ്ങനെ ആകുന്നു വിശുദ്ധന്മാർക്കു ഉചിതം. ചീത്തത്തരം പൊട്ടച്ചൊൽ, കളിവാക്കു ഇങ്ങനെ ചേർച്ചയല്ലാത്തവ ഒന്നും അരുതു; സ്തോത്രം അത്രേ വേണ്ടതു. ദുർന്നടപ്പുകാരൻ, അശുദ്ധൻ, വിഗ്രഹാരാധിയായ ദ്രവ്യാഗ്രഹി ഇവർക്കു ആർക്കും ക്രിസ്തുവിന്റെയും ദൈവത്തിന്റെയും രാജ്യത്തിൽ അവകാശമില്ല എന്നു നിങ്ങൾ അറിയുന്നുവല്ലോ. വ്യർത്ഥവാക്കുകളാൽ ആരും നിങ്ങളെ ചതിക്കരുതു; ഈ വകനിമിത്തമല്ലോ ദൈവകോപം അനുസരണം കെട്ടവരുടെ മേൽ വരുന്നു.” (എഫെ, 5:3-6).

5. ഇരുളിൽ നടക്കുമ്പോൾ ഒരു ക്രിസ്ത്യാനിക്കു ദൈവവുമായി കൂട്ടായ്മയില്ല. “ദൈവം വെളിച്ചമാകുന്നു; അവനിൽ ഇരുട്ടു ഒട്ടും ഇല്ല എന്നുള്ളതു ഞങ്ങൾ അവനോടു കേട്ടു നിങ്ങളോടു അറിയിക്കുന്ന ദൂതാകുന്നു.” (1യോഹ, 1:5). ഈ ഇരുട്ടിനെ ക്രിസ്തീയ സഹോദരനോടുള്ള വെറുപ്പായി കണക്കാക്കിയിരിക്കുന്നു. “വെളിച്ചത്തിൽ ഇരിക്കുന്നു എന്നു പറകയും സഹോദരനെ പകെക്കയും ചെയ്യുന്നവൻ ഇന്നേയോളം ഇരുട്ടിൽ ഇരിക്കുന്നു. സഹോദരനെ സ്നേഹിക്കുന്നവൻ വെളിച്ചത്തിൽ വസിക്കുന്നു; ഇടർച്ചെക്കു അവനിൽ കാരണമില്ല. സഹോദരനെ പകെക്കുന്നവനോ ഇരുട്ടിൽ ഇരിക്കുന്നു; ഇരുട്ടിൽ നടക്കയും ചെയ്യുന്നു. ഇരുട്ടു അവന്റെ കണ്ണു കുരുടാക്കുകയാൽ എവിടേക്കു പോകുന്നുവെന്നു അവൻ അറിയുന്നില്ല.” (1യോഹ, 2:9-11; ഒ.നോ: 1യോഹ, 3:15).

6. ക്രിസ്തുവിന്റെ ഉപദേശത്തിനു വിപരീതമായി നടക്കുന്ന ഒരാളിനോടു കൂട്ടായ്മ പാടില്ല. “ക്രിസ്തുവിന്റെ ഉപദേശത്തിൽ നിലനിൽക്കാതെ അതിർകടന്നു പോകുന്ന ഒരുത്തനും ദൈവം ഇല്ല; ഉപദേശത്തിൽ നിലനില്ക്കുന്നവനോ പിതാവും പുത്രനും ഉണ്ടു. ഒരുത്തൻ ഈ ഉപദേശവും കൊണ്ടു അല്ലാതെ നിങ്ങളുടെ അടുക്കൽ വന്നുവെങ്കിൽ അവനെ വീട്ടിൽ കൈക്കൊള്ളരുതു; അവനു കുശലം പറകയും അരുത്. അവനു കുശലം പറയുന്നവൻ അവന്റെ ദുഷ്പ്രവൃത്തികൾക്കു കൂട്ടാളിയല്ലോ.” (2യോഹ, 9-1). ചിലപ്പോൾ വിശ്വാസികൾക്കു ഭൗതികമായ ബന്ധങ്ങളെ ഉപേക്ഷിക്കേണ്ടിവരും. (2കൊരി, 6:14-18; വെളി, 18:4).

കുട്ടായ്മയുടെ വിധായക ഘടകങ്ങൾ: താഴെപ്പറയുന്ന കാര്യങ്ങളിൽനിന്നും വിശ്വാസികൾക്കു തമ്മിൽ അടിസ്ഥാനപരമായ ഒരൈക്യമുണ്ടെന്നു മനസ്സിലാക്കാം:

1. ക്രിസ്ത്യാനികൾ ദിവ്യസ്വഭാവത്തിനു കൂട്ടാളികളായിത്തീരുന്നു. “അവയാൽ അവൻ നമുക്കു വിലയേറിയതും അതിമഹത്തുമായ വാഗ്ദത്തങ്ങളും നല്കിയിരിക്കുന്നു. ഇവയാൽ നിങ്ങൾ ലോകത്തിൻ മോഹത്താലുള്ള നാശം വിട്ടൊഴിഞ്ഞിട്ടു ദിവ്യസ്വഭാവത്തിനു കൂട്ടാളികളായിത്തീരുവാൻ ഇടവരുന്നു.” (2പത്രൊ, 1:4). പുതിയ ജനനത്തിൽ അവരിൽ പാകിയ ദിവ്യവിത്ത് അവരെ പുതിയസൃഷ്ടി ആക്കുന്നു. (2കൊരി, 5:17; 1യോഹ, 3:9).

2. ക്രിസ്ത്യാനികൾ ക്രിസ്തുവിന്റെ പങ്കാളികൾ ആകുന്നു. (എബ്രാ, 3:14). ‘പുതിയ മനുഷ്യൻ’ (എഫെ, 4:24), യേശു ക്രിസ്തുവിൽ സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടവൻ (ഏഫെ, 2:10) ആണ്.

3. പരിശുദ്ധാത്മാവിനെ പ്രാപിച്ച ക്രിസ്ത്യാനികൾ (എബ്രാ, 6:4) പരിശുദ്ധാത്മാവു വസിക്കുന്ന ആലയം അത്രേ. (1കൊരി, 3:16; 6:19).

4. സ്വർഗ്ഗീയ വിളിക്കു ഓഹരിക്കാരായ (എബ്രാ, 3:11) വിശ്വാസികളുടെ യഥാർത്ഥ പൗരത്വം സ്വർഗ്ഗത്തിൽ ആണ്. (ഫിലി 3:20). ഇവിടെ അവർ അന്യരും പരദേശികളും ആയി കഴിയുന്നു. (1പത്രൊ, 2:11).

5. പിതാവിന്റെ ബാലശിക്ഷയ്ക്ക് വിശ്വാസികൾ വിധേയരാണ്. (എബ്രാ, 12:8). എല്ലാ ദൈവമക്കളും ദൈവത്തിന്റെ ശിക്ഷയ്ക്ക പാത്രമാകുന്നു.

6. ക്രിസ്തുവിന്റെ കഷ്ടപ്പാടിൽ ക്രിസ്ത്യാനികൾ പങ്കാളികൾ ആകുന്നു. “അവനിൽ ഇരിക്കേണ്ടതിനും അവന്റെ മരണത്തോടു അനുരൂപപ്പെട്ടിട്ടു അവനെയും അവന്റെ പുനരുത്ഥാനത്തിന്റെ ശക്തിയെയും കഷ്ടാനുഭവങ്ങളുടെ കൂട്ടായ്മയെയും അനുഭവിച്ചറിയേണ്ടതിന്നും.” (ഫിലി, 3:10; ഒ.നോ: എബ്രാ, 10:33; 1പത്രൊ, 4:13).

7. ക്രിസ്ത്യാനികൾ വെളിപ്പെടുവാനുള്ള തേജസ്സിന്റെ കൂട്ടാളികൾ ആകുന്നു. (2കൊരി, 1:7; 1പത്രൊ, 5:1). കർത്താവിന്റെ വരവിൽ അവർ തേജസ്സിൽ അതു പ്രാപിക്കും.

യഥാർത്ഥ കൂട്ടായ്മയുടെ അടയാളങ്ങൾ: 1. പരസ്പര സ്നേഹം: ശിഷ്യത്വത്തിന്റെ അടയാളമായി ക്രിസ്തു ഒരു ‘പുതിയ കല്പന’ നല്കി. (യോഹ, 13:34; 15:12). കൊരിന്ത്യ സഭയിലുണ്ടായ മത്സരത്തിനെതിരായി പൗലൊസ് സ്നേഹത്തിന്റെ സ്തുതിഗീതം എഴുതി. (1കൊരി, 13).

2. പരസ്പരം ഭാരങ്ങളെ ചുമക്കൽ: “തമ്മിൽ തമ്മിൽ ഭാരങ്ങളെ ചുമപ്പിൻ; ഇങ്ങനെ ക്രിസ്തുവിന്റെ ന്യായപ്രമാണം നിവർത്തിപ്പിൻ.” (ഗലാ, 6:2). നിസ്സഹായനും ദുർബ്ബലനും ആയ സഹോദരന്റെ ഭാരങ്ങളെ ചുമക്കാൻ ഒരു ക്രിസ്ത്യാനി സഹായിക്കണം. (റോമ, 14; 1കൊരി, 8).

3. വിശ്വാസത്തിന്റെ ഐക്യം: എല്ലാ ക്രിസ്ത്യാനികളെയും സ്വാത്മനാ ഏകീഭവിപ്പിക്കുന്ന ഒരു പൊതുരക്ഷയും (യുദാ, 3), പൊതു വിശ്വാസവും (തീത്താ, 1:4; എഫെ, 4:3-6, 13) ഉണ്ട്.

കൂട്ടായ്മയുടെ ബഹിഷ്പ്രകടനം: 1. വചനം പഠിക്കുന്ന ശിഷ്യൻ ഗുരുവിന്റെ ഭൗതിക ആവശ്യങ്ങളിൽ കൂട്ടായ്മ കാണിക്കുന്നു. (ഗലാ, 6:6).

2. സഭ അതിന്റെ ശുശ്രൂഷകനെ ഉദാരമായി സഹായിച്ചു കുട്ടായൂപുലർത്തണം. (ഫിലി, 1:5; 4:15).

3. ദൈവരാജ്യത്തിന്റെ പ്രവർത്തനത്തിൽ മറ്റുള്ളവരുടെ സഹകരണം ശുശ്രുഷകന്മാർ മനസ്സിലാക്കണം. “തീത്തൊസ് എനിക്കു കൂട്ടാളിയും നിങ്ങൾക്കായിട്ടു കൂട്ടുവേലക്കാരനും ആകുന്നു; നമ്മുടെ സഹോദരന്മാർ സഭകളുടെ ദൂതന്മാരും ക്രിസ്തുവിനു മഹത്വവും തന്നേ.” (2കൊരി, 8:23; ഒ.നോ: ഗലാ, 2:9; ഫിലേ, 17; 3യോഹ, 5-8).

4. സഹായം ആവശ്യമുള്ള സഭയെ മറ്റു സഭകൾ സഹായിക്കേണ്ടതാണ്. “യെരുശലേമിലെ വിശുദ്ധന്മാരിൽ ദരിദ്രരായവർക്കു ഏതാനും ധർമ്മോപകാരം ചെയ്വാൻ മക്കെദോന്യയിലും അഖായയിലും ഉള്ളവർക്കു ഇഷ്ടം തോന്നി.” (റോമ, 15:26; 2കൊരി, 8:4; 9:13).

5. ക്രിസ്ത്യാനികൾ തങ്ങളുടെ ധനം മറ്റു ക്രിസ്ത്യാനികളുമായി ഉദാരമായി പങ്കിടണം. (പ്രവൃ, 2:44,45; 4:32).

6. ഉപദേശം കേൾക്കാനും ആരാധിക്കുവാനും പതിവായി ഒത്തുകൂടണം. (പ്രവൃ, 2:42; എബ്രാ, 10:25).

7. അവർ മറ്റുള്ളവർക്കു വേണ്ടി പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു. “സകല പ്രാർത്ഥനയാലും യാചനയാലും ഏതു നേരത്തും ആത്മാവിൽ പ്രാർത്ഥിച്ചും അതിന്നായി ജാഗരിച്ചും കൊണ്ടു സകല വിശുദ്ധന്മാർക്കും എനിക്കും വേണ്ടി പ്രാർത്ഥനയിൽ പൂർണ്ണസ്ഥിരത കാണിപ്പിൻ.” (എഫെ, 6:18).

കൂട്ടായ്മയുടെ ആഴങ്ങൾ: ദൈവികതിത്വത്തിൽ ഓരോ ആളത്തവുമായി വിശ്വാസിക്ക് കൂട്ടായ്മ ഉണ്ട്:

1. പിതാവിനോടുള്ള കൂട്ടായ്മ: “ഞങ്ങൾ കണ്ടും കേട്ടും ഉള്ളതു നിങ്ങൾക്കു ഞങ്ങളോടു കൂട്ടായ്മ ഉണ്ടാകേണ്ടതിനു നിങ്ങളോടും അറിയിക്കുന്നു. ഞങ്ങളുടെ കൂട്ടായ്മയോ പിതാവിനോടും അവന്റെ പുത്രനായ യേശുക്രിസ്തുവിനോടും ആകുന്നു. അവനോടു കൂട്ടായ്മ ഉണ്ട് എന്നു പറകയും ഇരുട്ടിൽ നടക്കയും ചെയ്താൽ നാം ഭോഷ്കു പറയുന്നു; സത്യം പ്രവർത്തിക്കുന്നതുമില്ല. 1യോഹ, 3:6).

2. പുത്രനോടുള്ള കൂട്ടായ്മ: വിശ്വാസികളെ ഈ കൂട്ടായ്മയിലേക്കു വിളിക്കുന്നു. “തന്റെ പുത്രനും നമ്മുടെ കർത്താവായ യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ കൂട്ടായ്മയിലേക്കു നിങ്ങളെ വിളിച്ചിരിക്കുന്ന ദൈവം വിശ്വസ്തൻ.” (1കൊരി, 1:9). ആത്മാവിന്റെ വിശുദ്ധാന്തർമന്ദിരത്തിൽ ഈ കൂട്ടായ്മ കർത്താവിന്റെ അത്താഴത്തിലൂടെ സാക്ഷാത്കരിക്കപ്പെടുന്നു. (1കൊരി, 10:16, 21). ക്രിസ്തുവിന്റെ കഷ്ടപ്പാടിന്റെ ആഴത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങിച്ചെല്ലാൻ ദൈവപൈതൽ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. (ഫിലി, 3:10).

3. പരിശുദ്ധാത്മാവുമായുള്ള കൂട്ടായ്മ: ആശീർവാദത്തിൽ നല്കിയ അനുഗ്രഹം പോലെയും (2കൊരി, 13:14), അനുഭവത്തിൽ നിന്നു മനസ്സിലാക്കിയതു പോലെയും (ഫിലി, 2:1) ക്രിസ്ത്യാനികൾ അനുഗ്രഹിക്കപ്പെട്ട കൂട്ടായ്മയിൽ പങ്കെടുക്കുന്നു. ഈ അനശ്വരമായ കൂട്ടായ്മ സ്വർഗ്ഗീയ തേജസ്സിൽ സമ്പൂർണ്ണമാകും. “ഇതാ മനുഷ്യരോടുകൂടെ ദൈവത്തിന്റെ കൂടാരം: അവൻ അവരോടുകൂടെ വസിക്കും; അവർ അവന്റെ ജനമായിരിക്കും; ദൈവം താൻ അവരുടെ ദൈവമായി അവരോടു കൂടെ ഇരിക്കും. അവൻ അവരുടെ കണ്ണിൽനിന്നു കണ്ണുനീർ എല്ലാം തുടച്ചുകളയും.” (വെളി, 21:3,4).

പ്രാർത്ഥന (Prayer)

ദൈവസാദൃശ്യത്തിൽ സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട മനുഷ്യൻ സ്രഷ്ടാവായ ദൈവത്തോടു ബന്ധം പുലർത്തുന്നത് പ്രാർത്ഥനയിലൂടെയാണ്. പ്രാർത്ഥനാനുഭവം സാർവ്വത്രികവും സർവ്വതലസ്പർശിയുമാണ്. കാലഗതിയാലോ സാംസ്കാരിക പരിവർത്തനത്താലോ പ്രാർത്ഥന കാലഹരണപ്പെടുന്നില്ല. ശരീരത്തിനു ഭക്ഷണം എന്നപോലെ പ്രാർത്ഥന പ്രാണനും ആത്മാവിനും അനിവാര്യമാണ്. ബൈബിളിൽ പ്രാർത്ഥനയ്ക്ക് നല്കിയിരിക്കുന്ന സ്ഥാനം അതിന് മതിയായ തെളിവത്രേ. ആദാമും ദൈവവും തമ്മിലുള്ള സംഭാഷണം തുടങ്ങി പഴയപുതിയ നിയമങ്ങളിൽ ഉടനീളം പ്രാർത്ഥിച്ച വ്യക്തികളെ സംബന്ധിച്ചുള്ള വിവരണങ്ങൾ കാണാം. പഴയനിയമത്തിൽ എൺപത്തഞ്ചോളം മൗലികമായ പ്രാർത്ഥനകളുണ്ട്. അറുപതോളം പൂർണ്ണ സങ്കീർത്തനങ്ങളും പതിനാലു സങ്കീർത്തനഭാഗങ്ങളും പ്രാർത്ഥന എന്നു വിളിക്കപ്പെടാവുന്നതാണ്.

പ്രയോഗങ്ങൾ: പ്രാർത്ഥിക്കുക എന്നർത്ഥമുള്ള ‘പാലൽ’ എന്ന എബ്രായ ധാതു പഴയനിയമത്തിൽ 84 പ്രാവശ്യം പ്രയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട്.. പ്രാർത്ഥിക്കുക, അപേക്ഷിക്കുക, മാദ്ധ്യസ്ഥം വഹിക്കുക, ഇടപെടുക എന്നിവയാണ് പ്രസ്തുത ധാതുവിന്റെ പ്രസിദ്ധാർത്ഥങ്ങൾ. (1ശമൂ, 2:25). പ്രാർത്ഥനയെ കുറിക്കുന്ന പ്രധാന പദം ‘തെഫില്ലാഹ്’ ആണ്; പഴയനിയമത്തിൽ 77 പ്രാവശ്യം; ആദ്യപ്രയോഗം 1രാജാ, 8:28-ൽ. പ്രാർത്ഥനാഗീതത്തിനും തെഫില്ലാഹ് എന്നു പറയും. അഞ്ചു സങ്കീർത്തനങ്ങളുടെയും ഹബക്കുക്കിന്റെ പ്രാർത്ഥനയുടെയും (3:1) ശീർഷകം ഇതത്രേ. 1മുതൽ 72 വരെയുളള സങ്കീർത്തനങ്ങളെ പ്രാർത്ഥനകൾ (തെഫില്ലോത്) എന്നു സങ്കീർത്തനം 72:20-ൽ പറയുന്നു. 72 സങ്കീർത്തിനങ്ങളിൽ 17-ന്റെ ശീർഷകങ്ങളിൽ മാത്രമാണു പ്രാർത്ഥന എന്ന പദമുളളത്.

ഗ്രീക്കിലെ പ്രധാന ക്രിയാരൂപങ്ങൾ: യൂഖാമായി (2കൊരി, 13:7, 9; യാക്കോ, 5:16; 3യോഹ, 2), പ്രൊസ്യുഖൊമായി (റോമ, 8:26; എഫെ, 6:18; ഫിലി, 1:11; 1തിമൊ, 2:8; എബ്രാ, 13:18; യൂദാ, 20), എറേറ്റവോ, ഡെവൊമായി എന്നിവയാണ്. ഒടുവിൽ പറഞ്ഞ രണ്ടു ധാതുക്കൾക്കും അപേക്ഷിക്കുക, ചോദിക്കുക എന്നീ അർത്ഥങ്ങളുണ്ട്. ‘എറേറ്റവോ’ അപേക്ഷിക്കുക: (ലൂക്കൊ, 14:18,19; 16:27; യോഹ, 4:31; 16:26; 17:9, 15, 20; ചോദിക്കുക; (യോഹ 14:16). ‘ഡെവൊമായി’ അപേക്ഷിക്കുക: (2കൊരി, 5:20; 8:4). ദൈവത്തോടു പ്രാർത്ഥിക്കുന്നതിനെ കുറിക്കുകയാണാ ‘പ്രൊസ്യുഖൊമായി.’ സമവീക്ഷണ സുവിശേഷങ്ങളിലും അപ്പൊസ്തല പ്രവൃത്തികളിലും ഏറ്റവും അധികം ഉപയോഗിച്ചിട്ടുള്ളതാ ഈ ക്രിയാപദമാണ്. നാമപദങ്ങൾ: യൂഖീ (യാക്കോ, 5:15), പ്രൊസ്യുഖി (മത്താ, 21:22; ലൂക്കൊ, 6:12), ഡെയീസിസ് (ലൂക്കൊ, 1:13; 2:37; 5:33; 2കൊരി, 1:11), എൻട്യൂക്സിസ് (1തിമൊ, 4:5) എന്നിവയാണ്. യൂഖി എന്ന പദത്തെ പ്രവൃത്തികൾ 18:18-ലും 21:23-ലും നേർച്ച എന്നു തർജ്ജമ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.

അപേക്ഷിക്കുക: (ആവ, 3:23); ആരാധിക്കുക: (ഉല്പ, 4:26); നിലവിളിക്കുക: (ന്യായാ, 3:9; സങ്കീ, 72:12); ധ്യാനിക്കുക: (ഇയ്യോ, 15:4); ചോദിക്കുക: (സങ്കീ, 105:40); യാചിക്കുക: (മത്താ, 6:8); പ്രാർത്ഥിക്കുക: (പ്രവൃ, 8:22); ദൈവനാമം വിളിച്ചപേക്ഷിക്കുക: (പ്രവൃ, 9:14); പക്ഷവാദം ചെയ്യുക: (റോമ, 8:27) തുടങ്ങിയ പദങ്ങൾ പ്രാർത്ഥിക്കുക എന്നതിനു സമാനമായി പ്രയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട്. യാചന എന്നത്ര പ്രാർത്ഥനയുടെ പ്രഥമാർത്ഥം. പ്രഭുക്കന്മാരോടും ശ്രഷ്ഠവ്യക്തികളോടും അപേക്ഷിക്കുന്നതിനെ പ്രാർത്ഥന എന്നു പറയാറുണ്ടെങ്കിലും ദൈവത്തോടു അപേക്ഷിക്കുന്നതിനാണ് പ്രാർത്ഥന എന്നു ബൈബിളിൽ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്. പിതാക്കന്മാരുടെ കാലത്ത് യഹോവയുടെ നാമം വിളിച്ചപേക്ഷിക്കുകയായിരുന്നു പ്രാർത്ഥന. (ഉല്പ, 4:26; 12:8; 21:33). പ്രാർത്ഥന യാഗവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരുന്നു. (ഉല്പ, 13:4; 26:25; 28:20-22). ഒരു വ്യക്തി ദൈവത്തെ സ്തുതിക്കുകയും ദൈവത്തിനു സ്തോത്രം ചെയ്യുകയും പാപങ്ങളെ ഏറ്റുപറയുകയും അപേക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യുകയാണ് പ്രാർത്ഥനയിൽ. മനുഷ്യാത്മാവിനു ചെയ്യാവുന്ന ഏറ്റവും വലിയ പ്രവൃത്തിയാണിത്. ദൈവം മനുഷ്യാത്മാവിനെ സ്പർശിച്ചതുകൊണ്ടാണ് മനുഷ്യൻ ദൈവത്തോടു പ്രാർത്ഥിക്കുന്നത്. പ്രാർത്ഥന ഒരിക്കലും മനുഷ്യന്റെ പ്രാകൃതമായ പ്രതികരണമല്ല. (യോഹ, 4:24). കാരണം ജഡത്തിൽ നിന്നു ജനിച്ചതെല്ലാം ജഡം തന്നെയാണ്.

പ്രാർത്ഥനയുടെ ആവശ്യവും പ്രാധാന്യവും: പ്രാർത്ഥനയെക്കുറിച്ചു വ്യക്തമായ ഉപദേശം പുതിയനിയമം നല്കുന്നുണ്ട്. ക്രിസ്തുവിന്റെ ഉപദേശവും പ്രാർത്ഥനയുമാണ് ഇവയ്ക്ക് അടിസ്ഥാനം.

1. പ്രാർത്ഥനയെക്കുറിച്ചു ക്രിസ്തു പഠിപ്പിച്ചു. ക്രിസ്തുവിന്റെ പല ഉപമകളും പ്രാർത്ഥനയെക്കുറിച്ചുള്ളവയാണ്. അർദ്ധരാത്രിയിലെ സ്നേഹിതന്റെ ഉപമ (ലൂക്കൊ, 11:5-8) മടുത്തുപോകാതെ പ്രാർത്ഥിക്കുന്നതിന്റെ ആവശ്യം വ്യക്തമാക്കുന്നു. അനീതിയുള്ള ന്യായാധിപതിയുടെ ഉപമ (ലൂക്കൊ, 18:1-8) പ്രാർത്ഥനയുടെ നൈരന്തര്യത്തെ ചുണ്ടിക്കാണിക്കുന്നു. പരീശന്റെയും ചുങ്കക്കാരന്റെയും പ്രാർത്ഥന (ലൂക്കൊ, 18:10-14) പ്രാർത്ഥനയിലെ വിനയവും അനുതാപവും വ്യക്തമാക്കുന്നു. അനീതിയുള്ള ഭൃത്യന്റെ ഉപമ പ്രാർത്ഥനയിൽ ക്ഷമയുടെയും കരുണയുടെയും ആവശ്യം വെളിപ്പെടുത്തുന്നു. (മത്താ, 18:23, 25).

2. ഐഹിക ജീവിതത്തിൽ ക്രിസ്തു പ്രാർത്ഥന്നയ്ക്ക് മാതൃക കാണിച്ചു: (എബ്രാ, 5:7). ഭക്ഷണം, നിദ്ര എന്നതിനെക്കാൾ പ്രാധാന്യം യേശു പ്രാർത്ഥനയ്ക്കു നല്കി. (മർക്കൊ, 1:35; ലൂക്കൊ, 6:12). ശുശ്രൂഷകളുടെ തുടക്കത്തിലെല്ലാം ക്രിസ്തു പ്രാർത്ഥിച്ചു.

3. അപ്പൊസ്തലന്മാർ ഉപദേശിച്ചു: “പ്രാർത്ഥനയിൽ ഉറ്റിരിപ്പിൻ; സ്തോത്രത്തോടെ അതിൽ ജാഗരിപ്പിൻ.” (കൊലൊ, 4:2). “ഇടവിടാതെ പ്രാർത്ഥിപ്പിൻ; എല്ലാറ്റിനും സ്തോത്രം ചെയ്വിൻ.” (1തെസ്സ, 5:17).

4. ആദിമ സഭ പ്രാർത്ഥനയ്ക്ക് ഊന്നൽ നൽകി. (പ്രവൃ, 6:4). കാരാഗൃഹത്തിൽ കിടന്ന പത്രൊസിനുവേണ്ടി സഭ ശ്രദ്ധയോടുകൂടി പ്രാർത്ഥിച്ചു. (പ്രവൃ, 12:5). പൗലൊസപ്പൊസ്തലൻ വിശ്വാസികൾക്കുവേണ്ടി എല്ലായ്പ്പോഴും പ്രാർത്ഥിച്ചിരുന്നു. (റോമ, 1:9; കൊലൊ, 1:9).

5. പ്രാർത്ഥിക്കാതിരിക്കുന്നത് പാപമാണ്. “ഞാനോ നിങ്ങൾക്കു വേണ്ടി പ്രാർത്ഥിക്കാതെ ഇരിക്കുന്നതിനാൽ യഹോവയോട് പാപം ചെയ്വാൻ ഇടവരരുതേ.” (1ശമൂ, 12:23).

6. പ്രാർത്ഥിക്കാതിരിക്കുന്നത് ദൈവത്തെ ദു:ഖിപ്പിക്കുന്നു. ദൈവത്തിന്റെ നേർക്കുള്ള തെറ്റായ മനോഭാവവും ദൈവത്തെക്കുറിച്ചുളള അജ്ഞതയുമാണു പാർത്ഥിക്കുന്നതിൽ നിന്നു മനുഷ്യനെ തടയുന്നത്. “എന്നാൽ യാക്കോബേ നീ എന്നെ വിളിച്ചപേക്ഷിച്ചിട്ടില്ല. യിസ്രായേലേ, നീ എന്റെ നിമിത്തം അദ്ധ്വാനിച്ചിട്ടുമില്ല.” (യെശ, 43:22).

7. പ്രാർത്ഥനയിലൂടെയാണ് ദൈവത്തിൽ നിന്ന് അനുഗ്രഹങ്ങൾ ലഭിക്കുന്നത്. (മത്താ, 7:11).

പ്രാർത്ഥിക്കേണ്ടത് ആരോട്?: നാം പ്രാർത്ഥിക്കേണ്ടത് പിതാവാം ദൈവത്തോടും പുത്രനാം ദൈവത്തോടുമാണ്. പത്രൊസ് കാരാഗൃഹത്തിലായിരുന്നപ്പോൾ സഭ ദൈവത്തോടു നിരന്തരം പ്രാർത്ഥിച്ചു. (പ്രവൃ, 12:5). പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ സർവ്വാധികാരിയും പരിപാലകനുമായ ദൈവം തന്നെയാണ് പ്രാർത്ഥന സ്വീകരിപ്പാൻ യോഗ്യൻ. (നെഹെ, 4:9; യോഹ, 16:23; 1തെസ്സ, 5:23). സ്വർഗ്ഗസ്ഥനായ ഞങ്ങളുടെ പിതാവേ എന്നു പിതാവിനെ വിളിച്ചു പ്രാർത്ഥിക്കാൻ ക്രിസ്തു പഠിപ്പിച്ചു. (മത്താ, 6:9; യോഹ, 16:23; 17:1, 11, 25; പ്രവൃ, 4:24; എഫെ, 1:17; 3:14). പുത്രനെ സംബോധന ചെയ്തും പ്രാർത്ഥിക്കാവുന്നതാണ്. “നമ്മുടെ കർത്താവായ യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ നാമത്തെ വിളിച്ചപേക്ഷിക്കുന്ന ഏവരോടും കൂടെ വിളിക്കപ്പെട്ട വിശുദ്ധന്മാരുമായവർക്കു തന്നേ , എഴുതുന്നത്. (1കൊരി, 1:2). ആദിമസഭ ക്രിസ്തുവിനെ സംബോധന ചെയ്തു പ്രാർത്ഥിച്ചിരുന്നതായി പുതിയനിയമത്തിൽ പലേടത്തും കാണാം. (പ്രവൃ, 7:59; 2കൊരി, 12:8; 2തിമൊ, 2:22). പരിശുദ്ധാത്മാവിനോട് പ്രാർത്ഥിക്കുന്നതിനെ കുറിച്ചുള്ള സൂചനകൾ ബൈബിളിൽ കാണുന്നില്ല. പരിശുദ്ധാത്മാവിനോടു പ്രാർത്ഥിക്കുവാൻ കല്പപനയോ അപ്രകാരം പ്രാർത്ഥിച്ചതിന്റെ ദൃഷ്ടാന്തമോ ബൈബിളിൽ ഇല്ലെങ്കിൽ തന്നെയും അതു നിരോധിച്ചിട്ടില്ല. പരിശുദ്ധാത്മാവ് ദൈവം ആകയാൽ പരിശുദ്ധാത്മാവും ആരാധനയ്ക്ക് അർഹനാണ്. പരിശുദ്ധാത്മാവിന്റെ കൂട്ടായ്മയെക്കുറിച്ചു 2കൊരി, 13:14-ൽ കാണാം. ഇതു പ്രാർത്ഥനയെ സൂചിപ്പിക്കുന്നതായി ചിലർ കരുതുന്നു. നമ്മുടെ പ്രാർത്ഥന സ്വീകരിക്കുന്നതിനെക്കാളും നമ്മിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് പ്രാർത്ഥിക്കുകയാണ് പരിശുദ്ധാത്മാവു ചെയ്യുന്നത്. (റോമ, 8:26; യൂദാ, 20). പരിശുദ്ധാത്മാവിന്റെ ശക്തിയിലും നടത്തിപ്പിലും പുത്രനായ യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ നാമത്തിൽ പിതാവായ ദൈവത്തോടു അപേക്ഷിക്കുന്നതാണ് പ്രാർത്ഥന.

പ്രാർത്ഥനയുടെ വിഷയം: 1. നമ്മുടെ ആവശ്യങ്ങൾ: യേശുക്രിസ്തു തന്റെ ആവശ്യങ്ങൾക്കു വേണ്ടി മനുഷ്യപുത്രൻ എന്ന നിലയിൽ ദൈവത്തോടു അപേക്ഷിച്ചു. വ്യക്തിപരമായ സഹായത്തിനുവേണ്ടി പ്രത്യേക സാഹചര്യങ്ങളിൽ മനുഷ്യൻ ദൈവത്തോടു പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു. ക്രിസ്തു പഠിപ്പിച്ച പ്രാർത്ഥനയിൽ അപ്പത്തിനുവേണ്ടിയും ദുഷ്ടനിൽ നിന്നുഉള്ള മോചനത്തിനു വേണ്ടിയും അപേക്ഷിക്കുന്നു. (മത്താ, 6:9-15). ജ്ഞാനം കുറവായ വ്യക്തി ജ്ഞാനം ലഭിക്കുന്നതിനുവേണ്ടി പ്രാർത്ഥിക്കേണ്ടതാണ്. (യാക്കോ, 1:5). കഷ്ടതയിലും പീഡനത്തിലും ദൈവത്തോടു നിലവിളിക്കുമ്പോൾ ദൈവം കേൾക്കും. (സങ്കീ, 102:16; 69:33; പുറ, 22:22,23; യാക്കോ, 5:4). കഷ്ടമനുഭവിക്കുന്നവൻ പ്രാർത്ഥിക്കട്ടെ എന്നാണ് അപ്പൊസ്തലൻ ഉപദേശിക്കുന്നത്. (യാക്കോ, 5:13).

2. സഹവിശ്വാസികൾ: “എന്നാൽ നിങ്ങൾക്കു രോഗശാന്തി വരേണ്ടതിനു തമ്മിൽ പാപങ്ങളെ ഏറ്റുപറഞ്ഞു ഒരുവനുവേണ്ടി ഒരുവൻ പ്രാർത്ഥിപ്പിൻ. നീതിമാന്റെ ശ്രദ്ധയോടു കൂടിയ പ്രാർത്ഥന വളരെ ഫലിക്കുന്നു.” (യാക്കോ, 5:16). വിശ്വാസികൾ പരസ്പരം പ്രാർത്ഥിക്കേണ്ടതാണ്. (റോമ, 1:9,10). പുതുതായി വിശ്വാസത്തിലേക്കു വരുന്നവർക്കു വേണ്ടി പ്രാർത്ഥിക്കണം. (1തെസ്സ, 3:9-13; 2തെസ്സ, 1:11,12).

3. ക്രിസ്തീയ ശുശ്രൂഷകന്മാർ: “സകലപ്രാർത്ഥനയാലും യാചനയാലും ഏതു നേരത്തും ആത്മാവിൽ പ്രാർത്ഥിച്ചും അതിന്നായി ജാഗരിച്ചും കൊണ്ടു സകലവിശുദ്ധന്മാർക്കും എനിക്കും വേണ്ടി പ്രാർത്ഥനയിൽ പൂർണ്ണസ്ഥിരത കാണിപ്പിൻ. ഞാൻ ചങ്ങല ധരിച്ചു സ്ഥാനാപതിയായി സേവിക്കുന്ന സുവിശേഷത്തിന്റെ മർമ്മം പ്രാഗത്ഭ്യത്തോടെ അറിയിപ്പാൻ എന്റെ വായി തുറക്കുമ്പോൾ എനിക്കു വചനം നല്കപ്പെടേണ്ടതിന്നും ഞാൻ സംസാരിക്കേണ്ടുംവണ്ണം അതിൽ പ്രാഗത്ഭ്യത്തോടെ സംസാരിക്കേണ്ടതിന്നും പ്രാർത്ഥിപ്പിൻ.” (എഫെ, 6:18-20).

4.രോഗികൾ: “നിങ്ങളിൽ ദീനമായി കിടക്കുന്നവൻ സഭയിലെ മുപ്പന്മാരെ വരുത്തട്ടെ. അവർ കർത്താവിന്റെ നാമത്തിൽ അവനെ എണ്ണപൂശി അവനുവേണ്ടി പ്രാർത്ഥിക്കട്ടെ. എന്നാൽ നിങ്ങൾക്കു രോഗശാന്തി വരേണ്ടതിനു തമ്മിൽ പാപങ്ങളെ ഏറ്റുപറഞ്ഞു ഒരുവനു വേണ്ടി ഒരുവൻ പ്രാർത്ഥിപ്പിൻ.” (യാക്കോ, 5:14-16).

5. ഭരണകർത്താക്കൾ: (1തിമൊ, 2:1-3). അധികാരത്തിൽ ഇരിക്കുന്നവർക്കുവേണ്ടി വിശ്വാസികൾ പ്രാർത്ഥിക്കേണ്ടതു ദൈവഹിതവും കല്പപനയുമാണ്. (1പത്രൊ, 2:17; 2പത്രൊ, 2:10 ,11).

6. മക്കൾക്കുവേണ്ടിയും (1ദിന, 29:18,19), ഉപദ്രവിക്കുന്നവർക്കു വേണ്ടിയും (മത്താ, 5:44; ലൂക്കൊ, 6:28; 23:34; പ്രവൃ, 7:60) പ്രാർത്ഥിക്കേണ്ടതാണ്. ചുരുക്കത്തിൽ സകല മനുഷ്യർക്കും (1തിമൊ, 2:1), സകലത്തിനു വേണ്ടിയും (ഫിലി, 4:6) പ്രാർത്ഥിക്കണം. യെരുശലേമിന്റെ സമാധാനത്തിനായി പ്രാർത്ഥിക്കുവാൻ സങ്കീർത്തനക്കാരൻ ആവശ്യപ്പെടുന്നു. (സങ്കീ, 122:6-7).

പ്രാർത്ഥനയുടെ രീതിയും വിധവും: എല്ലാവരുടെയും പ്രാർത്ഥന ശരിയായ രീതിയിലുള്ളതല്ല, ക്രിസ്തുവിന്റെ ശിഷ്യന്മാർ പോലും തങ്ങളുടെ പ്രാർത്ഥന കുറ്റമറ്റതായി കരുതിയില്ല. തന്മൂലം അവർ ക്രിസ്തുവിനോടു പ്രാർത്ഥിക്കുവാൻ പഠിപ്പിക്കുന്നതിനു അപേക്ഷിച്ചു. (ലൂക്കൊ, 11:1). വേണ്ടുംപോലെ പ്രാർത്ഥിക്കേണ്ടത് എന്തെന്നു നാം അറിയുന്നില്ലല്ലോ; (റോമ, 8:26) എന്നു പറയുമ്പോൾ പൗലൊസും വിവക്ഷിക്കുന്നതു പ്രാർത്ഥനയിൽ നേരിടുന്ന പരിമിതികളെയാണ്. എന്നാൽ ആത്മാവു തന്നെ ഉച്ചരിച്ചുകൂടാത്ത ഞരക്കങ്ങളാൽ നമുക്കുവേണ്ടി പക്ഷവാദം ചെയ്യുന്നു. പ്രാർത്ഥനാസമയത്തു ശരീരം ഏതു നിലയിലായിരിക്കണമെന്നു വ്യക്തമാക്കുന്നില്ല. പ്രാർത്ഥനയിൽ ശരീരനിലയല്ല മാനസികനിലയാണ് പ്രാധാന്യം. ബൈബിളിലെ പ്രാർത്ഥനകളിൽ മുട്ടുകുത്തി പ്രാർത്ഥിച്ചതിന്റെ സൂചനകളാണധികം. നിന്നും (യിരെ, 18:20; മർക്കൊ, 11:25; ലൂക്കൊ, 18:13; യോഹ, 17:1), മുട്ടുകുത്തിയും (1രാജാ, 8:54; എസ്രാ, 9:5; ദാനീ, 6:10; ലൂക്കൊ, 22:41; പ്രവൃ, 20:36; എഫെ, 3:14), കവിണ്ണുവീണും (മത്താ, 26:39), കിടക്കയിൽ കിടന്നും (സങ്കീ, 63:6), വെള്ളത്തിൽ നടന്നും (മത്താ, 14:30), ഇരുന്നും (2ശമൂ 7:18; 1രാജാ, 18:42), ക്രൂശിൽ കിടന്നും പ്രാർത്ഥിച്ചതായി കാണാം. മൗനമായും (1ശമു, 1:13), ഉറക്കെയും (യെഹെ, 11:13), ചിലപ്പോൾ കൈകൾ ഉയർത്തിയും (1രാജാ, 8:22; സങ്കീ, 28:2; 134:2; 1തിമൊ, 2:8) പ്രാർത്ഥിച്ചു.

പ്രാർത്ഥനയ്ക്കുള്ള സ്ഥലം: പ്രാർത്ഥിക്കുന്ന സമയവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതാണ് പ്രാർത്ഥനയ്ക്കുള്ള സ്ഥലം ൾ. ചുറ്റുമുള്ള കോലാഹലങ്ങളിൽ നിന്നൊഴിഞ്ഞ് രഹസ്യമായി ഉള്ളറയിലിരുന്നു ഏകാഗ്രമായി പ്രാർത്ഥിക്കുവാൻ തിരുവെഴുത്തുകൾ ഉപദേശിക്കുന്നു. (മത്താ, 6:6). സ്വകാര്യപ്രാർത്ഥനയിൽ ദൈവവുമായി ബന്ധപ്പെടുവാൻ നിർജ്ജനപ്രദേശം (മർക്കൊ, 1:35), മലമുകൾ (മത്താ, 13:34) എന്നിവ പോലുള്ള ഏകാന്ത സ്ഥലങ്ങൾ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നതു നല്ലതാണ്. ഒരുമിച്ചുള്ള പ്രാർത്ഥനയെ ബൈബിൾ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നു. (മത്താ, 18:19; പ്രവൃ, 1:14; 12:5; 20:36). അവിശ്വാസികളുടെ മുമ്പിൽ വച്ചും പ്രാർത്ഥിക്കേണ്ടതാണ്. (പ്രവൃ, 16:25). എവിടെവച്ചും പ്രാർത്ഥിക്കുവാനാണ് പൗലൊസ് അപ്പൊസ്തലൻ ഉപദേശിക്കുന്നത്. (1തിമൊ, 2:8). പ്രാർത്ഥനയ്ക്കു പ്രത്യേകസ്ഥലം ആവശ്യമില്ലെന്നാണ് ഇത് വ്യക്തമാക്കുന്നത്. വെളിമ്പ്രദേശത്തും (ഉല്പ, 24:11,12), നദിക്കരയിലും (പ്രവൃ, 16:13), കടല്ക്കരയിലും (പ്രവൃ, 21:5), യുദ്ധക്കളത്തിലും (1ശമൂ, 7:5), കിടക്കയിലും (സങ്കീ, 63:6), ദൈവാലയത്തിലും (2രാജാ, 19:14) പ്രാർത്ഥിച്ചതിന്റെ ഉദാഹരണങ്ങൾ ബൈബിളിലുണ്ട്.

പ്രാർത്ഥനയ്ക്കുള്ള സമയം: എല്ലായ്പ്പോഴും പ്രാർത്ഥിക്കുവാൻ (ലൂക്കൊ, 18:1; എഫെ, 6:18) തിരുവെഴുത്തുകൾ ഉപദേശിക്കുന്നെങ്കിലും പ്രാർത്ഥിക്കേണ്ട ചില സമയങ്ങളുടെ സൂചന കാണാവുന്നതാണ്. “ഞാനോ ദൈവത്തെ വിളിച്ചപേക്ഷിക്കും; യഹോവ എന്നെ രക്ഷിക്കും. ഞാൻ വൈകുന്നേരത്തും ഉച്ചെക്കും സങ്കടം ബോധിപ്പിച്ചു കരയും. അവൻ എന്റെ പ്രാർത്ഥന കേൾക്കും.” (സങ്കീ, 55:16,17). ദാനീയേൽ ദിവസവും മൂന്നു പ്രാവശ്യം മുട്ടുകുത്തി പ്രാർത്ഥിച്ചതായി കാണുന്നു. (ദാനീ, 6:10). ആറാംമണി നേരത്തും ഒമ്പതാം മണി നേരത്തും അപ്പൊസ്തലന്മാർ പ്രാർത്ഥിച്ചുവന്നു. (പ്രവൃ, 3:1; 10:9, 30). ഭക്ഷണത്തിനു മുമ്പു പ്രാർത്ഥിക്കേണ്ടതാണ്. (മത്താ, 14:19; പ്രവൃ, 27:35; 1തിമൊ, 4:4). കഷ്ടകാലത്ത് ദൈവത്തോടു വിളിച്ചപേക്ഷിക്കണം. (സങ്കീ, 50:15). ശ്രതു നമ്മുടെമേൽ പ്രബലമാകുമ്പോഴും അനർത്ഥം വളയുമ്പോഴും നാം ദൈവത്തോടു അപേക്ഷിക്കേണ്ടതാണ്. (1ദിന, 5:20; 2ദിന, 13:16; 20:1-19; സങ്കീ,;60:11; 77:1,2; 86:7; 130:1; യോനാ, 2:2).

പ്രാർത്ഥനയിലെ ഔചിത്യം: സകലവും ഉചിതമായും ക്രമമായും നടക്കട്ടെ എന്നാണ് അപ്പൊസ്തലൻ ഉപദേശിക്കുന്നത്. (1കൊരി, 14:40). ഈ ഔചിത്യബോധം പ്രാർത്ഥത്തിലും അന്യഭാഷയിലും (1കൊരി, 14:27) ഉണ്ടായിരിക്കേണ്ടതാണ്. ആദിമ ക്രിസ്ത്യാനികൾ ഉചിതമായും ക്രമമായും പ്രാർത്ഥിച്ചിരുന്നതായി കാണാം. (പ്രവൃ, 1:24-26; 4:24-31; 12:5, 12; 13:1-3). പ്രാർത്ഥന എങ്ങനെയായിരിക്കണമെന്നു ക്രിസ്തു ഉപദേശിച്ചു. (മത്താ, 6:7). ഉപവസിക്കുമ്പോൾ കപടഭക്തിക്കാരെപ്പോലെ വാടിയ മുഖം കാണിക്കരുതെന്നും തലയിൽ എണ്ണതേച്ചു കഴുകണമെന്നും ക്രിസ്തു ഉപദേശിച്ചു. (മത്താ, 6:16-18).

പ്രാർത്ഥനയും മറുപടിയും: പ്രാർത്ഥനയ്ക്ക് മറുപടി ലഭിക്കാത്ത സന്ദർഭങ്ങളുണ്ട്. നമ്മുടെ പ്രാർത്ഥനയ്ക്ക് ഇല്ല അഥവാ ഇപ്പോഴില്ല എന്നിങ്ങനെ ദൈവം മറുപടി തരുന്നതും തന്റെ കരുണാധിക്യത്തിലാണ്. ദൈവഭക്തന്മാരുടെ പ്രാർത്ഥന വിഫലമായിപ്പോയ സന്ദർഭങ്ങൾ തിരുവെഴുത്തുകളിൽ ഉണ്ട്. (സങ്കീ, 88:13,14; വിലാ, 3:44; ഹബ, 1:2, 13). മറുപടി ലഭിക്കാത്തത് എന്തുകൊണ്ടാണെന്നു മനസ്സിലാക്കുവാൻ പലപ്പോഴും സാധിക്കാറില്ല. (1കൊരി, 13:14). പ്രാർത്ഥിക്കുന്ന വ്യക്തിയുടെ മാനസികനിലയ്ക്കും പ്രാധാന്യമുണ്ട്. മറുപടി ലഭിക്കേണ്ടതിന്: 1. പ്രാർത്ഥന വിശ്വാസത്താലായിരിക്കണം: (എബ്രാ, 11:16; മത്താ, 17:20; 21:22; മർക്കൊ, 11:23, 24; യാക്കോ, 1:6. 2. യേശുവിന്റെ നാമത്തിലായിരിക്കണം: (യോഹ, 14:13; 15:16; 16:23). 3. ദൈവഹിതം അനുസരിച്ചായിരിക്കണം: (1യോഹ, 5:14,15). 4. പരിശുദ്ധാത്മാവിൽ: (എഫെ, 6:18; യൂദാ 20). 5. പാപം ഏറ്റു പറഞ്ഞു ഉപേക്ഷിച്ച ശേഷം ആയിരിക്കണം: (സങ്കീ, 66:18; സദൃ, 28:9; യെശ, 59:1,2). 6. ക്ഷമിക്കുന്ന ഹൃദയത്തോടായിരിക്കണം: (മത്താ, 6:12-15; 18:21-35; മർക്കൊ, 11:25,26; യാക്കോ, 5:14, 16). 7. സഹോദരനോടു നിരന്നിട്ടു വേണം: (മത്താ, 5:21-24; 18:19). 8. മടുത്തു പോകാതെയായിരിക്കണം: (ലൂക്കൊ, 11:5-8; 18:1-8). 9. ശ്രദ്ധയോടു കൂടെയായിരിക്കണം: (യാക്കോ, 5:16). 10. പ്രാർത്ഥിക്കുന്ന വ്യക്തി ക്രിസ്തുവിൽ വസിക്കണം: യോഹ, 15:7).

പ്രാർത്ഥനയ്ക്ക് മറുപടി ലഭിക്കാത്തതിനു ചില കാരണങ്ങൾ തിരുവെഴുത്തുകൾ പറയുന്നുണ്ട്.

1. ഭോഗത്തിൽ ചെലവിടുന്നതിനു അപേക്ഷിക്കുന്നതുകൊണ്ട്: (യാക്കോ, 4:3).

2. അതിക്രമം നിമിത്തം: (സങ്കീ, 66:18; യെശ, 59:1,2; ഹബ, 1:13).

3. ഹൃദയത്തിൽ വിഗ്രഹം വെച്ചുകൊള്ളുന്നതിനാൽ: (യെഹ, 14:3).

4. നാം ക്ഷമിക്കാത്തതു കൊണ്ട്: (മർക്കൊ, 11:25,26).

5. അവിശ്വാസം ഹേതുവായി: (യാക്കോ, 1:6).

6. ദൈവവചനം കേൾക്കാൻ വിസമ്മതിക്കുന്നതു കൊണ്ട്: സദൃ, 28:9).

7. എളിയവന്റെ നിലവിളി ആദരിക്കാത്തതു കൊണ്ട്: സദൃ, 21:13).

ശാരീരികവേദനയുടെയും വൈകാരികസമ്മർദ്ദത്തിന്റെയും പിടിയിൽ ഇയ്യോബ് പറഞ്ഞു: ഞങ്ങൾ സർവ്വശക്തനെ സേവിപ്പാൻ അവൻ ആർ? അവനോടു പ്രാർത്ഥിച്ചാൽ എന്തു പ്രയോജനം എന്നു അവർ പറയുന്നു. (ഇയ്യോ, 21:15). പ്രാർത്ഥന നിഷ്പ്രയോജനമല്ലെന്നു തിരുവെഴുത്തുകളും വ്യക്തികളുടെ അനുഭവങ്ങളും വെളിപ്പെടുത്തുന്നു. ദൈവത്തിന്റെ രക്ഷണ്യപ്രവൃത്തിയുടെ നടത്തിപ്പിൽ പ്രാർത്ഥനയ്ക്ക് ഒരു പ്രധാന പങ്കുണ്ട്. (1തിമൊ, 2:1-4). വ്യക്തിപരമായ ജീവിതത്തിൽ ദർശനത്തിന്റെയും ശക്തിയുടെയും അനുഗ്രഹത്തിന്റെയും ഉറവിടം പ്രാർത്ഥനയാണ്. അതിനാലാണ് പ്രാർത്ഥനാ ശുശ്രൂഷയ്ക്ക് പ്രധാനസ്ഥാനം നൽകിയിട്ടുള്ളത്. (ലൂക്കൊ, 18:1; എഫെ, 6:18; ഫിലി, 4:6; 1തിമൊ, 2:1; 1തെസ്സ, 5:17). പ്രാർത്ഥന അവഗണിക്കുന്നതു പാപം തന്നെയാണ്. (1ശമൂ, 12:23). കാരണം മനുഷ്യജീവിതത്തിൽ ദൈവകൃപയുടെ പ്രവർത്തനത്തെ അതു തടയുന്നു. എല്ലാറ്റിന്റെയും പരമമായ ലക്ഷ്യം ദൈവമഹത്വമാണ്. പുത്രന്റെ നാമത്തിൽ അപേക്ഷിക്കുന്നതൊക്കെയും പിതാവിന്റെ മഹത്വത്തിനായി നമുക്കു ലഭിക്കും. “നിങ്ങൾ എന്റെ നാമത്തിൽ അപേക്ഷിക്കുന്നതു ഒക്കെയും പിതാവു പുത്രനിൽ മഹത്വപ്പെടേണ്ടതിനു ഞാൻ ചെയ്ത തരും.” (യോഹ, 14:13).

സഹിഷ്ണുത (Patience)

പീഡനവും എതിർപ്പും ക്ഷമയോടെ സഹിച്ചു നില്ക്കുവാൻ ദൈവം നല്കുന്ന കഴിവാണ് സഹിഷ്ണുത. ഈ ആശയത്തെക്കുറിക്കുന്ന എബ്രായപദത്തിനു ‘ദീർഘം’ എന്നർത്ഥം. ദൈവം ദീർഘ ക്ഷമയുള്ളവനാണ്. (പുറ, 34:6; സംഖ്യാ, 14:17; സങ്കീ, 86:15; 103:8). ദീർഘക്ഷമയ്ക്ക് തത്തുല്യമായ ഗ്രീക്കുപദം ‘മാക്രൊതുമിയ’ ആണ്. ‘ഹ്യുപൊമൊനീ’ എന്ന ഗ്രീക്കു പദത്തെയാണ് പുതിയനിയമത്തിൽ സഹിഷ്ണുത എന്നു തർജ്ജമ ചെയ്തിട്ടുള്ളത്. കീഴെ (ഹ്യുപൊ) വസിക്കുക (മെനോ) എന്നാണ് വാച്യാർത്ഥം. ഹ്യുപൊമാനീ എന്ന നാമപദം മുപ്പത്തിരണ്ടു പ്രാവശ്യവും, ക്രിയാരൂപം പതിനഞ്ചു പ്രാവശ്യവും പുതിയനിയമത്തിലുണ്ട്.

കഷ്ടത സഹിഷ്ണുതയെയും സഹിഷ്ണുത സിദ്ധതയെയും ഉളവാക്കുന്നു. (റോമ, 5:3). അനേക കഷ്ടങ്ങളിലൂടെ ക്രിസ്ത്യാനി കടന്നു പോകുന്നു. ഈ കഷ്ടങ്ങൾ അനുഭവിക്കുന്നതിനു സഹിഷ്ണുത ആവശ്യമാണ്. (2കൊരി, 6:4). സഹിഷ്ണുതയെ ഉളവാക്കുന്നതു തന്നെ കഷ്ടതയാണ്. തെസ്സലൊനീക്യർ കഷ്ടതയിൽ സഹിഷ്ണുത കാണിച്ചു. (2തെസ്സ, 1:4). ക്രിസ്ത്യാനിയുടെ സ്വഭാവത്തെ പൂർണ്ണമാക്കുന്നതു കഷ്ടതയാണ്. (യാക്കോ, 1:4). ക്രിസ്തുവിനോടു കൂടെ സഹിക്കുകയാണ് ക്രിസ്തുവിനോടു കൂടെ വാഴാനുള്ള ഉപാധി. (2തിമൊ, 2:12; വെളി, 1:9). ഈ സഹിഷ്ണുതയ്ക്കായി വിശ്വാസികൾ പൂർണ്ണ ശക്തിയോടെ ബലപ്പെടണം. (കൊലൊ, 1:11). ദൈവേഷ്ടം ചെയ്ത വാഗ്ദത്തം പ്രാപിപ്പാൻ സഹിഷ്ണുത ആവശ്യമാണ്. (എബ്രാ, 10:36). സഹിഷ്ണുത കാണിക്കുന്നവർ ഭാഗ്യവാന്മാർ. (യാക്കോ, 5:11). ഇയ്യോബിന്റെയും അപ്പൊസ്തലനായ പൗലൊസിന്റെയും സഹിഷ്ണുത മാതൃകയാണ്. (യാക്കോ, 5:11; 2തിമൊ, 3:10). വിശുദ്ധന്മാർക്കു വിശ്വാസം പോലെ സഹിഷ്ണുതയും ആവശ്യമാണ്. (വെളി, 13:10; 14:12). “നാം അവനോടുകൂടെ മരിച്ചു എങ്കിൽ കൂടെ ജീവിക്കും; സഹിക്കുന്നു എങ്കിൽ കൂടെ വാഴും.” (2തിമൊ, 2:11).

കഷ്ടത (Suffering)

വേദനയും കഷ്ടതയും എല്ലാകാലത്തും ചിന്തകന്മാരെ കുഴക്കുന്ന ഒരു പ്രശ്നമാണ്. എപ്പിക്കൂറസിന്റെ ധർമ്മ സങ്കടം ഇതു വ്യക്തമാക്കുന്നു; “ദോഷം തടയുവാൻ ദൈവിത്തിന് ആഗ്രഹമുണ്ട് എന്നാൽ കഴിയുന്നില്ലെങ്കിൽ ദൈവം അശക്തനാണ്; കഴിയും എന്നാൽ ചെയ്യുകയില്ലെങ്കിൽ ദൈവം ദോഷകാംക്ഷിയാണ്. ദൈവത്തിന് കഴിവും ഇച്ഛയും ഉണ്ടെങ്കിൽ ഈ ദോഷം എവിടെ നിന്ന്?” കഷ്ടതയ്ക്കു കാരണം തിന്മയാണ്. ശാരീരികവും മാനസികവുമായ കഷ്ടതകളെ പഴയനിയമത്തിൽ വിവേചിച്ചിട്ടില്ല. മനുഷ്യനെക്കുറിച്ചുള്ള സാകല്യദർശനമാണ് അതിനു കാരണം. ശാരീരിക വേദനയ്ക്കും മാനസിക വ്യഥയ്ക്കും പിന്നിലുള്ളത് ഒരേ കാരണമാകാം. പാപത്തിന്റെ മേലുള്ള ദൈവത്തിന്റെ ശിക്ഷാവിധിയായി യിസ്രായേല്യർ കഷ്ടതയെ കണ്ടു. ദുഷ്ടൻ ദീർഘകാലം ഐശ്വര്യം അനുഭ വിച്ചാലും (ഇയ്യോ, 21:28-33) ദൈവത്തിന്റെ നീതിയുള്ള ന്യായവിധി അവനെ പിടിക്കുമെന്നുള്ളതു തീർച്ചയാണ്. (സങ്കീ, 7:15, 16; 37:1-3; 52:1, 5; 73:12-20; 92:7). കഷ്ടത ദൈവക്രോധം നിമിത്തമാണ്. (സങ്കീ, 38:3; 42:5, 9). നീതിമാൻ കഷ്ടപ്പെടുന്നതിന് വ്യത്യസ്ത ഉത്തരങ്ങളാണ് തിരുവെഴത്തിലുള്ളത്. അഗ്രാഹ്യവും, ദുർജ്ഞേയവുമായ ദൈവിക ജ്ഞാനത്തിൽ ഇയ്യോബ് ചാരുകയാണ്. (ഇയ്യോ, 42:2,3). ദൈവം ഒടുവിൽ ന്യായം നടത്തിക്കൊടുക്കും എന്ന വിശ്വാസത്തിൽ പലരും സംതൃപ്തിയടയുന്നു. (സങ്കീ, 22:19,20; 31:9,21; 34:6, 17, 19; 37:1-3; 43:1; 46:10). നീതിമാന്റെ ശത്രുക്കൾക്കും പീഡകന്മാർക്കും ദൈവം ശരിയായ ശിക്ഷ നല്കും. (സങ്കീ, 35:8-10; 37:1,2). കഷ്ടതയുടെ നേർക്കുള്ള മറ്റൊരു മനോഭാവം ദൈവികശിക്ഷണം അഥവാ ബാലശിക്ഷ എന്നതാണ്. ഭയങ്കരമായ പീഡകളും കഷ്ടതകളും അനുഭവിച്ചിട്ടും ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു ദോഷാനുദർശനം യിസ്രായേല്യരുടെ ഇടയിൽ വളർന്നില്ല.

കഷ്ടതയുടെ കാരണവും ഉത്പത്തിയും വ്യക്തമാക്കുവാൻ ക്രിസ്തു ശ്രമിച്ചില്ല. കഷ്ടതയിൽ വിജയം പ്രാപിക്കുവാനുള്ള മാർഗ്ഗമാണ് ക്രിസ്തു ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചത്. ദൈവഹിതത്തിന് പരിപൂർണ്ണമായി വിധേയപ്പെടുന്നതിലാണ് കഷ്ടതയുടെ മേലുള്ള വിജയം. നൈതികമായ തിന്മയിൽ നിന്നും വേദനയുടെ പ്രശ്നം വേർപെടുത്തുവാൻ സാദ്ധ്യമല്ല. ലോകത്തു സംഭവിക്കുന്ന ഭൗതികമായ ദോഷങ്ങൾ അമ്പരപ്പിക്കുന്നതാണ്. പാപം എന്ന അടിസ്ഥാന പ്രശ്നത്തിൽ നിന്നാണ് അവയുടെ ഉത്പത്തി. മനുഷ്യൻ ദൈവവുമായി നിരപ്പു പ്രാപിച്ചു കഴിയുമ്പോൾ ഈ പ്രശ്നം ഇല്ലാതായിത്തീരും. ഒടുവിൽ ദൈവത്തെ സ്നേഹിക്കുന്നവർക്കു എല്ലാം നന്മയ്ക്കായി കൂടി വ്യാപരിക്കുന്നുവെന്ന ദൈവിക നിർണ്ണയത്തിൽ നാം എത്തിച്ചേരും. (റോമ, 8:28). ക്രിസ്തുവിന്റെ കഷ്ടതയെക്കുറിച്ചുള്ള ശരിയായ ധാരണയും അതിനോടുള്ള താദാത്മ്യവുമാണു് കഷ്ടതയ്ക്കുള്ള മറുപടി. “വിശ്വാസത്തിന്റെ നായകനും പൂർത്തി വരുത്തുന്നവനുമായ യേശുവിനെ നോക്കുക; തന്റെ മുമ്പിൽ വെച്ചിരുന്ന സന്തോഷം ഓർത്തു അവൻ അപമാനം അലക്ഷ്യമാക്കി ക്രൂശിനെ സഹിക്കയും ദൈവസിംഹാസനത്തിന്റെ വലത്തുഭാഗത്തു ഇരിക്കയും ചെയ്തു.” (എബ്രാ, 12:2). ദൈവത്തോടു നിരപ്പു പ്രാപിക്കുമ്പോൾ ഒരു വ്യക്തി കഷ്ടം അനുഭവിച്ച് കർത്താവിനോടു ഏകീഭവിക്കുകയാണ്. (റോമ, 8:1-17).

സുഖവും ദുഃഖവും സന്തോഷവും സന്താപവും മനുഷ്യാനുഭവങ്ങളുടെ രണ്ടുഘടകങ്ങളാണ്. സന്തോഷം ദൈവികദാനമാണ്. കഷ്ടതയും ദു:ഖവും പാപത്തിന്റെ ഫലമാണ്. സ്ത്രീയോടു കല്പിച്ചത്: ഞാൻ നിനക്കു കഷ്ടവും ഗർഭധാരണവും ഏററവും വർദ്ധിപ്പിക്കും; “നീ വേദനയോടെ മക്കളെ പ്രസവിക്കും; നിന്റെ ആഗ്രഹം നിന്റെ ഭർത്താവിനോടു ആകും; അവൻ നിന്നെ ഭരിക്കും.” (ഉല്പ, 3:16). വിരോധാഭാസമെന്നു പറയട്ടെ വർത്തമാന ജീവിതത്തിൽ വിശ്വാസിയുടെ സമ്മിശ്രാനുഭവമാണ് ദു:ഖവും സന്തോഷവും. (റോമ, 5:2,3; 9:2). സാധാരണ ദു:ഖങ്ങൾ വേർപാട്, മരണം (ഉല്പ, 42:38; ഫിലി, 2:27; 1തെസ്സ, 4:13), പീഡനം (എസ്ഥ, 9:22; സങ്കീ, 13:2), ജീവിതത്തിലെ കഷ്ടതകൾ (സങ്കീ, 116:3), പ്രിയപ്പെട്ടവരുടെ മത്സരം (റോമ, 9:2), ദൈവത്തിന്റെ ന്യായവിധി (വിലാ, 1:12; 2കൊരി, 2:7) എന്നിവയാണ്. മരണകാരണമായ ലോകത്തിന്റെ ദു:ഖത്തെയും മാനസാന്തരത്തിലേക്കു നയിക്കുന്ന ദൈവിക ദു:ഖത്തെയും പൌലൊസ് വിവേചിച്ചു പറയുന്നുണ്ട്. (2കൊരി, 7:10).

വിശ്വാസികളുടെ കഷ്ടതയെക്കുറിച്ച് തിരുവെഴുത്തുകളിൽ വ്യക്തമായി പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. “അവർ എന്നെ ഉപദവിച്ചു എങ്കിൽ നിങ്ങളെയും ഉപദ്രവിക്കും” (യോഹ, 15:20) എന്നും, “ലോകത്തിൽ നിങ്ങൾക്കു് കഷ്ടം ഉണ്ട്” എന്നും ക്രിസ്തു തെളിവായി പറഞ്ഞു. (യോഹ, 16:33). അനേകം കഷ്ടങ്ങളിൽ കൂടി ദൈവരാജ്യത്തിൽ കടക്കേണ്ടതാകുന്നു (അപ്പൊ, 14:22) എന്നു പൌലൊസും ബർന്നബാസും വിശ്വാസികളെ പ്രബോധിപ്പിച്ചു. വിശ്വാസികൾ കഷ്ടം അനുഭവിപ്പാൻ നിയമിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുകയാണ്. ക്രിസ്തുവിൽ വിശ്വസിപ്പാൻ മാത്രമല്ല അനുവേണ്ടി കഷ്ടം അനുഭവിപ്പാനും കൂടെ നിങ്ങൾക്കു വരം നല്കിയിരിക്കുന്നു.” (ഫിലി, 1:29). ക്രിസ്തുവിൽ വിശ്വസിക്കുന്നതുകൊണ്ട് കഷ്ടം അനുഭവിക്കേണ്ടി വരുന്നതു ഭാഗ്യമാണ്. (അപ്പൊ, 5:41; 1പത്രൊ, 4:14). നന്മ ചെയ്തിട്ടു കഷ്ടം സഹിക്കുകയും (1പത്രൊ, 2:20), നീതി നിമിത്തം ഉപദ്രവിക്കപ്പെടുകയും (മത്താ, 5:10), ദൈവേഷ്ട്രപകാരം കഷ്ടം സഹിക്കുകയും (1പത്രൊ, 4:19) ചെയ്യുന്നതു നല്ലതാണ്. നൊടിനേരത്തേക്കുള്ള ഈ ലഘുവായ കഷ്ടം തേജസ്സിന്റെ നിത്യഘനം നേടുവാൻ വിശ്വാസിയെ പ്രാപ്തനാക്കുന്നു. (2കൊരി, 4:17). നീയും എന്നോടുകൂടെ കഷ്ടം സഹിക്ക; സുവിശേഷകന്റെ പ്രവൃത്തി ചെയ്ക (2തിമൊ, 1:8; 2:3; 4:5) എന്നാണ് പൌലൊസ് തിമൊഥയൊസിനെ ഉപദേശിക്കുന്നത്.

വിശ്വാസിയുടെ കഷ്ടതയ്ക്ക് മൂന്നുദ്ദേശ്യങ്ങളുണ്ട്. 1. അതാ ലോകത്തിന്റെ കഷ്ടതയെ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നു. (റോമ, 8:19-22). 2. ലോകസ്നേഹത്തിന്റെയും സ്വാർത്ഥതയുടെയും എല്ലാ മാലിന്യങ്ങളിൽ നിന്നും അത് വിശ്വാസത്തെ വിമലീകരിക്കുന്നു. (2തിമൊ, 1:8 12; റോമ, 5:3). 3. കഷ്ടത്തിൽ ദൈവം നല്കുന്ന ആശ്വാസം കഷ്ടത അനുഭവിക്കുന്നവരെ ആശ്വസിപ്പിക്കുന്നതിന് വിശ്വാസിയെ ശക്തനാക്കുന്നു. (1കൊരി, 1:4-7). വിശ്വാസിക്കു കഷ്ടം പ്രശംസാ വിഷയമാണ്; കാരണം കഷ്ടത സഹിഷ്ണതയെയും സഹിഷ്ണുത സിദ്ധതയെയും സിദ്ധത പ്രത്യാശയെയും ഉളവാക്കുന്നു. (റോമ, 5:3). കഷ്ടം അനുഭവിക്കുന്നതിനു നമുക്കു മാതൃക ക്രിസ്തുവാണ്. “അതിന്നായിട്ടല്ലോ നിങ്ങളെ വിളിച്ചിരിക്കുന്നത്. ക്രിസ്തുവും നിങ്ങൾക്കു വേണ്ടി കഷ്ടം അനുഭവിച്ചു, നിങ്ങൾ അവന്റെ കാൽച്ചുവടു പിന്തുടരുവാൻ ഒരു മാതൃക വെച്ചേച്ചു പോയിരിക്കുന്നു.” (1പത്രൊ, 2:21). പ്രവാചകന്മാർ ക്രിസ്തുവിനു വരേണ്ടിയിരുന്ന കഷ്ടങ്ങളെ മുൻകൂട്ടി വെളിപ്പെടുത്തി. (1പത്രൊ, 1:11). ക്രിസ്തു പരീക്ഷിതനായി കഷ്ടം അനുഭവിച്ചു (എബ്രാ, 2:18); താൻ അനുഭവിച്ച കഷ്ടങ്ങളാൽ അനുസരണം പഠിച്ച് തന്നെ അനുസരിക്കുന്ന ഏവർക്കും നിത്യരക്ഷയുടെ കാരണഭൂതനായിത്തീർന്നു. (എബാ, 5:8).

കരുണ (mercy)

ഹെസെദ് എന്ന എബ്രായ പദത്തിന്റെ പ്രധാനമായ അർത്ഥം ആർദ്രസ്നേഹം എന്നത്രേ. ദൈവം യിസ്രായേലിനോടു കാണിച്ച കരുണ തൻ്റെ വിശ്വസ്തതയിലും യിസ്രായേലിനോടുള്ള ഉടമ്പടി ബന്ധത്തിലും അധിഷ്ഠിതമാണ്. ഈ കരുണയെ ഭർത്തൃസ്നേഹത്തോടും (ഹോശേ, 2:13), മാതൃസ്നേഹത്തോടും (യെശ, 49:15), പിതൃസ്നേഹത്തോടും (സങ്കീ, 103:13; യിരെ, 31:20) സാദൃശ്യപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. കരുണ, അനുകമ്പ എന്നീ അർത്ഥങ്ങളുള്ള റഹമീം എന്നി എബ്രായപദത്തിന്റെ ധാതു റെഹം ആണ്. (1രാജാ, 8:50; 2ദിന, 30:9; വിലാ, 3:22; സെഖ, 7:9). റെഹം എന്ന പദത്തിനു ഗർഭപാത്രം എന്നർത്ഥം. അമ്മയ്ക്ക് കുഞ്ഞിനോടോ സഹോദരങ്ങൾക്കു തമ്മിലോ ഉള്ള വൈകാരിക ഭാവത്തെക്കുറിക്കുന്നു. അമ്മ കുഞ്ഞിനെ എന്നപോലെ പാപിയായ മനുഷ്യനെ കർത്താവു സ്നേഹത്തോടും, ക്ഷമയോടും സ്വീകരിക്കുന്നു.

ദൈവത്തിന്റെ കരുണ വിവിധരീതികളിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു. ക്ഷമയിൽ വ്യക്തികളെയും ജാതികളെയും യഥാസ്ഥാനപ്പെടുത്തുന്നു. (2ശമൂ, 24:14; 2രാജാ, 13:23; സങ്കീ, 25:6; 40:11; 51:1; 79:8; 103:4; യെശ, 54:8; 55:7; വിലാ, 3:32; ദാനീ, 9:9; ഹോശേ, 1:6,7; മീഖാ, 7:19; ഹബ, 3:2; സെഖ, 1:12, 16). 2. തൻ്റെ വൃതന്മാരെ ശത്രുക്കളിൽ നിന്നും രക്ഷിക്കുന്നു. (നെഹെ, 9:27,28; സങ്കീ, 25:6; 40:11; 69:16; 79:8; യെശ, 30:18; യിരെ, 42:12). 3. വാഗ്ദാനം നിറവേറ്റുന്നു. (ആവ, 13:18; യിരെ, 33:26). 4. പ്രവാസികളായ ജനത്ത ശേഖരിച്ചു ദേശത്തു മടക്കിവരുത്തുന്നു. (യെശ, 14:1; 49:13; യിരെ, 12:15; യെഹ, 39:25). 5. മരുഭൂമിയിൽ അവർക്കു വേണ്ടി കരുതി. (നെഹെ, 9:19; യെശ . 49:10). യിസ്രായേലിനോടു ദൈവം ചെയ്ത ഉടമ്പടിയിൽ ദൈവം വിശ്വസ്തനായിരുന്നു. തന്മൂലം ഏതുസമയവും സഹായത്തിനായി അവർക്കു കർത്താവിന്റെ അടുക്കലേക്കു ചെല്ലാം. യിസ്രായേലിന്റെ നീതിയോ, വിശേഷാവകാശമോ കൊണ്ടല്ല, ദൈവത്തിന്റെ കരുണകൊണ്ടു മാത്രമാണ് അവരെ വീണ്ടെടുത്തതും പരിപാലിച്ചതും. ദൈവം ആദ്യമേ യിസ്രായേലിനെ തിരഞ്ഞെടുക്കാതിരുന്നെങ്കിൽ അവർക്കു ദൈവത്തിൽനിന്നൊന്നും പ്രതീക്ഷിക്കുവാനില്ലായിരുന്നു. തിരഞ്ഞെടുപ്പുമൂലം ദൈവം യിസ്രായേലിനോടു എല്ലായ്പോഴും കരുണയും കൃപയും ദീർഘക്ഷമയും മഹാദയയും ദയാസമൃദ്ധിയും വിശ്വസ്തതയും ഉള്ളവനാണ്. (പുറ, 34:6; നെഹെ, 9:17; സങ്കീ, 86:15; 103:8; 145:8; യോവേ, 2:13; യോനാ, 4:2).

‘കരുണ’യെക്കുറിക്കുന്ന ഗ്രീക്കുപദം എലെയൊസ് ആണ്. അനുകമ്പയുടെ ബാഹ്യപ്രകാശനമാണ് കരുണ. കരുണ ലഭിക്കേണ്ടുന്നവനാ ആവശ്യബോധവും കരുണ കാണിക്കുന്ന വ്യക്തിക്ക് പ്രസ്തുത ആവശ്യം സാധിപ്പിച്ചു കൊടുക്കാൻ മതിയായ വിഭവവും ഉണ്ടായിരിക്കണം. ദൈവം കരുണാസമ്പന്നനാണ്. (എഫെ, 2:4), എല്ലാവർക്കും അവൻ രക്ഷ കരുതി (തീത്തൊ, 3:5), യെഹൂദന്മാരോടും (ലൂക്കൊ, 1:72), ജാതികളോടും (റോമ,’15:9) ദൈവം കരുണ കാണിച്ചു. ദൈവത്തെ ഭയപ്പെടുന്നവർക്കു അവൻ്റെ കരുണ തലമുറതലമുറയോളം ഇരിക്കുന്നു. (മക്കൊ, 1:50). നമ്മുടെ ബലഹീനതകളിൽ സഹതാപം കാണിക്കാൻ കർത്താവിനു മാത്രമേ കഴിയൂ. “അതുകൊണ്ടു കരുണ ലഭിപ്പാനും തത്സമയത്തു സഹായത്തിനുള്ള കൃപ പ്രാപിപ്പാനുമായി നാം ധൈര്യത്തോടെ കൃപാസനത്തിനു അടുത്തു ചെല്ലുക.” (എബ്രാ, 4:16). നാം പരസ്പരം കരുണയ്ക്കുവേണ്ടി അപേക്ഷിക്കേണ്ടതാണ്. (ഗലാ, 6:16). കർത്താവായ യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ വരവിൽ തന്റെ ജനത്തിനു കരുണ ലഭിക്കും. (2തിമൊ, 1:16; യൂദാ, 21). ദൈവം മനുഷ്യരോടു കരുണ കാണിച്ചതുകൊണ്ടു അവരും പരിസ്പരം കരുണ കാണിക്കണമെന്നു ദൈവം ആവശ്യപ്പെടുന്നു. (മത്താ, 9:13; 12:7; 23:23; ലൂക്കൊ, 10:37). കരുണ കാണിക്കാത്തവന് കരുണയില്ലാത്ത ന്യായവിധി ഉണ്ടോകും. (യാക്കോ, 2:13).

കരുണയും സമാധാനവും ഒരുമിച്ചുവരുന്ന സ്ഥാനങ്ങളിൽ അവ അതേ ക്രമത്തിൽ (ഗലാ, 6:16 ഒഴികെ) വരുന്നതു കാണാം. കരുണ ദൈവത്തിന്റെ പ്രവൃത്തിയാണ്. തത്ഫലമായി മനുഷ്യ ഹൃദയത്തിലുണ്ടാകുന്ന അനുഭവമാണ് സമാധാനം. 1തിമൊഥെയൊസ് 1:2; 2തിമൊഥെയൊസ് 1:2 എന്നീ വാക്യങ്ങളിൽ എലെയൊസ് എന്ന ഗ്രീക്കുപദത്തെ കനിവ് എന്നു വിവർത്തനം ചെയ്തിരിക്കുന്നു. മത്സരിയോടും ലംഘകനോടുമുള്ള ദൈവത്തിന്റെ മനോഭാവമാണ് കൃപ. വിഷമത്തിലായിരിക്കുന്നവരോടുളള ദൈവത്തിന്റെ മനോഭാവമാണ് കരുണ. രക്ഷയെ സംബന്ധിച്ചുള്ള ദൈവിക നിർണ്ണയത്തിൽ കൃപ കരുണയെ മുന്നിട്ടു നില്ക്കുന്നു. ക്ഷമ ലഭിച്ച വ്യക്തിയാണ് അനുഗ്രഹിക്കപ്പെടുക. തന്മൂലം അപ്പൊസ്തലിക വന്ദനങ്ങളിൽ കരുണയ്ക്കു (കനിവ്) മുമ്പു കൃപ പറയപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. (1തിമൊ, 1:2; 2തിമൊ, 1:2; തീത്താ, 1:4; 2യോഹ, 3).

ക്രിസ്ത്യാനി (Christian)

ക്രിസ്റ്റ്യനൊസ് (Christianos) എന്ന ഗ്രീക്കുപദം മൂന്നിടത്തുണ്ട്: (പ്രവൃ, 11:26; 26:28; 1പത്രൊ, 4:16). ക്രിസ്തുവിൽ വിശ്വസിക്കുകയും ക്രിസ്തുവിനെ അനുഗമിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന വ്യക്തിയാണ് ക്രിസ്ത്യാനി. ക്രിസ്തുവിന്റെ അനുയായികളെ ക്രിസ്ത്യാനികളെന്നു ആദ്യം വിളിച്ചത് അന്ത്യാക്ക്യയിൽ ഉള്ളവരാണ്: (പ്രവൃ, 11:26). മറ്റു രണ്ടിടങ്ങളിൽ കൂടി ഈ പേരുണ്ട്. ഇരുപതുവർഷത്തിനു ശേഷം അവിശ്വാസിയായ അഗ്രിപ്പാരാജാവ് പൗലൊസിനോട്, “ഞാൻ ക്രിസ്ത്യാനിയായിത്തീരുവാൻ നീ എന്നെ അല്പംകൊണ്ടു സമ്മതിപ്പിക്കുന്നു എന്നു പറഞ്ഞു:” (പ്രവൃ, 26:28). മൂന്നാമതായി കഷ്ടതയോടുള്ള ബന്ധത്തിൽ പത്രൊസ് ഈ പേര് ഉപയോഗിച്ചു: “ക്രിസ്ത്യാനിയായിട്ടു കഷ്ടം സഹിക്കേണ്ടിവന്നാലോ ലജ്ജിക്കരുത്:” (1പത്രൊ, 4:16).

ക്രിസ്ത്യാനി എന്നപേര് ഉണ്ടായത് ശ്രദ്ധേയമായ സംഗതി എന്ന മട്ടിലാണ് ലൂക്കോസ് രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നത്. സ്തെഫാനോസിന്റെ വധത്തെ തുടർന്ന് സഭ വളർന്നപ്പോൾ അന്ത്യൊക്ക്യയിൽ ആയിരുന്നു പലസ്തീനു പുറത്തെ ഏറ്റവും ശക്തമായ വിശ്വാസിസമൂഹം നിലവിൽ വന്നത്. കുപ്രൊസിൽ നിന്നും കുറേനയിൽ നിന്നും ഉള്ള ആളുകളാണ് അവിടെ ഗ്രീക്കുകാർ ഉൾപ്പെടെ ഉള്ളവരോട് സുവിശേഷം പ്രസംഗിച്ചത്. അന്ത്യൊക്ക്യയിലുള്ളവർ സുവിശേഷം കൈക്കൊണ്ടു എന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ യെരൂശലേമിലെ മാതൃസഭ ബർണബാസിനെ അങ്ങോട്ടയച്ചു. ബർന്നബാസും ശൗലും ഒരു വർഷം അവിടെ സുവിശേഷം പ്രസംഗിച്ചു. ഹെരോദാവിന്റെ പീഡനത്തിന് മുൻപായിരുന്നു അത്. അഗബൊസിൻ്റെ പ്രവചനവും അക്കാലത്തായിരുന്നു. അത് ക്ലൗദ്യൊസിൻ്റെ കാലത്ത് (40-44) സംഭവിച്ചുവെന്നും രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. (11:28). അങ്ങനെങ്കിൽ 40-41 കാലത്തായിരിക്കണം ക്രിസ്ത്യാനികൾ എന്ന പേര് വീണത്.

നേതാവിന്റെ പേരിനോട് ianos എന്ന് ചേർത്ത് അനുയായികളെ വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത് ഒരു റോമൻരീതി ആയിരുന്നു: ‘കൈസറിയാനി, പോംപിയാനി’ തുടങ്ങിയവ സാമ്രാജ്യത്തിലെങ്ങും പ്രസിദ്ധമായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് ക്രിസ്ത്യാനി എന്ന സംജ്ഞയിൽ അത്ഭുതം ഉളവാക്കേണ്ടതില്ല. എന്നാൽ ആരാണ് ഈപേർ വിളിച്ചത്? ദൈവമക്കളല്ല. “സഹോദരന്മാർ, ശിഷ്യന്മാർ, വിശ്വാസികൾ, വിശുദ്ധന്മാർ” ഇങ്ങനെയൊക്കെ ആയിരുന്നല്ലോ അവർ സ്വയം വിശേഷിപ്പിച്ചിരുന്നത്. പിന്നെ യഹൂദന്മാരാണോ? ‘നസറായമതം’ (24:5), ‘മതഭേദം’ (24:14) എന്നൊക്കെയാണ് അവർ വിളിക്കുന്നത്. ക്രിസ്തുവിനെ ഒരു വിധത്തിലും അംഗീകരിക്കാത്ത യെഹൂദന്മാർ ക്രിസ്തുവിന്റെ അനുയായികളെ ഒരിക്കലും ക്രിസ്ത്യാനികളെന്ന് വിളിക്കുകയില്ല. ഇനിയുള്ളത് അന്ത്യൊക്ക്യയിലെ വിജാതിയരാണ്. കളളൻ, കൊലപാതകൻ, മോഷ്ടാവ് എന്നിവയുടെ സ്ഥാനത്താണ് ക്രിസ്ത്യാനി എന്ന പദവും ശത്രുക്കൾ ഉപയോഗിച്ചതെന്നാണ് പത്രൊസിൻ്റെ ലേഖനത്തിലെ സൂചന. (1പത്രൊ, 4:16). ‘ഞാൻ ക്രിസ്ത്യാനിയായിത്തിരുവാൻ നീ എന്നെ അല്പംകൊണ്ടു സമ്മതിപ്പിക്കുന്നു” (26:28) എന്ന അഗ്രിപ്പായുടെ തികഞ്ഞ പുച്ഛത്തിനു മറുപടി പറയുമ്പോൾ, ക്രിസ്ത്യാനിയെന്ന സംജ്ഞ ഒഴിവാക്കിക്കൊണ്ട്, ‘എന്നെപ്പോലെ ആകേണം’ (26:29) എന്നാണ് പൗലൊസ് പറയുന്നത്. ഒരു ക്രിസ്റ്റോസിനെക്കുറിച്ച് പ്രസംഗിച്ചു നടക്കുകയും ആ പേരിൽ സ്നാനപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തിരുന്നവരെ പുച്ഛത്തോടെ ജാതികൾ വിളിച്ച പേരാണ് ക്രിസ്ത്യാനികൾ.

അന്ത്യോഖക്ക്യ വലിയ നഗരം ആയിരുന്നു. ദാർശനികലോകത്തിലെ മുഖ്യസരണികളൊന്നും അന്യമല്ലാതിരുന്ന ആ മഹാനഗരത്തിൽ ഇങ്ങനെ ഒരു നവീനോപദേശം ആദ്യം വലിയ കോളിളക്കം ഒന്നും സൃഷ്ടിച്ചിരിക്കാനിടയില്ല. ലുക്കൊസ് എഴുതുന്ന കാലം ആയപ്പോഴേക്കും പേര് പ്രശസ്തമായിരുന്നു. എന്നാൽ അത് വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം ആയിരുന്നു എന്ന് ഓർക്കണം. എങ്കിലും പരന്നത് വേഗം തന്നെ. ക്രിസ്ത്യാനി എന്ന പ്രയോഗം രണ്ട് പതിറ്റാണ്ടുകൾക്കകം പ്രത്യേക മുഖവുര കൂടാതെ റോമൻ വൃത്താന്തങ്ങളിൽ പ്രയോഗക്ഷമമായി: (പ്രവൃ, 26:28). എ.ഡി. 64-ൽ റോമിൽ എത്തിയിരുന്നു എന്ന് ടാസിറ്റസിന്റെ പരാമർശം തെളിയിക്കുന്നു. 64-67 കാലത്താണ് പത്രൊസിന്റെ പ്രയോഗം: (1പത്രൊ, 5:16). 112-113 കാലത്ത് ചെറിയ പ്ളിനിയുമായി ട്രാജൻ നടത്തിയ കത്തിടപാടിലും, ഏതാണ്ട് അതേ കാലത്ത് ഇഗ്നാത്തിയോസിന്റെ ലേഖനങ്ങളിലും ഇത് കാണുന്നു. രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടുമുതൽ വിശ്വാസികൾ ഈ പേരു സ്വീകരിച്ചു.

കൊർബ്ബാൻ (Corban)

വഴിപാട്, നേർച്ച, സമ്മാനം എന്നൊക്കെയർത്ഥം. ദൈവത്തിനു അർപ്പിക്കുന്ന രക്തം ചൊരിഞ്ഞുളളതും അല്ലാത്തതുമായ വഴിപാടുകളെക്കുറിക്കുവാൻ ‘കൊർബ്ബാൻ’ എന്ന എബ്രായപദം പഴയനിയമത്തിൽ എഴപത്തെട്ടു പ്രാവശ്യം ഉപയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട്: (ലേവ്യ, 1:2,3; 2;1; 3:1; സംഖ്യാ, 7:12-17). പുതിയനിയമത്തിൽ പ്രസ്തുത എബ്രായപദവും ഒപ്പം അർത്ഥവും നല്കിയിട്ടുണ്ട്: (മർക്കൊ, 7:11). ഇവിടെ കൊർബ്ബാൻ ദൈവത്തിനു വഴിപാടായി അർപ്പിച്ച പണത്തെക്കുറിക്കുന്നു. മുമ്പുംപിമ്പും നോക്കാതെ ആണയിടുന്നതിൽ യെഹൂദന്മാർ മുൻപന്തിയിലായിരുന്നു. പുര കത്തുമ്പോൾ, ‘തീയണഞ്ഞാൽ വീട് കൊർബ്ബാൻ’ എന്നും, ഭക്ഷ്യപേയങ്ങളിൽ ആത്മനിയന്ത്രണം പാലിക്കുവാൻ നിശ്ചയിക്കുന്നവൻ, ‘ഞാൻ കഴിക്കുന്ന ഭക്ഷണം കൊർബ്ബാൻ’ എന്നും വേഗത്തിൽ ആണയിട്ടിരുന്നു. ആവർത്തനം 23:21-23 പ്രകാരം യഹോവയ്ക്ക് നേർന്ന വഴിപാട് നിവർത്തിക്കുകതന്നെ വേണം. എന്നാൽ, ഇവർ തിരക്കിട്ടെടുത്ത തീരുമാനങ്ങൾ നിവർത്തിക്കാൻ കൂട്ടാക്കിയിരുന്നില്ല. “യെഹൂദന്മാർ ഒരു ചിന്തയും കൂടാതെ ദൈവത്തിന്റെ മുമ്പിൽ സത്യം ചെയ്യുമെന്നും എന്നാൽ ഒരിക്കലും അവർ അതു നിവർത്തിക്കയില്ലെന്നും” തല്മൂദിലും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. മാതാപിതാക്കളുടെ ഭൗതികമായ ആവശ്യങ്ങൾ നിവർത്തിച്ചു കൊടുക്കേണ്ടത് മക്കളുടെ കടമയാണ്. എന്നാൽ ഈ കടമ നിറവേറ്റാതിരിക്കാൻ വേണ്ടി പണം ദൈവത്തിനു വഴിപാടായി അർപ്പിച്ചിരിക്കയാണെന്നു അവർ പറയും. ദൈവത്തിന് വഴിപാടായി അർപ്പിക്കുന്നതിന് കൊർബ്ബാൻ എന്നു പറഞ്ഞാൽ മാത്രം മതിയാകും. കൊർബ്ബാൻ എന്നു പറയുമ്പോൾ ആ പണം ദൈവത്തിനായി വേർതിരിക്കപ്പെടും. തന്റെ കാലത്ത് നിലവിലിരുന്ന ഈ കീഴ്വഴക്കത്തെ പരാമർശിച്ചുകൊണ്ട് ‘അപ്പനെയും അമ്മയെയും ബഹുമാനിക്ക’ എന്നിങ്ങനെയുള്ള കല്പനകളെപ്പോലും യെഹൂദന്മാർ അവഗണിക്കുന്നതിനെ ക്രിസ്തു അപലപിക്കുകയായിരുന്നു. ഇട്ട ആണയുടെ ന്യായപ്രമാണ് മൂല്യം എത്ര ഉന്നതമായിരുന്നാലും മാതാപിതാക്കളോടുള്ള കടമ അതിനെക്കാൾ പ്രധാനമാണ് എന്ന ആശയമാണ് യേശു അവതരിപ്പിച്ചത്. അതിന്റെ സ്വാധീനത്തിലാവണം എലിയേസർ ബെൻ ഹിർക്കാനുസ് എന്ന റബ്ബി ക്രിസ്തുവിനുശേഷം എ.ഡി. 90-ൽ ആണയിൽ നിന്ന് തലയൂരാൻ വഴി വേണം എന്ന് അഭിപ്രായപ്പെട്ടത്. നെദറീം എന്ന തല്മുദിൽ ഇത് സംബന്ധിച്ച ചർച്ചകളുടെ അന്ത്യത്തിൽ എലിയേസറിന്റെ അഭിപ്രായം മാതാപിതാക്കന്മാരുടെ കാര്യത്തിൽ അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടതായി രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു. മറ്റ് സംഗതികളിൽ മാറ്റം അനുവദിച്ചില്ല. ദേവാലയഭണ്ഡാരത്തിന്റെ ആരോഗ്യത്തിനും ആ നിലപാട് ആവശ്യമായിരുന്നു!

കെരൂബുകൾ (Cherubs)

അവർണ്യമായ ശക്തിയോടും സൗന്ദര്യത്തോടും കൂടെ സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട ദൂതസഞ്ചയമാണ് കെരൂബുകൾ. ദൂതന്മാരെക്കുറിച്ചുള്ള ആദ്യപരാമർശം തന്നെ കെരൂബുകളെക്കുറിച്ചുളളതാണ്. പാപത്തിൽ വീണ മനുഷ്യനെ ഏദെൻ തോട്ടത്തിൽനിന്നും പുറത്താക്കി. പാപിയായ മനുഷ്യൻ ഏദെൻ തോട്ടത്തിലേക്കു മടങ്ങിവന്ന് ജീവവൃക്ഷത്തിന്റെ ഫലം ഭക്ഷിക്കാതിരിക്കേണ്ടതിനു ജീവവൃക്ഷത്തിന്റെ വഴി സൂക്ഷിക്കുവാൻ കെരൂബുകളെ നിറുത്തി. “ഇങ്ങനെ അവൻ മനുഷ്യനെ ഇറക്കിക്കളഞ്ഞു; ജീവൻ വൃക്ഷത്തിങ്കലേക്കുളള വഴി കാപ്പാൻ അവൻ ഏദെൻ തോട്ടത്തിനു കിഴക്കു കെരൂബുകളെ തിരിഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന വാളിന്റെ ജ്വാലയുമായി നിർത്തി.” (ഉല്പ, 3:24). ഈ വിവരണത്തിൽ കെരൂബുകളുടെ രൂപത്തെക്കുറിച്ചോ സ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ചോ ഒരു സൂചനയുമില്ല. കെരൂബുകളെക്കുറിച്ചുളള അടുത്ത പരാമർശം സമാഗമന കൂടാരവുമായുള്ള ബന്ധത്തിലാണ്. അതിവിശുദ്ധസ്ഥലത്തു നിയമപെട്ടകത്തിനു മേൽ കൃപാസനത്തിന്റെ രണ്ടറ്റത്തും രണ്ടു കെരൂബുകളെ തങ്കം കൊണ്ടു നിർമ്മിച്ചു. (പുറ, 25:17-22). ഇവ അടിച്ചുരൂപപ്പെടുത്തിയതാണ്. അവയുടെ വിരിച്ച ചിറകു കൃപാസനത്തിനൊരു മറപോലെ നിലകൊണ്ടു. കെരൂബുകളുടെ മദ്ധ്യേ ആയിരുന്നു യഹോവയുടെ തേജസ്സു വെളിപ്പെട്ടിരുന്നത്. അതുകൊണ്ട് എബ്രായർ 9:5-ൽ ഇവയെ തേജസ്സിന്റെ കെരൂബുകൾ എന്നു വിളിക്കുന്നു. കൃപാസനത്തിന്മേൽ നിർമ്മിച്ചിരുന്ന കെരൂബുകൾക്ക് ഒരു മുഖവും രണ്ടു ചിറകുകളും ഉണ്ട്. അവ മേലോട്ടു ചിറകു വിടർത്തി ചിറകുകൊണ്ടു കൃപാസനത്ത മൂടി തമ്മിൽ അഭിമുഖമായിരുന്നു. സമാഗമനകൂടാരത്തിന്റെ അകത്തെ മൂടുശീലയിൽ ചിത്രപ്പണിയായി കെരൂബുകളെ നെയ്തു ചേർത്തിരുന്നു. (പുറ, 26:1). സമാഗമനകൂടാരത്തിലെ തിരശ്ശീലയിലും കെരൂബുകളെ ചിത്രണം ചെയ്തിരുന്നു. (പുറ, 26:31). കെരൂബുകളെക്കുറിച്ചുള്ള മൂന്നാമത്തെ പരാമർശം ശലോമോൻ്റെ ദൈവാലയത്തെക്കുറിച്ചുള്ള വിവരണത്തിലാണ്. (1രാജാ, 6:23; 2ദിന, 3:7-14). ഒലിവു മരംകൊണ്ടു രണ്ടു കെരൂബുകളെ നിർമ്മിച്ചു സ്വർണ്ണം പൊതിഞ്ഞു. അഞ്ചു മീറ്റർ ഉയരമുള്ള ശരീരത്തോടു കൂടിയ അവ മനുഷ്യരെപ്പോലെ സ്വന്തം കാലുകളിൽ നിന്നു. അവയുടെ ചിറകിനു അഞ്ചുമുഴം നീളമുണ്ടായിരുന്നു. അകത്തോട്ടു മുഖം തിരിച്ചായിരുന്നു അവയുടെ നില. ദൈവാലയത്തിന്റെ ചുവരിന്മേൽ കെരൂബുകളെ കൊത്തിച്ചു. (2ദിന, 3:7). തിരശ്ശീലയിൽ കെരൂബുകളെ നെയ്തു ചേർത്തു. (2ദിന, 3:14). പുതിയ ദൈവാലയത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ദർശനത്തിലും (യെഹെ . 41) കെരൂബുകളെക്കുറിച്ചു പറയുന്നുണ്ട്. ദർശനത്തിൽ യെഹെസ്ക്കേൽ പ്രവാചകൻ നാലുജീവികളുടെ സാദൃശ്യം കണ്ടു. (യെഹെ, 1:28). അനന്തരപരാമർശങ്ങൾ ഇവ കെരൂബുകളെന്നു വ്യക്തമാക്കുന്നു. (യെഹെ, 10:1). വെളിപ്പാടു പുസ്തകത്തിലെ ജീവികളുടെ വർണ്ണന യെഹെസ്ക്കേലിന്റെ ദർശനത്തിലെ കെരൂബുകളുമായി പൊരുത്തപ്പെടുന്നു. (വെളി, 4:6-5:14). യഹോവ കെരൂബിനെ വാഹനമാക്കി പറന്നുവെന്നും (സങ്കീ, 18:10), യഹോവ കെരൂബുകളിന്മേൽ വസിക്കുന്നു എന്നും സങ്കീർത്തനങ്ങളിൽ (80:1; 991) പറയുന്നു.

ഗെബാലിലെ രാജാവായ ഹീരാമിന്റെ സിംഹാസനത്തെ താങ്ങിനിറുത്തുന്ന രണ്ടു കെരൂബുകളുടെ ചിത്രം ഖനനം ചെയ്തെടുത്തിട്ടുണ്ട്. ഈ ജീവിക്ക് സിംഹഗാത്രവും മനുഷ്യമുഖവും ചിറകുകളും ഉണ്ട്. ക്ഷേത്രങ്ങളും കൊട്ടാരങ്ങളും സൂക്ഷിക്കുന്ന ചിറകുള്ള സിംഹങ്ങളുടെയും കാളകളുടെയും രൂപങ്ങൾ അശ്ശൂരിൽ നിന്നും മറ്റും ലഭിച്ചിട്ടുണ്ട്. ശലോമോൻ നിർമ്മിച്ച കെരൂബുകൾ കാലൂന്നിനിന്നു. (2ദിന, 3:13).

യെഹെസ്ക്കേലിന്റെ ദർശനത്തിലെ കെരൂബുകൾക്ക് മനുഷ്യ സാദൃശ്യമുണ്ടായിരുന്നു. അവയ്ക്ക് ഓരോന്നിനും നന്നാലുമുഖവും നന്നാലു ചിറകും ഉണ്ടായിരുന്നു. അവയുടെ ചിറകുകൾ ഒന്നോടൊന്നു തൊട്ടിരുന്നു. “അവയുടെ മുഖരൂപമോ: അവയ്ക്ക് മനുഷ്യമുഖം ഉണ്ടായിരുന്നു; നാലിന്നും വലത്തുഭാഗത്തു സിംഹമുഖവും ഇടത്തു ഭാഗത്തു കാളമുഖവും ഉണ്ടായിരുന്നു; നാലിന്നും കഴുകു മുഖവും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇങ്ങനെയായിരുന്നു അവയുടെ മുഖങ്ങൾ; അവയുടെ ചിറകുകൾ മേൽഭാഗം വിടർന്നിരുന്നു; ഈരണ്ടു ചിറകു തമ്മിൽ തൊട്ടും ഈരണ്ടു ചിറകുകൊണ്ടു ശരീരം മറച്ചും ഇരുന്നു.” (യെഹെ, 1:10-11). കെരൂബുകളുടെ നാലുമുഖം യിസ്രായേൽ സൈന്യത്തിൻ്റെ നാലുവിഭാഗങ്ങളുടെ കൊടികളെ പ്രതിനിധാനം ചെയ്തിരുന്നതായി ഒരു പാരമ്പര്യമുണ്ട്. അതനുസരിച്ച് കെരൂബുകളുടെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള സ്വർഗ്ഗീയ സൈന്യത്തിന്റെ പ്രതിരൂപമാണ് നാലുകൊടികളുടെ കീഴിൽ പുറപ്പെട്ട യിസ്രായേൽ സൈന്യം. കിഴക്ക് സിംഹം യെഹൂദയും, പടിഞ്ഞാറ് കാള എഫ്രയീമും, തെക്ക് മനുഷ്യൻ രൂബേനും, വടക്ക് കഴുകൻ ദാനും ആണ്. ആദിമ സഭാപിതാക്കന്മാരുടെ ദൃഷ്ടിയിൽ കെരൂബിൻ്റെ നാലുമുഖം നാലു സുവിശേഷങ്ങളാണ്. മത്തായി സിംഹവും, മർക്കൊസ് കാളയും, ലൂക്കൊസ് മനുഷ്യനും, യോഹന്നാൻ കഴുകനും. യെഹെസ്ക്കേൽ പ്രവാചകൻ ദർശനത്തിൽ കണ്ട ദൈവാലയത്തിൽ ചുവരുകളെ അലങ്കരിക്കുവാൻ കെരൂബുകൾ കൊത്തിയിരുന്നു. ഈ കെരൂബുകൾക്കു രണ്ടുമുഖം ഉണ്ടായിരുന്നു; മനുഷ്യമുഖവും സിംഹമുഖവും. (യെഹെ, 41;17-25). മനുഷ്യസാദൃശ്യവും മൃഗസവിശേഷതകളും ഇണങ്ങിച്ചേർന്നവയാണ് കെരൂബുകൾ എന്നാണ് ബൈബിളിലെ വിവരണങ്ങൾ പൊതുവെ വ്യക്തമാക്കുന്നത്. മനുഷ്യമുഖത്തോടുകൂടി ചിറകുള്ള സിംഹമായിരിക്കണം. ആത്മലോകത്തിലെ ജീവികളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം രൂപബോധം അപ്രസക്തമാണ്.

ദൈവത്തിന്റെ മഹിമാസാന്നിദ്ധ്യവും സർവ്വാധികാരവും വിശുദ്ധിയും വെളിപ്പെടുത്തുകയാണ് കെരൂബുകളുടെ കർത്തവ്യം. ദൂതഗണത്തിൽ ഉൾപ്പെട്ടവയാണെങ്കിലും കെരൂബുകളെ ദൂതന്മാർ എന്നു വിളിച്ചിട്ടില്ല. അവ ഒരിക്കലും ദൂതുവാഹികൾ ആയിരിക്കാത്തതു കൊണ്ടായിരിക്കണം. മറ്റെങ്ങും പോകാതെ ദൈവം വസിക്കുന്നിടത്തു മാത്രം അവ ഒതുങ്ങി നില്ക്കുന്നു. യഹോവ കെരൂബുകളിന്മീതെ വസിക്കുന്നു. കൃപാസനത്തിൽ ദൈവത്തിൻ്റെ സാന്നിദ്ധ്യം അവ വിളിച്ചറിയിക്കുന്നു. ക്രിസ്തുവിന്റെ യാഗത്തിലൂടെ ദൈവത്തിന്റെ നീതി സമ്പൂർണ്ണമാക്കപ്പെട്ടതിന്റെ പ്രതിരൂപമായ പുണ്യാഹരക്തത്തെ (തളിക്കപ്പെട്ട രക്തം) സാക്ഷ്യപ്പെട്ടകത്തിന്റെ മുകളിലിരിക്കുന്ന കെരൂബുകൾ കുനിഞ്ഞു നോക്കുന്നു. വർഷത്തിലൊരിക്കൽ മഹാപുരോഹിതൻ പാപപരിഹാരരക്തം കൃപാസനത്തിൽ തളിക്കാനായി ഇവിടെ വരുമ്പോൾ ആ രക്തം ദൈവത്തിലേക്കുള്ള വാതിലും പാപപരിഹാരവുമായി മാറും.

അവിവാഹജീവിതം