തീത്തോസിനു എഴുതിയ ലേഖനം (Book of Titus)

പുതിയനിയമത്തിൽ പതിനേഴാമത്തെ പുസ്തകം. ഇടയലേഖനങ്ങളിൽ അവസാനത്തേതും. തിമൊഥയൊസിനുളള രണ്ടു ലേഖനങ്ങളും തീത്തൊസിനുള്ള ലേഖനവും ഇടയലേഖനങ്ങൾ (Pastoral epistles) എന്ന് പേരിലറിയപ്പെടുന്നു. ഈ ലേഖനത്തിലെ ആശയവും ഭാഷാ ശൈലിയും 2തിമൊഥയൊസിനെക്കാൾ 1തിമൊഥയൊസിനോട് അടുത്തു നില്ക്കുന്നു. 

ഗ്രന്ഥകർത്താവ്: ഇടയലേഖനങ്ങളുടെ കർത്താവ് പൌലൊസാണെന്ന് ആദിമകാലം മുതൽ വിശ്വാസിച്ചു പോരുന്നു.  ഇടയലേഖനങ്ങൾ പൗലൊസിന്റേത് ആണെന്ന് വ്യക്തമാക്കുന്ന ആന്തരിക തെളിവുകളും ഉണ്ട്. മറ്റു ലേഖനങ്ങളെപ്പോലെ ഈ മൂന്നു ലേഖനങ്ങളും ഒരേ വ്യക്തിയാൽ എഴുതപ്പെട്ടതാണ്. ആരെ സംബോധന ചെയ്ത് എഴുതിയതാണോ അവരിലുള്ള താത്പര്യവും തങ്ങൾക്കു ലഭിച്ച നന്മകൾ എല്ലാംതന്നെ ദൈവത്തിന്റെ പരമമായ കൃപയിലാണെന്ന സത്യവും പൗലൊസ് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നു. ‘അപ്പൊസ്തലനുമായ പൌലൊസ് പൊതു വിശ്വാസത്തിൽ നിജപുത്രനായ തീത്തോസിനു എഴുതുന്നത്’ എന്ന ആമുഖം പൌലൊസിന്റെ കർത്തൃത്വത്തിനു തെളിവാണ്. 

എഴുതിയകാലം: എ.ഡി. 63-നും 67-നും മദ്ധ്യേ പൌലൊസ് കാരാഗൃഹത്തിൽനിന്നും മുക്തനായി. ഈ കാലയളവിലാണ് ഇടയലേഖനങ്ങൾ മൂന്നും എഴുതിയത്. പൌലൊസിന്റെ അവസാന യെരുശലേം സന്ദർശനത്തിനു മുമ്പാണ് ഇതിന്റെ രചന. ഈ ലേഖനം എഴുതുന്ന തിനു തൊട്ടുമുമ്പു് പൌലൊസ് തീത്തൊസിനോടൊപ്പം ക്രേത്തദ്വീപ് സന്ദർശിച്ചിരുന്നു: (1:35). എ.ഡി. 65 ആയിരിക്കണം കാലം.

ഉദ്ദേശ്യം: ക്രേത്തയിലെ സുവിശേഷ പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ തീത്തൊസിന് സഹായം ആവശ്യമാണെന്ന് കണ്ടാണ് അപ്പൊസ്തലൻ ലേഖനം എഴുതിയത്. ഈ പ്രദേശത്തു പ്രവർത്തനം ആരംഭിച്ചതു പൗലൊസാണെങ്കിലും തന്റെ ചുമതലകൾ പൂർത്തിയാക്കുന്നതിനു മുമ്പ് പൃലൊസിന് ക്രേത്തെ വിട്ടുപോകേണ്ടിവന്നു. ശേഷിച്ച കാര്യങ്ങളെ ക്രമപ്പെടുത്തേണ്ടതിനും പട്ടണംതോറും മൂപ്പന്മാരെ നിയമിക്കുന്നതിനും നിർദ്ദേശം നല്കി തീത്തോസിനെ കേത്തയിലാക്കി. ദുരുപദേശങ്ങൾ സഭയിൽ നുഴഞ്ഞു കയറിത്തുടങ്ങി. ജ്ഞാനമതത്തിന്റെ പ്രാഗ്രൂപങ്ങൾ സഭകൾക്ക് പ്രശ്നം സൃഷ്ടിച്ചു. അതിന്റെ സൂചനകൾ ഈ ലേഖനത്തിൽ കാണാം. മൗഢ്യതർക്കവും വംശാവലികളും കലഹവും ഒഴിഞ്ഞുനില്ക്കുവാൻ പൗലൊസ് തീത്തൊസിനോട് ആവശ്യപ്പെട്ടു. (3:9). അക്കാലത്ത് വംശാവലികളിലും കെട്ടുകഥകളിലും ആളുകൾക്കു താത്പര്യം വർദ്ധിച്ചു വരികയായിരുന്നു. യെഹൂദ കഥകളെയും സത്യം വിട്ടകലുന്ന മനുഷ്യരുടെ കല്പനകളെയും ശ്രദ്ധിക്കാതെ ഇരിക്കേണ്ടതിനു അവരെ കഠിനമായി ശാസിക്കുവാൻ പൌലൊസ് തീത്തോസിനെ ഉൽബോധിപ്പിച്ചു. (1:14). യെഹൂദന്മാരുടെ കെട്ടുകഥകളും വംശാവലികളും സുവിശേഷ പ്രചാരണത്തിന് വിഘ്നങ്ങളാണ്. ഇമ്മാതിരി ദുരുപദേശങ്ങൾ നിമിത്തം സത്യത്തിനുവേണ്ടി ശക്തമായി നിലകൊള്ളാൻ തീത്തോസിന് വ്യക്തമായ പ്രബോധനവും പ്രോത്സാഹനവും ആവശ്യമായിരുന്നു. സേനാസിനും അപ്പൊല്ലോസിനും ക്രേത്തവഴി ഒരു യാത്ര പോകേണ്ടിവന്നു. പൗലൊസ് തീത്തൊസിന് ഒരു ലേഖനമെഴുതി അവരുടെ കൈവശം കൊടുത്തയച്ചു. (3:13). 

പ്രധാന വാക്യങ്ങൾ: 1. “ഞാൻ ക്രേത്തയിൽ നിന്നെ വിട്ടേച്ചുപോന്നതു: ശേഷിച്ച കാര്യങ്ങളെ ക്രമത്തിലാക്കേണ്ടതിന്നും ഞാൻ നിന്നോടു ആജ്ഞാപിച്ചതുപോലെ പട്ടണംതോറും മൂപ്പന്മാരെ ആക്കി വെക്കേണ്ടതിന്നും തന്നേ.” തീത്തൊസ് 1:5.

2. “അവർ ദൈവത്തെ അറിയുന്നു എന്നു പറയുന്നുവെങ്കിലും പ്രവൃത്തികളാൽ അവനെ നിഷേധിക്കുന്നു. അവർ അറെക്കത്തക്കവരും അനുസരണം കെട്ടവരും യാതൊരു നല്ല കാര്യത്തിന്നും കൊള്ളരുതാത്തവരുമാകുന്നു.” തീത്തൊസ് 1:16.

3. “വിരോധി നമ്മെക്കൊണ്ടു ഒരു തിന്മയും പറവാൻ വകയില്ലാതെ ലജ്ജിക്കേണ്ടതിന്നു സകലത്തിലും നിന്നെത്തന്നേ സൽപ്രവൃത്തികൾക്കു മാതൃകയാക്കി കാണിക്ക.” തീത്തൊസ് 2:7.

4. “സകലമനുഷ്യർക്കും രക്ഷാകരമായ ദൈവകൃപ ഉദിച്ചുവല്ലോ; നാം ഭാഗ്യകരമായ പ്രത്യാശെക്കായിട്ടും മഹാദൈവവും നമ്മുടെ രക്ഷിതാവുമായ യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ തേജസ്സിന്റെ പ്രത്യക്ഷതെക്കായിട്ടും” തീത്തൊസ് 2:11,12.

5. “ഇതു പൂർണ്ണഗൌരവത്തോടെ പ്രസംഗിക്കയും പ്രബോധിപ്പിക്കയും ശാസിക്കയും ചെയ്ക. ആരും നിന്നെ തുച്ഛീകരിക്കരുതു.” തീത്തൊസ് 2:15.

6. “മുമ്പെ നാമും ബുദ്ധികെട്ടവരും അനുസരണമില്ലാത്തവരും വഴിതെറ്റി നടക്കുന്നവരും നാനാമോഹങ്ങൾക്കും ഭോഗങ്ങൾക്കും അധീനരും ഈർഷ്യയിലും അസൂയയിലും കാലം കഴിക്കുന്നവരും ദ്വേഷിതരും അന്യോന്യം പകെക്കുന്നവരും ആയിരുന്നുവല്ലോ. എന്നാൽ നമ്മുടെ രക്ഷിതാവായ ദൈവത്തിന്റെ ദയയും മനുഷ്യപ്രീതിയും ഉദിച്ചപ്പോൾ അവൻ നമ്മെ നാം ചെയ്ത നീതിപ്രവൃത്തികളാലല്ല, തന്റെ കരുണപ്രകാരമത്രേ രക്ഷിച്ചതു.” തീത്തൊസ് 3:3-5.

ബാഹ്യരേഖ: I. മുഖവുര: 1:1-4.

II. ഒരു സംഘടന എന്ന നിലയിൽ സഭയിൽ ഉണ്ടാകുന്ന പ്രശ്നങ്ങൾ: 1:5-16. 

1. മൂപ്പന്മാരുടെ യോഗ്യതകൾ: 1:5-9. 

2. ദുരുപദേശത്തിനെതിരെ ശക്തമായ നിലപാടു സ്വീകരിക്കേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യം: 1:10-16.

III. ഇടയശുശ്രൂഷയിലെ പ്രശ്നങ്ങൾ: 2:1-3:11.

1. കുടുംബബന്ധത്തെ സംബന്ധിക്കുന്ന പ്രമാണങ്ങൾ: 2:1-10.

2. യഥാർത്ഥ ക്രിസ്തീയ ജീവിതത്തിന്റെ വ്യവസ്ഥകൾ: 2:11-15.

3. ക്രിസ്തീയ പൌരത്വത്തെ സംബന്ധിച്ചുളള ഉപദേശം: 3:1,2.

4. ദൈവഭക്തിയോടുകൂടി ജീവിക്കുന്നതിനുള്ള ഉപദേശം: 3:3-8.

5. ദുരുപദേഷ്ടാക്കന്മാരെ കൈകാര്യം ചെയ്യേണ്ടവിധം: 3:9-11. 

IV. ഉപസംഹാരം: 3:12-15.

തിമൊഥെയൊസിന് എഴുതിയ രണ്ടാം ലേഖനം (Book of 2 Timothy)

പുതിയനിയമ കാനോനിലെ പതിനാറാമത്തെ പുസ്തകവും, ഇടയലേഖനങ്ങളിൽ രണ്ടാമത്തതും. അപ്പൊസ്തലനായ പൌലൊസിന്റെ ഹംസഗാനമാണ് 2തിമൊഥെയൊസ്. ഒരു ദു:ഖസ്വരം ഈ ലേഖനത്തിൽ പ്രതിധ്വനിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും ഒരു ജേതാവിന്റെ വിജയ ധ്വനിയോടുകൂടെ ലേഖനം അവസാനിക്കുന്നു. “ഞാൻ നല്ല പോർ പൊരുതു, ഓട്ടം തികച്ചു, വിശ്വാസം കാത്തു ഇനി നീതിയുടെ കിരീടം എനിക്കായി വെച്ചിരിക്കുന്നു.” 4:7,8. 

ഗ്രന്ഥകർത്താവ്: ഇടയലേഖനങ്ങളുടെ കർത്താവ് പൗലൊസാണെന്ന് ആദിമകാലം മുതൽ വിശ്വാസിച്ചു പോരുന്നു.  ഇടയലേഖനങ്ങൾ പൗലൊസിന്റേത് ആണെന്ന് വ്യക്തമാക്കുന്ന ആന്തരിക തെളിവുകളും ഉണ്ട്. മറ്റു ലേഖനങ്ങളെപ്പോലെ ഈ മൂന്നു ലേഖനങ്ങളും ഒരേ വ്യക്തിയാൽ എഴുതപ്പെട്ടതാണ്. ആരെ സംബോധന ചെയ്ത് എഴുതിയതാണോ അവരിലുള്ള താത്പര്യവും തങ്ങൾക്കു ലഭിച്ച നന്മകൾ എല്ലാംതന്നെ ദൈവത്തിന്റെ പരമമായ കൃപയിലാണെന്ന സത്യവും പൗലൊസ് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നു. ഇടയലേഖനങ്ങളുടെ എഴുത്തുകാരനും (2 തിമൊ, 1:8) സുവിശേഷത്തെക്കുറിച്ച് ലജ്ജിക്കാത്ത റോമാലേഖന കർത്താവ് തന്നെയാണ്. (റോമ, 1:16).

എഴുതിയ കാലം: നീറോയുടെ മരണം എ.ഡി. 68 ജൂൺ 6-ന് ആയിരുന്നു. നീറോയുടെ മരണത്തിനുമുമ്പ് പൌലൊസ് വധിക്കപ്പെട്ടു എന്നാണ് കരുതപ്പെടുന്നത്. അതിനാൽ എ.ഡി. 67 ആയിരിക്കണം രചനാകാലം. 

പ്രതിപാദ്യം: വിശ്വാസത്യാഗത്തിന്റെ കാലത്ത് ഒരു ശുശ്രൂഷകൻ ജീവിതത്തിൽ എങ്ങനെ സാക്ഷ്യം പുലർത്തണമെന്ന് ഈ ലേഖനത്തിൽ വ്യക്തമാക്കുന്നു. സുവിശേഷത്തോടു വിശ്വസ്തത പുലർത്തുവാനും (1:3-18), ശുശ്രൂഷയിൽ ഭടനെപ്പോലെ സഹിക്കുവാനും (2:1-13), അപ്പൊസ്തലൻ തിമൊഥയൊസിനോട് ആവശ്യപ്പെടുന്നു. ശുശ്രൂഷയിലെ പെരുമാറ്റത്തെ സംബന്ധിക്കുന്ന പ്രധാന നിർദ്ദേശം നല്കുന്നു. (2:14-26). വരാനിരിക്കുന്ന ദുർഘടസമയങ്ങളെ കുറിച്ച് മുന്നറിയിപ്പു നല്കുകയും (3:79), തൻറ മാതൃക പിന്തുടരാൻ പൗലൊസ് തിമൊഥയൊസിനോടാ ആവശ്യപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു. (3:10-13). തിമൊഥെയൊസിൻ്റെ ഇപ്പോഴത്തെ വിശ്വസ്തത തനിക്കു മുമ്പു ലഭിച്ച പരിശീലനത്തിന്റെ ഫലമാണെന്നു വ്യഞ്ജിപ്പിക്കുന്നു. (3:14-17). വിശ്വസ്തതയോടെ സത്യവചനം പ്രസംഗിക്കുവാൻ ഉദ്ബോധിപ്പിക്കുകയും കൂട്ടായ്മക്കായുള്ള തന്റെ വാഞ്ഛ വെളിപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു. (4:18).

പ്രധാന വാക്യങ്ങൾ: 1. “ഭീരുത്വത്തിന്റെ ആത്മാവിനെ അല്ല, ശക്തിയുടെയും സ്നേഹത്തിന്റെയും സുബോധത്തിന്റെയും ആത്മാവിനെയത്രേ ദൈവം നമുക്കു തന്നതു.” 2തിമൊഥെയൊസ് 1:7.

2. “ഒരുത്തൻ മല്ലുകെട്ടിയാലും ചട്ടപ്രകാരം പൊരായ്കിൽ കിരീടം പ്രാപിക്കയില്ല.” 2തിമൊഥെയൊസ് 2:5.

3. “ദാവീദിന്റെ സന്തതിയായി ജനിച്ചു മരിച്ചിട്ടു ഉയിർത്തെഴുന്നേറ്റിരിക്കുന്ന യേശുക്രിസ്തുവിനെ ഓർത്തുകൊൾക. അതു ആകുന്നു എന്റെ സുവിശേഷം.” 2തിമൊഥെയൊസ് 2:8,9.

4. “എല്ലാതിരുവെഴുത്തും ദൈവശ്വാസീയമാകയാൽ ദൈവത്തിന്റെ മനുഷ്യൻ സകല സൽപ്രവൃത്തിക്കും വക പ്രാപിച്ചു തികഞ്ഞവൻ ആകേണ്ടതിന്നു ഉപദേശത്തിന്നും ശാസനത്തിന്നും ഗുണീകരണത്തിന്നും നീതിയിലെ അഭ്യാസത്തിന്നും പ്രയോജനമുള്ളതു ആകുന്നു.” 2തിമൊഥെയൊസ് 3:16,17.

5. “വചനം പ്രസംഗിക്ക; സമയത്തിലും അസമയത്തിലും ഒരുങ്ങിനിൽക്ക; സകല ദീർഘക്ഷമയോടും ഉപദേശത്തോടുംകൂടെ ശാസിക്ക; തർജ്ജനം ചെയ്ക; പ്രബോധിപ്പിക്ക.” 2തിമൊഥെയൊസ് 4:2.

6. “ഞാൻ നല്ല പോർ പൊരുതു, ഓട്ടം തികെച്ചു, വിശ്വാസം കാത്തു. ഇനി നീതിയുടെ കിരീടം എനിക്കായി വെച്ചിരിക്കുന്നു; അതു നീതിയുള്ള ന്യായാധിപതിയായ കർത്താവു ആ ദിവസത്തിൽ എനിക്കു നല്കും; എനിക്കു മാത്രമല്ല, അവന്റെ പ്രത്യക്ഷതയിൽ പ്രിയംവെച്ച ഏവർക്കുംകൂടെ.” 2തിമൊഥെയൊസ് 4:7,8.

സവിശേഷതകൾ: 1. റോമിൽ രക്തസാക്ഷി ആകുന്നതിനുമുമ്പ് പൌലൊസ് അപ്പൊസ്തലൻ പറഞ്ഞതായി രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ള അന്ത്യവാക്കുകൾ ഈ ലേഖനത്തിലാണ് ഉളളത്. 2. തിരുവെഴുത്തുകളുടെ ദൈവിക ഉദ്ദേശ്യവും ദൈവനിശ്വാസ്യതയും വെളിപ്പെടുത്തുന്ന ഏറ്റവും വ്യക്തമായ പ്രസ്താവന ഇതിലുണ്ട്. (3:16,17). സത്യവചനത്തെ യഥാർത്ഥമായി പ്രസംഗിക്കേണ്ടതിന്റെയും ദൈവവചനം വിശ്വസ്തരായ മനുഷ്യരെ ഭരമേല്പിക്കേണ്ടതിന്റെയും ആവശ്യം ഊന്നിപ്പറയുന്നു. (2:2). 3. അന്ത്യകാലത്ത് സംഭവിക്കുവാൻ പോകുന്ന വിശ്വാസ ത്യാഗത്തെക്കുറിച്ചുള്ള രണ്ടു പ്രവചനങ്ങൾ ഇതിലുണ്ട്. (3:16; 4:3,4). 4. ശക്തവും ഗൗരവമേറിയതുമായ ഗുണദോഷങ്ങൾ ലേഖനത്തിലുടനീളം കാണാം. ഉദാ: കൃപാവരം ജ്വലിപ്പിക്കുക (1:6), ലജ്ജിക്കരുത് (1:8), സുവിശേഷത്തിനായി കഷ്ടം സഹിക്ക (1:8), പഥ്യവചനം മാതൃകയാക്കിക്കൊൾക (1:13), നല്ല ഉപനിധി സൂക്ഷിച്ചുകൊൾക (1:14), കൃപയാൽ ശക്തിപ്പെടുക (2:1), കഷ്ടം സഹിക്ക (2:3), സത്യവചനത്ത യഥാർത്ഥമായി പ്രസംഗിക്ക (2:15), ഒഴിഞ്ഞിരിക്കുക (2:16), വിട്ടോടുക (2:22), നിലനില്ക്കുക (3:15), വചനം പ്രസംഗിക്ക (4:2), സുവിശേഷകന്റെ പ്രവൃത്തി ചെയ്ക (4:5), ശുശൂഷ നിറപടിയായി നിവർത്തിക്ക (4:5). 5. ഒരു ശുശ്രൂഷകനെ മകൻ (2:1), ഭടൻ (2:3,4), കൃഷിക്കാരൻ (2:6), വേലക്കാരൻ (2:15), മാനപാത്രം (2:21), കർത്താവിന്റെ ദാസൻ (2:24) എന്നിങ്ങനെ വിവിധ നിലകളിൽ അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. 

ഉള്ളടക്കം: I. വന്ദനം: 1:1-3.

II. വിശ്വസ്തതയ്ക്കും സഹിഷ്ണുതയ്ക്കും വേണ്ടിയുള്ള അഭ്യർത്ഥന: 1:4-18.

III. ശുശ്രൂഷയിൽ ജാഗ്രത: 2:1:26.

1. ഒരു നല്ല ഭടനായി: 2:1-14.

2. ഒരു നല്ല ശിഷ്യനായി: 2:15-26.

IV. വിശ്വാസ ത്യാഗത്തെക്കുറിച്ചുള്ള മുന്നറിയിപ്പ്: 3:1-4:5.

1. അന്ത്യനാളുകളെക്കുറിച്ചുള്ള പ്രവചനം; ദർശനം: 3:1-9.

2. അന്ത്യനാളുകളിൽ തിരുവെഴുത്തുകളുടെ അധികാരം: 3:10-17.

3. പ്രബോധനം: 4:1-3.

V. കർത്താവിനോടുള്ള കുറ്: 4:6-22.

1. പൗലൊസിന്റെ അന്തിമസാക്ഷ്യം: 4:6-8.

2. അന്ത്യവാക്കുകൾ: 4:9-22.

തിമൊഥെയൊസിന് എഴുതിയ ഒന്നാം ലേഖനം (Book of 1 Timothy)

പുതിയനിയമ കാനോനിലെ പതിനഞ്ചാമത്തെ പുസ്തകവും, ഇടയലേഖനങ്ങളിൽ ഒന്നാമത്തേതും. അപ്പൊസ്തലനായ പൗലൊസ് വ്യക്തികളെ അഭിസംബോധന ചെയ്ത് എഴുതിയ മുന്നു ലേഖനങ്ങളുണ്ട്: തിമൊഥെയൊസിനു രണ്ടും തീത്തൊസിന് ഒന്നും. ഇവർ പൗലൊസിന്റെ സന്തത സഹചാരികളും സഹപ്രവർത്തകരും ആയിരുന്നു. പല മിഷണറി യാത്രകളിലും ഇവർ പൗലൊസിനെ അനുഗമിച്ചു. പൌലൊസ് തന്റെ ജീവിതാന്ത്യത്തിൽ സഭാപരിപാലനവും ഭരണവും സംബന്ധിച്ചുളള നിർദ്ദേശങ്ങൾ ഈ ശുശ്രൂഷകന്മാർക്കു എഴുതി. അതിനാലാണ് ഇവയെ ഇടയലേഖനങ്ങൾ എന്നു വിളിക്കുന്നത്. ഇടയലേഖനങ്ങളിൽ വെച്ചു ഇടയസ്വഭാവം ശരിയായി പ്രതിഫലിക്കുന്നത് ഈ ലേഖനത്തിലാണ്.. 

ഇടയലേഖനങ്ങൾ: പൗലൊസിന്റെ ലേഖനങ്ങളിൽ തിമൊഥയാസ് ഒന്നും രണ്ടും, തീത്തൊസ് എന്നീ മൂന്നു ലേഖനങ്ങൾ ഒരു പ്രത്യേക ഗണത്തിൽപ്പെടുന്നു. ഇവയെ ജെ.എൻ. ബെർസോട്ട് (എ.ഡി. 1703) ഇടയലേഖനങ്ങൾ എന്നു വിളിച്ചു. തുടർന്നു പോൾ ആന്റൺ (എ.ഡി. 1726) ഈ പേരിനു പ്രചാരം നല്കി. ഇടയന്റെ ജോലിയും സഭാ ശുശ്രൂഷയുടെ സ്വഭാവവുമാണ് ഈ ലേഖനങ്ങളിൽ അപ്പൊസ്തലൻ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നത്. ഇടയലേഖനങ്ങൾ ഉപദേഷ്ടാക്കന്മാർക്കു നിർദ്ദേശങ്ങൾ നല്കുന്നുവെങ്കിലും ലേഖനങ്ങളുടെ സ്വീകർത്താക്കളായ തിമൊഥയൊസും തീത്തൊസും ഇന്നത്തെ അർത്ഥത്തിൽ ഇടയന്മാരായിരുന്നില്ല. പ്രത്യേക ദൗത്യവുമായി പൗലൊസ് അയച്ച പ്രത്യേക ദൂതന്മാരായിരുന്നു അവർ.

ഗ്രന്ഥകർത്താവ്: ഇടയലേഖനങ്ങളുടെ കർത്താവ് പൌലൊസാണെന്ന് ആദിമകാലം മുതൽ വിശ്വാസിച്ചു പോരുന്നു.  ഇടയലേഖനങ്ങൾ പൗലൊസിന്റേത് ആണെന്ന് വ്യക്തമാക്കുന്ന ആന്തരിക തെളിവുകളും ഉണ്ട്. മറ്റു ലേഖനങ്ങളെപ്പോലെ ഈ മൂന്നു ലേഖനങ്ങളും ഒരേ വ്യക്തിയാൽ എഴുതപ്പെട്ടതാണ്. ആരെ സംബോധന ചെയ്ത് എഴുതിയതാണോ അവരിലുള്ള താത്പര്യവും തങ്ങൾക്കു ലഭിച്ച നന്മകൾ എല്ലാംതന്നെ ദൈവത്തിന്റെ പരമമായ കൃപയിലാണെന്ന സത്യവും പൗലൊസ് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നു. ഇടയലേഖനങ്ങളുടെ എഴുത്തുകാരനും (2 തിമൊ, 1:8) സുവിശേഷത്തെക്കുറിച്ച് ലജ്ജിക്കാത്ത റോമാലേഖന കർത്താവ് തന്നെയാണ്. (റോമ, 1:16). താഴെപറയുന്ന ഭാഗങ്ങളും പരിശോധിക്കുക: (1തിമൊ 3:1-12 – റോമ, 1:29-32; 1തിമൊ, 6:17 – ഫിലേ, 10,11; 1തിമൊ, 1:17 – റോമ, 12:1; 1തിമൊ, 1:13,15 – 1കൊരി, 15:9; 1തിമൊ, 1:7 – റോമ, 11:36).

എഴുതിയകാലം: എ.ഡി. 63-നും 67-നും മദ്ധ്യേ പൌലൊസ് കാരാഗൃഹത്തിൽനിന്നും മുക്തനായി. ഈ കാലയളവിലാണ് ഇടയലേഖനങ്ങൾ മൂന്നും എഴുതിയത്. പൌലൊസിന്റെ അവസാന യെരുശലേം സന്ദർശനത്തിനു മുമ്പാണ് ഇതിന്റെ രചന. എ.ഡി. 64/65 ആയിരിക്കണം കാലം.

ഉദ്ദേശ്യം: അപ്പൊസ്തലിക കാലത്തിന്റെ അവസാനത്തോടു കൂടി പ്രാദേശിക സഭകൾ എണ്ണത്തിൽ പെരുകി അവയുടെ വിശ്വാസപ്രമാണവും അച്ചടക്കവും ശിക്ഷണവും ദൈവിക വെളിപ്പാടിന് അനുസരണമായി ക്രമപ്പെടുത്തി നൽകേണ്ട ആവശ്യം വന്നു. അതുവരെയും ഈ പ്രശ്നങ്ങളെല്ലാം കൈകാര്യം ചെയ്തിരുന്നത് അപ്പൊസ്തലന്മാർ നേരിട്ടായിരുന്നു. ഇനി എല്ലാ സന്ദർഭത്തിനും കാലത്തിനും പ്രായോഗികമായ ദൈവികനിർദ്ദേശങ്ങൾ നകേണ്ടിവന്നു. അതിനാൽ “സത്യത്തിൻറ തൂണും അടിസ്ഥാനവുമായി ജീവനുള്ള ദൈവത്തിന്റെ സഭയാകുന്ന ദൈവാലയത്തിൽ നടക്കേണ്ടത് എങ്ങനെയെന്ന് അറിയേണ്ടതിനാണ്.” ഈ ലേഖനം എഴുതിയതു. (3:15). പ്രധാനമായും നാലു ഉദ്ദേശ്യങ്ങളാണു ഈ ലേഖന രചനയ്ക്കു പിന്നിൽ. 1. സഭയെ സംബന്ധിക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾ എങ്ങനെയാണ് ക്രമീകരിക്കേണ്ടത് എന്നു തിമൊഥെയൊസിന് പ്രബോധനം നല്കുക: (3:14,15). 2. യുവാവായ തിമൊഥെയൊസിന് എഫെസൊസിലെ സംഭവ വികാസങ്ങളെ ധൈര്യപൂർവ്വം കൈകാര്യംചെയ്യുവാൻ അപ്പൊസ്തലന്റേതായ അധികാരപത്രം നല്കുക: (1:3,4). 3. ദുരുപദേശത്തെ എതിർക്കുന്നതിന് ആവശ്യമായ പ്രോത്സാഹനം നല്കുക: (1:3-7, 18-20; 6:3-5, 20, 21). 4. ഇടയനെന്ന് നിലയിൽ തന്റെ കടമകൾ ചെയ്യുന്നതിനു തിമൊഥെയൊസിനെ ഗുണദോഷിക്കുക: (4:6-6:2). 

പ്രധാന വാക്യങ്ങൾ: 1. “ക്രിസ്തുയേശു പാപികളെ രക്ഷിപ്പാൻ ലോകത്തിൽ വന്നു എന്നുള്ളതു വിശ്വാസ്യവും എല്ലാവരും അംഗീകരിപ്പാൻ യോഗ്യവുമായ വചനം തന്നേ; ആ പാപികളിൽ ഞാൻ ഒന്നാമൻ.” 1തിമൊഥെയൊസ് 1:15.

2. “ദൈവം ഒരുവനല്ലോ. ദൈവത്തിന്നും മനുഷ്യർക്കും മദ്ധ്യസ്ഥനും ഒരുവൻ: എല്ലാവർക്കും വേണ്ടി മറുവിലയായി തന്നെത്താൻ കൊടുത്ത മനുഷ്യനായ ക്രിസ്തുയേശു തന്നേ.” 1തിമൊഥെയൊസ് 2:5-6.

3. “സ്ത്രീ മൌനമായിരുന്നു പൂർണ്ണാനുസരണത്തോടും കൂടെ പഠിക്കട്ടെ. മൌനമായിരിപ്പാൻ അല്ലാതെ ഉപദേശിപ്പാനോ പുരുഷന്റെമേൽ അധികാരം നടത്തുവാനോ ഞാൻ സ്ത്രീയെ അനുവദിക്കുന്നില്ല.” 1തിമൊഥെയൊസ് 2:11.

4. “ഒരുവൻ അദ്ധ്യക്ഷസ്ഥാനം കാംക്ഷിക്കുന്നു എങ്കിൽ നല്ലവേല ആഗ്രഹിക്കുന്നു എന്നുള്ളതു വിശ്വാസയോഗ്യം ആകുന്നു. എന്നാൽ അദ്ധ്യക്ഷൻ നിരപവാദ്യനായി ഏകഭാര്യയുടെ ഭർത്താവും നിർമ്മദനും ജിതേന്ദ്രിയനും സുശീലനും അതിഥിപ്രിയനും ഉപദേശിപ്പാൻ സമർത്ഥനും ആയിരിക്കേണം.” 1തിമൊഥെയൊസ് 3:1,2.

5. “ശരീരാഭ്യാസം അല്പപ്രയോജനമുള്ളതത്രേ; ദൈവഭക്തിയോ ഇപ്പോഴത്തെ ജീവന്റെയും വരുവാനിരിക്കുന്നതിന്റെയും വാഗ്ദത്തമുള്ളതാകയാൽ സകലത്തിന്നും പ്രയോജനകരമാകുന്നു. ഇതു വിശ്വാസ്യവും എല്ലാവരും അംഗീകരിപ്പാൻ യോഗ്യവുമായ വചനം.” 1തിമൊഥെയൊസ് 4:8,9.

6. “മെതിക്കുന്ന കാളെക്കു മുഖക്കൊട്ട കെട്ടരുതു എന്നു തിരുവെഴുത്തു പറയുന്നു; വേലക്കാരൻ തന്റെ കൂലിക്കു യോഗ്യൻ എന്നും ഉണ്ടല്ലോ. രണ്ടു മൂന്നു സാക്ഷികൾ മുഖേനയല്ലാതെ ഒരു മൂപ്പന്റെ നേരെ അന്യായം എടുക്കരുതു.” 1തിമൊഥെയൊസ് 5:18,19.

സവിശേഷതകൾ: 1. എഫെസൊസിലെ സഭയുടെ പ്രതിനിധി എന്ന നിലയിൽ തിമൊഥെയൊസിന് നേരിട്ടെഴുതിയ ലേഖനമാണിത്. 2. ദുരുപദേശങ്ങളിൽ നിന്നും സുവിശേഷത്തെ പവിത്രമായി സൂക്ഷിക്കാൻ അദ്ധ്യക്ഷന്മാർക്കുള്ള ഉത്തരവാദിത്വത്തിന് ഏറ്റവുമധികം ഊന്നൽ നല്കുന്ന രണ്ടു ലേഖനങ്ങളാണ് തിമൊഥയാസ് ഒന്നും രണ്ടും. 3. വിഭിന്ന ലിംഗങ്ങളിലും, വ്യത്യസ്ത അപ്രായങ്ങളിലും, വിവിധ സാമുഹിക ഗണങ്ങളിലും ഉള്ളവരോടു ഇടയൻ ഇടപെടേണ്ടത് എങ്ങനെ എന്നതിന് വ്യക്തമായ മാർഗ്ഗരേഖ നല്കുന്നു. 4. സാർവ്വലൗകിക പ്രാർത്ഥന, ജഡധാരണം മുതൽ തേജസ്കരണം വരെയുള്ള ക്രിസ്തുവിന്റെ ശുശ്രൂഷയുടെ സംക്ഷിപ്തരൂപം എന്നിവ ഈ ലേഖനത്തിലുണ്ട്. (2:1-4; 3:16). ‘വിശ്വാസയോഗ്യം’ എന്ന പ്രയോഗം ഈ ലേഖനത്തിൽ ആവർത്തിക്കുന്നതു കാണാം. (1തിമൊ, 1:15; 3:1; 4:9). 

വിഷയ വിഭജനം: I. പൗലൊസും തിമൊഥെയൊസും: 1:1-20.

1. വന്ദനം: 1:1,2.

2. ദുരുപദേശ ഖണ്ഡനത്തിന്റെ ആവശ്യം: 1:3-11.

3. പൌലൊസിനു ലഭിച്ച ദൈവകരുണ: 1:12-17.

4. തിമൊഥയൊസിനുള്ള പ്രത്യേകനിയോഗം: 1:18-20.

II. ആരാധനയും അച്ചടക്കവും: 2:1-4:6. 

1. പരസ്യാരാധനയിൽ പ്രാർത്ഥന: 2:1-8. 

2. സ്ത്രീകളുടെ സ്ഥാനം: 2:9-15.

3. അദ്ധ്യക്ഷന്മാരുടെയും ശുശ്രൂഷകന്മാരുടെയും യോഗ്യത: 3:1-16.

4. ദുരുപദേശങ്ങൾക്കും വിശ്വാസത്യാഗത്തിനും എതിരെയുള്ള മുന്നറിയിപ്പ്: 4:1-5. 

5. തിമൊഥയൊസിന്റെ വ്യക്തിപരമായ ചുമതലകൾ: 4:6-16. 

III. സഭയ്ക്കുള്ളിലെ ശിക്ഷണം: 5:6:19.

1. വിധവകളും മുപ്പന്മാരും: 5:1-25.

2. യജമാനന്മാരും അടിമകളും: 6:, 2.

3. ദുരുപദേഷ്ടാക്കന്മാർ: 6:3-5.

4. ധനവും ധനികരും: 6:6-10.

5. ദൈവമനുഷ്യൻ്റെ കടമ: 6:11-16.

6. ധനവാന്മാരോടുള്ള കർത്തവ്യം: 6:17-19. 

IV. ഉപസംഹാരം: 6:20,21.

തെസ്സലൊനീക്യർക്കു എഴുതിയ രണ്ടാം ലേഖനം (Book of 2 Thessalonians)

പുതിയനിയമത്തിലെ പതിനാലാമത്തെ ലേഖനം. പൗലൊസ് ഈ ലേഖനം എഴുതുമ്പോഴും തെസ്സലൊനീക്യ സഭയുടെ സ്ഥിതിഗതികൾക്ക് വലിയ മാറ്റമുണ്ടായിരുന്നില്ല. സ്വില്വാനൊസ്, തിമൊഥയൊസ് എന്നിവരോടൊപ്പം കൊരിന്തിൽ കഴിയുന്ന കാലത്താണ് ഈ ലേഖനം എഴുതിയത്: (1:1; പ്രവൃ, 18:5. ആദ്യ ലേഖനത്തെ അവർ സ്വീകരിച്ചതിനു ശേഷം സഭയിൽ ഉണ്ടായ വ്യതിയാനങ്ങളെക്കുറിച്ചു പൌലൊസിനു ലഭിച്ച വിവരങ്ങളാണ് ലേഖനരചനയ്ക്ക് പ്രേരകമായത്. 

ഗ്രന്ഥകർത്താവ്: ലേഖനകർത്താവ് പൌലൊസ് ആണെന്ന് പ്രസ്താവന ഇതിലുണ്ട്. (1:1; 3:17). ഒന്നാം ലേഖനത്തെക്കാൾ കൂടുതൽ പ്രാചീന സാക്ഷ്യങ്ങളും ഉദ്ധരണികളും ഉള്ളതു രണ്ടാം ലേഖനത്തിനാണ്. ജസ്റ്റിൻ മാർട്ടിയർ ഇതിനെ പരാമർശിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഐറീനിയസ് പൗലൊസിൻ്റേതായി ഈ ലേഖനത്തെ പറയുന്നു. മുറട്ടോറിയൻ കാനോനിലും പഴയ സിറിയക് ലത്തീൻ പരിഭാഷകളിലും മാർഷ്യൻ കാനോനിലും പൗലൊസിന്റെ ലേഖനമായി ഇതിനെ ചേർത്തിരിക്കുന്നു. ലേഖനത്തിലെ ഭാഷാ ശൈലിയും പ്രയോഗങ്ങളും പൌലൊസിന്റേതാണ്. രണ്ടു ലേഖനങ്ങൾക്കും തമ്മിലുള്ള പൊരുത്തം വിസ്മയകരമാണ്. പ്രാർത്ഥനകൾ (1തെസ്സ, 3:11-13; 5:23; 2തെസ്സ, 2:16,17; 3:16), സ്തോത്രങ്ങൾ (1തെസ്സ, 1:2,3; 2തെസ്സ, 1:3), അഭ്യർത്ഥനാ ശൈലികൾ (1തെസ്സ, 4:1; 2തെസ്സ, 3:1) എന്നിവ രണ്ടു ലേഖനങ്ങളിലും വലിയ വ്യത്യാസം കൂടാതെ കാണപ്പെടുന്നു. 

എഴുതിയ കാലം: ഒന്നാം ലേഖനം എഴുതിക്കഴിഞ്ഞ് ചില മാസങ്ങൾക്കുള്ളിൽ തന്നെ ഈ ലേഖനവും എഴുതി. പൗലൊസ് കൊരിന്തിൽ വന്നത് എ.ഡി. 50-ൻ്റെ ആരംഭത്തിലാണ്. അവിടെനിന്ന് 51-ൽ ഒന്നാമത്തെ ലേഖനമെഴുതി. എ.ഡി. 52-ൽ രണ്ടാമത്തെ ലേഖനവും എഴുതി.

ഉദ്ദേശ്യം: 1. പീഡനം സഹിക്കുന്ന വിശ്വാസികളെ ആശ്വസിപ്പിക്കുക. 2. ക്രിസ്തുവിന്റെ പുനരാഗമനത്തിന്റെ ആസന്നതയെ കുറിച്ച് (2:1) തെസ്സലൊനീക്യരെ ഓർപ്പിക്കുകയും അധർമ്മമൂർത്തി വെളിപ്പെടുകയും വിശ്വാസത്യാഗം സംഭവിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിനു മുമ്പു കർത്താവിന്റെ നാൾ വരികയില്ലെന്ന് വ്യക്തമാക്കുകയും ചെയ്യുക: (2:2-10). 3. ക്രമം കെട്ടു നടക്കുന്നവരെ വേല ചെയ്ത് അഹോവൃത്തി കഴിക്കുന്നതിന് പ്രബോധിപ്പിക്കുക: (3:6-15). 4. വ്യാജലേഖനങ്ങളിൽ നിന്ന് തന്റെ ലേഖനങ്ങളെ തിരിച്ചറിയുവാനുളള അടയാളം നല്കുക: (3:17). 

പ്രധാന വാക്യങ്ങൾ: 1. “കർത്താവായ യേശു തന്റെ ശക്തിയുള്ള ദൂതന്മാരുമായി സ്വർഗ്ഗത്തിൽ നിന്നു അഗ്നിജ്വാലയിൽ പ്രത്യക്ഷനായി ദൈവത്തെ അറിയാത്തവർക്കും നമ്മുടെ കർത്താവായ യേശുവിന്റെ സുവിശേഷം അനുസരിക്കാത്തവർക്കും പ്രതികാരം കൊടുക്കുമ്പോൾ” 2തെസ്സലൊനീക്യർ 1:6,7.

2. “ഞങ്ങളോ, കർത്താവിന്നു പ്രിയരായ സഹോദരന്മാരേ, ദൈവം നിങ്ങളെ ആദിമുതൽ ആത്മാവിന്റെ വിശുദ്ധീകരണത്തിലും സത്യത്തിന്റെ വിശ്വാസത്തിലും രക്ഷെക്കായി തിരഞ്ഞെടുത്തതുകൊണ്ടു നിങ്ങൾ നിമിത്തം ദൈവത്തെ എപ്പോഴും സ്തുതിപ്പാൻ കടമ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.” 2തെസ്സലൊനീക്യർ 2:13.

3. “നമ്മുടെ കർത്താവായ യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ മഹത്വം പ്രാപിപ്പാനല്ലോ അവൻ ഞങ്ങളുടെ സുവിശേഷഘോഷണത്താൽ നിങ്ങളെ രക്ഷെക്കു വിളിച്ചതു.” 2തെസ്സലൊനീക്യർ 2:14.

4. “കർത്താവോ വിശ്വസ്തൻ; അവൻ നിങ്ങളെ ഉറപ്പിച്ചു ദുഷ്ടന്റെ കയ്യിൽ അകപ്പെടാതവണ്ണം കാത്തുകൊള്ളും.” 2തെസ്സലൊനീക്യർ 3:3.

5. “സമാധാനത്തിന്റെ കർത്താവായവൻ താൻ നിങ്ങൾക്കു എല്ലായ്പോഴും സകലവിധത്തിലും സമാധാനം നല്കുമാറാകട്ടെ; കർത്താവു നിങ്ങളെല്ലാവരോടും കൂടെ ഇരിക്കുമാറാകട്ടെ.” 2തെസ്സലൊനീക്യർ 3:16.

സവിശേഷതകൾ: 1. ചരിത്രാന്ത്യത്തിൽ സംഭവിക്കാനിരിക്കുന്ന അനീതിയുടെ സകല വഞ്ചനയെയും കുറിച്ച് ഈ ലേഖനം വ്യക്തമാക്കുന്നു. എതിർക്രിസ്തുവിനെ അധർമ്മമൂർത്തി, നാശയോഗ്യൻ എന്നീ പേരുകളിൽ പരാമർശിക്കുന്നു. (2:3,12).2. ക്രിസ്തുവിന്റെ പുനരാഗമനമാണ് ഈ ലേഖനത്തിലെയും പ്രധാന വിഷയം. (2:1-12). പുനരാഗമനത്തോടുകൂടി നടക്കുന്ന ദൈവത്തിന്റെ നീതിയുള്ള ന്യായവിധി വെളിപ്പാട് പുസ്തകത്തിൽ വർണ്ണിച്ചിരിക്കുന്നതു പോലെയാണ് ഇതിലും കാണപ്പെടുന്നത് ഒന്നാം ലേഖനത്തിലെ വിഷയം ക്രിസ്തു സഭയ്ക്കുവേണ്ടി വരുന്നതും, രണ്ടാം ലേഖനത്തിലേത് ക്രിസ്തു സഭയോടുകൂടെ വരുന്നതും ആണ്. 2:7-ലെ തടുക്കുന്നവൻ ആരാണെന്നതിനെ കുറിച്ച് വിവിധ വ്യാഖ്യാനങ്ങൾ നിലവിലുണ്ട്. (നോക്കുക; തടുക്കുന്നവൻ). 

ബാഹ്യരേഖ: I. വന്ദനം: 1:1,2. 

II. പൗലൊസ് പീഡനം അനുഭവിക്കുന്നവരെ ആശ്വസിപ്പിക്കുന്നു: 1:3-12.

1. തെസ്സലൊനീക്യർക്കു വേണ്ടി സ്തോത്രം ചെയ്യുന്നു: 1:3,4.

2. ക്രിസ്തുവിന്റെ വരവിന്റെ കാഴ്ചപ്പാടിൽ പ്രോത്സാഹനം നല്കുന്നു: 1:5-10.

3. അവർക്കു വേണ്ടിയുള്ള പ്രാർത്ഥന: 1:11,12. 

III. പൗലൊസ് തെസ്സലൊനീക്യരുടെ ധാരണയെ തിരുത്തുന്നു: 2:1:17.

1. കർത്താവിന്റെ നാൾ വന്നിട്ടില്ല: 2:1,2.

2. അധർമ്മമൂർത്തി മുമ്പേ പ്രത്യക്ഷപ്പെടും: 2:3-12. 

3. അവർക്കുവേണ്ടിയുള്ള പ്രാർത്ഥനയും പ്രബോധനവും: 2:13-17.

IV. പ്രായോഗിക പ്രബോധനങ്ങൾ: 3:1-15.

1. പ്രാർത്ഥനയ്ക്കുവേണ്ടി അപേക്ഷിക്കുന്നു: 3:1,2.

2. കർത്താവിൽ സ്ഥിരതയോടിരിക്കുക: 3:3-5.

3. ക്രമംകെട്ടുനടക്കുന്നവരെ ഒഴിഞ്ഞ് സുബോധമായി ജീവിക്കുക: 3:6-15. 

V. ഉപസംഹാരം: 3:16-18.

തെസ്സലൊനീക്യർക്കു എഴുതിയ ഒന്നാം ലേഖനം (Book of 1 Thessalonians)

പുതിയനിയമത്തിലെ പതിമുന്നാമത്തെ ലേഖനം. തെസ്സലൊനീക്യർക്കുള്ള ഒന്നും രണ്ടും ലേഖനങ്ങൾ പൌലൊസിന്റെ ആദ്യലേഖനങ്ങളായി കരുതപ്പെടുന്നു. പൌലൊസിന്റെ ആദ്യലേഖനം ഗലാത്യർക്ക് എഴുതിയതാണെന്ന അഭിപ്രായവും പ്രബലമാണ്. ഈ ലേഖനങ്ങളുടെ പ്രമേയം ക്രിസ്തുവിന്റെ പുനരാഗമനമാണ്. അതിനാൽ ഇവയെ യുഗാന്ത്യശാസ്ത്ര ലേഖനങ്ങൾ എന്നു വിളിക്കുന്നു. 

ഗ്രന്ഥകർത്താവ്: പൗലൊസും സില്വാനൊസും തിമൊഥയൊസും ചേർന്നാണ് ഈ ലേഖനം എഴുതിയത്. പൗലൊസ് എഴുതിയതാണെന്ന ധ്വനി ഈ ലേഖനത്തിൽ രണ്ടിടത്തുണ്ട്: (1:1; 2:1). പൗലൊസിന്റെ സ്വഭാവം ഈ ലേഖനത്തിൽ വ്യക്തമായി നിഴലിട്ടു കാണുന്നു. പൗലൊസിനു തെസ്സലൊനീക്യരുടെ ക്ഷേമത്തിലുള്ള ആകാംക്ഷ (3:1,2), അവരുടെ ആത്മികവർദ്ധനവിലുള്ള ആത്മാർത്ഥമായ ആഗ്രഹം (3:8-11), അവരോടുള്ള മനസ്സലിവ് (2:7), നിരാശയിലും ദു:ഖത്തിലും കഴിയുന്നവരോടുളള സഹാനുഭൂതി (4:13,18) എന്നിവ പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധാർഹമാണ്. പൗലൊസിന്റെ കർത്തൃത്വത്തെക്കുറിച്ചുളള ബാഹ്യമായ തെളിവുകളും കുറവല്ല. ഈ ലേഖനം പൗലൊസിന്റെ അണെന്ന് ആദ്യം പ്രസ്താവിച്ചത് അലക്സാണ്ട്രിയയിലെ ക്ലെമന്റ് ആണെന്നു തോന്നുന്നു. മാർഷ്യൻ കാനോനിൽ പൗലൊസിന്റെ ലേഖനങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തിൽ ഇതിനെ ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. പഴയ സിറിയൻ, ലത്തീൻ ഭാഷാന്തരങ്ങളിലും തെസ്സലൊനീക്യലേഖനം ഉണ്ട്. മുറട്ടോറിയൻ ലിഖിതത്തിൽ പൌലൊസിന്റെ ലേഖനങ്ങളിൽ ആറാമത്തെ സ്ഥാനം ഇതിനു നല്കിയിരിക്കുന്നു. തെർത്തുല്യനും ഇതിൽ നിന്നും പൗലൊസിന്റേതായി ഉദ്ധരിച്ചിട്ടുണ്ട്. 

പശ്ചാത്തലവും കാലവും: തന്റെ രണ്ടാം മിഷണറി യാതയിലാണ് പൗലൊസ് അപ്പൊസ്തലൻ തെസ്സലൊനീക്യ സഭ സ്ഥാപിച്ചത്. യെഹൂദന്മാരുടെ തീവ്രമായ വൈരം കാരണം തന്റെ ദൗത്യം പൂർത്തിയാക്കുവാൻ പൗലൊസിനു സാധിച്ചില്ല. (പ്രവൃ, 17:1-9). തെസ്സലൊനീക്യ വിടുവാൻ പ്രരിതനായ പൗലൊസ് ബെരോവയിലേയ്ക്കും അവിടെ നിന്ന് അഥേനയിലേക്കും പോയി. (പ്രവൃ, 17:15-34). പൗലൊസിൻ്റെ തെസ്സലൊനീക്യയിലെ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള സൂചന ഈ ലേഖനത്തിലുണ്ട്. (അ.2). അഥേനയിൽ വച്ച് തിമൊഥയൊസ് പൗലൊസിനോടു ചേർന്നു. തെസ്സലൊനീക്യയിലെ സഭയെക്കുറിച്ച് മനസ്സിലാക്കുന്നതിനു തിമൊഥയൊസിനെ പൗലൊസ് തെസ്സലൊനീക്യയിലേക്കു മടക്കി അയച്ചു. (1തെസ്സ, 3:1-3). പൗലൊസ് അവിടെനിന്നു കൊരിന്തിലേക്കു പോയി. പ്രവൃത്തി 18:5-ൽ പറയുന്നതനുസരിച്ച് ശീലാസും തിമൊഥയാസും കൊരിന്തിൽ വച്ച് അപ്പൊസ്തലനോടു ചേർന്നു. തെസ്സലൊനീക്യ സഭയെക്കുറിച്ചു തിമൊഥയൊസ് നൽകിയ വിവരങ്ങൾ വച്ചുകൊണ്ടാണ് പൗലൊസ് ഈ ലേഖനം എഴുതിയത്. കൊരിന്തിൽ വച്ചു പൗലൊസിനെ ദേശാധിപതിയായ ഗല്ലിയോൻ്റെ മുമ്പിൽ കൊണ്ടുപോയി. (പ്രവൃ, 18:12). ഡെൽഫിയിൽ നിന്നും കണ്ടെടുത്ത ഒരു ലിഖിതം അനുസരിച്ച് എ.ഡി. 52-ൽ ആണ് ഗല്ലിയോൻ അഖായയിൽ ദേശാധിപതിയായിരുന്നത്. ദേശാധിപതിയുടെ കാലാവധി ഒരു വർഷം ആണ്. ചില സന്ദർഭങ്ങളിൽ അതു രണ്ടു വർഷമായി നീട്ടികൊടുത്തിരുന്നു. കൊരിന്തിൽ ഒന്നരവർഷത്ത പ്രവർത്തനത്തിനു ശേഷമാണ്, പൗലൊസിനെ ഗല്ലിയോന്റെ മുമ്പിൽ കൊണ്ടുപോയത്. ഇതിൽനിന്നും പൗലൊസ് കൊരിന്തിൽ വന്നത് എ.ഡി .. 50-ന്റെ ആരംഭത്തിലാണെന്നും ലേഖനത്തിന്റെ രചനാകാലം എ.ഡി. 51 ആണെന്നും മനസ്സിലാക്കാം. 

ഉദ്ദേശ്യം: പീഡനം ഹേതുവായി പൗലൊസിനു പൊടുന്നനവെ തെസ്സലൊനീക്യ വിട്ടുപോകേണ്ടിവന്നു. പുതുവിശ്വാസികൾക്കു വളരെ ചുരുങ്ങിയ പ്രബോധനം നല്കുന്നതിനു മാത്രമേ അപ്പൊസ്തലന് കഴിഞ്ഞിരുന്നുള്ളൂ. തിമൊഥയൊസിൽ നിന്നും സഭയുടെ ഏതത്കാല സ്ഥിതി മനസ്സിലാക്കിയ പൗലൊസ് താഴെ പറയുന്ന ലക്ഷ്യങ്ങളോടു കൂടി ഈ ലേഖനം എഴുതി: 1. പീഡനത്തിന്റെ മദ്ധ്യത്തിലും സഹിഷ്ണുതയോടുകൂടി അവർ വിശ്വാസത്തിൽ നിലനില്ക്കുന്നതിൽ തനിക്കുള്ള സന്തോഷം അവരെ അറിയിക്കുക: (3:16). 2. വിരോധികളുടെ ആരോപണങ്ങൾക്ക് മറുപടി നല്കുക: (2:1-12). 3. വിശുദ്ധജീവിതം, സഹോദരപ്രീതി തുടങ്ങിയ പ്രായോഗിക കാര്യങ്ങളിൽ പ്രബോധനം നല്കുക: (4:3-12). 4. ക്രിസ്തുവിന്റെ പുനരാഗമനത്തെ കുറിച്ചുള്ള തെറ്റിദ്ധാരണ തിരുത്തുക. തങ്ങളുടെ മരിച്ചുപോയ സുഹൃത്തുക്കൾ ക്രിസ്തുവിൻ്റെ വീണ്ടുംവരവിൽ പങ്കാളികളാകുമോ എന്ന സംശയം ചിലർക്കുണ്ടായിരുന്നു. ക്രിസ്തുവിന്റെ രണ്ടാം വരവ് ഉടൻ സംഭവിക്കുമെന്നു കരുതി അവർ ദൈനംദിന പ്രവൃത്തികളിൽ അശ്രദ്ധരായിരുന്നു.

പ്രധാന വാക്യങ്ങൾ: 1. “ഞങ്ങൾക്കു നിങ്ങളുടെ അടുക്കൽ എങ്ങനെയുള്ള പ്രവേശനം സാധിച്ചു എന്നും ജീവനുള്ള സത്യദൈവത്തെ സേവിപ്പാനും അവൻ മരിച്ചവരുടെ ഇടയിൽ നിന്നു ഉയിർപ്പിച്ച തന്റെ പുത്രനും വരുവാനുള്ള കോപത്തിൽനിന്നു നമ്മെ വിടുവിക്കുന്നവനുമായ യേശു സ്വർഗ്ഗത്തിൽനിന്നു വരുന്നതു കാത്തിരിപ്പാനും നിങ്ങൾ വിഗ്രഹങ്ങളെ വിട്ടു ദൈവത്തിങ്കലേക്കു എങ്ങനെ തിരിഞ്ഞുവന്നു എന്നും അവർ തന്നെ പറയുന്നു.” 1തെസ്സലൊനീക്യർ 1:9.

2. “ഞങ്ങളെ സുവിശേഷം ഭരമേല്പിക്കേണ്ടതിന്നു ഞങ്ങൾ ദൈവത്തിന്നു കൊള്ളാകുന്നവരായി തെളിഞ്ഞതുപോലെ ഞങ്ങൾ മനുഷ്യരെയല്ല ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയം ശോധനചെയ്യുന്ന ദൈവത്തെ അത്രേ പ്രസാദിപ്പിച്ചു കൊണ്ടു സംസാരിക്കുന്നതു.” 1തെസ്സലൊനീക്യർ 2:4.

3. “ഞങ്ങൾ പ്രസംഗിച്ച ദൈവവചനം നിങ്ങൾ കേട്ടു, മനുഷ്യന്റെ വചനമായിട്ടല്ല സാക്ഷാൽ ആകുന്നതുപോലെ ദൈവവചനമായിട്ടു തന്നേ കൈക്കൊണ്ടതിനാൽ ഞങ്ങൾ ദൈവത്തെ ഇടവിടാതെ സ്തുതിക്കുന്നു; വിശ്വസിക്കുന്ന നിങ്ങളിൽ അതു വ്യാപരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.” 1തെസ്സലൊനീക്യർ 2:13.

4. “സഹോദരന്മാരേ, ഞങ്ങളുടെ സകല കഷ്ടത്തിലും സങ്കടത്തിലും നിങ്ങളുടെ വിശ്വാസം ഹേതുവായി ഞങ്ങൾ നിങ്ങളെക്കുറിച്ചു ആശ്വാസം പ്രാപിച്ചു. നിങ്ങൾ കർത്താവിൽ നിലനില്ക്കുന്നു എന്നു അറിഞ്ഞു ഞങ്ങൾ വീണ്ടും ജീവിക്കുന്നു.” 1തെസ്സലൊനീക്യർ 3:7,8.

5. “ദൈവത്തിന്റെ ഇഷ്ടമോ നിങ്ങളുടെ ശുദ്ധീകരണം തന്നേ. നിങ്ങൾ ദുർന്നടപ്പു വിട്ടൊഴിഞ്ഞു ഓരോരുത്തൻ ദൈവത്തെ അറിയാത്ത ജാതികളെപ്പോലെ കാമവികാരത്തിലല്ല, വിശുദ്ധീകരണത്തിലും മാനത്തിലും താന്താന്റെ പാത്രത്തെ നേടിക്കൊള്ളട്ടെ.” 1തെസ്സലൊനീക്യർ 4:3-5.

6. “കർത്താവു താൻ ഗംഭീരനാദത്തോടും പ്രധാനദൂതന്റെ ശബ്ദത്തോടും ദൈവത്തിന്റെ കാഹളത്തോടുംകൂടെ സ്വർഗ്ഗത്തിൽനിന്നു ഇറങ്ങിവരികയും ക്രിസ്തുവിൽ മരിച്ചവർ മുമ്പെ ഉയിർത്തെഴുന്നേൽക്കയും ചെയ്യും. പിന്നെ ജീവനോടെ ശേഷിക്കുന്ന നാം അവരോടു ഒരുമിച്ചു ആകാശത്തിൽ കർത്താവിനെ എതിരേല്പാൻ മേഘങ്ങളിൽ എടുക്കപ്പെടും; ഇങ്ങനെ നാം എപ്പോഴും കർത്താവിനോടുകൂടെ ഇരിക്കും.” 1തെസ്സലൊനീക്യർ 4:16-17.

7. “എപ്പോഴും സന്തോഷിപ്പിൻ; ഇടവിടാതെ പ്രാർത്ഥിപ്പിൻ എല്ലാറ്റിന്നും സ്തോത്രം ചെയ്‍വിൻ; ഇതല്ലോ നിങ്ങളെക്കുറിച്ചു ക്രിസ്തുയേശുവിൽ ദൈവേഷ്ടം.” 1തെസ്സലൊനീക്യർ 5:16-18.

സവിശേഷതകൾ: 1. പുതിയനിയമത്തിൽ ആദ്യം എഴുതപ്പെട്ട പുസ്തകങ്ങളിൽ ഒന്നാണിത് 2. സഭയെ എടുത്തു കൊള്ളുന്നതിന് ക്രിസ്തു വരുമ്പോൾ മരിച്ചുപോയവരെ ഉയിർപ്പിക്കുന്നതിനെ കുറിച്ചും (4-13-18), കർത്താവിന്റെ ദിവസത്തെ കുറിച്ചും ഉളള (5:11) വ്യക്തമായ രേഖ ഈ ലേഖനത്തിലുണ്ട്. 3. അഞ്ചദ്ധ്യായങ്ങളിലും ക്രിസ്തുവിന്റെ പുനരാഗമനത്തെ കുറിച്ചുള്ള പരാമർശങ്ങളുണ്ട്. (1:10; 2:19; 3:13; 4:13-18; 5:1-11, 23). 4. ആദിമകാലത്തെ അപക്വവും വിശ്വാസത്തിൽ തീക്ഷ്ണവുമായ ഒരു സഭയുടെ ചിത്രം ഇതിലണ്ട്. 5. മനുഷ്യൻ ആളത്തത്തിൽ ദേഹം, ദേഹി, ആത്മാവ് എന്നീ മൂന്നു ഘടകങ്ങളുടെ അസ്തിത്വം വ്യക്തമാക്കുന്ന ഏകവാക്യം ഈ ലേഖനത്തിലാണ്: (5:23). 

ബാഹ്യരേഖ: I. മുഖവുര: 1:1-1. 

II. മാതൃകായോഗ്യമായ സഭ: 1:1-10.

1. തെസ്സലൊനീക്യർക്കു വേണ്ടി സ്തോത്രം ചെയ്യുന്നു: 1:2-4.

2. അവരുടെയിടയിൽ സുവിശേഷത്തിന്റെ പ്രവർത്തനം: 1:5-10. 

III. മാതൃകാ ശുശ്രൂഷകൻ: 2:1-20. 

1. പൌലൊസിന്റെ തെസ്സലൊനീക്യയിലെ ശുശ്രൂഷ: 2:1-12.

2. തെസ്സലൊനീക്യരുടെ പ്രതികരണം: 2:13-16.

3. അപ്പൊസ്തലന് തെസ്സലൊനീക്യരോടുളള അനന്തര ബന്ധം: 2:17-20.

IV. മാതൃകാ സഹോദരൻ: 3:1-13. 

1. അപ്പൊസ്തലിക കരുതലും അവരുടെ ക്ഷേമവും: 3:1-8.

2. അപ്പൊസ്തലിക മാദ്ധ്യസ്ഥം: 3:9-13. 

V. മാതൃകാപരമായ നടപ്പ്: 4:1-18. 

1. നടപ്പിന്റെ വിവരണം: 4:12.

2. ക്രിസ്തുവിന്റെ രണ്ടാം വരവ്: 4:13-18.

VI. മാതൃകാപരമായ ജാഗ്രതയും കർത്താവിന്റെ ദിവസവും: 5:1-24.

1. കർത്താവിന്റെ ദിവസവും ജാഗ്രതയുടെ ആവശ്യവും: 5:1-11. 

2. സഭയോടുളള കർത്തവ്യങ്ങളും സ്വകാര്യ ജീവിതവും: 5:12-22.

3. വിശുദ്ധീകരണത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള പ്രാർത്ഥന: 5:23,24.

VII. ഉപസംഹാരം: 5:25-28.

കൊലൊസ്സ്യർക്കു എഴുതിയ ലേഖനം (Book of Colossians)

പുതിയനിയമത്തിലെ പന്ത്രണ്ടാമത്തെ  പുസ്തകം. അപ്പൊസ്തലനായ പൌലൊസിന്റെ കാരാഗൃഹ ലേഖനങ്ങളിൽ ഒന്നാണിത്. (കൊലൊ, 4:3, 10, 18). റോമിൽ ആദ്യ കാമാഗ്യഹവാസം അനുഭവിക്കുന്നകാലത്ത് എ.ഡി. 60-62-ൽ എഴുതിയിരിക്കണം. തന്റെ മൂന്നാം മിഷണറി യാത്രയിൽ പൌലൊസ് എഫെസാസിൽ മൂന്നു വർഷം താമസിച്ചു. അക്കാലത്തായിരിക്കണം കൊലൊസ്യസഭ സ്ഥാപിതമായത്. എപ്പഫ്രാസ് ആണ് ഈ സഭയുടെ സ്ഥാപകൻ. (1:7; 4:12). തിഹിക്കൊസാണ് കൊലൊസ്യയിൽ ലേഖനമെത്തിച്ചത്.

ഗ്രന്ഥകർത്താവ്: പൗലൊസിന്റെ കർത്തൃത്വത്തെ സംബന്ധിച്ചുള്ള സംശയം ആദ്യമായി അവതരിപ്പിച്ചതു് 19-ാം നൂറ്റാണ്ടിലാണ്. എ.ഡി. രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ജ്ഞാനവാദത്തിന്റെ ആശയങ്ങൾ ഈ ലേഖനത്തിലുണ്ടെന്ന കാരണമാണവർ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചത്. എന്നാൽ കുറെക്കൂടി ഗൗരവമായ വാദം, പദസമുച്ചയം ശൈലി, ഉപദേശം എന്നിവയെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ്. എന്നാൽ ഇവയൊന്നും പൌലൊസിന്റെ കർത്തൃത്വത്തെ നിഷേധിക്കാൻ പര്യാപ്തമായ കാരണങ്ങളായി ഇന്നു പണ്ഡിതന്മാർ കരുതുന്നില്ല.

കൊലൊസ്യ ലേഖനത്തിനു ഫിലേമോനുള്ള ലേഖനവുമായുള്ള ബന്ധം ഇതിന്റെ കർത്താവ് പൗലൊസെന്നു അസന്നിഗ്ദ്ധമായി തെളിയിക്കുന്നു. യജമാനനായ ഫിലേമോൻ അടുക്കൽ നിന്നോടിപ്പോയ ഒനേസിമൊസ് എന്ന അടിമ മടങ്ങി യജമാനന്റെ അടുക്കൽ പോകുന്നതിനെ സംബന്ധിക്കുന്ന ലേഖനമാണ് ഫിലേമോൻ. തിഹിക്കൊസിനോടൊപ്പം ഒനേസിമൊസിനെയും കൊലൊസ്യയിലേക്കു മടക്കി അയക്കുന്നുവെന്നു് ഈ ലേഖനം (4:9) പ്രസ്താവിക്കുന്നു. അർഹിപ്പൊസ് ഫിലേമോൻ ഗൃഹവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടവനാണെന്ന് ഫിലേമോനിൽ (2) പറയുന്നു. അർഹിപ്പൊസിനു ഒരു പ്രത്യേകസന്ദേശം നല്കുകയാണ് കൊലൊസ്യ ലേഖനത്തിൽ. (4:17). ഫിലേമോനിൽ (23,24) എപ്പഫ്രാസും മർക്കൊസും അരിസ്തർഹൊസും ദേമാസും ലൂക്കൊസും വന്ദനം ചൊല്ലുന്നു. ഇതേ വ്യക്തികളെ കൊലൊസ്യ ലേഖനത്തിലും പരാമർശിക്കുന്നു. (4:10-14). ഒരേ കാലത്ത് ഒരേ എഴുത്തുകാരൻ ഈ രണ്ടു ലേഖനങ്ങളും എഴുതി എന്നു തെളിയിക്കുകയാണിത്. 

എഴുതിയ കാലം: കൊലൊസ്യ ലേഖനം കാരാഗൃഹത്തിൽ വച്ചെഴുതപ്പെട്ടതാണ്. (കൊലൊ, 4:3,10,18). ഈ ലേഖനം എഴുതുമ്പോൾ പൗലൊസ് ഏതു കാരാഗൃഹത്തിലായിരുന്നു എന്നതിനെക്കുറിച്ചു മൂന്നഭിപ്രായങ്ങളുണ്ട്. 1. എഫെസൊസിൽ: എ.ഡി. രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിൽ കൊലൊസ്യ ലേഖനത്തിനു മാർഷ്യൻ എഴുതിയ മുഖവുരയിൽ ഇതിനനുകൂലമായ വാദഗതിയാണുള്ളത്.. എന്നാൽ കൊലൊസ്യർ 4:7-ഉം എഫെസ്യർ 6:21-ഉം ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നതു പോലെ കൊലൊസ്യലേഖനവും എഫെസ്യലേഖനവും ഒരേ കാലത്തെഴുതിയെങ്കിൽ ഈ വാദഗതി വീണ്ടുവിചാരം കൂടാതെ നിരാകരിക്കാവുന്നതേയുളളു. 2. കൈസര്യയിൽ; കൈസര്യയ്ക്ക് അനുകുലമായി പല വാദമുഖങ്ങൾ അവതരിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്: കൊലൊസ്യർ 4-ാം അദ്ധ്യായത്തിൽ പറയപ്പെട്ടവരെല്ലാം പൌലൊസ് കൈസര്യയിലെ കാരാഗൃഹത്തിൽ കിടക്കുമ്പോൾ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കാനിടയില്ല. 3. റോമിൽ: റോമിൽ കാരാഗൃഹവാസം അനുഭവിക്കുന്ന കാലത്ത് അപ്പൊസ്തലൻ ഈ ലേഖനം എഴുതി എന്നതിനെ നിഷേധിക്കാവുന്ന തെളിവുകൾ ഇല്ല. ഒളിച്ചോടിയ ഒനേസിമൊസ് ചെന്നിരിക്കാവുന്ന സ്ഥലം റോമത്രേ. ഉളളടക്കവും വ്യക്തിപരാമർശങ്ങളും എല്ലാം പൗലൊസിൻ്റെ റോമൻ ബന്ധനത്തിനു പൊരുത്തപ്പെടുന്നതാണ്. അതിനാൽ ഈ ലേഖനത്തിന്റെ കാലം എ.ഡി.62/63 എന്ന് കണക്കാക്കാം. 

പശ്ചാത്തലം: ഈ ലേഖന രചനയ്ക്കു പശ്ചാത്തലമായി രണ്ടുകാര്യങ്ങൾ അപ്പൊസ്തലന്റെ മുന്നിലുണ്ടായിരുന്നു. ഒന്നാമതായി പൌലൊസ് കൊലൊസ്സ്യയിലെ ഫിലേമോന് ഒളിച്ചോടിയ അടിമയായ ഒനേസിമൊസിനെ മടക്കി അയക്കുന്നതിനോടൊപ്പം എഴുതുകയായിരുന്നു. (ഫിലേ, 7-21). ഈ സന്ദർഭത്തെ സഭയ്ക്കു മുഴുവനായി എഴുതുവാൻ വിനിയോഗിച്ചു. രണ്ടാമതായി ക്രിസ്തുവിന്റെ സത്യത്തിൽ നിന്നു വിശ്വാസികളെ വ്യതിചലിപ്പിക്കുന്ന വ്യാജോപദേശങ്ങൾ സഭയിൽ നുഴഞ്ഞു കയറിയതായി എപ്പഫ്രാസിൽ നിന്നും അറിഞ്ഞു. അവയെ അപ്പൊസ്തലൻ ഈ ലേഖനത്തിൽ ഖണ്ഡിക്കുന്നു.

പലവിധത്തിലുള്ള വ്യാജോപദേ ശങ്ങളാണ് കൊലൊസ്യസഭയെ ഉലച്ചത്. പ്രധാനമായി മൂന്നു വിധത്തിലുള്ളവ: 1. കൊലൊസ്യ സഭയിൽ ജ്ഞാനവാദത്തിനു സമാനമായ ചിന്താഗതികൾ നുഴഞ്ഞു കയറി. തങ്ങൾക്കു ശ്രേഷ്ഠമായ ജ്ഞാനവും ദർശനവും ലഭിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നു ചിലർ അവകാശപ്പെട്ടു: (2:4, 8, 18). വിവേകം, ജ്ഞാനം, പരിജ്ഞാനം, മർമ്മം എന്നീ പദങ്ങൾ പൗലൊസ് അധികം പ്രയോഗിക്കുന്നതു ഈ വാദങ്ങളെ ഖണ്ഡിക്കുവാനാണെന്ന് നമുക്കു കരുതാം. 2. പെരുനാൾ, ഉപവാസം, അമാവാസി, ശബ്ബത്തു, പരിച്ഛേദന എന്നിങ്ങനെ യെഹൂദ്യമായി പഠിപ്പിക്കലുകൾ സഭയിൽ പ്രവേശിച്ചു. (2:16). സ്വയവർജ്ജനപരമായ നിയമങ്ങൾ നല്കി ബ്രഹ്മചര്യത്തിനു പ്രാധാന്യം നല്കി. (2:16, 20 21, 23). 3. ക്രിസ്തുവിനു നല്കിയിരുന്ന സ്ഥാനം ആത്മലോകത്തിനു നല്കി: 2:18-ൽ ദൂതാരാധനയെക്കുറിച്ചു പറയുന്നു. ഈ ദുരുപദേശങ്ങളെ അപ്പൊസ്തലൻ ഖണ്ഡിക്കുന്നു. ക്രിസ്തു അദൃശ്യനായ ദൈവത്തിന്റെ പ്രതിമയാണ് അവനിൽ സർവ്വസമ്പൂർണ്ണതയും വസിക്കുന്നു. (1:19). അവനിൽ ജ്ഞാനത്തിൻ്റെയും പരിജ്ഞാനത്തിന്റെയും നിക്ഷേപങ്ങൾ ഒക്കെയും ഗുപ്തമായിരിക്കുന്നു. (കൊലൊ, 2:3). സകലവും അവൻ മുഖാന്തരം സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടു എന്നും (1:16), വാഴ്ചകളെയും അധികാരങ്ങളെയും ആയുധവർഗ്ഗം വെപ്പിച്ച് ക്രൂശിൽ അവരുടെമേൽ ജയോത്സവം കൊണ്ടാടി (2:15) എന്നും അപ്പൊസ്തലൻ വ്യക്തമാക്കുന്നു. 

പ്രധാന വാക്യങ്ങൾ: 1. “അവൻ അദൃശ്യനായ ദൈവത്തിന്റെ പ്രതിമയും സർവ്വസൃഷ്ടിക്കും ആദ്യജാതനും ആകുന്നു. സ്വർഗ്ഗത്തിലുള്ളതും ഭൂമിയിലുള്ളതും ദൃശ്യമായതും അദൃശ്യമായതും സിംഹാസനങ്ങൾ ആകട്ടെ കർത്തൃത്വങ്ങൾ ആകട്ടെ വാഴ്ചകൾ ആകട്ടെ അധികാരങ്ങൾആകട്ടെ സകലവും അവൻ മുഖാന്തരം സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടു; അവൻ മുഖന്തരവും അവന്നായിട്ടും സകലവും സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.” കൊലൊസ്സ്യർ 1:15,16.

2. “അവൻ ക്രൂശിൽ ചൊരിഞ്ഞ രക്തം കൊണ്ടു അവൻ മുഖാന്തരം സമാധാനം ഉണ്ടാക്കി, ഭൂമിയിലുള്ളതോ സ്വർഗ്ഗത്തിലുള്ളതോ സകലത്തെയും അവനെക്കൊണ്ടു തന്നോടു നിരപ്പിപ്പാനും പിതാവിന്നു പ്രസാദം തോന്നി.” കൊലൊസ്സ്യർ 1:20 .

3. “അതു പൂർവ്വകാലങ്ങൾക്കും തലമുറകൾക്കും മറഞ്ഞുകിടന്ന മർമ്മം എങ്കിലും ഇപ്പോൾ അവന്റെ വിശുദ്ധന്മാർക്കു വെളിപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. അവരോടു ജാതികളുടെ ഇടയിൽ ഈ മർമ്മത്തിന്റെ മഹിമാധനം എന്തെന്നു അറിയിപ്പാൻ ദൈവത്തിന്നു ഇഷ്ടമായി; ആ മർമ്മം മഹത്വത്തിന്റെ പ്രത്യാശയായ ക്രിസ്തു നിങ്ങളിൽ ഇരിക്കുന്നു എന്നുള്ളതു തന്നേ.” കൊലൊസ്സ്യർ 1:26,27.

4. “തത്വജ്ഞാനവും വെറും വഞ്ചനയും കൊണ്ടു ആരും നിങ്ങളെ കവർന്നുകളായതിരിപ്പാൻ സൂക്ഷിപ്പിൻ; അതു മനുഷ്യരുടെ സമ്പ്രദായത്തിന്നു ഒത്തവണ്ണം, ലോകത്തിന്റെ ആദ്യ പാഠങ്ങൾക്കു ഒത്തവണ്ണം അല്ലാതെ ക്രിസ്തുവിന്നു ഒത്തവണ്ണമുള്ളതല്ല. അവനിലല്ലോ ദൈവത്തിന്റെ സർവ്വ സമ്പൂർണ്ണതയും ദേഹരൂപമായി വസിക്കുന്നതു.” കൊലൊസ്സ്യർ 2:8,9.

5. “അതുകൊണ്ടു ദൈവത്തിന്റെ വൃതന്മാരും വിശുദ്ധന്മാരും പ്രിയരുമായി മനസ്സലിവു, ദയ, താഴ്മ, സൌമ്യത, ദീർഘക്ഷമ എന്നിവ ധരിച്ചുകൊണ്ടു അന്യോന്യം പൊറുക്കയും ഒരുവനോടു ഒരുവന്നു വഴക്കുണ്ടായാൽ തമ്മിൽ ക്ഷമിക്കയും ചെയ്‍വിൻ.” കൊലൊസ്സ്യർ 3:12,13.

6. “സമയം തക്കത്തിൽ ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ടു പുറത്തുള്ളവരോടു ജ്ഞാനത്തോടെ പെരുമാറുവിൻ. ഓരോരുത്തനോടു നിങ്ങൾ എങ്ങനെ ഉത്തരം പറയേണം എന്നു അറിയേണ്ടതിന്നു നിങ്ങളുടെ വാക്കു എപ്പോഴും കൃപയോടുകൂടിയതും ഉപ്പിനാൽ രുചിവരുത്തിയതും ആയിരിക്കട്ടെ.” കൊലൊസ്സ്യർ 4:5,6.

ബാഹ്യരേഖ: I. മുഖവുര: 1:1-12.

II. ഉപദേശഭാഗം: 1:13-2:3.

1.  വീണ്ടെടുപ്പ്: 1:13,14.

2. ക്രിസ്തുവിന്റെ ആളത്തം: 1:15-19.

3. ക്രിസ്തുവിന്റെ വേല: 1:20-23.

4. ക്രിസ്തുവിന്റെ വേലയുടെ പൂർത്തീകരണത്തിൽ അപ്പൊസ്തലന്റെ പങ്ക്: 1:24-2:3.

III. ഉപദേശപ്രതിവാദം: 2:4-3:4.

1. തത്ത്വജ്ഞാനത്തിന് എതിരെയുള്ള താക്കീത്: 2:4-8.

2. ക്രിസ്തുവിന്റെ ആളത്തവും വേലയും: 2:9-15.

3. തൽഫലമായ കടപ്പാടുകൾ: 2:16-3-4.

IV. ഉപദേശത്തിന്റെ പ്രയുക്തി: 3:5-4:6. ക്രിസ്തുവിൻറ മരണ പുനരുത്ഥാനങ്ങൾ 

1. വ്യക്തി ജീവിതത്തിൽ: 3:5-17.

2. കുടുംബ ജീവിതത്തിൽ: 3:18-4:1.

3. ലോകത്തോടുള്ള ബന്ധത്തിൽ: 4:2-6.

V. വ്യക്തിപരമായ കാര്യങ്ങൾ: 4:7-17.

1. തിഹിക്കൊസിൻറയും ഒനേസിമൊസിന്റെയും ദൗത്യം: 4:7-9.

2. കൂട്ടുവേലക്കാരുടെ വന്ദനം: 4:10-14. 

3. പൗലൊസിൻറ വന്ദനം: 4:15.

4. ലവുദിക്യലേഖനം: 4:16,17. 

VI. ഉപസംഹാരം: 4:18.

ഫിലിപ്പിയർക്കു എഴുതിയ ലേഖനം (Book of Philippians)

പുതിയനിയമത്തിലെ പതിനൊന്നാമത്തെ പുസ്തകം. കാരാഗൃഹ ലേഖനങ്ങളിൽപ്പെട്ടത്. (1:7, 13, 16, 17). പൗരാണിക മക്കെദോന്യയിലെ ഫിലിപ്പ്യസഭ അപ്പൊസ്തലനായ പൗലൊസ് യൂറോപ്പിൽ സ്ഥാപിച്ച ആദ്യത്തെ സഭയാണ്. യൂറോപ്പിൽ നിന്നു ആദ്യം മാനസാന്തരപ്പെട്ട വ്യക്തിയും രക്താംബരം വില്പനക്കാരിയുമായ ലുദിയാ ഈ സഭക്കാരിയായിരുന്നു. അവളുടെ കുടുംബം മുഴുവൻ വിശ്വസിച്ചു സ്നാനമേല്ക്കുകയും ആ ഗൃഹം പുതിയ സഭയുടെ കേന്ദ്രബിന്ദുവായി മാറുകയും ചെയ്തു. (പ്രവൃ, 16:15). ഇവിടെവച്ചു പൗലൊസിനെ ബന്ധിക്കുകയും കോൽകൊണ്ടു അടിപ്പിച്ചശേഷം തടവിലാക്കുകയും ചെയ്തു. (പ്രവൃ, 16:23). കാരാഗൃഹത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനങ്ങൾ ഇളകിയ വലിയ ഭൂകമ്പത്തിനു ശേഷം കാരാഗൃഹ പ്രമാണിയും കുടുംബവും ക്രിസ്ത്യാനികളായി. തന്മൂലം പൗലൊസിനു ഈ സഭയോടു ഒരു ആത്മബന്ധമുണ്ട്. കൂടാതെ തന്റെ കഷ്ടതകളിലും ആവശ്യങ്ങളിലും അധികം കൂട്ടായ്മ കാണിച്ചതു ഫിലിപ്പ്യ സഭയായിരുന്നു. ഇത്രയേറെ അടുപ്പമുള്ളതു കൊണ്ടാണു വ്യക്തിഗതമായ രീതിയിൽ (പുരുഷ സർവ്വനാമങ്ങൾ അധികം ഉപയോഗിക്കുന്നതു ശ്രദ്ധിക്കുക) ഫിലിപ്പിയർക്കു ലേഖനം എഴുതിയത്. 

ഗ്രന്ഥകർത്താവ്: ഫിലിപ്പ്യ ലേഖനത്തിന്റെ കർത്താവ് പൗലൊസ് ആണെന്നു പൊതുവെ അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. ലേഖനത്തിന്റെ തുടക്കത്തിൽ തന്നെ (1:1) അതു വ്യക്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. ലേഖനത്തിലെ ചരിത്രപരമായ പരാമർശങ്ങളും ഭാഷയും ശൈലിയും പൗലൊസിന്റെ ഗ്രന്ഥകർത്തൃത്വത്തെ ഉറപ്പിക്കുന്നു. റോമിലെ ക്ലെമന്റ്, പോളിക്കാർപ്പ്, ഐറീനിയസ്, ഹിപ്പൊലിറ്റസ് തുടങ്ങിയവർ ഈ ലേഖനത്തിന്റെ കർത്താവു പൗലൊസ് ആണെന്നു പറയുന്നുണ്ട്. അലക്സാണ്ട്രിയയിലെ ക്ലെമന്റും തെർത്തുല്യനും ഫിലിപ്പ്യ ലേഖനത്തിൽ നിന്നും പ്രചുരമായി ഉദ്ധരിക്കുകയും അവ പൗലൊസിന്റേത് ആണെന്നു പറയുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. പഴയ ലത്തീൻ, സുറിയാനി വിവർത്തനങ്ങളിലും മാർഷ്യന്റെ കാനോനിലും ഫിലിപ്പ്യലേഖനം പൗലൊസിന്റേതായി ചേർത്തിട്ടുണ്ട്. പൗലൊസിന്റെ ഗ്രന്ഥകർത്തത്വത്തെ എതിർത്തിട്ടുള്ളവരിൽ പ്രധാനിയാണ് എഫ്.സി. ബെയർ. എതിർ വാദങ്ങളിൽ പ്രധാനപ്പെട്ടവ ഇവയാണ്: 1. ‘അദ്ധ്യക്ഷന്മാർക്കും ശുശ്രുഷകന്മാർക്കും’ (ഫിലി, 1:1) എന്ന പ്രയോഗം പൗലൊസിനു ശേഷമുള്ള സഭാഭരണകാലത്തെ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നു. അപ്പൊസ്തല പ്രവൃത്തികൾ പഠിക്കുമ്പോൾ ഈ വാദം അസ്ഥാനത്താണെന്നു വ്യക്തമാകും. ഫിലിപ്പ്യലേഖനം എഴുതുന്നതിനു മുമ്പുതന്നെ അദ്ധ്യക്ഷന്മാർ, ശുശ്രൂഷകന്മാർ എന്നിങ്ങനെയുള്ള സ്ഥാനങ്ങൾ സഭയിൽ നിലവിലിരുന്നു. (പ്രവൃ, 6:1-6; 11:30; 14:23; 15:2, 6; 20:17, 28; 1തെസ്സ, 5:12). മൂപ്പന്മാരും അദ്ധ്യക്ഷന്മാരും ഏകസ്ഥാനീയരാണ്. 2. ഫിലിപ്പ്യലേഖനം മറ്റു ലേഖനങ്ങളുടെ അനുകരണമാണ്. അതുകൊണ്ടു ഈ ലേഖനത്തിനു മൗലികത്വം ഇല്ല. ബാലിശമായ വാദമാണിത്. ഒരാൾ എഴുതുന്ന ലേഖനങ്ങളിൽ പ്രയോഗങ്ങൾ ശൈലികൾ എന്നിവയുടെ ആവർത്തനം സഹജവും സ്വാഭാവികവുമാണ്. 3. യെഹൂദ ക്രിസ്ത്യാനിത്വവും പുറജാതി ക്രിസ്ത്യാനിത്വവും തമ്മിൽ യോജിപ്പിക്കുവാനായി പൗലൊസിന്റെ കാലശേഷം ആരോ എഴുതിയതാണീ ലേഖനം. ഫിലിപ്പ്യർ 4:2-ലെ യുവൊദ്യയും സുന്തുകയും ഈ രണ്ടു ക്രിസ്ത്യാനിത്വത്തെയും പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്നു. ഈ വാദം വിചിത്രമാണ്. യുവൊദ്യയും സുന്തുകയും ഫിലിപ്പ്യസഭയിലെ രണ്ടു സ്ത്രീകളുടെ പേരാണ്. പൗലൊസിനെ എതിർത്ത രണ്ടു ഗണങ്ങളുടെ നേതൃത്വം വഹിച്ചവരായിരുന്നില്ല അവർ. പൗലൊസിനോടൊപ്പം അവരിരുവരും സുവിശേഷ ഘോഷണത്തിൽ പോരാടി. 

എഴുതിയ കാലം: കാരാഗൃഹ ലേഖനങ്ങളിൽ ഒടുവിലത്തേതാണ് ഫിലിപ്പ്യ ലേഖനം എന്നാണ് പൊതുവെ കരുതപ്പെടുന്നത്. പൗലൊസിന്റെ മുന്നു കാരാഗൃഹവാസം അപ്പൊസ്തല പ്രവൃത്തികളിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ടാ. 1. ഫിലിപ്പിയിൽ: (16:23-40); 2. കൈസര്യയിൽ: (23:3-26:32); 3. റോമിൽ: (28:29, 30). ഈ മൂന്നു കാരാഗൃഹ വാസത്തിലൊന്നിൽ ഫിലിപ്പ്യലേഖനം എഴുതിയിരിക്കണം. എഫെസൊസിലെ കാരാഗൃഹവാസത്തിൽ വച്ചു ഇതെഴുതുവാൻ ഒരു സാദ്ധ്യതയും ഇല്ല. എന്നാൽ കൈസര്യയിൽ വച്ചു എഴുതി എന്നു വിശ്വസിക്കുന്നവരുടെ വാദഗതികൾ ദുർബ്ബലമാണ്. റോമിലെ കാരാഗൃഹവാസത്തിന്റെ ഒടുവിൽ ഈ ലേഖനം എഴുതിയെന്നതിനു അനുകൂലമായ തെളിവുകൾ താഴെപ്പറയുന്നവയാണ്: 1. അകമ്പടിപ്പട്ടാളം (1:13), കൈസരിന്റെ അരമന (4:22) എന്നിവയുടെ സൂചനകൾ റോമൻ കാരാഗൃഹ വാസത്തിന്റെ തെളിവുകളാണ്. 2. തന്റെ ജീവനെ സംബന്ധിക്കുന്ന ഈ പ്രശ്നത്തിൽ പരമോന്നത നീതിപീഠത്തിൽ നിന്നു താൻ വിധി പ്രതീക്ഷിക്കുകയാണ്. ഈ വിധി അന്തിമമാണെന്ന ബോധം ലേഖനത്തിലുണ്ട്: (1:20-24; 2:17; 3:11). ഈ വാക്യങ്ങളിൽ മുറ്റിനില്ക്കുന്ന വികാരങ്ങൾക്കു റോമിലെ കാരാഗൃഹവാസത്തിലെ പ്രസക്തിയുള്ളു. ഒരു പ്രാദേശിക കോടതിയിലെ വിധിയാണ് പൗലൊസ് പ്രതീക്ഷിച്ചതെങ്കിൽ ഈ ഉത്കണ്ഠയ്ക്ക് സ്ഥാനമില്ല. വിധി പ്രതികൂലമായാൽ തന്നെയും റോമാപൗരനെന്ന നിലയിൽ പൗലൊസിനു കൈസറെ അഭയം ചൊല്ലാവുന്നതേയുള്ളു. അതിൽ നിന്നു ഈ ലേഖനം എഴുതുന്ന കാലത്ത് പൗലൊസ് റോമിൽ കാരാഗൃഹവാസം അനുഭവിക്കുന്നു. എന്നതു വ്യക്തമാണ്. 3. ഫിലിപ്പ്യലേഖനത്തിൽ സൂചിപ്പിച്ചിട്ടുള്ള യാത്രകൾ ചെയ്യുന്നതിനു മതിയായ കാലദൈർഘ്യം റോമിലെ കാരാഗൃഹവാസത്തിൽ (രണ്ടു വർഷം) ഉണ്ട്. 4. മാർഷ്യന്റെ മുഖവുരയിൽ ഇപ്രകാരം ഒരു പ്രസ്താവനയുണ്ട്. അപ്പൊസ്തലൻ റോമിലെ കാരാഗൃഹത്തിൽ നിന്നു എപ്പഫ്രാദിത്താസ് മുഖേന അവരെ പ്രശംസിക്കുന്നു. ഇതൊരു പരോക്ഷമായ തെളിവാണ്. ഈ തെളിവുകളിൽ നിന്നു ഫിലിപ്പ്യലേഖനം റോമിലെ കാരാഗൃഹവാസത്തിന്റെ ഒടുവിൽ അതായത് എ.ഡി. 63-ൽ എഴുതി എന്നു കരുതുകയാണ് യുക്തം.

ലേഖനത്തിന്റെ ഐക്യം: പാഠചരിത്രത്തിൽ ഫിലിപ്പ്യലേഖനം സമ്പൂർണ്ണമായ ഒന്നായി കരുതപ്പെട്ടിരുന്നു. എന്നാൽ അടുത്ത കാലത്ത് ലേഖനത്തിന്റെ ഐക്യം വിവാദഗ്രസ്തമായി, സ്വരം, ശൈലി, ഉള്ളടക്കം എന്നിവയ്ക്ക് മൂന്നാമദ്ധ്യായത്തിന്റെ ആരംഭത്തിൽ പൊടുന്നനവെ മാറ്റം വരുന്നതായി കാണാം. മറ്റുഭാഗങ്ങളിൽ നിന്നു വ്യത്യസ്തമായി യെഹൂദ വാദികൾക്കു നേരെയുള്ള ആക്രമണം ചില ഭാഗങ്ങളിൽ മുഴച്ചു നില്ക്കുന്നു. സൗമ്യമായ സംബോധനയിൽ നിന്നു പെട്ടെന്നു സ്വരം പരുഷമായി മാറുന്നു. നായ്, ആകാത്ത വേലക്കാർ, വിച്ഛേദനക്കാർ എന്നീ പ്രയോഗങ്ങൾ ശ്രദ്ധിക്കുക. 3:2 മുതലുള്ള ചില വാക്യങ്ങൾ പ്രക്ഷിപ്തങ്ങളാണെന്നു ഈ മാറ്റത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ചിലർ വാദിക്കുന്നു. എന്നാൽ ഈ പ്രക്ഷിപ്തഭാഗം എവിടെ അവസാനിക്കുന്നു എന്നതിനെക്കുറിച്ചു അഭിപ്രായക്യമില്ല. 3:19-ൽ എന്നും 4:1-ൽ എന്നും 4:3-ൽ എന്നും കരുതുന്നവരുണ്ട്. ഒന്നിലധികം രേഖകൾ കൂടിച്ചേർന്നതാണ് ഫിലിപ്പ്യലേഖനം എന്നു കരുതുന്നവരുണ്ട്. ബെയറിന്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ മൂന്നുരേഖകൾ കൂടിച്ചേർന്ന ഒരു സംയുക്ത രേഖയാണു് ഫിലിപ്പ്യലേഖനം. 1. എപ്പഫ്രാദിത്തൊസ് മുഖേന എത്തിച്ച സംഭാവനയ്ക്കു ഫിലിപ്പിയരോടു നന്ദി പറയുന്ന കത്ത്: (4:10-20). 2. ദുരുപദേശഖണ്ഡനം: 3:2-4:1). 3. പൗലൊസ് എഴുതിയ ഒരു കത്ത്: (1:1-3:1). ഈ കത്ത് മറ്റേതോ സഭയ്ക്കുവേണ്ടി പൗലൊസ് എഴുതിയതായിരിക്കണം. ഈ മൂന്നു രേഖകളും കൂടിക്കുഴഞ്ഞു എന്നാണു അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാദം. പൗലൊസ് അപ്പൊസ്തലൻ ലേഖനം പറഞ്ഞുകൊടുത്തു കൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ 3:1-ൽ പ്രതിബദ്ധമായി എന്നും ഉടൻ സ്വരവും ശൈലിയും മാറി എന്നുമാണ് ലൈറ്റ്ഫുട്ടിന്റെ നിഗമനം. ഈ വാദമനുസരിച്ചു 3:1-ന്റെ തുടക്കമാണ് ലേഖനത്തിന്റെ പ്രതീക്ഷിക്കപ്പെട്ട സമാപ്തി. എന്നാൽ ആ സമയത്തു പക്ഷുബ്ധമായ വാർത്തകൾ എത്തിയതുകൊണ്ട് അവയ്ക്കെതിരെ പരുഷമായ താക്കീതു പൗലൊസ് അനന്തരഭാഗത്തു നല്കി. തന്മൂലം ഈ ലേഖനത്തിന്റെ ഐക്യം നിസ്സംശയം അംഗീകരിക്കാവുന്നതാണ്. 2:5-11 ഈ ലേഖനത്തിൽ ഉൾപ്പെട്ടതല്ലെന്നു സന്ദേഹിക്കുന്നവരുണ്ട്. പൗലൊസിനു മുമ്പോ പിമ്പോ എഴുതപ്പെട്ടതാണ് ഇതെന്നു അവർ കരുതുന്നു. 

അനുവാചകർ: അപ്പൊസ്തലനായ പൗലൊസ് തന്റെ രണ്ടാം മിഷണറി യാത്രയിലാണ് ഫിലിപ്പിയ സഭ സ്ഥാപിച്ചത്. (പ്രവൃ, 16:9-40). ത്രോവാസിൽ വച്ചുണ്ടായ ദർശനമാണ് ഫിലിപ്പി നഗരം സന്ദർശിക്കുവാൻ പൗലൊസിനെ പ്രേരിപ്പിച്ചത്. അവിടെ പളളി (യെഹൂദന്മാരുടെ) ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. പുഴവക്കത്തു കൂടിവന്ന സ്ത്രീകളോടു പൗലൊസ് സുവിശേഷം അറിയിച്ചു. തുയത്തൈരയിലെ രക്താംബരം വില്പനക്കാരിയായ ലുദിയ ക്രിസ്ത്യാനിയായി. അവളുടെ കുടുംബവും സ്ഥാനമേറ്റു. (പ്രവൃ, 16:15). ഭൂതാവേശത്തിൽ ലക്ഷണം പറഞ്ഞു യജമാനന്മാർക്കു ലാഭം വരുത്തിയിരുന്ന ഒരു ബാല്യക്കാരിയെ പൗലൊസ് സൗഖ്യമാക്കി. തുടർന്നു കാരാഗൃഹത്തിൽ അടയ്ക്കപ്പെട്ട പൗലൊസും ശീലാസും അത്ഭുതകരമായി രക്ഷപ്പെട്ടു. അതിനെത്തുടർന്നു കാരാഗൃഹ പ്രമാണിയും കുടുംബവും ക്രിസ്തുവിൽ വിശ്വസിച്ചു. പൗലൊസ് പട്ടണം വിടുകയും ലൂക്കൊസ് അവിടെ താമസിക്കുകയും ചെയ്തു. ഫിലിപ്പ്യസഭ പൗലൊസിനോടു കൂറുപുലർത്തി. പൗലൊസ് തെസ്സലൊനീക്യയിൽ ആയിരുന്നപ്പോൾ അവർ രണ്ടു പ്രാവശ്യം സംഭാവന അയച്ചു കൊടുത്തു. (ഫിലി, 4:15,16) പൗലൊസ് കൊരിന്തിൽ ആയിരുന്നപ്പോഴും അവർ ഔദാര്യദാനം അയയ്ക്കുകയുണ്ടായി. (പ്രവൃ, 18:5; 2കൊരി, 11:8,9). സർവ്വപ്രകാരേണയും പൗലൊസിനെ അനുസരിക്കുകയും സഹായിക്കുകയും ചെയ്ത സഭയാണ് ഫിലിപ്പിയ സഭ. “എന്റെ പ്രിയരും വാഞ്ഛിതരുമായ സഹോദരന്മാരേ,  എന്റെ സന്തോഷവും കിരീടവുമായുള്ളാരേ” എന്നാണ് പൗലൊസ് ഫിലിപ്പിയിലെ വിശ്വാസികളെ സംബോധന ചെയ്യുന്നത്. (4:31). ഫിലിപ്പിയിൽ ക്രിസ്തുയേശുവിലുളള സകല വിശുദ്ധരും അദ്ധ്യക്ഷന്മാരും ശുശ്രൂഷകന്മാരുമാണ് അനുവാചകർ. 

ഉദ്ദേശ്യം: ഫിലിപ്പ്യലേഖനത്തിന്റെ പ്രധാന ഉദ്ദേശ്യം എപ്പഫ്രാദിത്തോസിന്റെ കൈവശം കൊടുത്തയച്ച ദാനത്തിനു നന്ദി പറയുകയാണ്. (4:14-19). അന്നത്തെ ചുറ്റുപാടുകളിൽ ഉറപ്പുളളവരും താഴ്ചയുളളവരും ആയി സുവിശേഷത്തിനു യോഗ്യമായി നടക്കുവാനും ഏകമനസ്സോടട ഇരിക്കുവാനും അവരെ ഉപദേശിക്കേണ്ടിയിരുന്നു. തന്റെ ബന്ധനത്തിലൂടെ വെളിപ്പെട്ട ദൈവികനിർണ്ണയത്തിന്റെ വിജയം സഭയെ അറിയിക്കുക (1:12-30), എപ്പഫ്രാദിത്താസ് തന്നെ ഏല്പിച്ച കർത്തവ്യം വിശ്വസ്തതയോടെ നിർവ്വഹിച്ചു എന്നു വ്യക്തമാക്കുക, അവനെ ഹൃദ്യമായി സ്വീകരിക്കുവാൻ അവരെ ഓർപ്പിക്കുക എന്നീ ഉദ്ദേശ്യങ്ങളും ഫിലിപ്പ്യ ലേഖനരചനയ്ക്കു പിന്നിലുണ്ട്.  

പ്രധാന വാക്യങ്ങൾ: 1. “എനിക്കു ജീവിക്കുന്നതു ക്രിസ്തുവും മരിക്കുന്നതു ലാഭവും ആകുന്നു.” ഫിലിപ്പിയർ 1:21.

2. “എങ്കിലും എനിക്കു ലാഭമായിരുന്നതു ഒക്കെയും ഞാൻ ക്രിസ്തു നിമിത്തം ചേതം എന്നു എണ്ണിയിരിക്കുന്നു.” ഫിലിപ്പിയർ 3:7.

3. “കർത്താവിൽ എപ്പോഴും സന്തോഷിപ്പിൻ; സന്തോഷിപ്പിൻ എന്നു ഞാൻ പിന്നെയും പറയുന്നു.” ഫിലിപ്പിയർ 4:4.

4. “ഒന്നിനെക്കുറിച്ചും വിചാരപ്പെടരുതു; എല്ലാറ്റിലും പ്രാർത്ഥനയാലും അപേക്ഷയാലും നിങ്ങളുടെ ആവശ്യങ്ങൾ സ്തോത്രത്തോടുകൂടെ ദൈവത്തോടു അറിയിക്കയത്രേ വേണ്ടതു. എന്നാൽ സകലബുദ്ധിയേയും കവിയുന്ന ദൈവ സമാധാനം നിങ്ങളുടെ ഹൃദയങ്ങളെയും നിനവുകളെയും ക്രിസ്തുയേശുവിങ്കൽ കാക്കും.” ഫിലിപ്പിയർ 4:6,7.

5. “എന്നെ ശക്തനാക്കുന്നവൻ മുഖാന്തരം ഞാൻ സകലത്തിന്നും മതിയാകുന്നു.” ഫിലിപ്പിയർ 4:13.

6. “ഇപ്പോൾ എനിക്കു വേണ്ടുന്നതു എല്ലാം ഉണ്ടു; സമൃദ്ധിയായുമിരിക്കുന്നു; നിങ്ങൾ അയച്ചുതന്നതു സൌരഭ്യവാസനയായി ദൈവത്തിന്നു പ്രസാദവും സുഗ്രാഹ്യവുമായ യാഗമായി എപ്പഫ്രൊദിത്തോസിന്റെ കയ്യാൽ ഞാൻ പ്രതിഗ്രഹിച്ചു തൃപ്തനായിരിക്കുന്നു.” ഫിലിപ്പിയർ 4:18.

7. “കർത്താവായ യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ കൃപ നിങ്ങളുടെ ആത്മാവിനോടുകൂടെ ഇരിക്കുമാറാകട്ടെ.” ഫിലിപ്പിയർ 4:23.

സവിശേഷതകൾ: അഞ്ചു സവിശേഷതകൾ ഈ ലേഖനത്തിനുണ്ട്. 1. ഫിലിപ്പ്യ സഭയിലെ വിശ്വാസികളോടു പൗലൊസിനുള്ള അടുപ്പം വ്യക്തമാക്കുന്നതും പൗലൊസിനു അവരോടുള സ്നേഹാതിരേകവും വാത്സല്യവും നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുന്നതും ആയ വൈയക്തിക ലേഖനമാണിത്. ഫിലിപ്പ്യരെ 6 പ്രാവശ്യം സഹോദരന്മാരെന്നും (1:12; 3:1, 12, 17; 4:1, 8), മൂന്നു പ്രാവശ്യം പ്രിയരെന്നും പൗലൊസ് വിളിക്കുന്നു. 2. ക്രിസ്തു കേന്ദ്രീകൃത ലേഖനമാണ്. പൗലൊസിനു ക്രിസ്തുവുമായുള്ള അഭേദ്യമായ ബന്ധം ഇതിൽ പ്രതിഫലിക്കുന്നു. തന്റെ ജീവിതലക്ഷ്യമായി പൗലൊസ് പറയുന്നു. “എനിക്കു ജീവിക്കുന്നതു ക്രിസ്തുവും മരിക്കുന്നതു ലാഭവും ആകുന്നു.” (1:21). ക്രിസ്തുവിന്റെ നിമിത്തം എല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ചു ചവറ് എന്നു എണ്ണുന്നു. (3:7-14). ക്രിസ്തുശാസ്ത്രപരമായ ഒരു പ്രഗാഢ പ്രസ്താവന ഈ ലേഖനത്തിലുണ്ട്. അതിൽ ക്രിസ്തുവിന്റെ പുർവ്വാസ്തിക്യം, ജഡധാരണം, താഴ്ച, ക്രൂശുമരണം, ഉയർച്ച എന്നിവ വ്യക്തമായി അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. (2:5-11). 3. സന്തോഷത്തിനു ഉൽകൃഷ്ട സ്ഥാനം നല്കിയിരിക്കുന്നു. സന്തോഷം, സന്തോഷിക്കുക എന്നീ പദങ്ങൾ ഈ ചെറിയ ലേഖനത്തിൽ 16 സ്ഥാനങ്ങളിലുണ്ട്. (1:3, 18, 25; 2:2, 17, 18, 28, 29; 3:1; 4:1, 4, 10). 4. സുവിശേഷത്തിനു പ്രാമുഖ്യം നല്കിയിരിക്കുന്നു. സുവിശേഷ ഘോഷണത്തിലെ കൂട്ടായ്മ (1:5), സുവിശേഷത്തിന്റെ പ്രതിവാദം (1:7, 17), സുവിശേഷത്തിന്റെ അഭിവൃദ്ധി (1:12), സുവിശേഷത്തിന്റെ വിശ്വാസം (1:27), സുവിശേഷത്തിനു യോഗ്യമായ നടപ്പു (1:27), സുവിശേഷ ഘോഷണത്തിലെ സേവ (2:22), സുവിശേഷ ഘോഷണത്തിലെ പോരാട്ടം (4:3) സുവിശേഷ ഘോഷണത്തിന്റെ ആരംഭം (4:15) എന്നിവ ഈ ലേഖനത്തിലുണ്ട്. 5. ക്രിസ്തീയ ജീവിതത്തിന്റെ ഉന്നതമായ മാനദണ്ഡം ഈ ലേഖനത്തിൽ കാണാം: ഒരു ദാസനെപ്പോലെ താഴ്മയിൽ ജീവിക്കുക (2:1-8), പരമവിളിയുടെ വിരുതിനായി ലാക്കിലേക്കു ഓടുക (3:13,14), കർത്താവിൽ എപ്പോഴും സന്തോഷിക്കുക (4:4), വിചാരപ്പെടാതിരിക്കുക (4:6), ഏതവസ്ഥയിലും സംതൃപ്തനായിരിക്കുക (4:11). 

രൂപരേഖ: 1. അഭിവാദനവും സ്തോത്രാർപ്പണവും: 1:1-11. 

2. സുവിശേഷത്തിന്റെ വ്യാപനം: 1:12-20.

3. ലോകത്തിൽ ആയിരിക്കുകയും ക്രിസ്തുവിനുവേണ്ടി കഷ്ടം സഹിക്കുകയും പ്രവർത്തിക്കുകയും: 1:21-30.

4. ക്രിസ്തുവിന്റെ മാതൃക: താഴ്ചയും മഹത്വീകരണവും: 2:1-11.

5. പ്രായോഗിക ക്രിസ്തീയ ജീവിതം: 2:12-18.

6. തിമൊഥയൊസിനെയും എപ്പഫ്രാദിത്തൊസിനെയും അയക്കുന്ന കാര്യം: 2:19-24, 25-30.

7. വ്യാജോപദേഷ്ടാക്കന്മാരെ സൂക്ഷിപ്പിൻ: 3:1-3.

8. പൗലൊസ് വിശ്വാസം ഏറ്റു പറയുന്നു: 3:4-14.

9. വിശ്വാസിയുടെ സ്വർഗ്ഗീയ പ്രത്യാശ: 3:15-21. 

10. ക്രിസ്തുവിൽ നിലനില്ക്കുക: 4:1-9. 

11. ദൈവത്തിന്റെ കരുതലിലുള്ള പൗലൊസിന്റെ ദൃഢമായ വിശ്വാസം, ഫിലിപ്പിയർ നല്കിയ ഔദാര്യദാനം: 4:10-19.

12. അന്തിമാഭിവാദനം: 4:20-22.

എഫെസ്യർക്കു എഴുതിയ ലേഖനം (Book of Ephesians)

പുതിയനിയമത്തിലെ പത്താമത്തെ പുസ്തകം. അപ്പൊസ്തലനായ പൗലൊസിന്റെ ലേഖനങ്ങളിൽ വച്ച് ഉദാത്തവും ഉൽക്കൃഷ്ടവുമായ എഫെസ്യലേഖനം ‘ലേഖനങ്ങളുടെ രാജ്ഞി’ എന്ന അപരാഭിധാനത്താൽ അറിയപ്പെടുന്നു. കൊലൊസ്യ ലേഖനത്തിൽ സഭയുടെ ശിരസ്സായ ക്രിസ്തുവിന്റെ മഹത്വവും എഫെസ്യലേഖനത്തിൽ ക്രിസ്തുവിന്റെ ശരീരമായ സഭയുടെ വൈശിഷ്ട്യവുമാണ്. കൊലൊസ്യ ലേഖനം എഴുതുവാൻ പ്രേരിതമായ വാദ്രഗ്രസ്തമായ പ്രക്ഷുബ്ധാവസ്ഥയ്ക്കു ശേഷം ഉണ്ടായ പ്രശാന്താവസ്ഥയിലാണ് പൗലൊസ് എഫെസ്യലേഖനം എഴുതിയത്. ദൈവത്തിന്റെ അനാദിനിർണ്ണയമായ സഭയുടെ സ്ഥാപനവും പൂർത്തീകരണവും, ക്രിസ്തുവിനോടുള്ള ഐക്യത്തിൽ വിശ്വാസിക്കു ലഭ്യമായ ധനമാഹാത്മ്യവും ഈ ലേഖനം അനാവരണം ചെയ്യുന്നു. 

ഗ്രന്ഥകർത്താവ്: ലേഖനത്തിന്റെ പ്രാരംഭത്തിൽ എഴുത്തുകാരൻ ദൈവേഷ്ടത്താൽ അപ്പൊസ്തലികാധികാരം പ്രാപിച്ചവനാണെന്നു പ്രസ്താവിക്കുന്നു. (1:1). കൂടാതെ  ‘പൗലൊസ് എന്ന ഞാൻ’ എന്നു 3:1ലും പറയുന്നുണ്ട്. മറ്റു ലേഖനങ്ങളിലെന്ന പോലെ പൗലൊസ് ഈ ലേഖനത്തിലും വന്ദനത്തോടൊപ്പം കൃപയും സമാധാനവും ആശംസിക്കുന്നു. (1:2). ‘ക്രിസ്തുയേശുവിന്റെ ബദ്ധൻ’ എന്നു പൗലൊസ് സ്വയം വിശേഷിപ്പിക്കുന്നു. (3:1; 4:). എഫെസ്യ ലേഖനത്തിൽ ഉത്തമപുരുഷ സർവ്വനാമത്തിലുള്ള പ്രയോഗങ്ങൾ ധാരാളമുണ്ട്. അനുവാചകരുടെ വിശ്വാസവും വിശുദ്ധന്മാരോടുള്ള സ്നേഹവും ഞാൻ കേട്ടു (1:5), അവയ്ക്കുവേണ്ടി ഇടവിടാതെ സ്തോത്രം ചെയ്യുന്നു (1:16) എന്നിങ്ങനെ വ്യക്തിപരമായ ബന്ധത്തിൽ പറയുന്ന കാര്യങ്ങൾ ശ്രദ്ധേയമാണ്. ഞാൻ ചങ്ങലധരിച്ചു സ്ഥാനപതിയായി സേവിക്കുന്ന സുവിശേഷം ഞാൻ പ്രാഗത്ഭ്യത്തോടെ സംസാരിക്കാൻ പ്രാർത്ഥനയ്ക്ക് അപേക്ഷിക്കുന്നു (6:19,20) എന്നു ലേഖനത്തിന്റെ ഒടുവിലുണ്ട്. ഈ ലേഖക-അനുവാചക ബന്ധം പൗലൊസിന്റെ എഴുത്തുകളുടെ സവിശേഷ സ്വഭാവമാണ്. പൗലൊസിന്റെ മറ്റുലേഖനങ്ങളുടെ സംവിധാനം തന്നെയാണ് എഫെസ്യലേഖനത്തിനും. വന്ദനവും സ്തോത്രവും കൊണ്ടാരംഭിക്കുന്നു; ഉപദേശസ്ഥാപനം, ധാർമ്മികോദ്ബോധനം എന്നിവയ്ക്കുശേഷം സമാപന വന്ദനവും ആശീർവാദവും കൊണ്ടവസാനിക്കുന്നു. എഫെസ്യലേഖനത്തിനു കൊലൊസ്യ ലേഖനത്തോടുള്ള സാമ്യം അവഗണിക്കാവുന്നതല്ല. എഫെസ്യലേഖനത്തിലെ 155 വാക്യങ്ങളിൽ (സ.വേ.പു. 154) 78 എണ്ണം വ്യത്യസ്തരൂപത്തിൽ കൊലൊസ്യ ലേഖനത്തിൽ കാണാം. കൊലൊസ്യ ലേഖനം എഴുതി ഏറെക്കഴിയും മുമ്പു എഫെസ്യലേഖനം എഴുതിയതാണിതിനു കാരണം. 

പൗലൊസിന്റെ കർത്തൃത്വത്തിന് ഉപോദ്ബലകമായ ബാഹ്യതെളിവുകളുമുണ്ട്. മാർസിയന്റെ (എ.ഡി.140) കാനോനിൽ ‘ലവോദിക്യർ’ എന്ന ശീർഷകത്തിൽ ഈ ലേഖനം ചേർത്തിട്ടുണ്ട് അപ്പൊസ്തലനായ പൗലൊസിനെ മാത്രമേ മാർസിയൻ ആധികാരികമായി അംഗീകരിച്ചിരുന്നുള്ളൂ. മുറട്ടോറിയൻ കാനോനിലും (എ.ഡി. 180) പൗലൊസിന്റെ ലേഖനങ്ങളോടൊപ്പം ഇത് ചേർത്തിട്ടുണ്ട്.  റോമിലെ ക്ലെമന്റ്, പോളിക്കാർപ്പ്, ഐറീനിയസ് , അലക്സാണ്ട്രിയയിലെ ക്ലെമന്റ്, തെർത്തുല്യൻ തുടങ്ങിയവർ എഫെസ്യലേഖനത്തിൽ നിന്നുദ്ധരിക്കുകയോ, ലേഖനത്തെ പരാമർശിക്കുകയോ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ആഭ്യന്തരവും ബാഹ്യവുമായ തെളിവുകൾ പൗലൊസിന്റെ കർതൃത്വത്തിന് അനുകൂലമാണ്. പതിനെട്ടാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അന്ത്യപാദം മുതലുള്ള ലിബറൽ ചിന്തകന്മാർ മാത്രമേ പൗലൊസിന്റെ കർത്തൃത്വത്തിനെതിരെ സംശയം ഉന്നയിച്ചിട്ടുള്ളൂ. പൗലൊസിന്റെ കർത്തൃത്വം നിഷേധിക്കുകയാണെങ്കിൽ എഫെസ്യ ലേഖനത്തിന്റെ കർത്താവായി ആത്മീയ, വൈജ്ഞാനിക മണ്ഡലങ്ങളിൽ പൗലൊസിനു സമശീർഷനായ ഒരുവ്യക്തിയെ അവതരിപ്പിക്കേണ്ടിവരും. എന്നാൽ അദ്യത്തെ രണ്ടു നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ ഇമ്മാതിരിലേഖനം എഴുതുവാൻ കഴിവുള്ള ഒരു വ്യക്തി പ്രഭയെ നാം കാണുന്നില്ല. 

എഴുതിയ കാലം: റോമിലെ ക്ലെമെന്റ് എഫെസ്യലേഖനത്തിൽ നിന്നുദ്ധരിച്ചിട്ടുള്ളതു കൊണ്ട് എ.ഡി. 95-നു മുമ്പ് ലേഖനം എഴുതപ്പെട്ടു എന്നതു വ്യക്തമാണ്. പൗലൊസിന്റെ കർത്തൃത്വം നിഷേധിക്കുന്നർ പൊതുവെ അംഗീകരിക്കുന്നത് എ.ഡി. 90-ആണ്. ലേഖനം എഴുതുന്ന കാലത്ത് പൗലൊസ് ബദ്ധനായിരുന്നു. (3:1; 4:1; 6:19). കൊലൊസ്യ ലേഖനവും ഫിലേമോന്റെ ലേഖനവും കൊണ്ടുപോയ തിഹിക്കൊസു തന്നെയാണ് എഫെസ്യലേ ലേഖനവും കൊണ്ടുപോയത്. (കൊലൊ, 4:7-9; എഫെ, 6:21). മൂന്നു ലേഖനങ്ങളുടെയും ഉള്ളടക്കത്തിലും വലിയ വ്യത്യാസമില്ല. തന്മൂലം മൂന്നു ലേഖനങ്ങളും റോമിലെ കാരാഗൃഹത്തിൽ വച്ച് പൗലൊസ് എഴുതി എന്നു കരുതപ്പെടുന്നു. എ.ഡി . 62/63 ആയിരിക്കണം രചനാകാലം. 

അനുവാചകർ: അധികം കൈയെഴുത്തു പ്രതികളിലും പ്രാചീന ഭാഷാന്തരങ്ങളിലും എഫെസ്യർ 1:1-ൽ ‘എഫെസൊസിൽ ഉള്ള’ എന്ന പ്രയോഗം ഉണ്ട്. എന്നാൽ വത്തിക്കാൻ, സീനായി ഗ്രന്ഥങ്ങളിലും മറ്റു ചില കൈയെഴുത്തു പ്രതികളിലും പ്രസ്തുത്രപ്രയോഗം വിട്ടുകളഞ്ഞിരിക്കുന്നു. സത്യവേദപുസ്തകത്തിൽ സന്ദേഹസൂചകമായി അത് ചതുരകോഷ്ഠത്തിൽ കൊടുത്തിരിക്കുന്നു. തന്റെ അറിവിൽപ്പെട്ടിട്ടുള്ള പ്രാചീനതമങ്ങളായ ഹസ്തലിഖിതങ്ങളിൽ ഈ പ്രയോഗം ഇല്ലായിരുന്നു എന്ന് ബേസിൽ പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുണ്ട്. മാർസിയോൻ ഇതിനെ ‘ലവോദിക്യർക്കുള്ള ലേഖനം’ എന്നു വിളിച്ചു. ചിലപ്പോൾ ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ കൈയിൽ ലഭിച്ച കൈയെഴുത്തുപ്രതി എഫെസ്യർ 1:1-ൽ ‘ലാവോദിക്യർക്കുള്ളതു’ എന്നു ചേർത്തതായിരിക്കണം. ‘എഫെസൊസിൽ ഉള്ള’ എന്ന പ്രയോഗം 1:1-ൽ നിന്നും ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടാൽ എഫെസൊസിനെക്കുറിച്ചുള്ള പരാമർശമോ, വ്യക്തിപരമായ വന്ദനങ്ങളോ ഈ ലേഖനത്തിലില്ല. ആ നിലയ്ക്കു 1:15; 3:2; 4:21 തുടങ്ങിയ വാക്യങ്ങൾ വ്യാഖ്യാനിക്കുക പ്രയാസമാവും. എഫെസൊസിലെ വിശ്വാസികളുടെ ഇടയിൽ പൗലൊസ് മൂന്നു വർഷത്തോളം അദ്ധ്വാനിച്ചതാണ്. (പ്രവൃ, 19:1-20; 20:31). ഏതെങ്കിലും പ്രദേശിക സഭയെക്കുറിച്ചോ, വ്യക്തികളെക്കുറിച്ചോ പരാമർശിക്കാത്തതു കൊണ്ട് ഏഷ്യാമൈനറിലെ ഒരുകൂട്ടം സഭകൾക്കു വേണ്ടി പൊതുവായി എഴുതി എന്നും ഒരു സ്ഥലം സഭയിൽ വായിക്കുമ്പോൾ 1:1-ൽ പ്രസ്തുത പ്രാദേശിക സഭയുടെ പേരു ചേർത്തു വായിച്ചുവന്നു എന്നും കരുതുന്നതിൽ തെറ്റില്ല. 

പശ്ചാത്തലം: എ.ഡി. 61-ൽ പൗലൊസ് റോമിൽ തടവുകാരനായിരുന്നു. (പ്രവൃ, 28:30,31). ഫിലേമോന്റെ ദാസനായ ഒനേസിമൊസ് ഓടിപ്പോയി. പൗലൊസ് തടവിൽ വച്ച് അവിനെ ക്രിസ്തുവിങ്കലേക്കു കൊണ്ടുവന്നു. ‘അവൻ ഇനി ദാസനല്ല ദാസനു മീതെ പ്രിയ സഹോദരൻ തന്നേ’ (ഫിലേ, 16) എന്നു എഴുത്തും കൊടുത്തു പൗലൊസ് ഒനേസിമൊസിനെ മടക്കി ഫിലേമോന്റെ അടുക്കലേക്ക് അയച്ചു. ഏതാണ്ട് ഇതേ കാലത്ത് കൊലൊസ്യ സഭയിൽ വ്യാജോപദേശം മൂലമുണ്ടായ പ്രതിസന്ധിയെക്കുറിച്ച് എപ്പഫ്രാസിൽനിന്നും അപ്പൊസ്തലൻ കേട്ടു. ഒനേസിമൊസ് കൊലൊസ്യയിലേക്കു മടങ്ങിയപ്പോൾ, കൊലൊസ്യ സഭയ്ക്ക് ഒരു ലേഖനം കൊടുത്തു പൗലൊസ് തിഹിക്കൊസിനെ അയച്ചു. (കൊലൊ, 4:7-9). തിഹിക്കൊസിന്റെ കൈവശമാണ് എഫെസ്യലേഖനവും കൊടുത്തയച്ചത്. (6:21,22). 

പ്രധാന വാക്യങ്ങൾ: 1. “സ്വർഗ്ഗത്തിലെ സകല ആത്മികാനുഗ്രഹത്താലും നമ്മെ ക്രിസ്തുവിൽ അനുഗ്രഹിച്ചിരിക്കുന്ന നമ്മുടെ കർത്താവായ യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ ദൈവവും പിതാവുമായവൻ വാഴ്ത്തപ്പെട്ടവൻ.” എഫെസ്യർ 1:3.

2. “കൃപയാലല്ലോ നിങ്ങൾ വിശ്വാസംമൂലം രക്ഷിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതു; അതിന്നും നിങ്ങൾ കാരണമല്ല; ദൈവത്തിന്റെ ദാനമത്രേയാകുന്നു. ആരും പ്രശംസിക്കാതിരിപ്പാൻ പ്രവൃത്തികളും കാരണമല്ല.” എഫെസ്യർ 2:8,9.

3. “നിങ്ങളെ വിളിച്ചപ്പോൾ ഏകപ്രത്യാശെക്കായി നിങ്ങളെ വിളിച്ചതുപോലെ ശരീരം ഒന്നു, ആത്മാവു ഒന്നു, കർത്താവു ഒരുവൻ, വിശ്വാസം ഒന്നു, സ്നാനം ഒന്നു, എല്ലാവർക്കും മീതെയുള്ളവനും എല്ലാവരിലും കൂടി വ്യാപരിക്കുന്നവനും എല്ലാവരിലും ഇരിക്കുന്നവനുമായി എല്ലാവർക്കും ദൈവവും പിതാവുമായവൻ ഒരുവൻ.” എഫെസ്യർ 4:4-6.

4. “ക്രിസ്തുവിന്റെ ഭയത്തിൽ അന്യോന്യം കീഴ്പെട്ടിരിപ്പിൻ.” എഫെസ്യർ 5:21.

5. “ഒടുവിൽ കർത്താവിലും അവന്റെ അമിത ബലത്തിലും ശക്തിപ്പെടുവിൻ. പിശാചിന്റെ തന്ത്രങ്ങളോടു എതിർത്തുനില്പാൻ കഴിയേണ്ടതിന്നു ദൈവത്തിന്റെ സർവ്വായുധവർഗ്ഗം ധരിച്ചുകൊൾവിൻ. നമുക്കു പോരാട്ടം ഉള്ളതു ജഡരക്തങ്ങളോടല്ല, വാഴ്ചകളോടും അധികാരങ്ങളോടും ഈ അന്ധകാരത്തിന്റെ ലോകാധിപതികളോടും സ്വർല്ലോകങ്ങളിലെ ദുഷ്ടാത്മസേനയോടും അത്രേ.” എഫെസ്യർ 6:10-12.

ഉള്ളടക്കം: “സ്വർഗ്ഗത്തിലും ഭൂമിയിലും ഉള്ളതു എല്ലാം പിന്നെയും ക്രിസ്തുവിൽ ഒന്നായിച്ചേർക്കുക” എന്ന കാലസമ്പൂർണ്ണതയിലെ വ്യവസ്ഥ വെളിപ്പെടുത്തുകയാണ് എഫെസ്യ ലേഖനം. സഭയെക്കുറിച്ചുള്ള പൂർണ്ണമായ വെളിപ്പാട് ഈ ലേഖനത്തിലാണുള്ളത്. സഭക്രിസ്തുവിന്റെ ശരീരമാണ് (1:23; 4:16; 5:30); ദൈവത്തിന്റെ മന്ദിരമാണ് (2:20-22); ക്രിസ്തുവിന്റെ മണവാട്ടിയാണ് (5:23-32). ഒരു ത്രിയേകദർശനം എഫെസ്യ ലേഖനത്തിലുടനീളം ദൃശ്യമാണ്. (1:5, 12,13; 2:18-20; 3:14-17; 4:4-6). പിതാവായ ദൈവം സഭയായിത്തീരുന്നതിന് വ്യക്തികളെ വിളിക്കുന്നു; പുത്രൻ വീണ്ടെടുത്തു നീതീകരിക്കുന്നു; പരിശുദ്ധാത്മാവു വിശ്വാസികളെ മുദ്രയിടുകയും നടത്തുകയും ചെയ്യുന്നു. എഫസ്യ ലേഖനത്തിൽ രണ്ടു പ്രാർത്ഥന്നെകളുണ്ട്. (1:15-23; 3:14-19). 1-3 അദ്ധ്യായങ്ങൾ ഉപദേശപരവും 4-6 അദ്ധ്യായങ്ങൾ പ്രായോഗികവുമാണ്. 

I. അഭിവാദനം: 1:1-2. 

II. ഉപദേശം: ക്രിസ്തുവിൽ വിശ്വാസിയുടെ നില: 1:3-3:21.

1. വീണ്ടെടുപ്പിന്നായുള്ള സ്തോത്രം: 1:3-14. 

2. ഹൃദയദൃഷ്ടി പ്രകാശിപ്പിക്കേണ്ടതിനുള്ള പ്രാർത്ഥന: 1:15-23. 

3. രക്ഷയിൽ വെളിപ്പെട്ട ദൈവകൃപ: 2:1-10.

4. ക്രിസ്തുവിന്റെ ശരീരത്തിൽ യെഹൂദന്റെയും ജാതികളുടെയും ഐക്യം: 2:11-22.

5. സഭ എന്ന ദൈവ മർമ്മം: 3:1-13.

6. ഈ അനുഗ്രഹങ്ങളെക്കുറിച്ച് അറിയാനുള്ള പ്രാപ്തിക്കുവേണ്ടിയുള്ള പ്രാർത്ഥന: 3:14-19.

7. മഹത്വ പ്രകീർത്തനം: 3:20-21.

III. പ്രായോഗികം: ക്രിസ്തുവിൽ വിശ്വാസിയുടെ ജീവിതം: 4:1-6:20. 

1. വിശുദ്ധന്മാരുടെ നടപ്പ്: 4:1-5:21.

2. ദൈവകുടുംബത്തിന്റെ ചുമതലകൾ: 5:22-6:9.

3. ദൈവത്തിന്റെ പടയാളികൾ എന്നനിലയിൽ പോരാട്ടം: 6:10-20.

IV. ഉപസംഹാരം: 6:21-24.

ഗലാത്യർക്കു എഴുതിയ ലേഖനം (Book of Galatians)

പുതിയനിയമത്തിൽ ഒമ്പതാമത്തെ പുസ്തകം. അപ്പൊസ്തലനായ പൗലൊസ് ഒരു കൂട്ടം സഭകളെ ഒരുമിച്ചു സംബോധനചെയ്ത് (ഗലാത്യ സഭകൾക്ക് 1:2) എഴുതിയിട്ടുളള ഏകലേഖനം ഇതാണ്. ഈ സഭകളെല്ലാം സ്ഥാപിച്ചത് പൗലൊസാണ്. (1:8,11; 4:19,20). ക്രിസ്തീയ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന പ്രമാണരേഖ (Magna Carta of Christian Liberty), ക്രിസ്ത്യാനിയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യ പ്രഖ്യാപനം (Christian declaration of Indepen dance) എന്നീ വിശേഷണങ്ങൾ ഗലാത്യ ലേഖനത്തിനു നല്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. ന്യായപ്രമാണാചരണ വാദത്തിനെതിരെയുള്ള ശക്തമായ പ്രതിവാദവും ദൈവകൃപാ സുവിശേഷത്തിന്റെ സ്ഫുടമായ അവതരണവുമാണ് ഈ ചെറുലേഖനം. പരിച്ഛേദനം, ന്യായപ്രമാണാചരണം, യെഹൂദ്യ ഉത്സവങ്ങൽ (2:16; 3:2,3; 4:10, 21; 5:24; 6:12) എന്നിവ ക്രിസ്തീയ വിശ്വാസത്തോടൊപ്പം ആവശ്യമാണെന്ന യെഹൂദ ഉപദേഷ്ടാക്കന്മാരുടെ ഉപദേശത്തിന് അപ്പൊസ്തലൻ മറുപടി നല്കുന്നു. 

ഗ്രന്ഥകർത്താവ്: പൗലൊസ് അപ്പൊസ്തലന്റെ നാലു പ്രമുഖ ലേഖനങ്ങളിൽ ഒന്നാണ് ഗലാത്യർ. റോമർ, 1&2 കൊരിന്ത് എന്നിവയാണ് മറ്റു മൂന്നു ലേഖനങ്ങൾ. പൗലൊസിൻറ പേരിൽ അറിയപ്പെടുന്ന മറ്റു ലേഖനങ്ങളുടെ കർത്തൃത്വത്തിന്റെ അളവുകോലായും ഗലാത്യലേഖനം കരുതപ്പെടുന്നുണ്ട്. ഈ ലേഖനത്തിന്റെ അധികാരം, മൗലികത, കർത്തൃത്വം എന്നിവയെക്കുറിച്ച് ഒരു സംശയവും ആദിമകാലം മുതൽ പ്രകടിപ്പിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല. ലേഖനത്തിന്റെ കർത്താവു പൗലൊസാണെന്നു ലേഖനത്തിൽ രണ്ടുപ്രാവശ്യം പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുണ്ട്. (1:1; 5:2). പൗലൊസായ ഞാൻ എന്ന പ്രയോഗം ഗ്രന്ഥകർത്തൃത്വത്തിന്റെ ദൃഢപ്രഖ്യാപനമാണ്. ബാഹ്യതെളിവുകളും വേണ്ടുവോളമുണ്ട്. അത്തനഗോറസ്, ജസ്റ്റിൻ മാർട്ടിയർ, മെലിത്തോ എന്നിവർ ഗലാത്യലേഖനത്തിൽ നിന്നും ഉദ്ധരിച്ചിട്ടുണ്ട്. പ്രാചീന ലത്തീൻ, സിറിയക്, ഈജിപ്ഷ്യൻ ഭാഷാന്തരങ്ങളിലും രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിലെ മുറട്ടോറിയൻ ലിഖിതത്തിലും പൌലൊസിന്റെ മറ്റു ലേഖനങ്ങളോടൊപ്പം ഗലാത്യരും കാണപ്പെടുന്നു. പൌലൊസിന്റെ ലേഖനങ്ങളുടെ പട്ടികയിൽ മാർഷ്യൻ ഇതിനെ ഒന്നാമതായി ചേർത്തിരിക്കുന്നു. 

അനുവാചകർ: ഗലാത്യ സഭകളെ അഭിസംബോധന ചെയ്താണ് ലേഖനം എഴുതിയിട്ടുള്ളത്. ഗലാത്യ രാജ്യം, ഗലാത്യ പ്രവിശ്യ എന്നിങ്ങനെ രണ്ട് അർത്ഥതലങ്ങളിലാണ് ഗലാത്യയുടെ പ്രയോഗം. ഗാളിൽനിന്നും കെൽറ്റു  വംശജർ ഏഷ്യാമൈനറിന്റെ വടക്കുഭാഗത്തു കുടിയേറിപ്പാർത്തു. കെൽറ്റു വംശജരെക്കുറിക്കുന്ന കെൽറ്റായി എന്ന പ്രയോഗത്തിന്റെ ഗ്രീക്കുരൂപമാണു ഗലാറ്റിയ. ഗലാത്യ റോമൻ അധീനതയിൽ ആയപ്പോൾ റോമാപ്രവിശ്യയായി. അതിൽ ഗലാത്യയോടൊപ്പം തെക്കുള്ള ലുക്കവോന്യ, പിസിദ്യാ, ഫുഗിയ തുടങ്ങിയ പ്രദേശങ്ങളും ഉൾപ്പെട്ടു. ഇതിനെ ഗലാത്യ പ്രവിശ്യ, വിശാല ഗലാത്യ, ദക്ഷിണഗലാത്യ എന്നീ പേരുകളിൽ വ്യവഹരിച്ചിരുന്നു. ഏതർത്ഥത്തിലാണ് പൗലൊസ് ഗലാത്യ ഉപയോഗിച്ചതു എന്നതു വിവാദവിഷയമാണ്.

ദക്ഷിണഗലാത്യൻ സിദ്ധാന്തം: പ്രസ്തുത സിദ്ധാന്തത്തിന് അനുകൂലമായ പ്രധാന വാദമുഖങ്ങൾ: 1. റോമൻ ഭരണത്തിൻ കീഴിലുള്ള പ്രവിശ്യാനാമമാണ് പൌലൊസ് എപ്പോഴും ഉപയോഗിക്കുന്നത്. ഉദാ: അഖായ, മക്കെദോന്യ, യെഹൂദ്യ, (മുഴുവൻ പലസ്തീനും എന്ന അർത്ഥ ത്തിൽ) ആസ്യ. അതിനാൽ ഇതേ അർത്ഥത്തിൽ തന്നെയായിരിക്കണം മൂന്നു സ്ഥാനങ്ങളിലും ഗലാത്യ എന്ന പേർ പൗലൊസ് ഉപയോഗിച്ചിട്ടുള്ളത്. (1കൊരി, 16:1; ഗലാ, 1:2; 2തിമൊ, 4:10). സഭകൾ സ്ഥാപിച്ചിട്ടുള്ള സ്ഥലങ്ങളെക്കുറിച്ചു പറയുമ്പോൾ റോമൻ പ്രവിശ്യയുടെ പേരാണ് പൌലൊസ് പറഞ്ഞുകാണുന്നത്. ആസ്യയിലെ സഭകൾ (1കൊരി, 16:19), യെഹൂദ്യയിലെ ക്രിസ്തുസഭകൾ (ഗലാ, 1:22) എന്നിവ ഉദാഹരണങ്ങൾ. 2. ഒന്നാം മിഷണറിയാത്രയിൽ പൌലൊസും ബർന്നബാസും ഇക്കൊന്യ, ലൂസ്, ദെർബ്ബ, പിസിദ്യയിലെ അന്ത്യൊക്യ എന്നീ സ്ഥലങ്ങൾ സന്ദർശിച്ച് സഭകൾ സ്ഥാപിച്ചു. (പ്രവൃ, 13:4; 14:18). ഈ പ്രദേശങ്ങളെല്ലാം ദക്ഷിണ ഗലാത്യയിലുള്ളവയാണ്. 3. ഒന്നാം മിഷണറി യാത്രയിൽ മാത്രമേ ബർന്നബാസ് പൗലൊസിനോടൊപ്പം ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു. ഉത്തരഗലാത്യ സന്ദർശിക്കുമ്പോൾ പൗലൊസിനോടൊപ്പം ബർന്നബാസ് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഉത്തര ഗലാത്യയിലേക്കയച്ച ലേഖനമാണെങ്കിൽ ബർന്നബാസിനെ നല്ലവണ്ണം പരിചയമില്ലാത്ത അവരോടു ബർന്നബാസിനെക്കുറിച്ച് ഒരു പരിചിതൻ എന്നപോലെ പരാമർശിക്കുന്ന ഭാഗങ്ങൾ (ഗലാ, 2:1, 9, 13) വ്യാഖ്യാനിക്കുവാൻ പ്രയാസമാവും. 4. ദക്ഷിണ ഗലാത്യയിൽ യെഹൂദന്മാർ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഈ ലേഖനത്തിൽ വിവരിച്ചിട്ടുള്ള സംഭവങ്ങൾക്ക് അവർ കാരണക്കാരാകാവുന്നതേ ഉള്ളു. (പ്രവൃ, 13:14-51; 14:1; 16:1-3). 5. ഗലാത്യ ലേഖനത്തിലെ ചില പരാമർശങ്ങൾ ദക്ഷിണ ഗലാത്യവാദത്തിന് അനുകൂലമാണ്. ഗലാത്യർ 4:14-ലെ ദൈവദൂതൻ എന്ന പ്രയോഗം ലുസ്ത്രയിലെ സംഭവത്തെ അനുരണനം ചെയ്യുന്നു. (പ്രവൃ, 14:11). ഗലാത്യർ 5:17-ലെ കർത്താവായ യേശുവിന്റെ ചുടടയാളം താൻ കല്ലെറിയപ്പെട്ട സംഭവത്തിന്റെ സൂചനയായിക്കൂടെന്നില്ല. (പ്രവൃ, 14:19). 

ഉത്തര ഗലാത്യൻ സിദ്ധാന്തം: സഭാപിതാക്കന്മാർ സ്വീകരിച്ചിരുന്നത് ഉത്തരഗലാത്യൻ സിദ്ധാന്തമാണ്. വംശീയമായ അർത്ഥത്തിൽ ഗലാത്യ എന്ന പേരിലറിയപ്പെടുന്നത് ഉത്തര ഗലാത്യയാണ്. ഗലാത്യർ (കെൽറ്റു ഗോത്രങ്ങൾ) നിവസിച്ചിരുന്ന ഏഷ്യാമൈനറിന്റെ ഉത്തര മധ്യഭാഗത്തുള്ള സഭകളാണ് വിവക്ഷിതം. ഇവിടെ സഭകൾ സ്ഥാപിക്കപ്പെട്ടതു പ്രവൃത്തി 16:6-ന്റെ കാലത്താണ്. രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഗലാത്യ എന്ന പേർ വംശീയമായ ഗലാത്യയുടേതു മാത്രമായി ചുരുങ്ങുകയും പ്രസ്തുത പ്രയോഗത്തിന്റെ ദ്വയാർത്ഥം നഷ്ടപ്പെടുകയും ചെയ്തു. സഭാപിതാക്കന്മാർ ഉത്തര ഗലാത്യൻ സിദ്ധാന്തം സ്വീകരിച്ചതിന് പ്രധാനകാരണം അതാണ്. 2. ലൂക്കൊസ് പാഫുല്യ (പ്രവൃ, 13:13), പിസിദ്യാ (പ്രവൃ, 13:14), ലുക്കവോന്യ (പ്രവൃ, 14:6) എന്നീ പേരുകൾ ഉപയോഗിക്കുന്നു. ഇവയെല്ലാം ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായ സ്ഥാനങ്ങളാണ്. അതുകൊണ്ട് 16:6-ൽ പറയുന്ന ഗലാത്യദേശവും ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായ അർത്ഥത്തിൽ ഉത്തര ഗലാത്യ എന്നു മനസ്സിലാക്കേണ്ടതാണ്. 3. ദേശ നിവാസികളുടെ സ്വഭാവത്തിന് ലൈററ്ഫുട്ട് പ്രാധാന്യം കൊടുക്കുന്നു. ഗലാത്യലേഖനത്തിൽ പ്രതിഫലിക്കുന്ന അനുവാചകരുടെ സ്വഭാവം ഗാൾ വംശജരുടേതാണ്. അവർ മദ്യപാനികളും, കലഹികളും, കോപിഷ്ഠരും, ചപലരുമാണ്.. അതിനാൽ ഉത്തരഗലാത്യയിലുള്ള ജനത്തിനാണ് ഈ ലേഖനമെഴുതിയതെന്ന് അദ്ദേഹം വാദിക്കുന്നു. ഈ തെളിവുകളെല്ലാം ചൂണ്ടിക്കാണിക്കപ്പെടുന്നെങ്കിലും ഇന്നു പൊതുവെ അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടിക്കുന്നത്. ദക്ഷിണ ഗലാത്യൻ സിദ്ധാന്തമാണ്.

എഴുതിയ കാലം: അനുവാചകരെക്കുറിച്ചുളള അവ്യക്തത രചനാകാല നിർണ്ണയത്തെയും ബാധിക്കുന്നു. ഉത്തരഗലാത്യൻ സിദ്ധാന്തം സ്വീകരിക്കുന്നവർ മൂന്നാം മിഷണറി യാത്രയിൽ എഫെസൊസിൽവച്ചു ഗലാത്യലേഖനം എഴുതിയെന്നു വ്യക്തമാക്കുന്നു. ദക്ഷിണഗലാത്യൻ സിദ്ധാന്തമനുസരിച്ചു് ഒന്നാം മിഷണറി യാത്രയുടെ ഒടുവിൽ (പ്രവൃ, 14:26-28) സിറിയയിലെ അന്ത്യാക്യയിൽ വച്ചോ മൂന്നാം മിഷണറി യാത്രയിൽ എഫെസൊസിൽ വച്ചോ ഈ ലേഖനം എഴുതിയിരിക്കണം. അപ്പൊസ്തലൻ യെരുശലേം സന്ദർശനം (ഗലാ, 2:1-10) പ്രവൃ, 11:30-ൽ സൂചിപ്പിച്ചിട്ടുള്ള സന്ദർശനമായിരിക്കണം. ഇതു ശരിയാണെങ്കൽ പ്രവൃത്തി 15-ൽ പറഞ്ഞിട്ടുള്ള യെരുശലേം സമ്മേളനത്തിനു പങ്കെടുക്കാൻ വേണ്ടി പൗലൊസ് മൂന്നാമതു യെരുശലേം സന്ദർശിക്കുന്നതിനു മുമ്പ് അന്ത്യാക്യയിൽ നിന്ന് ഗലാത്യലേഖനം അയച്ചു എന്നുവരും. അപ്പോൾ ഗലാത്യലേഖനത്തിന്റെ രചനാകാലം എ.ഡി . 49-ന് അടുത്തായി ഉറപ്പിക്കേണ്ടിവരും. എങ്കിൽ അപ്പൊസ്തലൻ ആദ്യലേഖനം ഇതായിമാറും. യെരുശലേം സമ്മേ ളനത്തെക്കുറിച്ച് ലേഖനത്തിൽ യാതൊരു സൂചനയും ഇല്ലാത്തത് ഈ നിഗമനത്തിന് ഉപോദ്ബലകവുമാണ്.

ഉദ്ദേശ്യം: ആദ്യകാല മിഷനറിയാത്രകളിൽ അപ്പൊസ്തൊലനായ പൗലൊസ് ഏഷ്യാമൈനർ സന്ദർശിച്ച് ക്രിസ്തുവിലുള്ള വിശ്വാസത്താൽ മാത്രമാണ് ‘രക്ഷ’യെന്ന തേജസ്സേറിയ സന്ദേശം പ്രസംഗിച്ചു. കേൾവിക്കാരിൽ അനേകർ വിശ്വസിച്ചു. സഭകൾ രൂപീകൃതമായി, അവയിൽ പല സഭകളും ഗലാത്യയിലായിരുന്നു. ഗലാത്യ നിവാസികൾ അസ്ഥിരരും കലഹ പ്രിയരും പെട്ടെന്നു മാറുന്ന പ്രകൃതിക്കാരുമായിരുന്നു എന്നാണറിയപ്പെടുന്നത്. പൗലൊസ് ഈ പ്രദേശത്തുനിന്ന് പോയശേഷം ദുരുപദേശം പ്രസ്താവിക്കുന്ന ഉപദേഷ്ടാക്കന്മാർ ഈ സഭകളിൽ പ്രവേശിച്ചു. ക്രിസ്തുവിലുള്ള വിശ്വാസത്തോടു ചേർന്ന് ന്യായപ്രമാണത്തിന്റെ പ്രവൃത്തികളും അനുഷ്ഠിക്കുന്നതിനാലാണു രക്ഷ ലഭിക്കുന്നതെന്ന് ഇക്കൂട്ടർ പഠിപ്പിച്ചു. ഈ സന്ദേശം ക്രിസ്ത്യാനിത്വത്തിന്റെയും യഹൂദമതത്തിന്റെയും കൂട്ടിക്കുഴയിക്കൽ ആയിരുന്നു. അതുപോലെതന്നെ ന്യായപ്രമാണവും കൃപയും; മോശയും ക്രിസ്തുവും തമ്മിലും കൂട്ടിക്കുഴച്ചു. അപ്പൊസ്തൊലനായ പൗലൊസ് ശരിയായി അപ്പൊസ്തലനല്ലെന്നും അതിനാൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സന്ദേശം വിശ്വസനീയമല്ല എന്നു പറഞ്ഞ് ഗലാത്യരെ പൗലൊസിൽ നിന്നും അകറ്റി കളയുന്നതിനും അവർ ശ്രമിച്ചു. ദൂതുവാഹിയിൽ അവിശ്വാസം പരത്തി സന്ദേശത്തെ അവിശ്വസിപ്പിക്കുന്നതിനുള്ള കുതന്ത്രമാണ് അവർ അവലംബിച്ചത്. ഗലാത്യ വിശ്വാസികളിൽ അനേകരും അവരുടെ ദൂഷിത വലയത്താൽ സ്വാധീനിക്കപ്പെട്ടു.

ഇപ്രകാരമുള്ള വിവരം ഗലാത്യയിൽ നിന്ന് തന്റെ അരികിലെത്തിയപ്പോൾ പൗലൊസിന്റെ ഹൃദയത്തിൽ എത്രമാത്രം ദുഃഖവും നിരാശയും നിറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവും. ഈ ജനങ്ങൾക്കു മധ്യേയുള്ള തന്റെ പ്രയത്നം വൃഥാവിലായോ? അവിടെയുള്ള വിശ്വാസികളെ ഇനിയും യഹൂദമത ന്യായപ്രമാണ പഠിപ്പിക്കലുകളിൽ നിന്നും വിടുവിക്കുവാനാകുമോ? അതിവേഗവും നിർണ്ണായകവുമായ പ്രവർത്തനത്തിന് പൗലൊസ് ഉണർത്തപ്പെടുകയായിരുന്നു. തൂലികയെടുത്ത്, കർക്കശമായ ഭാഷയിൽ ഈ കത്ത് വിശ്വാസത്തിൽ തന്റെ പ്രിയമക്കൾക്ക് അദ്ദേഹം എഴുതി. അതിൽ രക്ഷയുടെ ശരിയായ സ്വഭാവം എന്താണെന്നും ന്യായപ്രമാണത്തിന്റെ പ്രവൃത്തി, ഭാഗികമായോ മുഴുവനുമായോ അനുഷ്ഠിക്കുന്നതിനാൽ നേടുന്നതല്ലെന്നും അത് ആദിയോടന്തം ദൈവകൃപയാൽ ലഭ്യമാകുന്നതാണെന്നും, വ്യക്തമാക്കി. സൽപ്രവൃത്തികൾ രക്ഷയ്ക്കുള്ള വ്യവസ്ഥയല്ല; രക്ഷയുടെ ഫലമാണ്. ക്രിസ്തു വിശ്വാസി ന്യായപ്രമാണത്തിനു മരിച്ചിരിക്കുന്നു; വിശുദ്ധ ജീവിതത്തിൽ മുന്നേറുന്നു. സ്വന്ത പരിശ്രമത്താലല്ല; അവനിൽ അതിവാസം ചെയ്യുന്ന പരിശുദ്ധാത്മാവിന്റെ ശക്തിയാൽ അത്രേ.

പ്രധാന വാക്യങ്ങൾ: 1. “എന്നാൽ ഞങ്ങൾ നിങ്ങളോടു അറിയിച്ചിതിന്നു വിപരീതമായി ഞങ്ങൾ ആകട്ടെ സ്വർഗ്ഗത്തിൽനിന്നു ഒരു ദൂതനാകട്ടെ നിങ്ങളോടു സുവിശേഷം അറിയിച്ചാൽ അവൻ ശപിക്കപ്പെട്ടവൻ.” ഗലാത്യർ 1:8.

2. “യെഹൂദന്മാരത്രെ; എന്നാൽ യേശുക്രിസ്തുവിലുള്ള വിശ്വാസത്താലല്ലാതെ ന്യായപ്രമാണത്തിന്റെ പ്രവൃത്തികളാൽ മനുഷ്യൻ നീതികരിക്കപ്പെടുന്നില്ല എന്നു അറിഞ്ഞിരിക്കകൊണ്ടു നാമും ന്യായപ്രമാണത്തിന്റെ പ്രവൃത്തികളാലല്ല ക്രിസ്തുവിലുള്ള വിശ്വാസത്താൽ തന്നേ നീതീകരിക്കപ്പെടേണ്ടതിന്നു ക്രിസ്തുയേശുവിൽ വിശ്വസിച്ചു; ന്യായപ്രമാണത്തിന്റെ പ്രവൃത്തികളാൽ ഒരു ജഡവും നീതീകരിക്കപ്പെടുകയില്ലല്ലോ.” ഗലാത്യർ 2:16.

3. “ഞാൻ ക്രിസ്തുവിനോടുകൂടെ ക്രൂശിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു; ഇനി ജീവിക്കുന്നതു ഞാനല്ല ക്രിസ്തുവത്രേ എന്നിൽ ജീവിക്കുന്നു; ഇപ്പോൾ ഞാൻ ജഡത്തിൽ ജീവിക്കുന്നതോ എന്നെ സ്നേഹിച്ചു എനിക്കു വേണ്ടി തന്നെത്താൻ ഏല്പിച്ചുകൊടുത്ത ദൈവപുത്രങ്കലുള്ള വിശ്വാസത്താലത്രേ ജീവിക്കുന്നതു.” ഗലാത്യർ 2:20.

4. “മരത്തിന്മേൽ തൂങ്ങുന്നവൻ എല്ലാം ശപിക്കപ്പെട്ടവൻ” എന്നു എഴുതിയിരിക്കുന്നതുപോലെ ക്രിസ്തു നമുക്കുവേണ്ടി ശാപമായിത്തീർന്നു. ന്യായപ്രമാണത്തിന്റെ ശാപത്തിൽനിന്നു നമ്മെ വിലെക്കു വാങ്ങി.” ഗലാത്യർ 3:13.

5. “അവൻ ന്യായപ്രമാണത്തിൻ കീഴുള്ളവരെ വിലെക്കു വാങ്ങിട്ടു നാം പുത്രത്വം പ്രാപിക്കേണ്ടതിന്നു തന്നേ. നിങ്ങൾ മക്കൾ ആകകൊണ്ടു അബ്ബാ പിതാവേ എന്നു വിളിക്കുന്ന സ്വപുത്രന്റെ ആത്മാവിനെ ദൈവം നമ്മുടെ ഹൃദയങ്ങളിൽ അയച്ചു.” ഗലാത്യർ 4:5,6.

6. “ആത്മാവിന്റെ ഫലമോ: സ്നേഹം, സന്തോഷം, സമാധാനം, ദീർഘക്ഷമ, ദയ, പരോപകാരം, വിശ്വസ്തത, സൌമ്യത, ഇന്ദ്രിയജയം; ഈ വകെക്കു വിരോധമായി ഒരു ന്യായപ്രമാണവുമില്ല.” ഗലാത്യർ 5:22.

7. “ജഡത്തിൽ വിതെക്കുന്നവൻ ജഡത്തിൽനിന്നു നാശം കൊയ്യും; ആത്മാവിൽ വിതെക്കുന്നവൻ ആത്മാവിൽ നിന്നു നിത്യജീവനെ കൊയ്യും.” ഗലാത്യർ 6:8.

ബാഹ്യരേഖ: I. മുഖവുര: 1:1-10. 

1. അഭിവാദനം: 1:1-5.

2. പുതിയ സുവിശേഷം സുവിശേഷം അല്ല: 1:6-10.

II. പൌലൊസ് തന്റെ അപ്പൊസ്തലികാധികാരത്തെ ന്യായീകരിക്കുന്നു: 1:11-2:21. 

1. സുവിശേഷം തനിക്കു ലഭിച്ചത് വെളിപ്പാടിനാലാണ്: 1:1-24.

2. യെരുശലേമിലെ അപ്പൊസ്തലന്മാർ തന്റെ സുവിശേഷം സ്ഥിരീകരിച്ചു: 2:10.

3. അന്ത്യാക്ക്യയിൽ പൌലൊസ് പത്രൊസിനെ എതിർത്തു: 2:1-14. 

4. കൃപയുടെ സുവിശേഷം പാപത്തെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നില്ല: 2:15-21. 

III. വിശ്വാസത്താലുള്ള നീതീകരണം: 3:1-4:31.

1. ഉപദേശം വ്യക്തമാക്കുന്നു: 3:1-4:7.

2. ന്യായപ്രമാണാചരണം ഒഴിവാക്കാനുളള അപേക്ഷ: 4:8-20.

3. ക്രിസ്തീയ സ്വാതന്ത്യം: രണ്ട് യെരൂശലേമുകൾ; 4:21-5:1. 

IV. ക്രിസ്തീയ സ്വാതന്ത്യവും പ്രായോഗിക ജീവിതവും: 5:1-6:10.

1. സ്വാതന്ത്യം നിലനിർത്താനുള്ള ആഹ്വാനം: 5:1.

2. വിശ്വാസത്താലത്രേ, പ്രവൃത്തിയാലല്ല: 5:2-12.

3. സ്വാതന്ത്ര്യ ജീവിതം: 5:13-6:10.

V. ഉപസംഹാരവും ആശീർവാദവും: 6:1-18. 

സംഗ്രഹം: ‘വിശ്വാസത്താലുള്ള നീതീകരണം’ എന്നതിന്റെ അർത്ഥം നമുക്ക് ആത്മീയ സ്വാതന്ത്ര്യമുണ്ട് എന്നാണ്. പഴയനിയമ നിയമത്തിന്റെ കൽപ്പനകൾക്ക് നാം ഇനി അടിമകളല്ല. ദൈവകൃപയെ നിന്ദിക്കുകയും സുവിശേഷത്തോട് കൂട്ടുചേർക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഏതൊരാളെയും പൗലൊസ് ശക്തമായി അപലപിക്കുന്നു. (ഗലാ, 1:8-10). താൻ തന്റെ അപ്പസ്തൊലിക യോഗ്യത വ്യക്തമാക്കുന്നു. (1:11-2:14) ന്യായപ്രമാണത്താലാണ് നീതി വരുന്നതെങ്കിൽ ക്രിസ്തുവിൻ്റെ മരണം പ്രയോജനരഹിതമത്രേ. (2:21). വിശ്വാസികൾ അവരുടെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിൽ ഉറച്ചുനിൽക്കണം, ‘അടിമനുകത്തിൽ (മോശൈക നിയമം) വീണ്ടും കുടുങ്ങരുതു’ (5:1). ക്രിസ്തീയ സ്വാതന്ത്ര്യം ഒരാളുടെ പാപ സ്വഭാവത്തെ തൃപ്തിപ്പെടുത്തുന്നതിനുള്ള ഒരു ഒഴികഴിവല്ല; മറിച്ച്, നമ്മുടെ സ്വാതന്ത്ര്യം പരസ്പരം സ്നേഹിക്കാനുള്ള അവസരമാണ്. (5:13; 6:7-10). ക്രിസ്തീയജീവിതം ജഡികമല്ല, ആത്മാവിന്റെ അഭിലാഷമാണ്. (5:16-18). ജഡം ക്രിസ്തുവിനോടൊപ്പം ക്രൂശിക്കപ്പെട്ടു (2:20); അതിന്റെ ഫലമായി, വിശ്വാസിയുടെ ജീവിതത്തിൽ ആത്മാവ് തന്റെ ഫലം പുറപ്പെടുവിക്കാൻ അനുവദിക്കണം. (5:22-23).

കൊരിന്ത്യർക്കു എഴുതിയ രണ്ടാം ലേഖനം (Book of 2 Corinthians)

കൊരിന്തിൽ നിന്നും തീത്തൊസ് വന്നപ്പോൾ ആദ്യലേഖനം അവർക്കു കിട്ടിക്കഴിഞ്ഞു എന്നറിഞ്ഞു. ഒന്നാം ലേഖനത്തിൽ സഭയിലെ പ്രശ്നങ്ങളാണ് പൗലൊസ് കൈകാര്യം ചെയ്തതു; എന്നാൽ ഇതിലാകട്ടെ തൻ്റെ ശുശ്രൂഷയെ സംബന്ധിക്കുന്ന പ്രശ്നങ്ങളും. പൗലൊസിന്റെ അധികാരത്തെ തരം താഴ്ത്തിക്കാണിക്കുവാൻ ശ്രമിച്ച അവർക്കു തന്റെ അപ്പൊസ്തലാധികാരത്തെ സ്പഷ്ടമാക്കിക്കൊടുക്കുന്നു. ഈ ലേഖനത്തിലൂടെ അപ്പൊസ്തലൻ സ്വഹൃദയം വെളിപ്പെടുത്തുന്നു. ശാരീരിക ദൗർബ്ബല്യവും പീഡനങ്ങളും അനുഭവിക്കുമ്പോഴും അപ്പൊസ്തലൻ്റെ പെരുമാറ്റം എപ്രകാരമായിരുന്നു എന്ന് ഈ ലേഖനത്തിൽ കാണാം. മുമ്പു ശിക്ഷണത്തിനു വിധേയപ്പെടുത്തേണ്ടിവന്ന ഒരു സഹോദരനെ കൂട്ടായ്മയിൽ യഥാസ്ഥാനപ്പെടുത്തുവാൻ പൗലൊസ് അമിതതാൽപര്യം കാണിക്കുന്നു. 

ഗ്രന്ഥകർത്താവ്: ഈ ലേഖനത്തിന്റെ കർത്തൃത്വം നിർവ്വിവാദമാണ്. ലേഖനത്തിലെ ആന്തരിക തെളിവുകൾ അത്രത്തോളം വ്യക്തമാണ്. (1:1; 10:1). പൗലൊസിന്റെ ദൈവശാസ്ത്രത്തിലെയും യുഗാന്ത്യ വിജ്ഞാനീയത്തിലെയും സവിശേഷതകൾ ഈ ലേഖനത്തിലുടനീളം ദൃശ്യമാണ്. ഈ ലേഖനം തികച്ചും വൈയക്തികമാണ്. ലേഖനം എഴുതാനുണ്ടായ സാഹചര്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള വിശദാംശങ്ങൾ കുറവാണ്. ഒന്നാം ലേഖനത്തിനുള്ളടത്തോളം ബാഹ്യമായ തെളിവുകൾ രണ്ടാം ലേഖനത്തിന്റെ കർത്തൃത്വം തെളിയിക്കാൻ ഇല്ല എന്നു തന്നെ പറയാം. രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിൽ തന്നെ ഈ ലേഖനം ഉപയോഗത്തിലിരുന്നു എന്നതിനു തെളിവുകളുണ്ട്. പോളിക്കാർപ്പ് ഈ ലേഖനത്തിൽനിന്നും ഉദ്ധരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇറേന്യൂസും, തിയോഫിലസും, അത്തനാഗോറസും, തെർത്തുല്യനും അലക്സാണ്ട്രിയയിലെ ക്ലെമൻ്റും ഈ ലേഖനത്തിന്റെ ആധികാരികതയ്ക്ക് സാക്ഷ്യം നല്കുന്നു. എന്നാൽ റോമിലെ ക്ലെമൻ്റു ഈ ലേഖനത്തെക്കുറിച്ചൊന്നും മിണ്ടുന്നില്ല. പൌലൊസിന്റെ ലേഖനങ്ങളുടെ പട്ടികയിൽ മാർഷ്യൻ ഈ ലേഖനം ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. 

രചനാകാലം: പൗലൊസിന്റെ മൂന്നാം മിഷണറിയാത്രയിൽ മക്കെദോന്യയിൽ (Macedonia)  വച്ചാണ് ഈ ലേഖനം എഴുതിയത്. എ.ഡി. 55 ആയിരിക്കണം രചനാകാലം. 

പശ്ചാത്തലം: ഒന്നാം ലേഖനം അയച്ചുകഴിഞ്ഞതിനു ശേഷം സഭയിൽ യെഹൂദാവത്ക്കരണ വാദികളുടെ എതിർപ്പു വർദ്ധിച്ചുവന്നതിന്റെ വാർത്ത അപ്പൊസ്തലന് ലഭിച്ചിരിക്കണം. പെട്ടെന്നൊരു സന്ദർശനത്തിനു പൗലൊസ് മുതിർന്നില്ല. കൊരിന്ത്യസഭയുടെ മുമ്പിൽ പൗലൊസിനെ പരസ്യമായി നിന്ദിച്ചിരിക്കണം. എഫെസൊസിൽ വന്ന പൌലൊസ് ഒരു ലേഖനം എഴുതി തീത്തൊസിൻ്റെ കൈവശം കൊടുത്തയച്ചു. തീത്തൊസ് മടങ്ങിവരുന്നതിനു മുമ്പ് എഫെസൊസിൽ സംഭവങ്ങളുടെ ഗതിമാറുകയാൽ, പൗലൊസിനു അവിടം വിട്ടു പോകേണ്ടിവന്നു. അവിടെനിന്നും ത്രോവാസിലേക്കു പോയ പൗലൊസ് മക്കെദോന്യയിൽ ചെന്നു തീത്തൊസിനെ കണ്ടു. (2കൊരി, 2:12,13). തീത്തൊസിൽ നിന്നും ശുഭവർത്തമാനമാണ്. പൌലൊസിനു ലഭിച്ചത്. (2കൊരി, 7:6-16). ഭൂരിപക്ഷം കൊരിന്ത്യരും അനുതപിച്ചു അവരുടെ പ്രശ്നങ്ങൾ പരിഹരിച്ചു എന്നും കുറ്റക്കാരനു ശിക്ഷ നല്കി എന്നും തീത്തോസിൽനിന്നും പൌലൊസ് മനസ്സിലാക്കി. എന്നാൽ യെരുശലേമിലുള്ള പാവപ്പെട്ട സഹോദരങ്ങൾക്ക് സാമ്പത്തിക സഹായം നൽകാൻ സഹോദരന്മാർ താല്പര്യപ്പെട്ടിരുന്നു; എങ്കിലും അവർ അതു ചെയ്തിരുന്നില്ല. അതു നല്ല കാര്യമായി പൗലൊസിനു തോന്നിയില്ല. കൂടാതെ വ്യാജോപദേഷ്ടാക്കന്മാർ തൻ്റെ അപ്പൊസ്തലത്വത്തെ ചോദ്യം ചെയ്തതും തീത്തൊസിൽ നിന്ന് അറിയുവാനിടയായി. ഈ പശ്ചാത്തലത്തിലാണ് മക്കെദോന്യയിൽ നിന്ന് 2കൊരിന്ത്യർ എഴുതുന്നത്.

പ്രധാന വാക്യങ്ങൾ: 1. “ഞങ്ങളിൽനിന്നു തന്നേ വരുമ്പോലെ സ്വയമായി വല്ലതും സങ്കല്പിപ്പാൻ ഞങ്ങൾ പ്രാപ്തർ എന്നല്ല; ഞങ്ങളുടെ പ്രാപ്തി ദൈവത്തിന്റെ ദാനമത്രേ.” 2കൊരിന്ത്യർ 3:5.

2. “എന്നാൽ മൂടുപടം നീങ്ങിയ മുഖത്തു കർത്താവിന്റെ തേജസ്സിനെ കണ്ണാടിപോലെ പ്രതിബിംബിക്കുന്നവരായി നാം എല്ലാവരും ആത്മാവാകുന്ന കർത്താവിന്റെ ദാനമായി തേജസ്സിന്മേൽ തേജസ്സു പ്രാപിച്ചു അതേ പ്രതിമയായി രൂപാന്തരപ്പെടുന്നു.” 2കൊരിന്ത്യർ 3:18.

3. “ക്രിസ്തുവിന്റെ സ്നേഹം ഞങ്ങളെ നിർബന്ധിക്കുന്നു; എല്ലാവർക്കും വേണ്ടി ഒരുവൻ മരിച്ചിരിക്കെ എല്ലാവരും മരിച്ചു എന്നും ജീവിക്കുന്നവർ ഇനി തങ്ങൾക്കായിട്ടല്ല തങ്ങൾക്കു വേണ്ടി മരിച്ചു ഉയിർത്തവന്നായിട്ടു തന്നേ ജീവിക്കേണ്ടതിന്നു അവൻ എല്ലാവർക്കും വേണ്ടി മരിച്ചു എന്നും ഞങ്ങൾ നിർണ്ണയിച്ചിരിക്കുന്നു.” 2കൊരിന്ത്യർ 5:14,15.

4. “ഒരുത്തൻ ക്രിസ്തുവിലായാൽ അവൻ പുതിയ സൃഷ്ടി ആകുന്നു; പഴയതു കഴിഞ്ഞുപോയി, ഇതാ, അതു പുതുതായി തീർന്നിരിക്കുന്നു.” 2കൊരിന്ത്യർ 5:17.

5. “പാപം അറിയാത്തവനെ, നാം അവനിൽ ദൈവത്തിന്റെ നീതി ആകേണ്ടതിന്നു, അവൻ നമുക്കു വേണ്ടി പാപം ആക്കി.” 2കൊരിന്ത്യർ 5:21.

6. “ഞങ്ങളുടെ പോരിന്റെ ആയുധങ്ങളോ ജഡികങ്ങൾ അല്ല, കോട്ടകളെ ഇടിപ്പാൻ ദൈവസന്നിധിയിൽ ശക്തിയുള്ളവ തന്നേ.” 2കൊരിന്ത്യർ 10:4.

7. “ബലഹീനതയാൽ അവൻ ക്രൂശിക്കപ്പെട്ടിട്ടും ദൈവശക്തിയാൽ ജീവിക്കുന്നു; ഞങ്ങളും അവനിൽ ബലഹീനർ എങ്കിലും അവനോടു കൂടെ ദൈവശക്തിയാൽ നിങ്ങൾക്കു വേണ്ടി ജീവിക്കുന്നു.” 2കൊരിന്ത്യർ 13:4.

8. “കർത്താവായ യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ കൃപയും ദൈവത്തിന്റെ സ്നേഹവും പരിശുദ്ധാത്മാവിന്റെ കൂട്ടായ്മയും നിങ്ങളെല്ലാവരോടുംകൂടെ ഇരിക്കുമാറാകട്ടെ.” 2കൊരിന്ത്യർ 13:14.

വിഷയവിഭജനം: I. വന്ദനവും സ്തോത്രാർപ്പണവും: 1:1-7.

II. വ്യക്തിപരമായ പെരുമാറ്റത്തെ ന്യായീകരിക്കുന്നു: 1:8-2:13.

III. മഹത്ത്വം ദൈവത്തിന്: 2:14-4:12. 1. ക്രിസ്തുവിൽ ജയോത്സവമായി നടത്തുന്ന ദൈവത്തിനു സ്തോത്രം: 2:14-17.

2. പുതിയനിയമത്തിന്റെ വൈശിഷ്ട്യം: 3:1-4:6.

3. സുവിശേഷത്തിന്റെ നിക്ഷേപവും ആ നിക്ഷേപം വഹിക്കുന്ന പാത്രവും തമ്മിലുള്ള താരതമ്യം: 4:7-12.

IV. പൌലൊസിന്റെ ഉറപ്പിന്റെ അടിസ്ഥാനം: 4:13-5-10. 

മരിച്ചവരെ ഉയിർപ്പിക്കുന്ന ദൈവത്തിലാണ് ഈ ഉറപ്പ്. അതിനാൽ മരണം പോലും ആ ഉറപ്പിനെ ബാധിക്കയില്ല.

V. പൌലൊസിലുള്ള പ്രേരകശക്തി: 5:1-21.

1. ക്രിസ്തുവിന്റെ സ്നേഹം നിർബ്ബന്ധിക്കുന്നു: 5:11-15.

2. നിരപ്പിന്റെ സുവിശേഷം: 5:16-21. 

VI. പ്രതികരണത്തിനായുള്ള അപേക്ഷ: 6:1-7:4.

VII. കൊരിന്ത്യസഭയിൽ അപ്പൊസ്തലനുള്ള സന്തോഷവും ഉറപ്പും: 7:5-16.

VIII. യെരുശലേമിലെ വിശുദ്ധന്മാർക്കുവേണ്ടിയുള്ള ധർമ്മശേഖരം: 8:1-9:15.

1. മക്കദോന്യസഭകളുടെ മാതൃക: 8:15.

2. കൊരിന്തിലേക്കു അയച്ചവരെ പ്രശംസിക്കുന്നു: 8:16-24.

3. സന്തോഷത്തോടെ ധാരാളമായി കൊടുക്കാൻ ഉപദേശിക്കുന്നു: 9:1-15.

IX. വ്യാജ അപ്പൊസ്തലന്മാർക്ക് എതിരെയുള്ള മുന്നറിയിപ്പ: 10:1-13:10. 

X. സമാപനവാക്കുകളും ആശീർവാദവും: 13:11-14.

സവിശേഷതകൾ: ഒരേ വായനക്കാർക്കു എഴുതിയതാണെങ്കിലും 2കൊരിന്ത്യർ അതിന്റെ രചനയിലും ശൈലിയിലും 1കൊരിന്ത്യരിൽ നിന്നു വഴരെ ഭിന്നമാണ്. തീത്തൊസിന്റെ റിപ്പോർട്ടുമൂലം കുറെ ലഘുകരിച്ചെങ്കിലും തന്റെ ആത്മാവിന്റെ തീക്ഷ്ണതയും മനസ്സിന്റെ വ്യഗ്രതയും ഇതിൽ പ്രതിഫലിച്ചുകാണാം. ആദ്യത്തെ ഏഴദ്ധ്യായങ്ങളിൽ ചിന്തകൾ ദൂരദർശിനിയിലെന്നപോലെ ഒന്നിനൊന്നു വികാസം പ്രാപിക്കുന്നതു ശ്രദ്ധേയമാണ്. ഒന്നാം ലേഖനത്തിൽ സഭയിലെ ദോഷങ്ങൾക്കു സർവ്വരോഗ നിവാരണൗഷധം ക്രൂശും ക്രിസ്തുവിന്റെ മരണവുമാണെങ്കിൽ, രണ്ടാമത്തേതിൽ അവന്റെ പുനരുത്ഥാനവും മഹത്ത്വവുമാണ് ഉറപ്പിച്ചു പറയുന്നത്. തേജസ്സ് (മഹ ത്ത്വം) എന്ന പദത്തിന്റെ ഏതാണ്ട് 20 പ്രാവശ്യത്തെ പരാമർശം, അതിനെ ഈ ലേഖനത്തിലെ പ്രധാന വിഷയങ്ങളിൽ ഒന്നാക്കുന്നു.

ഉപദേശം പ്രായോഗിക ജീവിതത്തിൽനിന്നു വേർതിരിക്കുന്ന പൗലോസിന്റെ മറ്റു ലേഖനങ്ങളിൽ നിന്നു വ്യത്യസ്തമായി 2കൊരിന്ത്യരിൽ ഇവ കൂടിക്കലരുന്നു. വിശുദ്ധന്മാരുടെ ശരീരങ്ങളുടെ പുനരുത്ഥാനം, ന്യായവിസ്താരം, ക്രിസ്തുവിന്റെ പരിത്യാഗം, ദൈവത്തിന്റെ പറുദീസാ ഇവയെല്ലാം ക്രിസ്തീയ ജീവിതത്തെ സ്വാധീനിക്കുന്നതായി താൻ മനസ്സിലാക്കി. ഓരോ ഉപദേശവും ജീവിതവുമായി ബന്ധമുള്ളതാണ്. അത് കേവലമൊരു സിദ്ധാന്തമല്ല, ദൈവഹിതത്തോടു നമ്മെ അനുരൂപപ്പെടുത്തുന്നതിനു പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന ഒരു ഉത്തോലകമായിരിക്കേണ്ടതാണ്. കർത്താവിന്റെ പുനരാഗമന പരാമർശത്തിന്റെ അഭാവം ഈ ലേഖനത്തിന്റെ ഒരു പ്രത്യേകതയാണ്. ഇതിൽ, വിശ്വാസികളുടെ ആശ്വസിപ്പിക്കുന്ന വിഷയമായി ഉൽപ്രാപണത്തിന്റെ പ്രത്യാശയെ താൻ അവതരിപ്പിക്കുന്നില്ല. പിന്നെയോ, ഉയിർത്തെഴുന്നേറ്റ ക്രിസ്തുവിനെയും അവന്റെ വർത്തമാനകാല മഹത്ത്വത്തെയും ഉയർത്തിക്കാണിക്കുന്നു. അവ, കഷ്ടങ്ങളുടെ നടുവിൽ നമ്മെ ബലപ്പെടുത്തുന്ന ശക്തിയായി വർത്തിക്കുന്നു. 

നിശിതമായ വൈപരീത്യങ്ങളുടെ ഉപയോഗം ഇതിന്റെ ഒരു പ്രത്യേകതയാണ്. ‘ലഘുവായ കഷ്ടം’ ‘തേജസ്സിന്റെ ഘനം’ (4:17), ‘അഴിഞ്ഞുപോകുന്ന കൂടാരം’ ‘നിത്യമായ ഭവനം’ (5:1), ‘ദു:ഖിതരെങ്കിലും സന്തോഷിക്കുന്നവർ’ ‘ദരിദ്രരെങ്കിലും പലരെയും സമ്പന്നരാക്കുന്നവർ’ (6:10), ‘മഹാദാരിദ്ര്യം’ ‘സമൃദ്ധമായ ഔദാര്യം’ (8:2), ‘കുട്ടയിൽ ഇറക്കിവിടുക’ (11:33), ‘മൂന്നാം സ്വർഗത്തോളം എടുക്കപ്പെടുക’ (12:2) മുതലായവ ചില ഉദാഹരണങ്ങളാണ്. ഇവ പൂർവ്വാപരവിരുദ്ധമായി തോന്നാമെങ്കിലും എഴുത്തിനു വ്യക്തത നല്കുകയും എഴുത്തുകാരന്റെ ഹൃദയജാലകം നമുക്കു തുറന്നു കാണിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഈ ലേഖനത്തിലെ ഒടുവിലത്തെ നാല് അദ്ധ്യായങ്ങളിലെപ്പോലെ മറ്റൊരിടത്തും പൗലോസ് വിപരീതാർത്ഥ പ്രയോഗം നടത്തിയിട്ടില്ല. എതിരാളികളുടെ വ്യർത്ഥ കാഴ്ചപ്പാടുകളെ അവരുടെ വാക്കുകൾ കൊണ്ടു ഖണ്ഡിക്കുകയും യഥാർത്ഥത്തിൽ സത്യമായതിന്റെ വിപരീതമാണ് ആവിർഭവിക്കുന്നതെന്ന് വെളിപ്പെടുത്തുകയുമാണ് ഈ പ്രയോഗത്താൽ താൻ സാധിക്കുന്നത്. 

ഉപദേശപരമായും പ്രാധാന്യമുള്ള ഒരു ലേഖനമാണിത്. പഴയ പുതിയ നിയമങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം (അ.3), ക്രിസ്തുവിന്റെ പാപപരിഹാരബലി (5:21), സുവിശേഷത്തിന്റെ മഹത്ത്വം (4:5,6), മരണാനന്തര സ്ഥിതി (5:1-10), നിരപ്പിന്റെ സുവിശേഷം (5:18-20) ആദിയായി ഉപദേശ പ്രധാനങ്ങളായ പലഭാഗങ്ങളും ഇതിൽ കാണുന്നുണ്ട്. പൗലൊസിനെക്കുറിച്ചു അനന്യലഭ്യമല്ലാത്ത ചില വസ്തുതകൾ ഈ ലേഖനത്തിലുണ്ട്. ദമസ്ക്കോസിൽ നിന്നുള്ള രക്ഷപെടൽ (11:32,33), യഹൂദന്മാർ അഞ്ചുവട്ടവും റോമാക്കാർ മൂന്നുവട്ടവും ചമ്മട്ടികൊണ്ടടിച്ചത് (11:2, 25), മൂന്നു പ്രാവശ്യം കപ്പൽച്ചേതത്തിൽ അകപ്പെട്ടത് (11:25), ദർശനങ്ങളും വെളിപ്പാടുകളും ലഭിച്ചത് (12:1:4), ജഡത്തിലെ ശൂലം (12:7) മുതലായവ. കൂടാതെ ഒരു മാതൃകാ പുരുഷനായിട്ടാണ് പൗലൊസ് ഈ ലേഖനത്തിൽ വെളിപ്പെടുന്നത്. ദൈവനാമ മഹത്വത്തിനായി സന്തോഷത്തോടെ കഷ്ടം സഹിക്കുക, ദരിദ്രരെ സഹായിക്കാൻ ഒരുങ്ങിയിരിക്കുക, സത്യസന്ധത, കഷ്ടതകളിൽ സഹിഷ്ണുത കാണിക്കുക എന്നിവയിൽ താൻ അഗ്രഗണ്യനായിരുന്നു. ഈ ലേഖനത്തിൽ ശുശ്രൂഷ എന്ന പദം അതിന്റെ വിവിധരൂപത്തിൽ 18 പ്രാവശ്യം കാണുന്നു. മഹത്ത്വം എന്ന പദം 20 പ്രാവശ്യവും പ്രശംസ എന്നപദം വിവിധ രൂപത്തിൽ 31 പ്രാവശ്യവും കാണാം. ആശ്വാസം എന്ന വാക്ക് ഒന്നാമദ്ധ്യായത്തിൽ 10 പ്രാവശ്യവും കഷ്ടത എന്ന വാക്ക് 7 പ്രാവശ്യവും കാണുന്നു. ഇതര ലേഖനങ്ങളിൽ പ്രയോഗിക്കാത്ത 171 വാക്കുകൾ ഇതിൽ ഉപയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട്. അവയിൽ 91 എണ്ണം പുതിയ നിയമത്തിൽ വേറെയെങ്ങുമില്ല.

ദൈവം തന്റെ വാഗ്ദാനങ്ങൾ നിറവേറ്റുന്നതിൽ വിശ്വസ്തനാണെന്ന് ക്രിസ്തുവിലൂടെ വെളിപ്പെടുത്തിയ ഉടമ്പടിമൂലം വ്യക്തമാക്കി. (1:18, 20; 3:3-6, 14-18). ദൈവം ക്രിസ്തുവിനുള്ളവരെ വിടുവിക്കുകയും ആശ്വസിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുവാൻ ശക്തനാണ്. (1:3-11; 4:7-9; 7:6).  ക്രിസ്തു പൂർവ്വാസ്തിക്യമുള്ള ദൈവപുത്രനാണ്. (1:19; 8:9). ദൈവപ്രതിമയാണ് (4:4), കർത്താവാണ് (4:5), എല്ലാവരുടെയും ന്യായാധിപനാണ് (5:10), പാപരഹിതനായ നമ്മുടെ പകരക്കാരനാണ്. അവൻ മൂലം നമുക്കു നിരപ്പു ലഭിച്ചു (5:14-21). ക്രിസ്തുവിന്റെ മരണത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഏറ്റവും മഹത്തായ പ്രസ്താവന ഈ ലേഖനത്തിലാണു നാം കാണുന്നത്. (5:21). പുതിയ നിയമ ശുശ്രൂഷയുടെ മാഹാത്മ്യം (3:2-11; 4:10-15; 6:1-10; 11:21-23). ദൈവവചനം ഒരുത്തനും കൂട്ടുവാനും കുറയ്ക്കുവാനും പാടില്ലാത്തവണ്ണം നിശ്ചിത ഉള്ളടക്കം ഉൾക്കൊള്ളുന്നതാണ്. (4:2-11:4). ഏതു മത്സരിയേയും ദൈവകല്പനയ്ക്കു വിധേയപ്പെടുത്തുവാൻ വചനത്തിനു ശക്തിയുണ്ട്. (4:6; 10:4,5). പൗലോസ് ജാതികൾക്കായുള്ള ക്രിസ്തുവിന്റെ അപ്പൊസ്തലനാണ്. ഉയിർത്തെഴുന്നേറ്റ ക്രിസ്തുവിനാലാണ് തനിക്കു ആ മഹത് നിയോഗം ലഭിച്ചത്. (അ. 10:12; 12,13; 13:10). തന്റെ അപ്പൊസ്തലത്വത്തെ ചോദ്യം ചെയ്തവർക്കെതിരെയുള്ള പ്രതിരോധമാണ് ഈ ലേഖനം. ക്രിസ്തീയമായ ദാനം ചെയ്യൽ; അതിനു പ്രചോദനം ക്രിസ്തുവിൻ്റെ സ്വയംദാനമാണ്. (അ.8,9).