ശബ്ബത്താണ്ട്

ഓരോ ഏഴാമത്തെെ വർഷം അഥവാ ശബ്ബത്താണ്ടിനെക്കുറിച്ചുള്ള പരാമർശം പഴയനിയമത്തിൽ വ്യക്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. പുസ്തകങ്ങളിലുമുണ്ട്. “ആറു സംവത്സരം നിന്റെ നിലം വിതെച്ചു വിളവു എടുത്തുകൊൾക. ഏഴാം സംവത്സരത്തിലോ അതു ഉഴവുചെയ്യാതെ വെറുതെ ഇട്ടേക്ക; നിന്റെ ജനത്തിലെ ദരിദ്രന്മാർ അഹോവൃത്തി കഴിക്കട്ടെ; അവർ ശേഷിപ്പിക്കുന്നതു കാട്ടുമൃഗങ്ങൾ തിന്നട്ടെ. നിന്റെ മുന്തിരിത്തോട്ടവും ഒലിവുവൃക്ഷവും സംബന്ധിച്ചും അങ്ങനെ തന്നേ ചെയ്ക.” (പുറ, 23:10-11). ശബ്ബത്താണ്ടിൽ താനെ വിളയുന്നതവക്കെയും അവർക്കും, അവരുടെ ദാസിദാസന്മാർക്കും, പരദേശികൾക്കും, കന്നുകാലികൾക്കും, കാട്ടുമൃഗങ്ങൾക്കും ഉള്ളതാണ്. “നീ യിസ്രായേല്‍മക്കളോടു പറയേണ്ടതു എന്തെന്നാൽ: ഞാൻ നിങ്ങള്‍ക്കു തരുന്ന ദേശത്തു നിങ്ങൾ എത്തിയശേഷം ദേശം യഹോവെക്കു ശബ്ബത്തു ആചരിക്കേണം. ആറു സംവത്സരം നിന്റെ നിലം വിതെക്കേണം; അവ്വണ്ണം ആറു സംവത്സരം നിന്റെ മുന്തിരിത്തോട്ടം വള്ളിത്തല മുറിച്ചു അനുഭവം എടുക്കേണം. ഏഴാം സംവത്സരത്തിലോ ദേശത്തിന്നു സ്വസ്ഥതയുള്ള ശബ്ബത്തായ യഹോവയുടെ ശബ്ബത്ത് ആയിരിക്കേണം; നിന്റെ നിലം വിതെക്കയും മുന്തിരിത്തോട്ടം വള്ളിത്തല മുറിക്കയും ചെയ്യരുതു. നിന്റെ കൊയ്ത്തിന്റെ പടുവിളവു കൊയ്യുകയും വള്ളിത്തല മുറിക്കാത്ത മുന്തിരിത്തോട്ടത്തിലെ പഴം പറിക്കയും അരുതു; അതു ദേശത്തിന്നു ശബ്ബത്താണ്ടു ആകുന്നു. ദേശത്തിന്റെ ശബ്ബത്തിൽ താനേ വിളയുന്നതു നിങ്ങളുടെ ആഹാരമായിരിക്കേണം; നിനക്കും നിന്റെ ദാസന്നും ദാസിക്കും കൂലിക്കാരന്നും നിന്നോടുകൂടെ പാർക്കുന്ന പരദേശിക്കും നിന്റെ കന്നുകാലിക്കും കാട്ടുമൃഗത്തിന്നും അതിന്റെ അനുഭവം ഒക്കെയും ആഹാരമായിരിക്കേണം.” (ലേവ്യ, 25:2-7).

എബ്രായ ദാസന്മാരെയെല്ലാം ഏഴാം വർഷത്തിൽ സ്വതന്ത്രരാക്കണം. “തന്നെത്താൻ നിനക്കു വിൽക്കയും ആറുസംവത്സരം നിന്നെ സേവിക്കയും ചെയ്തു എബ്രായസഹോദരനെ ഒടുക്കം ഏഴാം സംവത്സരത്തിൽ വിട്ടയക്കേണം; അവനെ സ്വതന്ത്രനായി നിന്റെ അടുക്കൽനിന്നു വിട്ടയക്കേണം എന്നു കല്പിച്ചിരുന്നു; എങ്കിലും നിങ്ങളുടെ പിതാക്കന്മാർ എന്റെ കല്പന അനുസരിച്ചില്ല, ചെവി ചായിച്ചതുമില്ല.” (യിരെ, 34:14). ശബ്ബത്തുനാളിൽ ഭക്ഷണ സാധനങൾ വാങ്ങുകശോ വില്ക്കുകയോ ചെയ്യില്ല. എല്ലാകടങ്ങളും ഇളെച്ചു കൊടുക്കുകയും ചെയ്യും. “ദേശത്തെ ജാതികൾ ശബ്ബത്തുനാളിൽ ചരക്കോ യാതൊരു ഭക്ഷണസാധനമോ വില്പാൻ കൊണ്ടുവന്നാൽ ഞങ്ങൾ അതു ശബ്ബത്തുനാളിലും വിശുദ്ധദിവസത്തിലും അവരോടു മേടിക്കയില്ല എന്നും ഏഴാം ആണ്ടിനെ വിമോചന സംവത്സരമായും എല്ലാകടവും ഇളെച്ചുകൊടുക്കുന്നതായും പ്രമാണിക്കുമെന്നും ശപഥവും സത്യവും ചെയ്തു.” (നെഹെ, 10:31). ബാബേൽ പ്രവാസത്തിന് ശബ്ബത്തു ലംഘനവും ഒരു കാരണമായി പറയപ്പെടുന്നുണ്ട്. (യിരെ, 34:14). “യിരെമ്യാമുഖാന്തരം ഉണ്ടായ യഹോവയുടെ വചനം നിവൃത്തിയാകേണ്ടതിന്നു ദേശം അതിന്റെ ശബ്ബത്തുകളെ അനുഭവിച്ചു കഴിയുവോളം തന്നേ; എഴുപതു സംവത്സരം തികയുവോളം അതു ശൂന്യമായി കിടന്ന കാലമൊക്കെയും ശബ്ബത്തു അനുഭവിച്ചു.” (2ദിന,36:21).

ശബ്ബത്ത്

യെഹൂദന്മാരുടെ ആഴ്ചതോറുമുള്ള വിശ്രമദിനവും, ആരാധനാദിനവുമാണ് ശബ്ബത്ത്. സൃഷ്ടിയുടെ കാലത്ത് ശബ്ബത്ത് വ്യവസ്ഥാപിതമായി. സൃഷ്ടിയുടെ വിവരണം അവസാനിക്കുന്നത് ദൈവം ഏഴാം ദിവസമായ ശബ്ബത്തിനെ വിശുദ്ധീകരിക്കുന്നതോടു കൂടിയാണ്. ഏഴാം ദിവസം ദൈവം തന്റെ സർഗ്ഗപ്രവർത്തനത്തിൽ നിന്നും സ്വസ്ഥനായി. “താൻ സൃഷ്ടിച്ചുണ്ടാക്കിയ സകലപ്രവൃത്തിയിൽ നിന്നും അന്നു നിവൃത്തനായതുകൊണ്ടു ദൈവം ഏഴാം ദിവസത്തെ അനുഗ്രഹിച്ചു ശുദ്ധീകരിച്ചു.” (ഉല്പ,2:3). ഉല്പത്തി പുസ്തകത്തിൽ ശബ്ബത്തിനെക്കുറിച്ചു അന്യപരാമർശം ഇല്ല. എന്നാൽ പ്രളയത്തോടുള്ള ബന്ധത്തിൽ ഏഴുദിവസം വീതമുള്ള കാലയളവിനെക്കുറിച്ചു. പല പ്രാവശ്യം പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. (ഉല്പ്, 7:4,10, 8:10,12). യാക്കോബിന്റെ ഹാരാനിലെ ജീവിതത്തോടുള്ള ബന്ധത്തിൽ ഒരു പ്രാവശ്യവും. (ഉല, 29:27,28). ഇതിൽ നിന്നും കാലത്തിന്റെ സപ്തകവിഭജനം അറിയപ്പെട്ടിരുന്നുവെന്ന് മനസ്സിലാക്കാം.

പുറപ്പാട് 16:21-30-നു മുമ്പ് ശബ്ബത്ത് പ്രത്യക്ഷമായി പറഞ്ഞിട്ടില്ല. യിസ്രായേല്യർ സീനായ് പർവ്വതത്തിൽ എത്തുന്നതിനു മുമ്പു സീൻ മരുഭൂമിയിൽ വച്ചു ദൈവം അവർക്കു മന്ന നല്കി. ആറാമത്തെ ദിവസം പതിവിൽ ഇരട്ടിയാണ് നല്കിയത്. ഏഴാം ദിവസം ജോലി ചെയ്യാതെ വിശ്രമമായി ആചരിക്കുവാനായിരുന്നു അപകാരം ചെയ്തത്. “അവൻ അവരോടു: അതു യഹോവ കല്പിച്ചതു തന്നേ; നാളെ സ്വസ്ഥത ആകുന്നു; യഹോവെക്കു വിശുദ്ധമായുള്ള ശബ്ബത്ത്. ചുടുവാനുള്ളതു ചുടുവിൻ; പാകം ചെയ്യാനുള്ളതു പാകം ചെയ്വിൻ; ശേഷിക്കുന്നതൊക്കെയും നാളത്തേക്കു സൂക്ഷിച്ചുവെപ്പിൻ.” (പുറ, 16:23). തുടർന്ന് സീനായിൽ വച്ചു് പത്തു കല്പനകൾ നല്കി. (പുറ, 20:1-17). അതിൽ ഏഴാം ദിവസം ശബത്തായി ആചരിക്കണമെന്നു നാലാം കല്പനയിൽ നിർദ്ദേശം നല്കി. (പുറ, 20:8). ശബ്ബത്ത് ആചരിക്കുവാനുള്ള കാരണമായി പറഞ്ഞത് ദൈവം സൃഷ്ടിപ്പിൽ നിന്ന് ഏഴാം ദിവസം നിവൃത്തനായി, ആ ദിവസത്തെ അനുഗ്രഹിച്ചു ശുദ്ധീകരിച്ചു എന്നതാണ്. ഈ ദിവസം മനുഷ്യനു ശാരീരികമായും ആത്മികമായും അനുഗ്രഹമായിരിക്കണമെന്ന് ദൈവം ആഗ്രഹിച്ചു. ലേവ്യനിയമങ്ങളിൽ ശബ്ബത്തിനെക്കുറിച്ച് ഇടയ്ക്കിടെ പറയുന്നുണ്ട്. ശബ്ബത്തിന് വിശുദ്ധസഭായോഗം കൂടേണ്ടതാണ്. (ലേവ്യ, 23:3). യഹോവ തങ്ങളെ ശുദ്ധീകരിക്കുന്നു എന്ന് യിസ്രായേല്യരെ ഓർപ്പിക്കുന്നതാണ് ശബ്ബത്ത്. (പുറ, 31:12). നാല്പതു വർഷത്തിനു ശേഷം ശബ്ബത്ത് ആചരിക്കേണ്ട ദൈവകല്പനയെക്കുറിച്ച് മോശെ യിസ്രായേല്യരെ ഓർപ്പിച്ചു. മിസയീമ്യ അടിമത്തത്തിൽ നിന്നു ദൈവം അവരെ വിടുവിച്ചതു കൊണ്ട് ശബ്ബത്ത് ആചരിക്കാനുള്ള പ്രത്യേക കടപ്പാടവർക്കുണ്ട്. (ആവ, 5:15).

യെഹൂദന്മാരുടെ ശബ്ബത്ത് ബാബിലോന്യമാണെന്നു തെളിയിക്കുവാനുള്ള ശ്രമം ചില പഴയനിയമ വിമർശകന്മാർ നടത്തിക്കാണുന്നു. ഓരോ മാസത്തിലേയും 7, 14, 19, 21, 28 എന്നീ തീയതികളിൽ ചില പദാർത്ഥങ്ങൾ വർജ്ജിക്കുന്ന ചിട്ട ബാബിലോന്യരുടെ ഇടയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നതിനു തെളിവുണ്ട്. എന്നാൽ 19, ഏഴിന്റെ ക്രമം തെറ്റിക്കുന്നു. മാത്രവുമല്ല, ബാബിലോന്യ ആചാരത്തിനേക്കാൾ വളരെ പഴക്കമുള്ളതാണു ശബ്ബത്ത്. വിശ്രമം, ആരാധന, ദൈവിക കരുണ എന്നിവയുമായല്ലാതെ വിലക്കുകളുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതല്ല യെഹൂദ്യശബ്ബത്ത്.

മോശയുടെ കാലശേഷം ശബ്ബത്ത് അമാവാസ്യയോടു ചേർത്തു പറഞ്ഞുകാണുന്നുണ്ട്. (2രാജാ, 4:23, ആമോ, 8:5, ഹോശേ, 2:11, യെശ, 1:13, യെഹെ, 46:3). പ്രവാചകന്മാർ ശബ്ബത്തിനെ ഉന്നതമായി കരുതി. ശബ്ബത്തിനെ ജനം അശുദ്ധമാക്കിയ പാപം പ്രവാചകന്മാർ ഏറ്റുപറഞ്ഞു. യെശ, 56:2,4, 58:13, യിരെ, 17:21-27, യെഹെ, 20:12-24). ശബ്ബത്തിനു രണ്ടു കുഞ്ഞാടുകളെ അർപ്പിക്കേണ്ടിയിരുന്നു. (സഖ്യാ, 28:9). പന്ത്രണ്ടു കാഴ്ചയപ്പവും. (ലേവ്യ, 24:5-9, 1ദിന, 9:32). മന:പൂർവ്വം ശബ്ബത്ത് ലംഘിക്കുന്നവനു മരണശിക്ഷയാണ്. (സംഖ്യാ, 15:32-36). ശബ്ബത്തിനു ഒരു യിസ്രായേല്യൻ തീ കത്തിക്കുവാൻ പോലും പാടില്ല. ശബ്ബത്തിനുവേണ്ടി എഴുതപ്പെട്ടതാണ് 92-ാം സങ്കീർത്തനം. യഹോവയുടെ ആരാധനയിലും പ്രവൃത്തികളിലുമുള്ള ആനന്ദം അത് വർണ്ണിക്കുന്നു. ശബ്ബത്ത് ലംഘിച്ചു തൊഴിലുകളിൽ ഏർപ്പെട്ടവർക്കെതിരെ നെഹെമ്യാവ് കർശന നടപടികൾ എടുക്കുകയും, അവരെ ശകാരിക്കുകയും ചെയ്തു. (നെഹെ, 13:15-22).

പ്രവാസകാലത്തു സിനഗോഗുകൾ രൂപം കൊണ്ടു. അതോടുകൂടി ആരാധന ന്യായപ്രമാണപഠനം, വിശ്രമം എന്നിവയുടെ ദിവസമായി ശബ്ബത്ത് മാറി. അപ്പൊക്രിഫാ ഗ്രന്ഥങ്ങളിൽ ശബ്ബത്തിനെക്കുറിച്ചുള്ള പരാമർശങ്ങൾ അധികമില്ല. അന്ത്യാക്കസ് എപ്പിഫാനസ് ശബ്ബത്തിനെ നീക്കിക്കളയുവാൻ ശ്രമിച്ചു (168 ബി.സി.) മക്കാബ്യയുദ്ധത്തിന്റെ തുടക്കത്തിൽ സ്വയരക്ഷയ്ക്കുവേണ്ടി പോലും യുദ്ധം ചെയ്ത് ശബ്ബത്തിനെ അശുദ്ധമാക്കാതിരിക്കുവാൻ വേണ്ടി യെഹൂദാപടയാളികൾ കൊല്ലപ്പെടുവാൻ സ്വയം എല്പ്പിച്ചു കൊടുത്തു. ഇങ്ങനെ ആയിരം യെഹൂദന്മാർ കൊല്ലപ്പെട്ടപ്പോൾ ശബ്ബത്തിൽ ആക്രമിക്കപ്പെട്ടാൽ തിരിച്ചടിക്കുന്നത് അനുവദനീയം ആമാണെന്നവർ തീരുമാനിച്ചു. എന്നാൽ ഒരിക്കലും ആക്രമണപരമായ പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ അവർ ഏർപ്പെടുകയില്ല. (1മക്കാ, 2:31-41).

എസ്രായുടെ കാലത്തിനും, ക്രിസ്ത്വബ്ധത്തിനുമിടയ്ക്ക് ശാസ്ത്രിമാർ ന്യായപ്രമാണത്തിനു വിധേയമായി ജീവിതത്തെ നിയന്ത്രിക്കുവാൻ വേണ്ടി അസംഖ്യം ചട്ടങ്ങൾ നിർമ്മിച്ചു. തല്മൂദിലെ രണ്ടു ലേഖനങ്ങൾ മുഴുവൻ ശബ്ബത്താചരണത്തിന്റെ വിശദാംശങ്ങൾക്കു വേണ്ടി നീക്കിവെച്ചു. അവയിലൊന്നു (ശബ്ബത്ത്) നിരോധിക്കപ്പെട്ട 39 പ്രവൃത്തികളുടെ പട്ടിക നൽകുന്നു. വിതയ്ക്കുക, ഉഴുക, കൊയ്യുക, കറ്റ ശേഖരിക്കുക, മെതിക്കുക, പാറ്റുക, ശുചിയാക്കുക, പൊടിക്കുക, അരിക്കുക, മാവു കുഴയ്ക്കുക, അപ്പം നിർമ്മിക്കുക, രോമം കത്രിക്കുക, അതു കഴുകുക, അടിക്കുക, നിറം പിടിപ്പിക്കുക, നൂലാക്കുക, പാവു നിർമ്മിക്കുക, രണ്ടു ചരടുണ്ടാക്കുക, രണ്ടു നൂല് നെയ്യുക, ഇരട്ട നുല് വേർപെടുത്തുക, കെട്ടുക, കെട്ടഴിക്കുക, രണ്ടു തുന്നൽ തുന്നുക, രണ്ടു തയ്യൽ തയ്ക്കുന്നതിനു വേണ്ടി തുണി കീറുക, മാനിനെ പിടിക്കുക, കൊല്ലുക, തൊലി ഉരിക്കുക, ഉപ്പിടുക, തോൽ സജ്ജമാക്കുക, തോലിലെ രോമം മാറ്റുക, തോൽ മുറിക്കുക, രണ്ടക്ഷരം എഴുതുക, രണ്ടക്ഷരം എഴുതുന്നതിനു വേണ്ടി തുടച്ചു കളയുക, പണിയുക, ഇടിക്കുക, തീ അണയ്ക്കുക, തീ കത്തിക്കുക, ചുറ്റിക കൊണ്ടടിക്കുക, ഒരു വസ്തുവിൽ നിന്നും മറ്റൊരു വസ്തുവിലേക്കു കൊണ്ടുപോകുക എന്നിവ. ഇവയിലോരോന്നും വളരെ വിശദമായി പ്രതിപാദിച്ചിട്ടുണ്ട്. ന്യായപ്രമാണം യഥാവിധി പാലിക്കുന്ന ഒരു യെഹൂദന് ശബ്ബത്തിൽ ചെയ്തു കൂടാത്ത നൂറു കണക്കിനു കാര്യങ്ങളാണുള്ളത്. ഉദാഹരണമായി കെട്ടരുതു എന്നതു ഒരു സാമാന്യമായ വിലക്കാണ്. തന്മൂലം എങ്ങനെയുള്ള കെട്ടുകൾ പാടില്ല. എങ്ങനെയുള്ളവ ആകാം എന്നതു നിർവ്വചിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഒരു കൈ കൊണ്ടു കെട്ടാവുന്നതു അംഗീകരിക്കുകയും അല്ലാത്തവ നിഷേധിക്കുകയും ചെയ്തു. ഒരു സ്ത്രീക്കു അടിവസ്ത്രവും അവളുടെ തൊപ്പിയുടെയും അരക്കച്ചയുടെയും ചരടുകളും ചെരുപ്പുകളുടെയും പാദുകങ്ങളുടെയും വാറുകളും വീഞ്ഞു തുരുത്തികളും എണ്ണത്തുരുത്തികളും ഇറച്ചിക്കലവും കെട്ടാം. ഇതുപോലുള്ള വിശദീകരണമാണ് ഓരോ വിലക്കിനും ‘ഷബ്ബാത്തു’ എന്ന ലേഖനത്തിൽ നല്കിയിട്ടുള്ളതു. അതിനാലാണ് യേശു പറഞ്ഞത്; “ന്യായശാസ്ത്രിമാരായ നിങ്ങൾക്കും അയ്യോ കഷ്ടം; എടുക്കാൻ പ്രയാസമുള്ള ചുമടുകളെ നിങ്ങൾ മനുഷ്യരെക്കൊണ്ടു ചുമപ്പിക്കുന്നു; നിങ്ങൾ ഒരു വിരൽ കൊണ്ടുപോലും ആ ചുമടുകളെ തൊടുന്നില്ല.” (ലൂക്കൊ, 11:46).

യെഹൂദന്മാരുടെ മതപ്രമാണികളുമായി യേശു ഇടഞ്ഞതു രണ്ടു കാര്യങ്ങളിലായിരുന്നു: ഒന്നു; താൻ മശീഹയാണന്നുള്ള വാദം. രണ്ട്; ശബ്ബത്താചരണം. റബ്ബിമാർ ശബ്ബത്തിനെ ശബ്ബത്തിനു വേണ്ടി ആചരിച്ചു. എന്നാൽ ശബ്ബത്ത് മനുഷ്യനുവേണ്ടിയാണെന്നും, മനുഷ്യന്റെ ആവശ്യങ്ങൾക്കു ശബ്ബത്തിനെക്കുറിച്ചുള്ള കല്പനകൾക്കു മേൽ പ്രാമുഖ്യം നല്കണമെന്നും യേശു പഠിപ്പിച്ചു. (മത്താ, 12:1-14, മർക്കൊ, 2:23, ലൂക്കൊ, 6:1-11, യോഹ, 5:1-18). യേശു ശബ്ബത്ത് നാളുകളിൽ പള്ളിയിൽ പോയിരുന്നു. (ലൂക്കൊ, 4:16).

ആദിമ ക്രിസ്ത്യാനികളിൽ അധികം പേരും യെഹൂദന്മാരായിരുന്നു. അവർ ശബ്ബത്ത് ആചരിച്ചിരുന്നു. യേശുവിന്റെ ഉയിർത്തെഴുന്നേല്പ് ഞായറാഴ്ച ആകയാൽ അവർ ഞായറാഴ്ച ആരാധനയ്ക്കായി കൂടിവന്നു. (പ്രവൃ, 2:1). ഞായറാഴ്ചയെ അവർ കർത്തൃദിവസമെന്നു വിളിച്ചു. ഞായറാഴ്ച ദിവസം ധർമ്മശേഖരം കൊണ്ടുവരുന്നതിനു പൗലൊസ് അപ്പൊസ്തലൻ കൊരിന്ത്യയിലെ ക്രിസ്ത്യാനികളോടു നിർദ്ദേശിച്ചു. (1കൊരി, 16:12). യെഹൂദന്മാരും ക്രിസ്ത്യാനികളും തമ്മിലുള്ള വിടവ് വർദ്ധിച്ചതോടു കൂടി ക്രൈസ്തവർ ആരാധനയ്ക്കായി ഞായറാഴ്ച കൂടിവരികയും, ശബ്ബത്താചരണം ഉപേക്ഷിക്കുകയും ചെയ്തു.

പിതാവ്, പുത്രൻ, പരിശുദ്ധാത്മാവ്, മനുഷ്യൻ, പിശാച്

“നാം നമ്മുടെ സ്വരൂപത്തിലും സാദൃശ്യത്തിലും മനുഷ്യനെ സൃഷ്ടിക്കുക” (ഉല്പ, 1:26) എന്ന പ്രഖ്യാപനത്തോടെ സർവ്വശക്തനായ ദൈവം മനുഷ്യനെ സൃഷ്ടിച്ച്, അവൻ അനുഷ്ഠിക്കേണ്ട ചുമതലകളും അനുസരിക്കേണ്ട നിയമങ്ങളും നൽകി അവനെ ഏദൻതോട്ടത്തിലാക്കി. പക്ഷേ ദൈവം സൃഷ്ടിച്ച മനുഷ്യനെ പിശാച് പാപത്തിൽ വീഴ്ത്തിയപ്പോൾ ദൈവം മനുഷ്യനെ ഏദൻതോട്ടത്തിൽനിന്നു പുറത്താക്കി. തുടർന്ന് ഭൂമിയിൽ പെരുകിയ മനുഷ്യവർഗ്ഗത്തെ പിശാച് പാപത്തിലാഴ്ത്തിയപ്പോൾ നോഹയുടെ കുടുംബമൊഴികെ, ഭൂതലത്തിലുള്ള സർവ്വമനുഷ്യരെയും ദൈവം ജലപ്രളയത്താൽ നശിപ്പിച്ചു. നോഹയുടെ സന്തതിപരമ്പരകളെ ദൈവം വർദ്ധിപ്പിച്ചു. പിശാച് അവരെയും പാപത്തിലേക്കു വശീകരിച്ചു. ദൈവം തന്റെ ജനത്തെ ദീർഘകാലത്തെ അടിമത്തംകൊണ്ടും പീഡനംകൊണ്ടുമെല്ലാം ശിക്ഷിച്ചിട്ടും ഫലമില്ലാതെ വന്നപ്പോൾ, ദൈവംതന്നെ മനുഷ്യനായി ഈ ലോകത്തിലേക്കു വന്നു. അവൻ ജനിച്ചപ്പോൾത്തന്നെ അവനെ കൊല്ലുവാനുള്ള ശ്രമത്തിൽ ആയിരക്കണക്കിന് ആൺകുഞ്ഞുങ്ങൾ നിർദ്ദയമായി കൊല്ലപ്പെട്ടു. തന്റെ പരസ്യശുശ്രൂഷ ആരംഭിക്കുന്നതിനുമുമ്പ് “നീ എന്റെ പ്രിയപുത്രൻ” എന്ന് പിതാവാം ദൈവം പ്രഖ്യാപിച്ചു. “പരിശുദ്ധാത്മാവ് ശരീരരൂപത്തിൽ പ്രാവ് എന്നപോലെ അവന്റെമേൽ ഇറങ്ങിവന്നു” (ലൂക്കൊ, 3:22). പിശാചിനാൽ പരിക്ഷിക്കപ്പെടുവാൻ യേശുവിനെ പരിശുദ്ധാത്മാവ് മരുഭൂമിയിലേക്കു നടത്തി. പിശാച് യേശുവിനെ 40 ദിനരാത്രങ്ങൾ പരീക്ഷിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ആ പരീക്ഷകൾ യേശു നേരിട്ടത് ഉപവാസത്താലായിരുന്നു. (ലൂക്കൊ, 4:1,2). 40 ദിന ഉപവാസം പൂർത്തിയാക്കിയപ്പോൾ, ആദാമിനെ വീഴ്ത്തിയ അതേ തന്ത്രങ്ങളുമായി തന്നെ പരീക്ഷിച്ച പിശാചിനെ യേശു തോല്പിച്ചു. പാപത്തിൽ വീണുകിടക്കുന്ന മനുഷ്യരാശിയെ രക്ഷിക്കുവാൻ പരസ്യശുശ്രൂഷ ആരംഭിച്ച യേശുവിനെ പിശാച് വീണ്ടും പരീക്ഷിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു; തന്റെ ക്രൂശു മരണത്തിന്റെ അവസാന നിമിഷംവരെയും; പക്ഷേ യേശു പിശാചിനെ തോല്പിച്ചു. നമുക്കു പിന്തുടരുവാൻ ഒരു മാതൃക വെച്ചേച്ചു പോയിരിക്കുന്നു. (1പത്രൊ, 2:21). അത്യുന്നതനായ ദൈവത്തിനുവേണ്ടി പ്രവർത്തിക്കുകയും ദൈവഭയത്തിലും ഭക്തിയിലും പരിശുദ്ധാത്മനിറവിൽ ജീവിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന സകല മനുഷ്യരെയും പിശാച് അവരുടെ അന്ത്യനിമിഷംവരെയും പരീക്ഷിച്ചു തോല്പിക്കുവാൻ ശ്രമിക്കും. എന്നാൽ ഉപവാസത്താലും പ്രാർത്ഥനയാലും അല്ലാതെ ഈ ജാതി നിങ്ങിപ്പോകുകയില്ലെന്നു പ്രഖ്യാപിച്ച യേശുവിനെ അനുഗമിക്കുന്ന ദൈവജനത്തിന് പിശാചിന്റെ പരീക്ഷകളുടെമേൽ വിജയം വരിക്കുവാനും അവനെ തോല്പിക്കുവാനും കഴിയും.

ചുവടു മറക്കരുത്

ജീവിതയാത്രയിൽ ദാരിദ്ര്യത്തിന്റെയും കഷ്ടതയുടെയും അവഗണനയുടെയും ഇടുങ്ങിയ ഇടനാഴികളിൽനിന്ന് കാരുണ്യവാനായ ദൈവം അനേകരെ കരംപിടിച്ചുയർത്തി, സമ്പത്തിന്റെയും സമുന്നതമായ സാമൂഹിക ബന്ധങ്ങളുടെയും ഭൗതിക സുഖങ്ങളുടെയും രാജവീഥികളിലേക്കു നയിക്കുമ്പോൾ, പലരും തങ്ങളുടെ കഴിഞ്ഞകാല ജീവിതത്തെയും അവിടെനിന്നു തങ്ങളെ രക്ഷിച്ച ദൈവത്തെയും മറന്നുപോകുന്നു. പാലും തേനും ഒഴുകുന്ന കനാൻ ദേശത്തിന്റെ പടിവാതിൽക്കൽ എത്തിയ യിസ്രായേൽമക്കളോട് മോശെ: “നീ മിസ്രയീംദേശത്ത് അടിമയായിരുന്നു” എന്ന് നാലു പ്രാവശ്യവും (ആവ, 15:15; 16:12; 24:18, 22), “നിന്റെ ദൈവമായ യഹോവ നിന്നെ വീണ്ടെടുത്തുവെന്നു ഓർക്കണം” എന്നു രണ്ടു പ്രാവശ്യവും (ആവ, 15:15; 24:18) ആവർത്തന പുസ്തകത്തിൽ ഉദ്ബോധിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. കഷ്ടതകളും ക്ലേശങ്ങളും കൂരമായ പീഡനങ്ങളും നിറഞ്ഞ അടിമജീവിതമെന്തെന്ന് 430 വർഷക്കാലം അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞ അവർ തങ്ങളുടെ സമസൃഷ്ടികളോടു സ്നേഹത്തോടും കരുണയോടും പെരുമാറണമെന്ന് മോശെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തുന്നു. മാത്രമല്ല, മിസ്രയീമിലെ ക്രൂരമായ അടിമത്തത്തിൽനിന്നു തങ്ങളെ വിമോചിപ്പിക്കുന്നതിനായി അവർ നിലവിളിച്ചപ്പോൾ തന്റെ ജനത്തിന്റെ കഷ്ടതകണ്ട്, അവരുടെ നിലവിളി കേട്ട് (പുറ, 3:7) യഹോവയാം ദൈവം അവരെ വീണ്ടെടുക്കുകയും വിമോചിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തുവെന്ന വസ്തുത മറന്നുപോകരുതെന്നും മോശെ യിസ്രായേൽമക്കളെ ഉപദേശിക്കുന്നു. അത്യുന്നതനായ ദൈവം നമ്മെ അനുഗ്രഹത്തിന്റെ കൊടുമുടിയിലേക്ക് ഉയർത്തുമ്പോഴും, നമ്മെ കടത്തിവിട്ട കഷ്ടതയുടെ താഴ്വരകളെയും അവിടെയുള്ള മനുഷ്യരുടെ അവസ്ഥകളെയും സർവ്വോപരി ഒന്നുമില്ലായ്മയിൽനിന്നു നമ്മെ കോരിയെടുത്ത ദൈവത്തെയും മറക്കരുതെന്ന് ആവർത്തന പുസ്തകത്തിൽ ദൈവപുരുഷനായ മോശെ ആവർത്തിച്ചു നൽകുന്ന ശ്രേഷ്ഠമായ കല്പന ദൈവമക്കളുടെ ജീവിതവ്രതമാകണം.

തദ്ദായി (Thaddaeus)

യേശു തിരഞ്ഞെടുത്ത പന്ത്രണ്ട് ശിഷ്യന്മാരിൽ ഒരുവൻ: പന്ത്രണ്ടു അപ്പൊസ്തലന്മാരുടെ പേരാവിതു: തദ്ദായി.” (മത്താ, 10:2, 4; മർക്കൊ, 3:18; ലൂക്കൊ, 6:15; പ്രവൃ, 1:13).

പേരിനർത്ഥം — വിശാലഹൃദയൻ

യേശു തിരഞ്ഞെടുത്ത പന്ത്രണ്ട് ശിഷ്യന്മാരിൽ ഒരാൾ. തദ്ദായി എന്ന പേര് മത്തായി മർക്കൊസ് സുവിശേഷങ്ങളിൽ മാത്രമേ കാണുന്നുള്ള. (മത്താ, 10:4, മർക്കൊ, 3:18). ലൂക്കോസിലും പ്രവൃത്തികളിലും ‘യാക്കോബിൻ്റെ മകനായ യൂദാ’ എന്നും (ലൂക്കോ, 6:16, പ്രവൃ, 1:13), യോഹന്നാനിൽ ‘ഈസ്കര്യോത്താവല്ലാത്ത യൂദാ’ (14:22) എന്നുമാണു കാണുന്നത്. സ്തനം എന്നർത്ഥമുള്ള തദ് എന്ന അരാമ്യധാതുവിൽ നിന്നായിരിക്കണം തദ്ദായി എന്ന പേരിന്റെ ഉത്പത്തി. സ്ത്രീസഹജമായ അർപ്പണവും സ്വഭാവത്തിലെ ഊഷ്മളതയും ഈ പേർ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നു. ലെബ്ബായിയുടെ ധാതു “ലേവ്” (ഹൃദയം) ആണ്. തദ്ദായിയുടെ ആശയം തന്നെയാണ് ലെബ്ബായിയിലും കാണുന്നത്. തദ്ദായിയെ യെഹൂദയിൽ നിന്നും ലെബ്ബായിയെ ലേവിയിൽ നിന്നും നിഷ്പാദിപ്പിക്കാനും ശ്രമങ്ങൾ നടന്നിട്ടുണ്ട്. മത്തായി സുവിശേഷത്തിൽ ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ പേരിന്റെ കൂടെ ലെബ്ബായി എന്നുകൂടി KJV-യിൽ കാണുന്നുണ്ട്. ഈസ്കര്യോത്താ യുദയുമായി തെറ്റിപ്പോകാതിരിക്കുവാനാണ് യാക്കോബിന്റെ മകനായ യൂദാ എന്നു ലൂക്കൊസും, ഈസ്കര്യോത്താവല്ലാത്ത യൂദാ എന്നു യോഹന്നാനും തദ്ദായി എന്നു മത്തായിയും മർക്കൊസും രേഖപ്പെടുത്തിയത്. യൂദാ, തദ്ദായി, ലെബ്ബായി ഇവ മൂന്നും ഒരു വ്യക്തിതന്നെയാണ്. യഥാർത്ഥ പേര് യുദാ ലെബ്ബായിയാണ്. കുടുംബപ്പേരായിരിക്കണം തദ്ദായി. ലെബ്ബായി യാക്കോബിന്റെ മകൻ യുദാ എന്നീ പേരുകളിലും തദ്ദായി അറിയപ്പെട്ടു. തദ്ദായിയെക്കുറിച്ച് കുടുതൽ വിവരങ്ങൾ ബൈബിളില്ല. യേശുവിൻ്റെ മാളികമുറിലെ പ്രസംഗത്തിനിടയിൽ; “ഈസ്കര്യോത്താവല്ലാത്ത യൂദാ (തദ്ദായി) അവനോടു: കർത്താവേ, എന്തു സംഭവിച്ചിട്ടാകുന്നു നീ ലോകത്തിന്നല്ല ഞങ്ങൾക്കത്രേ നിന്നെ വെളിപ്പെടുത്തുവാൻ പോകുന്നതു എന്നു ചോദിച്ചു.” ഒരു പുരാണ ലത്തീൻ രേഖയിൽ തീവ്രവാദിയായ യൂദാ എന്ന് ഈ അപ്പൊസ്തലനെപ്പറ്റി പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. യേശുവിൻ്റെ മറ്റു ചില ശിഷ്യന്മാരെപ്പോലെ യിസ്രായേലിനു ഭൗതികമായ ഒരു രാജ്യം സ്ഥാപിച്ച് മശീഹ രാജാവായി വാഴുമെന്ന ചിന്ത തദ്ദായിക്കും ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കണം. യിസ്രായേലിൻ്റെ രാജാവായ മശീഹ ലോകത്തിനല്ല; തൻ്റെ ശിഷ്യഗണങ്ങൾക്കാണ് വെളിപ്പെടുവാൻ പോകുന്നതെന്ന് അവന് മനസ്സിലായിരുന്നില്ല.

പുരാതനകാലത്തു നിലവിലിരുന്ന ചില ഐതിഹ്യങ്ങളിൽനിന്നു ചില കാര്യങ്ങൾ ഗ്രഹിക്കാം. യൂസീബിയസ് (എ.ഡി. 275.340) എന്ന യഹൂദ ചരിത്രകാരന്റെയും ജെറോം (347-430) എന്ന സഭാപിതാവിന്റെയും എഴുത്തുകളിൽനിന്നാണ് ആ കഥകൾ ലഭിച്ചിരിക്കുന്നത്. എഡേസ്സയിലെ ഭരണാധികാരിയായ “അബ്ഗാറസ്” സന്ദേശവാഹകനായ “അനനിയാസ്” മുഖാന്തരം യേശുവിന് അയച്ച കത്തിന്റെ പകർപ്പ് സൂക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു. അതിൽ രോഗികളെ സൗഖ്യമാക്കുകയും മരിച്ചവരെ ഉയിർപ്പിക്കയും ഭൂതങ്ങളെ പുറത്താക്കുകയും ചെയ്യുന്ന യേശു എഡേസ്സയിലേക്കു ചെന്ന് അബ്ഗാറസിന്റെ രോഗത്തിൽനിന്നു സൗഖ്യമാക്കണമെന്നും, യേശു ദൈവപുത്രനാണെന്നു താൻ വിശ്വസിക്കുന്നു എന്നും ആ കത്തിൽ എഴുതിയിരുന്നു. മറുപടിയായി അയച്ച കത്തിന്റെ പകർപ്പും എഡേസ്സയിൽ സൂക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു. യേശുവിന്റെ മറുപടിയിൽ തനിക്ക് എഡേസ്സയിൽ വരാൻ സാധിക്കുന്നില്ല എന്നും, എന്നാൽ തനിക്കുപകരം തന്റെ ശിഷ്യന്മാരിൽ ഒരുവനായ തദ്ദായിയ അയയ്ക്കാമെന്നും എഴുതിയിരുന്നു. യേശുവിന്റെ സ്വർഗാരോഹണ ശേഷം തദ്ദായിയെ എഡേസ്സയിലേക്ക് അയച്ചെന്നും, തോബിയാസ് എന്ന ഒരാളോടുകൂടെ പാർത്തു എന്നും പറയപ്പെടുന്നു. രാജാവ് പട്ടണത്തിലെ പൗരാവലിയെ മുഴുവനും വിളിച്ചുകൂട്ടി. തദ്ദായി അവരോടു സുവിശേഷം പ്രസംഗിച്ചു. അബ്ഗാറിസ് തദ്ദായിക്ക് വളരെ പൊന്നും വെള്ളിയും വാഗ്ദാനം ചെയ്തു. എന്നാൽ തദ്ദായി അത് സ്വീകരിച്ചില്ല. പലയിടത്തും പ്രസംഗിച്ചശേഷം ഒടുവിൽ “അനറാത്ത്” എന്ന സ്ഥലത്തുവച്ച് ശത്രുക്കൾ തന്നെ അമ്പെയ്തുകൊന്നു. അങ്ങനെ തദ്ദായിയും രക്തസാക്ഷിമരണം വരിച്ചു എന്ന് ഐതിഹ്യത്തിൽ പറയുന്നു. AD 72-ൽ എഡേസ്സ പട്ടണത്തിൽ (തുർക്കിയിലും, ഗ്രീസിലും ഈ പേരിൽ പട്ടണങ്ങളുണ്ട്) ക്രൂശിക്കപ്പെട്ടു എന്ന് മറ്റൊരു പാരമ്പര്യം പറയുന്നു.തദ്ദായി (Thaddaeus)പേരിനർത്ഥം — വിശാലഹൃദയൻയേശു തിരഞ്ഞെടുത്ത പന്ത്രണ്ട് ശിഷ്യന്മാരിൽ ഒരാൾ. തദ്ദായി എന്ന പേര് മത്തായി മർക്കൊസ് സുവിശേഷങ്ങളിൽ മാത്രമേ കാണുന്നുള്ള. (മത്താ, 10:4, മർക്കൊ, 3:18). ലൂക്കോസിലും പ്രവൃത്തികളിലും ‘യാക്കോബിൻ്റെ മകനായ യൂദാ’ എന്നും (ലൂക്കോ, 6:16, പ്രവൃ, 1:13), യോഹന്നാനിൽ ‘ഈസ്കര്യോത്താവല്ലാത്ത യൂദാ’ (14:22) എന്നുമാണു കാണുന്നത്. സ്തനം എന്നർത്ഥമുള്ള തദ് എന്ന അരാമ്യധാതുവിൽ നിന്നായിരിക്കണം തദ്ദായി എന്ന പേരിന്റെ ഉത്പത്തി. സ്ത്രീസഹജമായ അർപ്പണവും സ്വഭാവത്തിലെ ഊഷ്മളതയും ഈ പേർ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നു. ലെബ്ബായിയുടെ ധാതു “ലേവ്” (ഹൃദയം) ആണ്. തദ്ദായിയുടെ ആശയം തന്നെയാണ് ലെബ്ബായിയിലും കാണുന്നത്. തദ്ദായിയെ യെഹൂദയിൽ നിന്നും ലെബ്ബായിയെ ലേവിയിൽ നിന്നും നിഷ്പാദിപ്പിക്കാനും ശ്രമങ്ങൾ നടന്നിട്ടുണ്ട്. മത്തായി സുവിശേഷത്തിൽ ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ പേരിന്റെ കൂടെ ലെബ്ബായി എന്നുകൂടി KJV-യിൽ കാണുന്നുണ്ട്. ഈസ്കര്യോത്താ യുദയുമായി തെറ്റിപ്പോകാതിരിക്കുവാനാണ് യാക്കോബിന്റെ മകനായ യൂദാ എന്നു ലൂക്കൊസും, ഈസ്കര്യോത്താവല്ലാത്ത യൂദാ എന്നു യോഹന്നാനും തദ്ദായി എന്നു മത്തായിയും മർക്കൊസും രേഖപ്പെടുത്തിയത്. യൂദാ, തദ്ദായി, ലെബ്ബായി ഇവ മൂന്നും ഒരു വ്യക്തിതന്നെയാണ്. യഥാർത്ഥ പേര് യുദാ ലെബ്ബായിയാണ്. കുടുംബപ്പേരായിരിക്കണം തദ്ദായി. ലെബ്ബായി യാക്കോബിന്റെ മകൻ യുദാ എന്നീ പേരുകളിലും തദ്ദായി അറിയപ്പെട്ടു. തദ്ദായിയെക്കുറിച്ച് കുടുതൽ വിവരങ്ങൾ ബൈബിളില്ല. യേശുവിൻ്റെ മാളികമുറിലെ പ്രസംഗത്തിനിടയിൽ; “ഈസ്കര്യോത്താവല്ലാത്ത യൂദാ (തദ്ദായി) അവനോടു: കർത്താവേ, എന്തു സംഭവിച്ചിട്ടാകുന്നു നീ ലോകത്തിന്നല്ല ഞങ്ങൾക്കത്രേ നിന്നെ വെളിപ്പെടുത്തുവാൻ പോകുന്നതു എന്നു ചോദിച്ചു.” ഒരു പുരാണ ലത്തീൻ രേഖയിൽ തീവ്രവാദിയായ യൂദാ എന്ന് ഈ അപ്പൊസ്തലനെപ്പറ്റി പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. യേശുവിൻ്റെ മറ്റു ചില ശിഷ്യന്മാരെപ്പോലെ യിസ്രായേലിനു ഭൗതികമായ ഒരു രാജ്യം സ്ഥാപിച്ച് മശീഹ രാജാവായി വാഴുമെന്ന ചിന്ത തദ്ദായിക്കും ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കണം. യിസ്രായേലിൻ്റെ രാജാവായ മശീഹ ലോകത്തിനല്ല; തൻ്റെ ശിഷ്യഗണങ്ങൾക്കാണ് വെളിപ്പെടുവാൻ പോകുന്നതെന്ന് അവന് മനസ്സിലായിരുന്നില്ല. പുരാതനകാലത്തു നിലവിലിരുന്ന ചില ഐതിഹ്യങ്ങളിൽനിന്നു ചില കാര്യങ്ങൾ ഗ്രഹിക്കാം. യൂസീബിയസ് (എ.ഡി. 275.340) എന്ന യഹൂദ ചരിത്രകാരന്റെയും ജെറോം (347-430) എന്ന സഭാപിതാവിന്റെയും എഴുത്തുകളിൽനിന്നാണ് ആ കഥകൾ ലഭിച്ചിരിക്കുന്നത്. എഡേസ്സയിലെ ഭരണാധികാരിയായ “അബ്ഗാറസ്” സന്ദേശവാഹകനായ “അനനിയാസ്” മുഖാന്തരം യേശുവിന് അയച്ച കത്തിന്റെ പകർപ്പ് സൂക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു. അതിൽ രോഗികളെ സൗഖ്യമാക്കുകയും മരിച്ചവരെ ഉയിർപ്പിക്കയും ഭൂതങ്ങളെ പുറത്താക്കുകയും ചെയ്യുന്ന യേശു എഡേസ്സയിലേക്കു ചെന്ന് അബ്ഗാറസിന്റെ രോഗത്തിൽനിന്നു സൗഖ്യമാക്കണമെന്നും, യേശു ദൈവപുത്രനാണെന്നു താൻ വിശ്വസിക്കുന്നു എന്നും ആ കത്തിൽ എഴുതിയിരുന്നു. മറുപടിയായി അയച്ച കത്തിന്റെ പകർപ്പും എഡേസ്സയിൽ സൂക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു. യേശുവിന്റെ മറുപടിയിൽ തനിക്ക് എഡേസ്സയിൽ വരാൻ സാധിക്കുന്നില്ല എന്നും, എന്നാൽ തനിക്കുപകരം തന്റെ ശിഷ്യന്മാരിൽ ഒരുവനായ തദ്ദായിയ അയയ്ക്കാമെന്നും എഴുതിയിരുന്നു. യേശുവിന്റെ സ്വർഗാരോഹണ ശേഷം തദ്ദായിയെ എഡേസ്സയിലേക്ക് അയച്ചെന്നും, തോബിയാസ് എന്ന ഒരാളോടുകൂടെ പാർത്തു എന്നും പറയപ്പെടുന്നു. രാജാവ് പട്ടണത്തിലെ പൗരാവലിയെ മുഴുവനും വിളിച്ചുകൂട്ടി. തദ്ദായി അവരോടു സുവിശേഷം പ്രസംഗിച്ചു. അബ്ഗാറിസ് തദ്ദായിക്ക് വളരെ പൊന്നും വെള്ളിയും വാഗ്ദാനം ചെയ്തു. എന്നാൽ തദ്ദായി അത് സ്വീകരിച്ചില്ല. പലയിടത്തും പ്രസംഗിച്ചശേഷം ഒടുവിൽ “അനറാത്ത്” എന്ന സ്ഥലത്തുവച്ച് ശത്രുക്കൾ തന്നെ അമ്പെയ്തുകൊന്നു. അങ്ങനെ തദ്ദായിയും രക്തസാക്ഷിമരണം വരിച്ചു എന്ന് ഐതിഹ്യത്തിൽ പറയുന്നു. AD 72-ൽ എഡേസ്സ പട്ടണത്തിൽ (തുർക്കിയിലും, ഗ്രീസിലും ഈ പേരിൽ പട്ടണങ്ങളുണ്ട്) ക്രൂശിക്കപ്പെട്ടു എന്ന് മറ്റൊരു പാരമ്പര്യം പറയുന്നു.

ഇമ്മാനൂവേൽ (Emmanuel)

യെഹൂദാ രാജാവായ ആഹാസിന് ദൈവം കൊടുത്ത അടയാളമാണ് ഇമ്മാനുവേൽ. “അതുകൊണ്ടു കർത്താവു തന്നേ നിങ്ങൾക്കു ഒരു അടയാളം തരും: കന്യക ഗർഭിണിയായി ഒരു മകനെ പ്രസവിക്കും; അവന്നു ഇാമ്മാനൂവേൽ എന്നു പേർ വിളിക്കും.” (യെശ, 7:14). ഇമ്മാനൂവേലിൻ്റെ അർത്ഥം ‘ദൈവം നമ്മോടുകൂടെ’ എന്നാണ്. (മത്താ, 1:22). ഇമ്മാനുവേൽ എന്ന പേർ ബൈബിളിൽ മൂന്നു ഭാഗങ്ങളിലുണ്ട്. (യെശ, 7:14; 8:8; മത്താ, 1:23). ഈ പ്രവചനത്തിൻ്റെ കാലത്ത്, അരാംരാജാവായ രെസീനും യിസ്രായേൽരാജാവായ പേക്കഹും യെരൂശലേമിന്നു നേരെ യുദ്ധത്തിന്നു പുറപ്പെട്ടുവന്നു യെഹൂദാരാജ്യത്തെ നിരോധിച്ചിരുന്നു. എന്നാൽ, കർത്താവിലാശ്രയിച്ച് ഉറപ്പോടെ ഇരിക്കണമെന്നും അശ്ശൂരിനോട് സഹായം അപേക്ഷിക്കരുതെന്നും യെശയ്യാപ്രവാചകൻ ആഹാസിനോട് പറഞ്ഞു. ആഹാസിന് അക്കാര്യത്തിൽ വിശ്വാസം വരേണ്ടതിന് താഴെ പാതാളത്തിലോ മീതെ ഉയരത്തിലോ ഉള്ള ഒരടയാളം ചോദിക്കുവാൻ പ്രവാചകൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. എന്നാൽ രാജാവത് നിരസിച്ചു. അവിശ്വാസത്തിന് ആഹാസിനെ കുറ്റപ്പെടുത്തിയശേഷം പ്രവാചകൻതന്നെ രാജാവിന് നല്കിയ അടയാളമാണ് ഇമ്മാനൂവേൽ. (യെശ, 7:1:14). എന്നാൽ ആഹാസ് രാജാവ്, ഇമ്മാനുവേലിൻ്റെ അടയാളം ഉപേക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് അശ്ശൂർരാജാവായ തിഗ്ളത്ത്-പിലേസരിന്റെ അടുക്കൽ തൻ്റെ ദൂതന്മാരെ അയച്ചിട്ട് സഹായം അഭ്യർത്ഥിച്ചു. പകരം യഹോവയുടെ ആലയത്തിലും രാജധാനിയിലുമുള്ള വെള്ളിയും പൊന്നും എടുത്തു അശ്ശൂർ രാജാവിന്നു സമ്മാനമായി കൊടുത്തയക്കുകയും ചെയ്തു. (2രാജാ, 16:5-8). ദൈവത്താൽ അയക്കപ്പെട്ട പ്രവാചകൻ്റെ വാക്കുകൾ വിശ്വസിച്ച് അശ്ശൂർ രാജാവിനെ ആശ്രയിക്കാതെ ധൈര്യമായി ഇരുന്നുവെങ്കിൽ, ഇമ്മാനുവേലിൻ്റെ അടയാളം ആഹാസിന് നിറവേറുമായിരുന്നു. രാജാവ് ദൈവത്തെ അവിശ്വസിച്ചതിനാൽ ആഹാസിനെ സംബന്ധിച്ച് ആ പ്രവചനം അപ്രസക്തമായി; പ്രവചനത്തിലൂടെയുള്ള രക്ഷ കണ്ടെത്താൻ അവന് കഴിഞ്ഞില്ല. എങ്കിലും, ദൈവത്തിൻ്റെ വായിൽനിന്നു പുറപ്പെട്ട വചനം വെറുതെയായില്ല; അത് ദൈവത്തിൻ്റെ ഇഷ്ടം സാധിപ്പിച്ചു. (യെശ, 55:11). ലോകരക്ഷിതാവായ ക്രിസ്തുവിൽ പ്രവചനം നിവൃത്തിയാകുകയും, യെഹൂദാശേഷിപ്പും വിശ്വസിക്കുന്ന ഏവരും ഇമ്മാനൂവേലിലൂടെ രക്ഷ കണ്ടെത്തുകയും ചെയ്യുന്നു. (മത്താ, 1:21; യോഹ, 19:30: യോഹ, 1:12).

ഇരുപത്തുനാലു മൂപ്പന്മാർ

അപ്പൊസ്തലനായ യോഹന്നാൻ ആത്മവിവശനായി സ്വർഗ്ഗത്തിൽ ഒരു സിംഹാസനം വെച്ചിരിക്കുന്നതും സിംഹാസനത്തിൽ ഒരുവൻ ഇരിക്കുന്നതും കണ്ടു. സിംഹാസനത്തിനു ചുറ്റും പൊൻകിരീടം ധരിച്ച ഇരുപത്തിനാലു മൂപ്പന്മാർ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു. (വെളി, 4:4, 5:8, 11:16, 19:4). ഈ മൂപ്പന്മാർ സ്വർഗ്ഗീയ ജീവികളാണെന്നും, ദൂതന്മാരാണന്നും, മനുഷ്യരുടെ പ്രതിനിധികളാണെന്നും, സഭയുടെ പ്രതിനിധികളാണെന്നും അഭിപ്രായഭേദങ്ങളുണ്ട്.

A. മൂപ്പന്മാർ ദൈവദൂതന്മാർ:

1. അവർ സ്വർഗ്ഗത്തിൽ ദൈവത്തെ ആരാധിക്കുന്നതിനും ദൈവത്തിനു സ്തുതി പാടുന്നതിനും നേതൃത്വം വഹിക്കുന്ന തേജസ്സുള്ള സ്വർഗ്ഗീയ ജീവികളാണ്.

2. ദൈവരാജ്യത്തിന്റെ പരിസമാപ്തിയിലേക്കുള്ള സംഭവങ്ങളുടെ എല്ലാ പ്രതിസന്ധികളിലും അവർ ആർത്തുപാടുന്നു.

3. പാപത്തിന്റെയും എതിർപ്പിന്റെയും ക്ഷമയുടെയും വിജയത്തിന്റെയും അനുഭവങ്ങൾ അവർ ഒരിക്കലും അറിഞ്ഞതായി തോന്നുന്നില്ല.

4. പ്രവാചകന്മാർ, വിശുദ്ധന്മാർ, പുർവ്വയുഗങ്ങളിലെ ഭക്തന്മാർ എന്നിവരിൽനിന്നു അവർ സ്വയം വ്യാവർത്തിപ്പിക്കുന്നു.

മൂപ്പന്മാർ സിംഹാസനങ്ങളിൽ ഇരിക്കയാണ്. സ്വർഗ്ഗീയ ജീവികൾ ഒരിക്കലും സിംഹാസനത്തിൽ ഇരിക്കുന്നതായി നാം വായിക്കുന്നില്ല. കെരൂബുകൾ നില്ക്കുന്നു (യെഹ, 1:24-25, 10:3, 17:19), സറാഫുകൾ പറക്കുകയും നില്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നു (യെശ, 6:2), ഗ്രബീയേൽ ദൂതൻ ദൈവസന്നിധിയിൽ നില്ക്കുന്നു (ലൂക്കൊ, 1:19), ദൂതന്മാരും ജീവികളും നില്ക്കുകയാണു (1രാജാ, 22:19, 2ദിന, 18:18, വെളി, 4). എന്നാൽ സഭയെ സിംഹാസനത്തിലിരുത്തുമെന്നു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. (മത്താ, 22:30, വെളി, 20:4, 3:21). ദൂതന്മാരിൽ മൂപ്പന്മാർ ഉള്ളതായി തെളിവില്ല. ഈ മൂപ്പന്മാരുടെ എണ്ണം ഇരുപത്തിനാല് ആണെന്ന് ആറ് സ്ഥാനങ്ങളിൽ നിർദ്ദേശിച്ചു കാണുന്നു.

B. പഴയനിയമ പുതിയനിയമ വിശുദ്ധന്മാർ: യിസ്രായേലിൽ പ്രന്തണ്ട് ഗോത്രപിതാക്കന്മാർ ഉണ്ടായിരുന്നു; സഭയ്ക്ക് പ്രന്തണ്ട് അപ്പൊസ്തലന്മാരും. രണ്ടുംകൂടെ ചേരുമ്പോൾ ഇരുപത്തിനാലു ആകും.

ഈ വ്യാഖ്യാനം യിസ്രായേലിനെയും സഭയെയും ഒന്നായി കാണുന്നു. പഴയനിയമ വിശുദ്ധന്മാരുടെയും പുതിയനിയമ വിശുദ്ധന്മാരുടെയും പുനരുത്ഥാനം ഒരുമിച്ചാണെന്ന ധാരണയാണ് ഇതിന്റെ പിന്നിലുള്ളത്. എന്നാൽ യിസ്രായേലിന്റെ പുനരുത്ഥാനം ക്രിസ്തുവിന്റെ മഹത്വപ്രത്യക്ഷതയിലാണ്; അതു മഹാപീഡനത്തിനു ശേഷവുമാണ്. (ദാനീ, 12:1-2, യെശ, 26:19, യോഹ, 11:24). മാത്രവുമല്ല, സഭ പുനരുത്ഥാനശേഷം നിത്യാനുഗ്രഹത്തിലേക്ക് പ്രവേശിക്കും; യിസ്രായേൽ രാജ്യാനുഗ്രഹത്തിലേക്കും.

C. മുപ്പന്മാർ സഭയുടെ പ്രതിനിധികൾ: ഈ നിഗമനത്തിനു ഉപോദ്ബലകമായ തെളിവുകൾ താഴെ കൊടുക്കുന്നു:

1. മൂപ്പന്മാരുടെ എണ്ണം ഇരുപത്തിനാലാണ്. ഇതുമുഴുവൻ പൗരോഹിത്യകമത്തിനും പ്രാതിനിധ്യം വഹിക്കുന്നു. (1ദിന, 24:1-4,19). പൗരോഹിത്യം സഭയുടെ ചിഹ്നമാണ്. യിസായേൽ പൗരോഹിത്യശുശ്രൂഷയ്ക്കായി വിളിക്കപ്പെട്ടുവെങ്കിലും (പുറ, 19:6) പാപംമൂലം അവർക്കതു നിർവ്വഹിക്കുവാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. മഹാപീഡനകാല വിശുദ്ധന്മാരും യിസ്രായേല്യരും പൗരോഹിത്യശുശൂഷ നിർവ്വഹിക്കുന്നതു സഹസ്രാബ്ദവാഴ്ചയിലാണു. (വെളി, 6). വർത്തമാനകാലത്ത് പൗരോഹിത്യ ശുശ്രൂഷയ്ക്ക് അവകാശം ലഭിച്ചിട്ടുള്ളതു സഭയ്ക്കു മാത്രമാണ്. (1പത്രൊ, 2:5,9).

2. മൂപ്പന്മാർ കിരീടം ധരിച്ചിരിക്കുന്നു: അവരുടെ കിരീടം ചക്രവർത്തിയുടെ കിരീടം (ഡയഡീമാ അല്ല, വിജയികളുടെ കിരീടം സ്റ്റെഫാനൊസ്) ആണ്. വീണ്ടെടുക്കപ്പെട്ടവർക്കു മാത്രമാണ് കിരീടങ്ങൾ വാഗ്ദത്തം ചെയ്യപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്. (1കൊരി, 9:25, 1തെസ്സ, 2:19, 2തിമൊ, 2:11, വെളി, 2:10, 3:11).

3. മൂപ്പന്മാർ വെള്ളയുടുപ്പു ധരിച്ചിരിക്കുന്നു: (വെളി, 4:4). പ്രസ്തുത വിശേഷവസ്ത്രം വിശുദ്ധന്മാരുടെ നീതിപ്രവൃത്തികളാണ്. (വെളി, 19:8). വീണ്ടെടുക്കപ്പെട്ടവർക്കാണ് വെള്ളയുടുപ്പ് വാഗ്ദാനം ചെയ്തിട്ടുള്ളത്. (യെശ, 61:10, വെളി, 3:4-5).

4. മുപ്പന്മാർ സിംഹാസനങ്ങളിൽ ഇരിക്കുന്നു. സഭയ്ക്കാണ് ഈ പദവി വാഗ്ദത്തം ചെയ്തിട്ടുള്ളത്. (വെളി, 3:21, മത്താ, 19:28, യോഹ, 14:3). ദൂതന്മാർക്ക് ഈ പദവി ഇല്ല. അവർ സിംഹാസനത്തിനു ചുറ്റും നില്ക്കുകയാണു; ഇരിക്കുകയല്ല. യിസ്രായേലിനും ഈ ഭാഗ്യകരമായ പദവി ഇല്ല. അവർ സിംഹാസനസ്ഥന്റെ അധികാരത്തിനു വിധേയരാണ് അല്ലാതെ പ്രസ്തുത അധികാരത്തോടു ബന്ധപ്പെട്ടവരല്ല.

5. അവർ ദൂതന്മാരിൽനിന്നും, നാലു ജീവികളിൽനിന്നും വിവേചിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. (വെളി, 5:11, 7:11).

6. അവർ സർവ്വഗോത്രത്തിലും ഭാഷയിലും, വംശത്തിലും, ജാതിയിലും നിന്നുള്ളവരാണ്. (വെളി, 5:9).

7. മഹാപീഡനകാലത്തെ മഹാപുരുഷാരം സ്വർഗ്ഗത്തിൽ എത്തുമ്പോഴേക്കും അവർ സ്വർഗ്ഗത്തിൽ ആയിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. (വെളി, 7:14).

8. സഭയോടുള്ള ബന്ധത്തിൽ മൂപ്പന്മാർ എന്നപദം പുതിയനിയമത്തിൽ പ്രാതിനിധ്യസ്വഭാവത്തിൽ പ്രയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട്. (തീത്തൊ, 1:5).

9. അവർ വീണ്ടെടുപ്പിന്റെ ഗാനം പാടുന്നു. ഈ ഗാനത്തിൽ ഞങ്ങളെ എന്ന ഉത്തമപുരുഷ സർവ്വനാമമാണ്. അംഗീകൃത കൈയെഴുത്തു പ്രതികളിൽ. ഞങ്ങളെ വിലയ്ക്കുവാങ്ങി, ഞങ്ങളെ രാജ്യവും പുരോഹിതന്മാരും ആക്കിവെച്ചു, ഞങ്ങൾ ഭൂമിയിൽ വാഴുന്നു (വെളി, 5:9-10) എന്നിങ്ങനെയാണ് കാണുന്നത്. സ്വീകൃത്രഗ്രന്ഥം, സീനായിഗ്രന്ഥം, ഫുൾഡെൻസിസ്ഗ്രന്ഥം എന്നിങ്ങനെ അനേകം കൈയെഴുത്തുപ്രതികളും കോപ്റ്റിക്, ലത്തീൻ, അർമ്മീനിയൻ വിവർത്തനങ്ങളും, പ്രസ്തുത പാഠത്തിനു സാക്ഷികളാണ്.

10. നീ അവരെ വിലയ്ക്കുവാങ്ങി എന്നു പ്രഥമപുരുഷനിൽ (third person) മൂപ്പന്മാർ പാടിയാലും സഭയെക്കുറിക്കുന്നതാകാൻ പ്രയാസമില്ല. തങ്ങളെത്തന്നെ പ്രഥമ പുരുഷനിൽ പാടാവുന്നതേയുള്ളൂ. ചെങ്കടൽ കടന്ന യിസായേൽ ജനം തങ്ങളെ രക്ഷിച്ചതിനെ പ്രഥമപുരുഷനിൽ പാടുന്നതു നോക്കുക. “നീ വീണ്ടെടുത്ത ജനത്തെ ദയയാൽ നടത്തി അവരെകൊണ്ടുവന്നു” “നീ അവരെ കൊണ്ടുചെന്നു.” (പുറ, 15:13,16,17).

11. മുപ്പന്മാർ അനുഭവിക്കാത്ത രക്ഷയെക്കുറിച്ചാണ് പാടുന്നതെന്നുവന്നാലും അവർ സഭയുടെ പ്രതിനിധികളല്ലെന്നു തെളിയുകയില്ല. മഹാപീഡനകാലത്തു ഭൂമിയിൽ പകരപ്പെടുന്ന ദൈവക്രോധത്തെക്കുറിച്ചു അവർക്കു വ്യക്തമായ അറിവുണ്ട്. മഹാപീഡനത്തിലെ വിശുദ്ധന്മാരുടെ വീണ്ടെടുപ്പിനെക്കുറിച്ചു അവർക്കു പാടാവുന്നതേയുള്ളൂ. (വെളി, 5:9-10, 20:6).

12. ദൈവത്തിന്റെ കാര്യപരിപാടികളെക്കുറിച്ച് അവർക്കുള്ള ഗാഢമായ അറിവു അവർ സഭയുടെ പ്രതിനിധികളാണെന്നതിന്റെ തെളിവാണ്. ദൈവത്തിന്റെ കാര്യപരിപാടികൾ മൂപ്പന്മാർക്കു വെളിപ്പെടുത്തിക്കൊടുക്കുന്നു. ഈ അടുത്ത അറിവു ക്രിസ്തു ശിഷ്യന്മാർക്കു വാഗ്ദാനം ചെയ്തതാണ്. “യജമാനൻ ചെയ്യുന്നതു ദാസൻ അറിയായ്കകൊണ്ട് ഞാൻ നിങ്ങളെ ദാസന്മാർ എന്നു ഇനി പറയുന്നില്ല. ഞാൻ എന്റെ പിതാവിനോടു കേട്ടതു എല്ലാം നിങ്ങളോടു അറിയിച്ചതുകൊണ്ടു് നിങ്ങളെ സ്നേഹിതിന്മാർ എന്നു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു” (യോഹ, 16:15).

13. പൗരോഹിത്യ ശുശ്രൂഷയിൽ അവർ ക്രിസ്തുവിനോടൊപ്പം പങ്കെടുക്കുന്നു. അവർ സഭയുടെ പ്രതിനിധികളാണെന്നു ഇതു വ്യക്തമാക്കുന്നു. അവർ വീണയും വിശുദ്ധന്മാരുടെ പ്രാർത്ഥന എന്ന ധൂപവർഗ്ഗം നിറഞ്ഞ പൊൻകലശവും പിടിച്ചുകൊണ്ട് കുഞ്ഞാടിന്റെ മുമ്പിൽ വീണു. (വെളി, 5:8).

ഇടയൻ (shepherd)

ഇടയനെക്കുറിക്കാൻ ‘റാഎഹ്’ (ra-ah) എന്ന എബ്രായപദം പഴയനിയമത്തിൽ അറുപത്തിമൂന്ന് സ്ഥാനങ്ങളിലുണ്ട്. ദൈവത്തെ ഇടയനായി ചിത്രീകരിച്ചിട്ടുള്ള സ്ഥാനങ്ങളും കുറവല്ല. ‘യിസ്രായേലിന്റെ പാറയായ ഇടയൻ’ (ഉല്പ, 49:24) എന്നു യാക്കോബ് ദൈവത്തെ പരാമർശിച്ചു. ഇതാണ് ദൈവത്തെ ഇടയനായി പറയുന്ന ആദ്യവാക്യം. പുതിയനിയമത്തിൽ ഇടയനെക്കുറിക്കുന്ന ‘പൊയ്മിൻ’ (poimen) എന്നപദം പതിനെട്ട് പ്രാവശ്യമുണ്ട്. അദ്ധ്യക്ഷന്മാരെയും (മത്താ, 9:36; മർക്കൊ, 6:34), ക്രിസ്തുവിനെയും (മത്താ, 26:31; മർക്കൊ, 14:27; യോഹ, 10:2; 10:11; 10:14; 10:16; എബ്രാ, 13:20; 1പത്രൊ, 2:25), സാക്ഷാൽ ഇടയന്മാരെയും (മത്താ, 25:32; ലൂക്കൊ,2:8; 2:15; 2:18; 2:20), വ്യാജ ഇടയനെയും (യോഹ, 10:12), ദൈവസഭയുടെ ശുശ്രൂഷകന്മാരായ ഇടയന്മാരെയും (എഫെ, 4:11) വിവക്ഷിക്കുകയാണ് ‘ഇടയൻ’ പുതിയനിയമത്തിൽ.

ഇടയവൃത്തി യെഹൂദന്മാരുടെ ഇടയിൽ വളരെ മാന്യമായി കരുതപ്പെട്ടിരുന്നു. ഹാബെൽ ഇടയനായിരുന്നു. ഗോത്രപിതാക്കന്മാരെല്ലാം ഇടയന്മാരായിരുന്നു: (ഉല്പ, 13:7; 26:20). പ്രഭാതത്തിൽ ഇടയൻ ആടുകളെ പേർചൊല്ലി വിളിച്ച് ആലയിൽനിന്നും പുറത്തുകൊണ്ടുവന്ന് മേച്ചിൽപ്പുറങ്ങളിലേക്ക് നയിക്കും: (യോഹ, 10:4). അവിടെ ഇടയൻ നായ്ക്കളുടെ സഹായത്തോടെ അവയെ പരിപാലിക്കുന്നു: (ഇയ്യോ, 30:1). ആടുകളിൽ ഒരെണ്ണം തെറ്റിപ്പോയാൽ അതിനെ കണ്ടുകിട്ടുന്നതുവരെ ഇടയൻ അന്വേഷിക്കും: (യെഹെ, 34:12; ലൂക്കൊ, 15:4). നീരുറവകളിൽ നിന്നോ കിണറുകളോടൊന്നിച്ചുള്ള തൊട്ടികളിൽ നിന്നോ ആടുകളെ കുടിപ്പിക്കുന്നു: (ഉല്പ, 29:7; 30:38; പുറ, 2:16; സങ്കീ, 23:2). വൈകുന്നേരം ആടുകളെ ആലയിലേക്ക് തിരിച്ചുകൊണ്ടുവരുന്നു. കൂട്ടത്തിൽ ഒരെണ്ണവും നഷ്ടപ്പെട്ടില്ല എന്ന് ഉറപ്പുവരുത്തി കോലിൻകീഴിൽ കൂടി ആലയിലേക്കു കടത്തിവിടുന്നു: (ലേവ്യ, 27:32; യെഹ, 20:37). രാത്രിയിൽ ഇടയന്മാർ ആട്ടിൻകൂട്ടത്തെ വളരെ ശ്രദ്ധയോടെ കാവൽ കാക്കുന്നു: (ലൂക്കൊ, 2:8). ആടുകളെ മേച്ചിൽപുറങ്ങളിലേക്ക് നയിക്കുമ്പോഴും തിരികെ കൊണ്ടുവരുമ്പോഴും ഇളയവയെയും ദുർബ്ബലമായവയെയും പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിക്കുന്നു: (യെശ, 40:11; ഉല്പ, 33:13). വലിയ കൂട്ടങ്ങളിൽ ഇടയന്മാർക്ക് ചില പ്രത്യേക പദവികൾ നല്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. അവയിലേറ്റവും വലുത് ‘ആടുകളുടെ മേൽവിചാരകൻ’ (ഉല്പ, 47:6) അഥവാ ‘ഇടയശ്രേഷ്ഠൻ’ എന്നതാണ്: (1പത്രൊ, 5:4). പുതിയ മേച്ചിൽപ്പുറങ്ങളും നീരുറവകളും അന്വേഷിച്ചു അലഞ്ഞു നടക്കുന്നവർ, ഏതെങ്കിലും പട്ടണങ്ങളിൽ താമസിച്ചുകൊണ്ട് സമീപത്തുള്ള പുൽത്തകിടികളിൽ ആടുകളെ മേയ്ക്കുന്നവർ എന്നിങ്ങനെ രണ്ടുതരത്തിലുള്ള ഇടയന്മാരുണ്ട്.

ഇടയന്മാരുടെ ജീവിതം കഷ്ടവും പ്രയാസവും നിറഞ്ഞതാണ്. പകൽ വെയിൽകൊണ്ടും രാത്രി ശീതംകൊണ്ടും ഇടയൻ ക്ഷയിക്കും: (ഉല്പ, 31:40). പ്രകൃതിയിൽനിന്നു കിട്ടുന്ന ദുർല്ലഭമായ വസ്തുക്കളായിരുന്നു അവരുടെ ആഹാരം: കാട്ടത്തിപ്പഴം (ആമോ, 7:14 ), വാളവര (ലൂക്കാ, 15:16), വെട്ടുക്കിളി കാട്ടുതേൻ തുടങ്ങിയവ. യോഹന്നാൻ സ്നാപകന്റെ ഭക്ഷണം വെട്ടുക്കിളിയും കാട്ടുതേനും ആയിരുന്നു. ഇടയന്മാർക്ക് മിക്കപ്പോഴും വന്യമൃഗങ്ങളെ നേരിടേണ്ടിവന്നിരുന്നു: (1ശമൂ, 17:34; യെശ, 31;4; യിരെ, 5:6; ആമോ, 3:12). രാത്രികാലങ്ങളിൽ കള്ളന്മാരുടെ ശല്യവും പേടിക്കേണ്ടിയിരുന്നു: (ഉല്പ, 31:39). ആട്ടിൻ തോൽകൊണ്ടു നിർമ്മിച്ച പുറങ്കുപ്പായമാണവർ ധരിക്കുന്നത്. ഭക്ഷണവും മറ്റും കരുതിയിട്ടുള്ള ഒരു പൊക്കണം ഉണ്ടായിരിക്കും. കവിണ (1ശമൂ, 17:40), വടി, കോൽ മുതലായവയാണ് പ്രതിയോഗികളെ നേരിടാൻ ഇടയന്മാർ ഉപയോഗിക്കുന്ന ആയുധങ്ങൾ: (1ശമൂ, 17:40; സങ്കീ, 23:4; സെഖ, 11:7). വീട്ടിൽനിന്ന് അകലെയായിരിക്കുമ്പോൾ ഇടയന് ഒരു ചെറിയകൂടാരം നിർമ്മിക്കും: (യിരെ, 35:7). ചില സ്ഥലങ്ങളിൽ ഉയർന്നുനിൽക്കുന്ന ഗോപുരങ്ങൾ നിർമ്മിക്കും അകലെനിന്നും ശത്രുക്കളെ കാണുന്നതിനും ആടുകളെ അവയിൽനിന്നും സംരക്ഷിക്കുന്നതിനും ഇത്തരം ഗോപുരങ്ങൾ പ്രയോജനപ്പെടും. ഉസ്സീയാവിന്റെയും യോഥാമിന്റെയും കാലത്ത് ഇത്തരം ഗോപുരങ്ങൾ നിർമിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു: (2ദിന, 16:10; 17:4). ഇമ്മാതിരി ഗോപുരങ്ങൾ വളരെ പ്രാചീനകാലത്തുതന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നതിനു തെളിവാണ് ‘മിഗ്ദൽ ഏദെർ’ അഥവാ, ഏദെർ ഗോപുരം എന്ന പേര്: (ഉല്പ, 35:21; മീഖാ, 4:8 ) ഇടയന്മാർ ഗുഹകളിലാണ് പലപ്പോഴും അഭയം തേടിയിരുന്നത്. ഇതുപോലൊരു ഗുഹയിൽനിന്നാണ് ചാവുകടൽ ചുരുളുകൾ കണ്ടെടുത്തത്. ഇടയന്മാർ പ്രായേണ തുറസ്സായ സ്ഥലത്താണ് ഉറങ്ങുക; ചിലപ്പോൾ കൂടാരങ്ങളിലും: (ഉത്ത, 1:8). മിസ്രയീമ്യർക്കു ഇടയന്മാരോടു വെറുപ്പായിരുന്നു: (ഉല്പ, 46:34).

യഹോവയും യിസ്രായേലും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം ഇടയനും ആടുകളും തമ്മിലുള്ള ബന്ധത്തിനു സദൃശമാണ്. യഹോവ എന്റെ ഇടയനാകുന്നു എന്നു ദാവീദ് പറയുന്നു: (സങ്കീ, 23:1). ആസാഫിന്റെ സങ്കീർത്തനത്തിൽ യഹോവയായ ദൈവത്തെ സംബോധന ചെയ്യുന്നത് “ആട്ടിൻകൂട്ടത്തെപ്പോലെ യോസേഫിനെ നടത്തുന്നവനായി യിസ്രായേലിന്റെ ഇടയ നായുള്ളാവേ” എന്നാണ്: (സങ്കീ, 80:1). “യഹോവ ഒരു ഇടയനെപ്പോലെ തന്റെ ആട്ടിൻകൂട്ടത്തെ മേയിക്കയും കുഞ്ഞാടുകളെ ഭുജത്തിൽ എടുത്തു മാർവ്വിടത്തിൽ ചേർത്തു വഹിക്കയും തള്ളകളെ പതുക്കെ നടത്തുകയും ചെയ്യും” എന്നു യെശയ്യാപ്രവാചകൻ പ്രസ്താവിച്ചു: (40:11).

പുതിയനിയമത്തിൽ ക്രിസ്തുവിനും സഭയ്ക്കും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം വ്യക്തമാക്കാൻ കർത്താവ് ഉപയോഗിച്ച സാദൃശ്യങ്ങളിലൊന്നാണ് ഇടയനും ആടുകളും. സഭാപരിപാലനത്തെ കുറിക്കുന്ന പ്രയോഗമാണ് ഇടയപരിപാലനം: (എഫെ, 4:11). യേശുക്രിസ്തു നല്ല ഇടയനാണ്: (യോഹ, 10:11). ഈ നല്ല ഇടയൻ ആടുകൾക്കുവേണ്ടി സ്വന്തം ജീവൻ കൊടുക്കുന്നു. ആടുകൾ അവന്റെ ശബ്ദം കേൾക്കുകയും അവനെ അനുഗമിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. “ഈ തൊഴുത്തിൽ ഉൾപ്പെടാത്ത വേറെ ആടുകൾ എനിക്കു ഉണ്ട്; അവയെയും ഞാൻ നടത്തേണ്ടതാകുന്നു; അവ എന്റെ ശബ്ദം കേൾക്കും; ഒരാട്ടിൻകൂട്ടവും ഒരിടയനും ആകും:” (യോഹ, 10:16). യെഹൂദന്മാരിൽനിന്നും ജാതികളിൽനിന്നും വിളിച്ചുവേർതിരിക്കപ്പെട്ട സഭയാണ് ആട്ടിൻകൂട്ടം. ഇടയൻ എന്ന നിലയിൽ ക്രിസ്തുവിനു മൂന്നു പ്രത്യേക വിശേഷണങ്ങൾ നൽകപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്: ‘നല്ല ഇടയൻ’ (യോഹ, 10:14,15), ‘വലിയ ഇടയൻ’ (എബ്രാ, 13:20), ‘ഇടയ ശ്രഷ്ഠൻ’ (1പത്രൊ, 5:4).

ആരാധന (worship)

ദൈവത്തിന് ദൈവികമായ മഹത്വവും ബഹുമാനവും അർപ്പിക്കുന്നതാണ് ആരാധന. (ഉല്പ, 4:26; 21:33; 22:5; 2ശമൂ, 15:8; 2ദിന, 29:35; യെശ, 19:23; ലൂക്കൊ, 2:37; റോമ, 9:4; 12:1; എബ്രാ, 9:1, 21). എബ്രായയിൽ ഏറ്റവുമധികം ഉപയോഗിച്ചിട്ടുള്ളത് ഷാഹാഹ് ആണ്. ‘നമസ്കരിക്കുക’ എന്നാണിതിനർത്ഥം. ഈ പദം നൂറ്റിയെഴുപതോളം പ്രാവശ്യം പഴയനിയമത്തിലുണ്ട്. ആദ്യപ്രയോഗം ഉല്പത്തി 18:2ലാണ്. “അവൻ തലപൊക്കി നോക്കിയപ്പോൾ മൂന്നു പുരുഷന്മാർ തന്റെ നേരെ നില്ക്കുന്നതു കണ്ടു; അവരെ കണ്ടപ്പോൾ അവൻ കൂടാര വാതില്ക്കൽ നിന്നു അവരെ എതിരേല്പാൻ ഓടിച്ചെന്നു നിലം വരെ കുനിഞ്ഞു.” ആദരവും ബഹുമാനവും കാണിക്കാൻവേണ്ടി മറ്റൊരാളുടെ മുമ്പിൽ സാഷ്ടാംഗം നമസ്കരിക്കുന്നതിനെ ഈ പദം സൂചിപ്പിക്കുന്നു. (ഉല്പ, 2:25). മുട്ടിന്മേൽ വീണ് നെറ്റി തറയിൽ തൊടണം. (ഉല്പ, 19:11). ദാനീയേൽ പ്രവചനത്തിലെ അരാമ്യ ഖണ്ഡത്തിൽ കാണുന്ന പദം സാഗദ് ആണ്. അതിനും കുനിഞ്ഞു നമസ്കരിക്കുക എന്നു തന്നെയാണർത്ഥം. (ദാനീ, 3:5,6,7, 10,11, 15, 18, 28). ആരാധനയെ കുറിക്കുവാൻ ഗ്രീക്കിൽ ഏറ്റവും അധികം പ്രയോഗിച്ചിട്ടുള്ള പദം ‘പ്രൊസ്കുനെയോ’ ആണ്. ‘ചുംബിക്കുക’ എന്നർത്ഥം. ദൈവത്തെയും (മത്താ, 4:10; യോഹ, 4:21-24; 1കൊരി, 14:25; വെളി, 4:10; 5:14; 7:11), ക്രിസ്തുവിനെയും (മത്താ, 2:2, 8, 11; 8:2; 9:18; 14:33; 15:25; 20:20; 28:9, 17; യോഹ, 9:38; എബ്രാ,1:6) ആരാധിക്കുന്നതിനെ ഈ പദം പുതിയനിയമത്തിൽ ഉപയോഗിച്ചിടുണ്ട്. സെബോമായ് എന്നൊരു പദവും ദൈവത്തെ ആരാധിക്കുന്നതിന് ഉപയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട്. (മത്താ, 15:9; മർക്കൊ, 7:7; അപ്പൊ, 18:13). മതപരമായി ശുശ്രൂഷയെയും ഉപാസനയെയും വ്യക്തമാക്കുവാൻ വിരളമായി പ്രയോഗിച്ചിട്ടുള്ള ഗ്രീക്കു പദമാണ് ‘ലാട്രുവോ.’ (ഫിലി, 3:3; അപ്പൊ,’7:42; 24:14; എബ്രാ, 10:2). യാതൊരു പ്രേരണയും കൂടാതെ സ്വമേധയാ ആരാധിക്കുന്നതിനെ കുറിക്കുകയാണ് ‘എതെലൊത്രീസ്ക്കെയാ.’ (കൊലൊ, 2:23).

മനുഷ്യവർഗ്ഗത്തോളം പഴക്കമുള്ളതാണ് ആരാധന. ആദിമാതാപിതാക്കളായ ആദാമും ഹവ്വയും എങ്ങനെ ആരാധിച്ചുവെന്നു നമുക്കറിയില്ല. എന്നാൽ അവരുടെ മക്കൾ തങ്ങളുടെ ഉത്പന്നങ്ങളിൽ നിന്നൊരംശം ദൈവത്തിനർപ്പിച്ചു. ആദാമിന്റെ ചെറുമകനായ എനോശിന്റെ കാലം മുതൽ യഹോവയുടെ നാമത്തിൽ ആരാധന തുടങ്ങി. (ഉല്പ, 4:26). എനോശ് തുടങ്ങിവച്ച ആരാധന തുടർന്നു; ഹാനോക്കു ദൈവത്തോടു കൂടെ നടന്നു എന്നും (ഉല്പ, 5:24), നോഹ ദൈവത്തിന്റെ മുമ്പാകെ നീതിമാനായിരുന്നു എന്നും ഹോമയാഗങ്ങൾ അർപ്പിച്ചു എന്നും രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. (ഉല്പ, 6:9; 8:20).

അനന്തരകാലത്ത് വിശ്വസ്തദാസനായ അബ്രാഹാമിനെ ദൈവം തിരഞ്ഞെടുത്തു തന്നെക്കറിച്ചുള്ള വെളിപ്പാടുകൾ നൽകി. കർത്താവായ യേശുക്രിസ്തു വെളിപ്പെട്ടതുവരെ ദൈവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള പരിജ്ഞാനത്തിന്റെ സംരക്ഷകരും ആരാധകരുമായി വിളിക്കപ്പെട്ട എബായജനത്തിന്റെ സ്ഥാപകനും പൂർവ്വപിതാവുമായിത്തീർന്നു അബ്രാഹാം. ചുറ്റുമുള്ള ജാതികൾ ദേവന്മാരുടെയും വിഗ്രഹങ്ങളുടെയും എണ്ണവും ആരാധനാരീതികളും പൗരോഹിത മുറകളും പെരുക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ അബ്രാഹാമും സന്തതികളും ഒരു ലളിതമായ ആരാധനാരീതിയാണ് കൈക്കൊണ്ടത്. അബ്രാഹാമും സന്തതികളും ഇടയന്മാരായിരുന്നു. അവർ കൂടാരമടിച്ച ഇടങ്ങളിലെല്ലാം യാഗപീഠം നിർമ്മിക്കയും യഹോവയുടെ നാമത്തിൽ ആരാധിക്കയും ചെയ്തു. (ഉല്പ, 12:7; 13:4, 18). യാഗപീഠങ്ങൾ വളരെ ലഘുവായിരുന്നു. കല്ലും മണ്ണും ആയിരുന്നു നിർമ്മാണ വസ്തുക്കൾ. ഈ യാഗപീഠങ്ങളിൽ അർപ്പിച്ച മൃഗങ്ങൾ വളർത്തു മൃഗങ്ങളിലുൾപ്പെട്ടവയും ശുദ്ധിയുള്ളവയും ആയിരുന്നു.

യാഗത്തോടൊപ്പം അവർ ചെയ്ത അനുഷ്ഠാനങ്ങളെക്കുറിച്ച് വ്യക്തമായ വിവരണമില്ല. പൗരോഹിത്യ ധർമ്മം നിറവേറ്റിയിരുന്നതു ഗോത്ര പിതാക്കന്മാരായിരുന്നു. അവർ പ്രാർത്ഥനകൾ നടത്തിയിരിക്കണം. അർപ്പണങ്ങളെല്ലാം ഹോമയാഗങ്ങളായിരുന്നു. യാഗപീഠത്തിൽ വച്ചുതന്നെ അവ പൂർണ്ണമായി ദഹിക്കും. എന്നാൽ ചിലപ്പോൾ യാഗഭോജനത്തിനായി ഒരംശം ശേഷിപ്പിച്ചിരുന്നു. യാഗത്തിനുള്ള മൃഗങ്ങളുടെ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് അബ്രാഹാമിനു കിട്ടിയ നിർദ്ദേശമനുസരിച്ച് ആയിരുന്നിരിക്കണം. (ഉല്പ, 15:9). അബ്രാഹാം യിസഹാക്കിനെ യാഗം കഴിക്കാൻ കൊണ്ടുപോയി; എന്നാൽ ദൈവം ഇടപെട്ട് ആ യാഗം തടഞ്ഞു. (ഉല്പ, 22:12,13). യാഗം അർപ്പിക്കുന്ന മനുഷ്യഹൃദയത്തിലെ ഭക്തിയാണ് പ്രധാനമെന്നും യാഗമൃഗം വെറും പ്രതീകം മാത്രമാണെന്നും അതു വ്യക്തമാക്കി. യാഗപീഠങ്ങളെ കൂടാതെ സ്മാരകശിലകളെയും നാം കാണുന്നു. പിതാക്കന്മാർക്ക് ദൈവം പ്രത്യേകദർശനവും വെളിപ്പാടും നല്കിയ സ്ഥാനത്തു അവർ സ്മാരകമായി കല്ലുകൾ നാട്ടി; പാനീയയാഗം അവയ്ക്ക് മേൽ പകർന്നു. (ഉല്പ, 28:18; 35:14). യാക്കോബ് ഒരു നേർച്ച നേർന്നതു ഇപ്രകാരമാണ്. “ദൈവം എന്നോടുകൂടെ ഇരിക്കയും ഞാൻ പോകുന്ന ഈ യാത്രയിൽ എന്നെ കാക്കുകയും ഭക്ഷിപ്പാൻ ആഹാരവും ധരിപ്പാൻ വസ്ത്രവും എനിക്കു തരികയും എന്നെ എന്റെ അപ്പന്റെ വീട്ടിലേക്കു സൌഖ്യത്തോടെ മടക്കിവരുത്തുകയും ചെയ്യുമെങ്കിൽ യഹോവ എനിക്കു ദൈവമായിരിക്കും. ഞാൻ തൂണായി നിർത്തിയ ഈ കല്ലു ദൈവത്തിന്റെ ആലയവും ആകും. നീ എനിക്കു തരുന്ന സകലത്തിലും ഞാൻ നിനക്കു ദശാംശം തരും എന്നു പറഞ്ഞു.” (ഉല്പ, 28:20-22). ഈ നേർച്ചയനുസരിച്ച് യാക്കോബ് തന്റെ വീട്ടിൽനിന്ന് അന്യദേവന്മാരെ മാറ്റിയ ശേഷം ബേഥേലിൽ ഒരു യാഗപീഠം പണിതു. ദൈവകല്പനയനുസരിച്ചു യെഹൂദന്മാരിലെ പുരുഷ പ്രജയൊക്കെയും പരിച്ഛേദനം കഴിച്ചു. അബാഹാമിനോടു ദൈവം ചെയ്ത നിയമത്തിന്റെ അടയാളമായിരുന്നു പരിച്ഛേദനം. (ഉല്പ, 17:10).

യിസ്രായേൽ ഒരു രാഷ്ടമായി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മതപരമായ കാര്യങ്ങളിലും പ്രത്യേക ക്രമീകരണം ആവശ്യമായി വന്നു. ആരാധനയുടെ സ്വഭാവവും രീതിയും ദൈവിക കല്പനകളാൽ നിയന്ത്രിക്കപ്പെട്ടു. മോശെയുടെ ന്യായപ്രമാണത്തിൽ ആവശ്യമായ ചട്ടങ്ങളും വിധികളും നല്കി. മോശെ ഏർപ്പെടുത്തിയ ആരാധന പിതാക്കന്മാരുടെ ആരാധനയുടെ തുടർച്ചയും യിസ്രായേല്യരുടെ എല്ലാ സാഹചര്യങ്ങൾക്കും അനുസൃതവും ആയിരുന്നു. ആരാധനയുടെ ഒരു പരിപൂർണ്ണ വ്യവസ്ഥയായിരുന്നു മോശെ നല്കിയത്. ആരാധനയുടെ സ്ഥലം, മററു ക്രമീകരണങ്ങൾ, ആചരണങ്ങൾ, ഉത്സവങ്ങൾ, അവ അനുഷ്ഠിക്കേണ്ട രീതികൾ ഇവയെല്ലാം മോശെ വ്യക്തമായി നല്കി. ആരാധന ഏറിയകൂറും ബാഹ്യവും രൂപപരവും ആചാരപരവും ആയിരുന്നു. മതപരമായ ചിന്തയും വികാരവും വാക്കിലൂടെയും പ്രവൃത്തിയിലൂടെയും വെളിപ്പെടുന്നു. തന്മൂലം ആരാധനയിൽ രൂപപരത ആവശ്യമാണ് ഇവയ്ക്കു രൂപകാത്മവും പ്രതീകാത്മകവുമായ സ്വഭാവമുണ്ട്.

യിസായേല്യരുടെ ആരാധനയിലെ ഒരു പ്രധാന അംശമാണ് ആനന്ദം. ആരാധകർ ആരാധ്യനായ ദൈവത്തെ വിളിക്കുന്നത് പരമാനന്ദം എന്നാണ്. (സങ്കീ, 43:4). ആരാധനയെ വെറും ഒരനുഷ്ഠാനമായല്ല, മറിച്ചു ദൈവത്തോടുള്ള ബന്ധത്തിൽ ആനന്ദം നല്കുന്ന ഒരു ശ്രേഷ്ഠകർമ്മമായി യിസ്രായേല്യർ കണ്ടു. “യഹോവയുടെ ആലയത്തിലേക്കു നമുക്കു പോകാം എന്നു അവർ എന്നോടു പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞാൻ സന്തോഷിച്ചു.” (സങ്കീ, 122:1). ‘ഞാൻ എന്റെ വിശുദ്ധപർവ്വതത്തിലേക്കു കൊണ്ടുവന്നു, എന്റെ പ്രാർത്ഥനാലയത്തിൽ അവരെ സന്തോഷിപ്പിക്കും’ എന്നത്രേ യഹോവയുടെ വാഗ്ദാനം. (യെശ, 56:7). യെരുശലേം ദൈവാലയത്തിലായാലും മറ്റു വിശുദ്ധ മന്ദിരങ്ങളിലായാലും ദൈവസന്നിധിയിൽ ആനന്ദിക്കുന്നതിനാണ് ആരാധകർ എത്തുന്നത്. ദശാംശം, ആദ്യഫലം, യാഗാർപ്പണം എന്നിവയോടൊപ്പമാണ് അവർ ദൈവസന്നിധിയിൽ ഏത്തുന്നത്. ദൈവത്തെയും ദൈവകൃപകളെയും അവന്റെ ആർദ്ര സ്നേഹത്തെയും ഉടമ്പടിയെയും വീര്യപ്രവൃത്തികളെയും ആരാധകർ സ്മരിക്കും. ദാവീദ് ദൈവത്തോടു ഒരു കാര്യം അപേക്ഷിച്ചു. “ഞാൻ യഹോവയോടു ഒരു കാര്യം അപേക്ഷിച്ചു; അതു തന്നെ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു; യഹോവയുടെ മനോഹരത്വം കാണ്മാനും അവന്റെ മന്ദിരത്തിൽ ധ്യാനിപ്പാനും എന്റെ ആയുഷ്കാലമൊക്കെയും ഞാൻ യഹോവയുടെ ആലയത്തിൽ പാർക്കേണ്ടതിന്നു തന്നേ.” (സങ്കീ, 27:4).

ആരാധനയുടെ പൂർത്തീകരണം ദൈവത്തോടുള്ള അനുസരണത്തിൽ അധിഷ്ഠിതമാണ്. അരാധകന്റെ നൈതികാസ്വഭാവം എന്തായിരിക്കണമെന്ന് പ്രവാചകന്മാർ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചിട്ടുണ്ട്. “എന്തൊന്നുകൊണ്ടു ഞാൻ യഹോവയുടെ സന്നിധിയിൽ ചെന്നു, അത്യുന്നതനായ ദൈവത്തിന്റെ മുമ്പാകെ കുമ്പിടേണ്ടു? ഞാൻ ഹോമയാഗങ്ങളോടും ഒരു – വയസ്സുപ്രായമുള്ള കാളക്കിടാങ്ങളോടും കൂടെ അവന്റെ സന്നിധിയിൽ ചെല്ലേണമോ? ആയിരം ആയിരം ആട്ടു കൊറ്റനിലും പതിനായിരം പതിനായിരം തൈലനദിയിലും യഹോവ പ്രസാദിക്കുമോ? എന്റെ അതിക്രമത്തിനു വേണ്ടി ഞാൻ എന്റെ ആദ്യജാതനെയും ഞാൻ ചെയ്ത പാപത്തിനു വേണ്ടി എന്റെ ഉദരഫലത്തെയും കൊടുക്കേണമോ? മനുഷ്യാ നല്ലതു എന്തെന്നു അവൻ നിനക്കു കാണിച്ചു തന്നിരിക്കുന്നു: ന്യായം പ്രവർത്തിപ്പാനും ദയാതത്പരനായിരിക്കാനും നിന്റെ ദൈവത്തിന്റെ സന്നിധിയിൽ താഴ്മയോടെ നടപ്പാനും അല്ലാതെ എന്താകുന്നു യഹോവ നിന്നോടു ചോദിക്കുന്നതു?” (മീഖാ, 6:6-8). യിസ്രായേല്യരുടെ ആരാധന ദൈവത്തിൽ സമ്മുഖമാണ്. യാഗം ഏർപ്പെടുത്തിയതും അതിന്നായി രക്തത്തെ പ്രദാനം ചെയ്യുന്നതും ആരാധനയുടെ വ്യവസ്ഥ ഏർപ്പെടുത്തിയതും എല്ലാം ദൈവം തന്നെയാണ്. ദൈവം കൃപയും മഹത്വവും നല്കുകയും ആരാധനയും മഹത്വവും സ്വീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ആരാധിക്കുന്നതിലൂടെ ദൈവത്തിൽ നിന്ന് ഐശ്വര്യവും അനുഗ്രഹവും പ്രാപിക്കാൻ വേണ്ടിയല്ല, മറിച്ചു ദൈവത്തെ മഹത്വപ്പെടുത്താൻ വേണ്ടിയാണ് ദൈവത്തെ ആരാധിക്കുന്നത്. ആരാധനയുടെ അധിഷ്ഠാനം ‘ഞാൻ യഹോവ ആകുന്നു’ എന്ന വെളിപ്പാടത്രേ. യഹോവയുടെ നാമം വിളിച്ചപേക്ഷിക്കുകയും അവന്റെ നാമം വാഴ്ത്തുകയും ചെയ്യുകയാണ് പരമമായ ആരാധന.

ക്രിസ്തീയ ആരാധന: ക്രിസ്തുസഭ ക്രിസ്തുവിന്റെ ഭൂമിയിലെ ശരീരം മാത്രമല്ല, ദൈവികശുശ്രൂഷയുടെ മന്ദിരവുമാണ്. ദൈവത്തിന് വഴിപാട് അർപ്പിക്കുകയും അവനിൽ നിന്നു അനുഗ്രഹങ്ങൾ പ്രാപിക്കുന്നതുമാണ് ഈ ശുശ്രൂഷ. ഇവയിൽ ആദ്യത്തേത് ആരാധനയും; രണ്ടാമത്തേതു കൃപയുടെ മാധ്യമങ്ങൾ, പൊതു പ്രാർത്ഥന, വചനം, അനുഷ്ഠാനങ്ങൾ എന്നിവയെയും ഉൾക്കൊള്ളുന്നു. ഇവ രണ്ടും അഭിന്നവും അഭാജ്യവുമാണ്; രണ്ടിനും സുവിശേഷത്തിന്റെ ശുശൂഷ ആവശ്യമാണ്. ക്രിസ്തു സഭയുടെ ആരാധന അതിന്റെ ദൈവികസത്യങ്ങളിലും മാനുഷിക ക്രമീകരണങ്ങളിലും മനസ്സിലാക്കേണ്ടതാണ്. ദൈവികതത്വമനുസരിച്ച് ആരാധനയുടെ വിഷയം വെളിപ്പെടുത്തപ്പെട്ട ദൈവമാണ്. അതിന്റെ രൂപം മാദ്ധ്യസ്ഥപരമാണ്. ജഡത്തിൽ വെളിപ്പെട്ട പുത്രനിലൂടെ പരിശുദ്ധാത്മാവിനാൽ, അതിന്റെ സവിശേഷതകൾ ആത്മീയതയും ലാളിത്യവും വിശുദ്ധിയും വിനയവും ആണ്. അതിന്റെ കാലം ;പത്യേകിച്ച് കർത്തൃദിവസവും വിശുദ്ധസഭായോഗത്തിന്റെ എല്ലാ സമയങ്ങളുമാണ്. മാനുഷികമായ ക്രമീകരണങ്ങളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം (സ്ഥലം, സമയം, രീതി, തുടങ്ങിയവ) അതതു സഭകൾ തിരുവെഴുത്തുകളിൽ കാണിച്ചിരിക്കുന്ന മാതൃകയനുസരിച്ചു തീരുമാനിക്കണം.

ആദ്ധ്യാത്മിക രക്ഷ

ഭൗതികവും ആത്മിയവുമായ വിടുതലിനെ കുറിക്കുവാൻ രക്ഷ എന്ന പദം പഴയനിയമത്തിൽ പ്രയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട്. ‘എളിയവരെ കർത്താവ് രക്ഷിക്കുന്നു.’ (സങ്കീ, 34:6). കർത്താവിൽ ‘ആശ്രയിക്കുന്നവരെ ദുഷ്ടരിൽനിന്നു മോചിപ്പിക്കുകയും രക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യും.’ (സങ്കീ, 37:40). ‘സമാധാനം നല്കിയും പ്രാർത്ഥനയ്ക്ക് ഉത്തരം നല്കിയും രക്ഷിക്കുന്നു.’ (സങ്കീ, 51:12; 69:13; 79:9). ‘പിതാക്കന്മാരെ ഈജിപ്റ്റിൽ നിന്നു രക്ഷിച്ചു.’ (സങ്കീ, 106:7-10). കർത്താവ് തൻ്റെ ആട്ടിൻപറ്റത്തെ (ജനത്തെ) രക്ഷിക്കും.’ (എസെ, (34:22). ‘എൻ്റെ രക്ഷകനായ ദൈവം’ എന്ന് അവകാശബോധത്തോടെ പ്രവാചകന്മാർ ദൈവത്തെ വെളിപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. (മിക്കാ, 7:7; ഹബ, 3:18). എന്നാൽ പുതിയനിയമത്തിൽ ‘രക്ഷ’ കൊണ്ടുദ്ദേശിക്കുന്നത് “പാപത്തിൻ്റെ ശക്തിയിൽ നിന്നും അധികാരത്തിൽ നിന്നും യേശുക്രിസ്തുവിൻ്റെ ക്രുശുമരണം മുഖാന്തരമുള്ള വിടുതലാണ്.” പഴയനിയമരക്ഷ ഇസ്രായേലിന് മാത്രമുണ്ടായിരുന്നതും താല്ക്കാലികവും ആയിരുന്നു. ക്രിസ്തു മുഖാന്തരമുള്ള രക്ഷ നിസ്തുലവും സാർവ്വത്രികവും ആണ്. പഴയനിയമത്തിൽ കഷ്ടങ്ങളിൽ അവർ ദൈവത്തോട് വിളിച്ചപേക്ഷിക്കുമ്പോൾ, രക്ഷകന്മാരായ മനുഷ്യരെ അയച്ച് ദൈവം അവരെ വിടുവിക്കുകയായിരുന്നു: “ശത്രുക്കളുടെ പീഡനമേറ്റ്‌ അവര്‍ അവിടുത്തെ വിളിച്ചപേക്‌ഷിച്ചു. സ്വര്‍ഗത്തില്‍ നിന്ന്‌ അവിടുന്ന്‌ അവരുടെ പ്രാര്‍ഥന കേട്ടു. കാരുണ്യാതിരേകത്താല്‍ അവിടുന്ന്‌ രക്ഷകന്‍മാരെ അയച്ച്‌ അവരെ ശത്രുകരങ്ങളില്‍നിന്നു രക്‌ഷിച്ചു.” (നെഹ, 9:27). എന്നാൽ പുതിയനിയമത്തിൽ രക്ഷകനും രക്ഷയും രക്ഷയുടെ കർത്താവും ക്രിസ്തു തന്നെയാണ്: യേശുവിൻ്റെ ജനനം ദൂതൻ ആട്ടിടയന്മാരോട് അറിയിച്ചത് ഇപ്രകാരമാണ്: “ഭയപ്പെടേണ്ടാ. ഇതാ, സകല ജനത്തിനും വേണ്ടിയുള്ള വലിയ സന്തോഷത്തിൻ്റെ സദ്വാര്‍ത്ത ഞാന്‍ നിങ്ങളെ അറിയിക്കുന്നു. ദാവീദിൻ്റെ പട്ടണത്തിൽ നിങ്ങള്‍ക്കായി ഒരു രക്ഷകൻ, കര്‍ത്താവായ ക്രിസ്‌തു, ഇന്നു ജനിച്ചിരിക്കുന്നു.” (ലൂക്കാ, 2:10-11). ശിശുവായ യേശുവിനെ കയ്യിൽ വഹിച്ചുകൊണ്ട് ശിമയോൻ പറഞ്ഞു: “കര്‍ത്താവേ, അവിടുത്തെ വാഗ്ദാനമനുസരിച്ച്‌ ഇപ്പോൾ ഈ ദാസനെ സമാധാനത്തിൽ വിട്ടയയ്‌ക്കണമേ!എന്തെന്നാൽ, സകല ജനതകള്‍ക്കുംവേണ്ടി അങ്ങ്‌ ഒരുക്കിയിരിക്കുന്ന രക്ഷ എൻ്റെ കണ്ണുകൾ കണ്ടുകഴിഞ്ഞു. അത്‌ വിജാതീയര്‍ക്കു വെളിപാടിൻ്റെ പ്രകാശവും അവിടുത്തെ ജനമായ ഇസ്രായേലിൻ്റെ മഹിമയും ആണ്‌.” (ലൂക്കാ, 2:29-32). ഈ രക്ഷയുടെ കർത്താവും ക്രിസ്തു തന്നെയാണ്: “ആര്‍ക്കുവേണ്ടിയും ആരുമൂലവും എല്ലാം നിലനില്‍ക്കുന്നുവോ, ആര്‌ അനേകം പുത്രന്‍മാരെ മഹത്വത്തിലേക്കു നയിക്കുന്നുവോ ആ രക്ഷയുടെ കര്‍ത്താവിനെ അവിടുന്നു സഹനംവഴി പരിപൂര്‍ണനാക്കുക തികച്ചും ഉചിതമായിരുന്നു.” (ഹെബ്രാ, 2:10).

രക്ഷയുടെ ആവശ്യകത എന്താണ്?: മനുഷ്യചരിത്രത്തിൽ ദൈവത്തിൻ്റെ പ്രത്യേക പ്രവൃത്തിയാൽ പൂർത്തിയാക്കപ്പെട്ട ഒന്നാണ് രക്ഷ. എന്നാൽ, എന്തുകൊണ്ടാണ് മനുഷ്യർക്കൊരു രക്ഷ ആവശ്യമായി വന്നത്? ദൈവീക കൂട്ടായ്മയ്ക്കായി സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട ആദിമനുഷ്യരായ ആദവും ഹവ്വയും പാപം നിമിത്തം അതു നഷ്ടമാക്കി. (റോമ.5:12; 3:23). നമ്മെപ്പോലെ പാപപ്രേരണയുള്ള ശരീരത്തിലായിരുന്നില്ല അവരെ സൃഷ്ടിച്ചത്. ആദമിനെ ദൈവം സൃഷ്ടിച്ചത് തന്‍റെ സ്വന്തം ഛായയിലും സാദൃശൃത്തിലും ആയിരുന്നു. ദൈവം അവരെ ഏദൻ പറുദീസയിലാക്കുമ്പോള്‍ ലംഘിക്കുവാന്‍ പാടില്ലാത്ത ഒരു കല്പനയും കൊടുത്തിരുന്നു. എന്നാൽ, ദൈവകല്പനയ്ക്ക് വിരോധമായി പാപം ചെയ്യുകയും, അവരെ അണിയിച്ചിരുന്ന ദൈവീകതേജസ്സ് നഷ്ടമാക്കുകയും ചെയ്തു. അതുമൂലം, ഭൂമിയും മനുഷ്യരും സകല ചരാചരങ്ങളും പാപത്തിനും ശാപത്തിനും വിധേയരാകുകയും, ആദിമനുഷ്യർ ഏദൻ തോട്ടത്തിനു വെളിയിലാകുകയും ചെയ്തു. “ഒരു മനുഷ്യന്‍ മൂലം പാപവും പാപംമൂലം മരണവും ലോകത്തില്‍ പ്രവേശിച്ചു. അപ്രകാരം എല്ലാവരും പാപം ചെയ്‌തതുകൊണ്ട്‌ മരണം എല്ലാവരിലും വ്യാപിച്ചു.” (റോമാ, 5:12). “ഇങ്ങനെ എഴുതപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു: നീതിമാനായി ആരുമില്ല; ഒരുവൻ പോലുമില്ല; കാര്യം ഗ്രഹിക്കുന്നവനില്ല; ദൈവത്തെ അന്വേഷിക്കുന്നവനുമില്ല. എല്ലാവരും വഴിതെറ്റിപ്പോയി. എല്ലാവര്‍ക്കും ഒന്നടങ്കം തെറ്റുപറ്റിയിരിക്കുന്നു; നന്മ ചെയ്യുന്നവനില്ല, ഒരുവനുമില്ല.” (റോമാ, 3:10-12). “എല്ലാവരും പാപംചെയ്‌ത്‌ ദൈവമഹത്വത്തിന്‌ അയോഗ്യരായി.” (റോമാ, 3:23). പാപത്തിൻ്റെ വേതനം മരണമാണ്. (റോമാ, 6:22). പാപം ചെയ്യുന്നവൻ്റെ ജീവൻ നശിക്കും. (എസെ, 18:4,20). ആ മരണം ശാരീരിക മരണംകൊണ്ട് അവസാനിക്കുന്നില്ല. ആദാമിനോട് ദൈവം പറഞ്ഞത്; “നന്മതിന്മകളെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവിൻ്റെ വൃക്ഷത്തിലെ ഫലം നീ തിന്നരുത്‌; തിന്നുന്ന ദിവസം നീ മരിക്കും.” (ഉല്പ, 2:17). എന്നാൽ, ആദാമും ഹവ്വായും ശാരീരികമായി മരിച്ചില്ല; സംഭവിച്ചത് ആത്മമരണമാണ്. തന്മൂലം അവരെ ചുറ്റിയിരുന്ന ദൈവമഹത്വം അപ്രത്യക്ഷമാകുകയും, തങ്ങൾ നഗ്നരെന്ന് തിരിച്ചറിയുകയും ചെയ്തു. (ഉല്പ, 3:7; റോമാ, 3:23). തുടർന്ന്, ഏദനിൽ ദൈവീക കൂട്ടായ്മയിൽ കഴിഞ്ഞിരുന്ന ആദാം പുറത്താക്കപ്പെടുകയും, ദൈവത്തോട് നിരപ്പ് പ്രാപിക്കാൻ മാർഗ്ഗമൊന്നുമാല്ലാതെ പാപത്തിൽ ജീവിക്കുകയും, 930 വയസ്സായപ്പോൾ ഭൂമിയിൽനിന്ന് മാറ്റപ്പെടുകയും ചെയ്തു. ബൈബിൾ പഠിപ്പിക്കുന്ന മരണം അഥവാ, ആത്മമരണം നിത്യമാണ്. തന്മൂലം, ‘നിത്യശിക്ഷ’ (മത്താ, 25:48), ‘നിത്യമരണം അഥവാ, നിത്യനാശം’ (2തെസ, 1:9), ‘നിത്യാഗ്നിയുടെ ശിക്ഷ’ (യൂദാ, 1:7), ‘രണ്ടാമത്തെ മരണം’ (വെളി, 2:11; 20:6) എന്നിങ്ങനെയാണ് പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. സാധാരണനിലയിൽ ഏതൊരു ശിക്ഷയും മരണം കൊണ്ടവസാനിക്കണം. പിന്നെങ്ങനെ ഒരു മരണം അഥവാ, ശിക്ഷ നിത്യമായ് മാറും. അതിനർത്ഥം, പാപത്തിൻ്റെ പരിണിതഫലമായ ഈ ശിക്ഷ മരണാനന്തരവും തുടർന്നുകൊണ്ടിരിക്കും എന്നാണ്. ഇതിനെ, ‘നരകം’ (മത്താ, 5:29), നരകാഗ്നി (മത്താ, 18:9), ‘നരകവിധി’ (മത്താ, 23:23), ‘തീ കെടാത്തതായ നരകം’ (മർക്കോ, 9:47) എന്നിങ്ങനെയും വ്യവഹരിക്കുന്നു. “ശരീരത്തെ കൊല്ലുകയും ആത്മാവിനെ കൊല്ലാൻ കഴിവില്ലാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവരെ നിങ്ങള്‍ ഭയപ്പെടേണ്ടാ, മറിച്ച്‌, ആത്മാവിനെയും ശരീരത്തെയും നരകത്തിനിരയാക്കാൻ കഴിയുന്നവനെ ഭയപ്പെടുവിൻ” (മത്താ, 10;28; ലൂക്കൊ, 12:4-6. യാക്കോ, 4:12; 1പത്രൊ, 3:14; വെളി, 2:10; യെശ, 8:12,13; 51:7; 51:12; ദാനീ, 3:10-18) ഈ വേദഭാഗങ്ങളും പരിശോധിക്കുക. ആദാമ്യസന്തതികളായി ജനിച്ച മനുഷ്യവർഗ്ഗം മുഴുവനും പാപികളും ദൈവമഹത്വം നഷ്ടപ്പെടുത്തിയവരും ആകകൊണ്ട്, ദൈവസന്നിധിയിൽ പാപത്തിനു പരിഹാരം വരുത്തുവാൻ കഴിയുമായിരുന്നില്ല. (സങ്കീ, 49:7-9). തന്മൂലം, ദൈവം തന്നെ പുത്രൻ എന്ന അഭിധാനത്തിൽ ഭൂമിയിൽ മനുഷ്യനായി ജനിച്ചുകൊണ്ട്, ക്രൂശിൽ മരിച്ച് പാപപരിഹാരം വരുത്തുകയായിരുന്നു. “ഒരു മനുഷ്യന്‍വഴി മരണം ഉണ്ടായതുപോലെ ഒരു മനുഷ്യന്‍വഴി പുനരുത്ഥാനവും ഉണ്ടായി.” (1കോറി, 15:21).

രക്ഷയുടെ കാരണഭൂതൻ: പഴയനിയമത്തിൽ ഭക്തനായ ജോബ് ചോദിച്ച ഒരു ചോദ്യമുണ്ട്: “മരിച്ച മനുഷ്യന്‍ വീണ്ടും ജീവിക്കുമോ?” (ജോബ്‌, 14:14). ആയിരം വർഷങ്ങൾക്കുശേഷം മനുഷ്യർക്കത് അസാദ്ധ്യമെന്ന് കോറഹിൻ്റെ പത്രന്മാർ അടിവരയിട്ടു പറഞ്ഞു: “തന്നെത്തന്നെ വീണ്ടെടുക്കാനോ സ്വന്തം ജീവൻ്റെ വില ദൈവത്തിനു കൊടുക്കാനോ ആര്‍ക്കും കഴിയുകയില്ല. ജീവൻ്റെ വിടുതല്‍വില വളരെ വലുതാണ്‌; എത്ര ആയാലും അതു തികയുകയുമില്ല. എന്നേക്കും ജീവിക്കാനോ പാതാളം കാണാതിരിക്കാനോ കഴിയുന്നതെങ്ങനെ?” (സങ്കീ, 49:7-9). പിന്നെയും ആയിരം വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം യേശുവിൻ്റെ ശിഷ്യന്മാർ വിസ്‌മയഭരിതരായി അവനോടു ചോദിച്ചു: “അങ്ങനെയെങ്കിൽ രക്ഷപെടാന്‍ ആര്‍ക്കു സാധിക്കും?” (മത്താ, 19:25; മർക്കൊ, 10:26; ലൂക്കാ, 18;26). യേശു അവരെ നോക്കിപ്പറഞ്ഞു: “മനുഷ്യര്‍ക്ക്‌ ഇത്‌ അസാധ്യമാണ്‌; എന്നാൽ, ദൈവത്തിന്‌ എല്ലാം സാധ്യമാണ്‌.” (മത്താ, 19:26; ലൂക്കാ, 18:26). ലൂക്കായുടെ സുവിശേഷത്തിൽ ഇതു പറഞ്ഞശേഷം, എങ്ങനെയാണ് താനിത് സാദ്ധ്യമാക്കുന്നതെന്നും യേശു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്: “അവൻ പന്ത്രണ്ടു പേരെയും അടുത്തുവിളിച്ചു പറഞ്ഞു: ഇതാ, നമ്മൾ ജറുസലെമിലേക്കു പോകുന്നു. മനുഷ്യപുത്രനെപ്പറ്റി പ്രവാചകന്‍മാര്‍ വഴി എഴുതപ്പെട്ടതെല്ലാം പൂര്‍ത്തിയാകും. അവൻ വിജാതീയര്‍ക്ക്‌ ഏല്‍പിക്കപ്പെടും. അവര്‍ അവനെ പരിഹസിക്കുകയും അപമാനിക്കുകയും അവൻ്റെമേല്‍ തുപ്പുകയും ചെയ്യും. അവര്‍ അവനെ പ്രഹരിക്കുകയും വധിക്കുകയും ചെയ്യും. എന്നാൽ, മൂന്നാം ദിവസം അവൻ ഉയിര്‍ത്തെഴുന്നേല്‍ക്കും.” (ലൂക്കാ, 18:31-33). തൻ്റെ മരണംകൊണ്ടാണ് ഈ രക്ഷ സാദ്ധ്യമാക്കുന്നതെന്ന് യേശു അസങിഗ്ധമായി പ്രഖ്യാപിക്കുകയായിരുന്നു. ആദാമിൻ്റെ പാപത്താൽ എല്ലാ മനുഷ്യരും ശിക്ഷാവിധിക്ക് യോഗ്യരായതുപോലെ, യേശുവിൻ്റെ ക്രൂശുമരണമെന്ന നീതിയാഗത്താൽ മനുഷ്യർക്ക് പാപമോചനം കൈവന്നു: “അങ്ങനെ, ഒരു മനുഷ്യൻ്റെ പാപം എല്ലാവര്‍ക്കും ശിക്ഷാവിധിക്കു കാരണമായതുപോലെ, ഒരു മനുഷ്യൻ്റെ നീതിപൂര്‍വകമായ പ്രവൃത്തി എല്ലാവര്‍ക്കും ജീവദായകമായ നീതീകരണത്തിനു കാരണമായി.ഒരു മനുഷ്യൻ്റെ അനുസരണക്കേടിനാൽ അനേകര്‍ പാപികളായിത്തീര്‍ന്നതുപോലെ, ഒരു മനുഷ്യൻ്റെ അനുസരണത്താൽ അനേകര്‍ നീതിയുള്ളവരാകും.പാപം വര്‍ദ്ധിപ്പിക്കാൻ നിയമം രംഗപ്രവേശം ചെയ്‌തു; എന്നാൽ, പാപം വര്‍ദ്ധിച്ചിടത്ത്‌ കൃപ അതിലേറെ വര്‍ധിച്ചു.അങ്ങനെ പാപം മരണത്തിലൂടെ ആധിപത്യം പുലര്‍ത്തിയതുപോലെ, കൃപ നീതിവഴി നമ്മുടെ കര്‍ത്താവായ യേശുക്രിസ്‌തുവിലൂടെ നിത്യജീവനിലേക്ക്‌ നയിക്കാൻ ആധിപത്യം പുലര്‍ത്തും.” (റോമാ, 5:18-21). ആദ്യമനുഷ്യനെ ദൈവം നിത്യജീവനുള്ളവനായി സൃഷ്ടിച്ചുവെങ്കിലും, അവൻ്റെ പാപത്താൽ സകലമനുഷ്യർക്കും മരണം പ്രദാനം ചെയ്തിട്ട് അവൻ കടന്നുപോയി. അവസാനത്തെ ആദാമായ ക്രിസ്തു പാപരഹിതനായി ജനിച്ചിട്ട് മനുഷ്യർക്കു നിത്യജീവൻ നല്കുന്ന ആത്മാവായി: “ആദ്യമനുഷ്യനായ ആദം ജീവനുള്ളവനായിത്തീര്‍ന്നു എന്ന്‌ എഴുതപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. അവസാനത്തെ ആദം ജീവദാതാവായ ആത്‌മാവായിത്തീര്‍ന്നു.” (1കോറി, 15:45). “പാപം ചെയ്യുന്നവൻ്റെ ജീവൻ നശിക്കും” (എസെ, 18:4,20) എന്നും, “രക്തം ചിന്താതെ പാപമോചനമില്ല” (ഹെബ്രാ, 9:22; പൂറ, 29:21; ലേവ്യ, 8:15; 17:11) എന്നുമുള്ള ദൈവത്തിൻ്റെ നിത്യനീതി നിവൃത്തിക്കാനാണ്, ‘മനുഷ്യർക്കസാദ്ധ്യവും ദൈവത്തിനു സാദ്ധ്യവുമായ’ (മത്താ, 19:26) രക്ഷാകരപ്രവൃത്തിയായ ക്രൂശുമരണം ക്രിസ്തു വരിച്ചത്.

രക്ഷയ്ക്കായുള്ള പാപപരിഹാരബലി: 51-ാം സങ്കീർത്തനം ഏവർക്കും സുപരിചിതമാണ്. ദാവീദിൻ്റെ അനുതാപഗീതമാണത്: ഒരു നിലവിളിയോട് കൂടെയാണ് അതാരംഭിക്കുന്നത്: “ദൈവമേ, അങ്ങയുടെ കാരുണ്യത്തിനൊത്ത്‌ എന്നോടു ദയ തോന്നണമേ! അങ്ങയുടെ കാരുണ്യാതിരേകത്തിനൊത്ത്‌ എൻ്റെ അതിക്രമങ്ങള്‍ മായിച്ചുകളയണമേ!” (സങ്കീ, 51:1). തുടർന്ന് അഞ്ചാം വാക്യത്തിൽ പറയുന്നത്: “പാപത്തോടെയാണ് ഞാന്‍ പിറന്നത്‌; അമ്മയുടെ ഉദരത്തിൽ ഉരുവായപ്പോഴേ ഞാന്‍ പാപിയാണ്‌.” (51:5). ഭൂമിയിൽ ജനിച്ചുവീഴുന്ന എല്ലാ മനുഷ്യരുടേയും അവസ്ഥ ഇതുതന്നെയാണ്. ആദിമനുഷ്യരാണല്ലോ പാപം ചെയ്തത്; ആ പാപത്തിൻ്റെ ശിക്ഷ ഞങ്ങളെന്തിന് അനുഭവിക്കണം എന്നു ചിന്തിക്കുന്നവരുണ്ടാകാം. ആദാമ്യപാപത്തിൻ്റെ ഫലമായി ആത്മാവ് മരിച്ച അവസ്ഥയിൽ അഥവാ, പാപസ്വഭാവത്തോടെയാണ് എല്ലാ മനുഷ്യരും ജനിക്കുന്നത്. ആ പാപവാസനയാൽ മനുഷ്യൻ അനുദിനംചെയ്യുന്ന പാപംപോലും ദൈവത്തിനെതിരെയാണ്. “അങ്ങേക്കെതിരായി, അങ്ങേക്കു മാത്രമെതിരായി, ഞാന്‍ പാപചെയ്‌തു; അങ്ങയുടെ മുൻപില്‍ ഞാൻ തിന്മ പ്രവര്‍ത്തിച്ചു; അതുകൊണ്ട്‌ അങ്ങയുടെ വിധിനിര്‍ണയത്തിൽ അങ്ങു നീതിയുക്‌തനാണ്‌; അങ്ങയുടെ വിധിവാചകം കുറ്റമറ്റതാണ്‌.” (സങ്കീ, 51:4). മനുഷ്യരുടെ ഈ പാപപരിഹാരത്തിനാണ് ദൈവമായ കർത്താവ് പരിശുദ്ധ ശരീരമെടുത്തുകൊണ്ട് ഭൂമിയിൽ ജനിച്ചത്. യേശുവിനു വഴി ഒരുക്കാൻ വന്ന യോഹന്നാൻ സ്നാപകൻ വിളിച്ചുപറഞ്ഞത്: “ഇതാ, ലോകത്തിൻ്റെ പാപം നീക്കുന്ന ദൈവത്തിൻ്റെ കുഞ്ഞാട്‌.”(യോഹ, 1:29). പാപവും മരണവും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം ക്രിസ്തു നേടിയ വീണ്ടെടുപ്പിൽ സ്വന്തം മരണം അനിവിര്യമാക്കിത്തീർത്തു: “വിശുദ്ധ ലിഖിതങ്ങളിൽ പറഞ്ഞിട്ടുളളതുപോലെ,ക്രിസ്‌തു നമ്മുടെ പാപങ്ങള്‍ക്കുവേണ്ടി മരിക്കുകയും സംസ്‌കരിക്കപ്പെടുകയും എഴുതപ്പെട്ടിരുന്നതുപോലെ മൂന്നാംനാൾ ഉയിര്‍പ്പിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്‌തു.” (1കോറി, 15 : 3-4; റോമാ, 4:24; 1പത്രോ, 3:18). മരണത്തിനു വിധേയനായിക്കൊണ്ട് ക്രിസ്തു മരണത്തെ ജയിക്കുകയും ജീവനും അമർത്യതയും വെളിപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു: “ഈ കൃപാവരം നമ്മുടെ രക്ഷകനായ യേശുക്രിസ്‌തുവിന്റെ ആഗമനത്തില്‍ നമുക്കു പ്രത്യക്ഷീഭവിച്ചിരിക്കുന്നു. അവന്‍ മരണത്തെ ഇല്ലാതാക്കുകയും തന്റെ സുവിശേഷത്തിലൂടെ ജീവനും അനശ്വരതയും വെളിപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്‌തിരിക്കുന്നു.” (2തിമോ,1:10). മരണത്തിൻ്റെ അധികാരിയായ പിശാചിനെ സ്വന്തം മരണത്താൽ നീക്കി മരണഭീതിയിൽനിന്നും മനുഷ്യനെ രക്ഷിച്ചു: “മക്കൾ ഒരേ മാംസത്തിലും രക്‌തത്തിലും ഭാഗഭാക്കുകളാവുന്നതുപോലെ അവനും അവയില്‍ ഭാഗഭാക്കായി. അത്‌ മരണത്തിന്‍മേൽ അധികാരമുള്ള പിശാചിനെ തൻ്റെ മരണത്താല്‍ നശിപ്പിച്ച്‌ മരണഭയത്തോടെ ജീവിതകാലം മുഴുവൻ അടിമത്തത്തിൽ കഴിയുന്നവരെ രക്‌ഷിക്കുന്നതിനുവേണ്ടിയാണ്‌.” (ഹെബ്രാ, 2:14-15). അവൻ മനുഷ്യനായി കഷ്ടമനുഭവിച്ചതെല്ലാം നമ്മുടെ പാപപരിഹാരത്തിനാണ്: “നമ്മുടെ അതിക്രമങ്ങള്‍ക്കുവേണ്ടി അവൻ മുറിവേല്‍പ്പിക്കപ്പെട്ടു. നമ്മുടെ അകൃത്യങ്ങള്‍ക്കുവേണ്ടി ക്ഷതമേല്‍പ്പിക്കപ്പെട്ടു. അവൻ്റെ മേലുള്ള ശിക്ഷ നമുക്കു രക്ഷ നല്‍കി; അവൻ്റെ ക്ഷതങ്ങളാൽ നാം സൗഖ്യം പ്രാപിച്ചു.” (ഏശ, 53:5). അവൻ നമ്മുടെ പാപങ്ങളെ വഹിച്ചുകൊണ്ടാണ് ക്രൂശിൽ മരിച്ചത്: “നമ്മുടെ പാപങ്ങൾ സ്വന്തം ശരീരത്തിൽ വഹിച്ചുകൊണ്ട്‌ അവൻ കുരിശിലേറി. അത്‌, നാം പാപത്തിനു മരിച്ചു നീതിക്കായി ജീവിക്കേണ്ടതിനാണ്‌. അവൻ്റെ മുറിവിനാൽ നിങ്ങളൾ സൗഖ്യമുള്ളവരാക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.” (1പത്രോ, 2:24). പാപത്താൽ സാത്താൻ്റെ തന്ത്രങ്ങളിലും അടിമനുകത്തിലും കുടുങ്ങിപ്പോയ (ഗലാ, 5:1) മനുഷ്യരെ അവൻ തൻ്റെ മരണം മൂലം വിടുവിച്ചു: “നമുക്കു ദോഷകരമായിനിന്ന ലിഖിതനിയമങ്ങളെ അവൻ മായിച്ചുകളയുകയും അവയെ കുരിശിൽ തറച്ചു നിഷ്‌കാസനം ചെയ്യുകയും ചെയ്‌തു. ആധിപത്യങ്ങളെയും അധികാരങ്ങളെയും അവൻ നിരായുധമാക്കി. അവൻ കുരിശിൽ അവയുടെമേൽ വിജയം ആഘോഷിച്ചുകൊണ്ട്‌ അവയെ പരസ്യമായി അവഹേളനപാത്രങ്ങളാക്കി.” (കൊളോ, 2:14-15). ക്രിസ്തു ക്രൂശിൽ ചൊരിഞ്ഞ രക്തം വഴിയാണ് ലോകത്തിന് മുഴുവൻ പാപപരിഹാരം കൈവന്നത്: “സ്വര്‍ഗത്തിലും ഭൂമിയിലുമുള്ള എല്ലാ വസ്‌തുക്കളെയും അവനിലൂടെ അവിടുന്നു തന്നോട്‌ അനുരഞ്ജിപ്പിക്കുകയും അവൻ കുരിശിൽ ചിന്തിയ രക്‌തം വഴി സമാധാനം സ്‌ഥാപിക്കുകയും ചെയ്‌തു.” (കൊളോ, 1:20). തലമുറകളായി നമുക്കു പകർന്നുകിട്ടിയ പാപജീവിതത്തിനു പരിഹാരം വന്നത് നമ്മുടെ സമ്പത്തോ, സ്ഥാനമാനങ്ങളോ, നേർച്ചകാഴ്ചകളോ അല്ല: ക്രിസ്തുവിൻ്റെ നിർമ്മല രക്തമാണ്: “പിതാക്കന്‍മാരിൽ നിന്നു നിങ്ങള്‍ക്കു ലഭിച്ച വ്യര്‍ഥമായ ജീവിതരീതിയില്‍നിന്നു നിങ്ങൾ വീണ്ടെടുക്കപ്പെട്ടത്‌ നശ്വരമായ വെള്ളിയോ സ്വര്‍ണമോകൊണ്ടല്ല എന്നു നിങ്ങൾ അറിയുന്നുവല്ലോ. കറയോ കളങ്കമോ ഇല്ലാത്ത കുഞ്ഞാടിൻ്റേതുപോലുള്ള ക്രിസ്‌തുവിൻ്റെ അമൂല്യരക്തം കൊണ്ടത്ര.” (1പത്രോ, 1:18-19). ‘രക്തം ചിന്താതെ പാപമോചനമില്ല’ എന്ന ദൈവനീതിയുടെ നിവൃത്തിക്കായി ക്രിസ്തു രക്തം ചിന്തുകവഴി നമ്മുടെ പാപപരിഹാരം സാദ്ധ്യമായി: “അവിടുത്തെ പുത്രനായ യേശുവിൻ്റെ രക്തം എല്ലാ പാപങ്ങളിലും നിന്നു നമ്മെ ശുദ്ധീകരിക്കുന്നു. (1യോഹ, 1:7). ക്രിസ്തു സർവ്വലോകത്തിൻ്റേയും പാപത്തിനു പരിഹാരമാണ്: “അവന്‍ നമ്മുടെ പാപങ്ങള്‍ക്കു പരിഹാരബലിയാണ്‌; നമ്മുടെ മാത്രമല്ല ലോകം മുഴുവൻ്റെയും പാപങ്ങള്‍ക്ക്‌. (1യോഹ, 2:2). ക്രിസ്തുവിൻ്റെ പ്രയശ്ചിത്ത മരണത്തിലൂടെ മരണത്തിൻ്റെ വിഷമുള്ളായ പാപം മാറ്റപ്പെട്ടു: “മരണത്തിൻ്റെ ദംശനം പാപവും പാപത്തിൻ്റെ ശക്തി നിയമവുമാണ്‌. നമ്മുടെ കര്‍ത്താവായ യേശുക്രിസ്‌തുവഴി നമുക്കു വിജയം നല്‍കുന്ന ദൈവത്തിനു നന്ദി.” (1കോറി, 15:56-57). തന്മൂലം ക്രിസ്തുവിലൂടെ രക്ഷ കണ്ടെത്തിയ ഏവർക്കും മരണത്തെ പേടിക്കാതെ പറയാൻ കഴിയും: “മരണമേ, നിൻ്റെ ദംശനം എവിടെ?” (1കോറി, 15:55).

രക്ഷ കൃപയാലുള്ള ദാനം: പാപത്തെ വെറുക്കുന്ന ദൈവം പാപികളായ മനുഷ്യരെ സ്നേഹിച്ചു. “ഞാൻ വന്നിരിക്കുന്നത്‌ നീതിമാന്മാരെ വിളിക്കാനല്ല, പാപികളെ പശ്ചാത്താപത്തിലേക്കു ക്ഷണിക്കാനാണ്‌” (ലൂക്കാ, 5:32: മത്താ, 9:13; മർക്കൊ, 2:17) എന്ന് ക്രിസ്തു പ്രഖ്യാപിച്ചു. ചുങ്കക്കാരുടേയും പാപികളുടേയും സ്നേഹിതനെന്നും താൻ വിളിക്കപ്പെട്ടു. (മത്താ, 11:19; ലൂക്കാ, 7:34). ദൈവം ലോകത്തെ സ്നേഹിച്ചതിൻ്റെ ഫലമാണ് ക്രിസ്തുവിലൂടെയുള്ള രക്ഷ: “എന്തെന്നാൽ, അവനിൽ വിശ്വസിക്കുന്ന ഏവനും നശിച്ചുപോകാതെ നിത്യജീവൻ പ്രാപിക്കുന്നതിനുവേണ്ടി, തൻ്റെ ഏകജാതനെ നല്‍കാൻ തക്കവിധം ദൈവം ലോകത്തെ അത്രമാത്രം സ്‌നേഹിച്ചു.” (യോഹ, 3:16). ദൈവത്തിൻ്റെ കൃപയാൽ സൗജന്യമായി വിശ്വാസത്താലാണ് മനുഷ്യർ നീതീകരിക്കപ്പെടുന്നത്: “വിശ്വാസംവഴി കൃപയാലാണു നിങ്ങൾ രക്‌ഷിക്കപ്പെട്ടത്‌. അതു നിങ്ങൾ നേടിയെടുത്തതല്ല, ദൈവത്തിൻ്റെ ദാനമാണ്‌. അതു പ്രവൃത്തികളുടെ ഫലമല്ല. തന്മൂലം, ആരും അതിൽ അഹങ്കരിക്കേണ്ടതില്ല.” (എഫേ, 2:8-9). യേശുക്രിസ്തുവിലുള്ള വിശ്വാസത്താലല്ലാതെ, നേർച്ചകാഴ്ചകളോ, ആചാരാനുഷ്ഠാനങ്ങളോ മൂലം ആരും ദൈവസന്നിധിയിൽ നീതീകരിക്കപ്പെടുകയില്ല: “എന്നിരിക്കിലും, നിയമത്തിൻ്റെ അനുഷ്‌ഠാനത്തിലൂടെയല്ല, യേശുക്രിസ്‌തുവിലുള്ള വിശ്വാസത്തിലൂടെയാണ്‌ ഒരുവന്‍ നീതീകരിക്കപ്പെടുന്നതെന്നു നമുക്ക്‌ അറിയാം. നിയമാനുഷ്‌ഠാനം വഴിയല്ല, ക്രിസ്‌തുവിലുള്ള വിശ്വാസംവഴി നീതീകരിക്കപ്പെടേണ്ടതിനാണ്‌ നാം തന്നെയും യേശുക്രിസ്‌തുവിൽ വിശ്വസിച്ചത്‌. എന്തെന്നാൽ, നിയമാനുഷ്‌ഠാനംവഴി ഒരുവനും നീതീകരിക്കപ്പെടുകയില്ല.” (ഗലാ, 2:16). മനുഷ്യരുടെ പ്രവൃത്തികളാലല്ല; പ്രത്യുത, തന്നിലുള്ള വിശ്വാസത്താലാണ് രക്ഷ പ്രാപിക്കേണ്ടതെന്ന് വ്യക്തമാക്കാൻ, ക്രിസ്തു തൻ്റെ മരണത്തെ മോശ മരുഭൂമിയിൽ ഉയർത്തിയ പിച്ചളസർപ്പത്തോട് ഉപമിക്കുന്നുണ്ട്; “മോശ മരുഭൂമിയിൽ സര്‍പ്പത്തെ ഉയര്‍ത്തിയതുപോലെ, തന്നിൽ വിശ്വസിക്കുന്നവനു നിത്യജീവൻ ഉണ്ടാകേണ്ടതിന്‌ മനുഷ്യപുത്രനും ഉയര്‍ത്തപ്പെടേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.” (യോഹ, 3:14-15). “ഞാൻ ഭൂമിയില്‍നിന്ന്‌ ഉയര്‍ത്തപ്പെടുമ്പോൾ എല്ലാ മനുഷ്യരെയും എന്നിലേക്കാകര്‍ഷിക്കും” (യോഹ, 12:32) എന്ന് മറ്റൊരു വാക്യവും പറയുന്നു. ഇസ്രായേൽ ജനത്തിൻ്റെ കനാനിലേക്കുള്ള മരുഭൂയാത്രയിൽ ഏദോം ചുറ്റിപ്പോകാന്‍ ഹോര്‍ മലയില്‍നിന്നു ചെങ്കടലിലേക്കുള്ള വഴിയേ യാത്ര പുറപ്പെട്ടപ്പോൾ, വഴിദൂരം നിമിത്തം അവർ അക്ഷമരായി ദൈവത്തിനും മോശെയ്ക്കുമെതിരായി സംസാരിച്ചതു നിമിത്തം യഹോവ അയച്ച അഗ്നേയസർപ്പങ്ങളുടെ കടിയേറ്റു വളരെയധികം ജനങ്ങൾ മരിച്ചു. എന്നാൽ ജനം തങ്ങളുടെ പാപത്തെക്കുറിച്ച് അനുതപിച്ചപ്പോൾ, മോശ അവർക്കുവേണ്ടി പ്രാർത്ഥിക്കുകയും കർത്താവ് കല്പിച്ചതനുസരിച്ച് പിച്ചളകൊണ്ട് ഒരു സർപ്പത്തെ ഉണ്ടാക്കി വടിയിൽ ഉയർത്തുകയും ചെയ്തു. തുടർന്ന് സർപ്പത്തിന്റെ കടിയേറ്റവർ ആ താമസർപ്പത്തെ നോക്കി മരണത്തിൽനിന്നു രക്ഷപ്രാപിച്ചു. (സംഖ്യാ, 21:4-9). രക്ഷകനായ ക്രിസ്തുവിൻ്റെ ക്രൂശുമരണത്തിന് നിഴലും, ഇസ്രായേൽ ജനത്തിൻ്റെ രക്ഷയുമായ ഭവിച്ച പിച്ചളസർപ്പത്തെ വെയ്ക്കേണ്ടത് സമാഗമകൂടാരത്തിലല്ലേ? പിന്നെന്തിനാണ് വടിയിൽ അഥവാ, കൊടിമരത്തിൽ ഉയർത്തിയത്? പറയാം: സമാഗമകൂടാരത്തെ ചുറ്റിയാണ് നാല്പത് ലക്ഷത്തിലധികം വരുന്ന ഇസ്രായേൽജനം കിലോമീറ്ററുകളോളം താവളമടിച്ചിരിക്കുന്നത്. സമാഗമകൂടാരത്തിനുള്ളിൽ പിച്ചളസർപ്പത്തെ വെച്ചാൽ, ആഗ്നേയ സർപ്പത്തിൻ്റെ കടിയേൽക്കുന്നവർ കിലോമീറ്ററുകൾ ദൂരെനിന്ന് സർപ്പത്തെ നോക്കാൻ ഇഴഞ്ഞു വരേണ്ടിവരും. അങ്ങനെ സംഭവിച്ചാൽ, അവരുടെ പ്രവൃത്തിമൂലമാണ് രക്ഷ കിട്ടിയതെന്നുവരും. കൊടിമരത്തിൽ സർപ്പത്തെ തൂക്കിയ കാരണത്താൽ, മരുഭൂമിയിൽ എവിടെവെച്ച് ആഗ്നേയ സർപ്പം അവരെ കടിച്ചാലും, അവർ അവിടെ നിന്നുകൊണ്ട് പിച്ചളസർപ്പത്തെ നോക്കിയാൽ മതിയാകും. നോട്ടം ഒരു പ്രവൃത്തിയല്ല; എൻ്റെ രക്ഷ കൊടിമരത്തേൽ തൂങ്ങിക്കിടപ്പുണ്ട് എന്നുള്ള വിശ്വാസത്തിൻ്റെ പ്രതിഫലനമാണ്. അതുപോലെ, യാതൊരു പ്രവൃത്തിയും കൂടാതെ ക്രൂശിൽ മരിച്ച ക്രിസ്തുവിലുള്ള വിശ്വാസത്താൽ മനുഷ്യന് രക്ഷ പ്രാപിക്കാൻ കഴിയും: “അവര്‍ അവിടുത്തെ കൃപയാൽ യേശുക്രിസ്‌തു വഴിയുള്ള വീണ്ടെടുപ്പിലൂടെ സൗജന്യമായി നീതീകരിക്കപ്പെടുന്നു. വിശ്വാസം വഴി സംലബ്‌ധമാകുന്ന രക്‌തംകൊണ്ടുള്ള പാപപരിഹാരമായി ദൈവം അവനെ നിശ്‌ചയിച്ചുതന്നു. അവിടുന്നു തൻ്റെ ക്ഷമയില്‍ പഴയ പാപങ്ങളെ അവഗണിച്ചുകൊണ്ട്‌ ഇപ്പോള്‍ തൻ്റെ നീതി വെളിപ്പെടുത്താനും, അങ്ങനെ, താൻ നീതിമാനാണെന്നും യേശുവില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നവനെ നീതീകരിക്കുന്നവനാണെന്നും തെളിയിക്കാനുമാണ്‌ ഇപ്രകാരം ചെയ്‌തത്‌.” (റോമാ, 3:24-26). ഈ യേശുവിനെ ദൈവവും കർത്താവും രക്ഷകനും മദ്ധ്യസ്ഥനുമായി ഹൃദയത്തിൽ അംഗീകരിക്കുകയും, എൻ്റെ പാപങ്ങൾക്കുവേണ്ടി അവൻ ക്രൂശിൽമരിച്ച് ഉയിർത്തെഴുന്നേറ്റ് ഇന്നും ജീവിക്കുന്നുവെന്നും വിശ്വസിക്കുന്നവരെല്ലാം രക്ഷപ്രാപിക്കും. അങ്ങനെ വിശ്വസിച്ച് രക്ഷപ്രാപിച്ചവരെല്ലാം അവൻ്റെ പുനരാഗമനത്തിൽ അവനോടൊപ്പം ആകാശമേഘത്തിങ്ങളിൽ എടുക്കപ്പെടുകയും, അവനോടൊപ്പം നിത്യകാലം വസിക്കുകയും ചെയ്യും.

രക്ഷയുടെ സാർവ്വത്രികത: ഭൂമിയിലെ സകല മനുഷ്യർക്കും രക്ഷ ആവശ്യമാണ്. കാരണം, ഭൂമിയിൽ ജനിച്ച എല്ലാ മനുഷ്യരും പാപികളാണെന്ന് ബൈബിൾ വ്യക്തമാക്കുന്നു: “നീതിമാനായി ആരുമില്ല; ഒരുവൻ പോലുമില്ല; കാര്യം ഗ്രഹിക്കുന്നവനില്ല; ദൈവത്തെ അന്വേഷിക്കുന്നവനുമില്ല. എല്ലാവരും വഴിതെറ്റിപ്പോയി. എല്ലാവര്‍ക്കും ഒന്നടങ്കം തെറ്റുപറ്റിയിരിക്കുന്നു; നന്മ ചെയ്യുന്നവനില്ല, ഒരുവനുമില്ല.” (റോമാ, 3:10-12). തന്മൂലം, ജാതിമതവർഗ്ഗവർണ്ണലിംഗ വ്യത്യാസമില്ലാതെ എല്ലാവർക്കും ദൈവത്തിൻ്റെ രക്ഷ ആവശ്യമാണ്. അതുകൊണ്ട് ദൈവം ക്രിസ്തുവിനെ പരസ്യമായി നിർത്തിയിരിക്കുകയാണ്: “വിശ്വസിക്കുന്നവർക്ക് അവൻ തന്റെ രക്തംമൂലം പ്രായശ്ചിത്തമാകുവാൻ ദൈവം അവനെ പരസ്യമായി നിർത്തിയിരിക്കുന്നു. ദൈവം തന്റെ ദീർഘക്ഷമയിൽ കഴിഞ്ഞ കാലങ്ങളിലെ പാപങ്ങളെ ശിക്ഷിക്കാതെ വിടുകനിമിത്തം തന്റെ നീതിയെ പ്രദർശിപ്പിക്കുവാനാൻ, താൻ നീതിമാനും യേശുവിൽ വിശ്വസിക്കുന്നവനെ നീതീകരിക്കുന്നവനും ആകേണ്ടതിന് ഇക്കാലത്ത് തന്റെ നീതിയെ പ്രദർശിപ്പിക്കുവാൻതന്നെ അങ്ങനെ ചെയ്തത്.” (റോമാ, 3:25-26). കർത്തായ ക്രിസ്തുവിൽ വിശ്വസിക്കുന്ന സകല മനുഷ്യർക്കും പാപമോചനവും രക്ഷയും ദൈവമക്കളാകാനുള്ള അധികാരവും ലഭിക്കുമെന്ന് തിരുവെഴുത്തുകൾ ഉടനീളം സാക്ഷ്യം പറയുന്നു: ‘വിശ്വസിക്കുന്ന ഏവരും ദൈവമക്കൾ’ (യോഹ, 1:12), ‘വിശ്വസിക്കുന്ന ഏവനും നിത്യജീവൻ’ (യോഹ, 3:15; 6:40), ‘വിശ്വസിക്കുന്ന ഏവനും നശിച്ചുപോകാതെ നിത്യജീവൻ’ (യോഹ, 3:16), ‘വിശ്വസിക്കുന്ന ഏവനും അവൻ്റെ നാമംവഴി പാപമോചനം’ (പ്രവൃ, 10:43), ‘വിശ്വസിക്കുന്ന ഏവർക്കും അവൻവഴി നീതീകരണം’ (പ്രവൃ, 13:39), ‘വിശ്വസിക്കുന്ന ഏവനും രക്ഷ’ (റോമാ, 1:16), ‘വിശ്വസിക്കുന്ന ഏവനും നീതി’ (റോമാ, 10:4). പന്തക്കുസ്‌താദിനത്തിൽ പരിശുദ്ധാത്മാവ് വന്നുകഴിയുമ്പോൾ തന്നെക്കുറിച്ച് സാക്ഷ്യം പറയേണ്ട വിധം ശിഷ്യന്മാരോട് യേശു കല്ലിച്ചിരുന്നു: എന്നാല്‍, പരിശുദ്ധാത്മാവു നിങ്ങളുടെമേൽ വന്നുകഴിയുമ്പോൾ നിങ്ങൾ ശക്തിപ്രാപിക്കും. ജറുസലെമിലും യൂദയാ മുഴുവനിലും സമരിയായിലും ഭൂമിയുടെ അതിര്‍ത്തികൾ വരെയും നിങ്ങൾ എനിക്കു സാക്‌ഷികളായിരിക്കുകയും ചെയ്യും.” (പ്രവൃ, 1:8). കർത്താവ് പൗലൊസിനോട് കല്പിച്ചത്: “ഭൂമിയുടെ അതിര്‍ത്തികള്‍വരെ രക്ഷ വ്യാപിപ്പിക്കുന്നതിന്‌ വിജാതീയര്‍ക്ക്‌ ഒരു ദീപമായി നിന്നെ ഞാൻ സ്‌ഥാപിച്ചിരിക്കുന്നു.” (പ്രവൃ13:47).

രക്ഷ ക്രിസ്തുവിലൂടെ മാത്രം: പഴയനിയമത്തിലെ സുവിശേഷം എന്നറിയപ്പെടുന്നത് ഏശയ്യാ 45:22 ആണ്: “ഭൂമിയുടെ അതിര്‍ത്തികളേ, എന്നിലേക്കു തിരിഞ്ഞു രക്ഷപെടുക. ഞാനാണു ദൈവം; ഞാനല്ലാതെ മറ്റൊരു ദൈവം ഇല്ല.” ‘സകല ഭൂസീമാവാസികളുമേ’ എന്നാണ് ശരിയായ തർജ്ജമ. പുതിയനിയമത്തിൽ പത്രോസും ഈ സുവിശേഷം ആവർത്തിക്കുന്നു: “വീടുപണിക്കാരായ നിങ്ങൾ തള്ളിക്കളഞ്ഞകല്ല്‌ മൂലക്കല്ലായിത്തീര്‍ന്നു. ആ കല്ലാണ്‌ യേശു. മറ്റാരിലും രക്‌ഷയില്ല. ആകാശത്തിനു കീഴെ മനുഷ്യരുടെയിടയിൽ നമുക്കു രക്ഷയ്‌ക്കുവേണ്ടി മറ്റൊരു നാമവും നല്‍കപ്പെട്ടിട്ടില്ല.” (പ്രവൃ, 4:11-12). യേശുവിൻ്റെ ശുശ്രൂഷ ആരംഭിക്കുന്നതിനോടുള്ള ബന്ധത്തിൽ ഏശയ്യാ പ്രവചനം 9:2 ഉദ്ധരിച്ചുകൊണ്ട് മത്തായി എഴുതിയിട്ടുണ്ട്: അന്ധകാരത്തില്‍ സ്‌ഥിതിചെയ്‌തിരുന്ന ജനങ്ങൾ വലിയ പ്രകാശം കണ്ടു. മരണത്തിൻ്റെ മേഖലയിലും നിഴലിലും വസിച്ചിരുന്നവര്‍ക്കായി ഒരു ദീപ്‌തി ഉദയം ചെയ്‌തു.” (4:16). ദൈവവചന സത്യങ്ങളെ അറിയാത്ത കാലത്തോളം മനുഷ്യർ അന്ധകാരത്തിലായിരിക്കും. അതുകൊണ്ടാണ് കർത്താവ് യൂദന്മാരോട് പറഞ്ഞത്: “നിങ്ങള്‍ സത്യം അറിയുകയും സത്യം നിങ്ങളെ സ്വതന്ത്രരാക്കുകയും ചെയ്യും.” (യോഹ, 8:32). ചില ശിഷ്യന്മാർ തന്നെ വിട്ടുപോയപ്പോൾ, യേശു പന്ത്രണ്ടു ശിഷ്യന്മാരോടായി ചോദിച്ചു: “നിങ്ങളും പോകാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നുവോ?ശിമയോന്‍ പത്രോസ്‌ മറുപടി പറഞ്ഞു: കര്‍ത്താവേ, ഞങ്ങള്‍ ആരുടെ അടുത്തേക്കു പോകും? നിത്യജീവൻ്റെ വചനങ്ങള്‍ നിൻ്റെ പക്കലുണ്ട്‌.” (യോഹ, 6:67-68). യേശുവിൻ്റെ അവകാശ പ്രഖ്യാപനങ്ങളും ഈ വസ്തുത തന്നെയാണ് വെളിവാക്കുന്നത്: “വഴിയും സത്യവും ജീവനും ഞാനാണ്‌.” (യോഹ, 14:6). “അധ്വാനിക്കുന്നവരും ഭാരം വഹിക്കുന്നവരുമായ നിങ്ങളെല്ലാവരും എൻ്റെ അടുക്കല്‍ വരുവിൻ;ഞാൻ നിങ്ങളെ ആശ്വസിപ്പിക്കാം.” (മത്താ, 11:28). “ഞാനാണ്‌ ജീവൻ്റെ അപ്പം. എൻ്റെ അടുത്തു വരുന്നവന്‌ ഒരിക്കലും വിശക്കുകയില്ല. എന്നിൽ വിശ്വസിക്കുന്നവന്‌ ദാഹിക്കുകയുമില്ല.” (യോഹ, 6:35). “ഞാൻ ലോകത്തിൻ്റെ പ്രകാശമാണ്‌. എന്നെ അനുഗമിക്കുന്നവൻ ഒരിക്കലും അന്ധകാരത്തിൽ നടക്കുകയില്ല. അവനു ജീവൻ്റെ പ്രകാശമുണ്ടായിരിക്കും.” (യോഹ, 8:12). “ഞാനാണ്‌ വാതിൽ; എന്നിലൂടെ പ്രവേശിക്കുന്നവൻ രക്‌ഷപ്രാപിക്കും.” (യോഹ, 10:9). “ഞാൻ നല്ല ഇടയനാണ്‌. നല്ല ഇടയൻ ആടുകള്‍ക്കുവേണ്ടി ജീവൻ അര്‍പ്പിക്കുന്നു.” (യോഹ, 10:11). “ഞാനാണ്‌ പുനരുത്ഥാനവും ജീവനും. എന്നിൽ വിശ്വസിക്കുന്നവൻ മരിച്ചാലും ജീവിക്കും.” (യോഹ, 11:25). “ഞാൻ സാക്ഷാൽ മുന്തിരിച്ചെടിയും എൻ്റെ പിതാവ്‌ കൃഷിക്കാരനുമാണ്‌. എൻ്റെ ശാഖകളില്‍ ഫലം തരാത്തതിനെ അവിടുന്നു നീക്കിക്കളയുന്നു. എന്നാൽ, ഫലം തരുന്നതിനെ കൂടുതൽ കായ്‌ക്കാനായി അവിടുന്നു വെട്ടിയൊരുക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.” (യോഹ, 15:1-2). ഇത് സധൈര്യം പറയാൻ സാക്ഷാൽ രക്ഷകന് മാത്രമേ കഴിയൂ. കാരണം, അവൻ മനുഷ്യരുടെ പാപങ്ങൾക്കുവേണ്ടി മരിച്ചവനും, പാപപരിഹാരം വരുത്തിയശേഷം ഉയിർത്തെഴുന്നേറ്റവനും, എന്നേക്കും ജീവിക്കുന്നവനും, മരണത്തിന്മലും നരകത്തിന്മേലും അധികാരമുള്ളവനുമാണ്: “ഞാൻ മരിച്ചവനായിരുന്നു; എന്നാല്‍, ഇതാ, ഞാൻ എന്നേക്കും ജീവിക്കുന്നു; മരണത്തിൻ്റെയും നരകത്തിൻ്റെയും താക്കോലുകൾ എൻ്റെ കൈയിലുണ്ട്‌.” (വെളി, 1:18). സൃഷ്ടിതാവായ ദൈവവും, നമ്മുടെ രക്ഷയും രക്ഷകനുമായ കർത്താവും, നമ്മുടെ മദ്ധ്യസ്ഥനായ മനുഷ്യനും ക്രിസ്തു തന്നെയാണ്; അവൻ മാത്രമാണ്: “എല്ലാവരും രക്ഷിക്കപ്പെടണമെന്നും സത്യം അറിയണമെന്നും ആണ്‌ അവിടുന്ന്‌ ആഗ്രഹിക്കുന്നത്‌. എന്തെന്നാല്‍, ഒരു ദൈവമേയുള്ളു ദൈവത്തിനും മനുഷ്യര്‍ക്കും മധ്യസ്ഥനായി ഒരുവനെയുള്ളു: മനുഷ്യനായ യേശുക്രിസ്‌തു.” (1തിമോ, 2:4-5). ഈ കർത്താവായ യേശുക്രിസ്തുവിലൂടെ അല്ലാതെ, മനുഷ്യർക്ക് രക്ഷ സാദ്ധ്യമാകയില്ല.

സൽകർമ്മങ്ങൾകൊണ്ട് രക്ഷ പ്രാപിക്കുമോ?: സൽകർമ്മങ്ങൾ ചെയ്താൽ മോക്ഷം ലഭിക്കും; സ്വർഗ്ഗത്തിൽ പോകാം എന്നൊക്കെ പഠിപ്പിക്കുന്നവരുണ്ട്. എന്നാൽ, സൽകർമ്മങ്ങൾ മാത്രം ചെയ്താൽ രക്ഷപ്രാപിക്കുമെന്ന് ബൈബിൾ പഠിപ്പിക്കുന്നില്ല. പ്രത്യുത, രക്ഷ പ്രാപിച്ചവർ അഥവാ, ക്രിസ്തുവിൻ്റെ അനുയായികൾ സൽകർമ്മങ്ങളിൽ തികഞ്ഞവരാകണമെന്നാണ് ബൈബിൾ പഠിപ്പിക്കുന്നത്. എന്തെന്നാൽ, ദൈവത്തിൻ്റെ പ്രകൃതിയും (1യോഹ, 4:8), ക്രിസ്തുവിൻ്റെ സ്വരൂപവും (കൊളോ, 1:13), നിയമത്തിൻ്റെ പൂർത്തികരണവും (റോമാ, 10:13) സ്നേഹമായതുകൊണ്ട്, ദൈവമക്കളാകുന്നവർ അഥവാ, ക്രിസ്തുവിൻ്റെ ശിഷ്യന്മാർ സൽപ്രവൃത്തികൾക്കായി നിയമിക്കപ്പെട്ടവരാണ്: “നാം ദൈവത്തിൻ്റെ കരവേലയാണ്‌; നാം ചെയ്യാന്‍വേണ്ടി ദൈവം മുന്‍കൂട്ടി ഒരുക്കിയ സൽപ്രവൃത്തികള്‍ക്കായി യേശുക്രിസ്‌തുവില്‍ സൃഷ്‌ടിക്കപ്പെട്ടവരാണ്‌.” (എഫേ, 2:10). എന്നുവെച്ചാൽ, അവൻ ബലിയർപ്പിക്കപ്പെട്ടതുതന്നെ സൽപ്രവൃത്തികൾ ചെയ്യുന്നതിൽ തതീക്ഷ്ണതയുള്ള ഒരു ജനതയെ വാർത്തെടുക്കാനാണ്: “സൽപ്രവൃത്തികള്‍ ചെയ്യുന്നതിൾ തീക്ഷ്ണതയുള്ള ഒരു ജനതയെ തനിക്കുവേണ്ടി ശുദ്ധീകരിക്കുന്നതിനുമായി നമ്മെപ്രതി തന്നെത്തന്നെ ബലിയര്‍പ്പിച്ചു.” (തീത്തോ, 2:14). സൽപ്രവൃത്തികൾ ആരു ചെയ്താലും നല്ലതുതന്നെയാണ്. പക്ഷേ, രക്ഷ പ്രാപിക്കണമെങ്കിൽ അതിനു പിന്നിലെ മനോഭാവത്തിന് വലിയ പ്രസക്തിയുണ്ട്. ഇന്ന് ലോകത്തിൽ സൽപ്രവൃത്തികൾ ചെയ്യുന്ന അനേകരെക്കാണാം. പലരും നിർമ്മല മനസ്സാക്ഷിയോടെയാണോ അത് ചെയ്യുന്നതെന്ന് സംശയിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ചിലർ തങ്ങളുടെ ദുഷ്കർമ്മങ്ങൾ മറച്ചുവെക്കാനും, മറ്റുചിലർ ലോകത്തിൻ്റെ പ്രശംസ പിടിച്ചുപറ്റാനും, ചുരുക്കം ചിലർ ആത്മാർത്ഥമായിട്ടും ചെയ്യുന്നു. ദരിദ്രനായ മനുഷ്യർക്ക് ഭക്ഷണം കൊടുത്തിട്ട് പ്രസിദ്ധമാക്കുന്നവൻ അവരെ ആക്ഷേപിക്കുകയും, ഉടുക്കുവാൻ കൊടുത്തിട്ട് പ്രസിദ്ധമാക്കുന്നവൻ അവർക്കുള്ള അമിമാനം ഉരിഞ്ഞുകളഞ്ഞ് അവരെ വിവസ്ത്രരാക്കുകയുമാണ് ചെയ്യുന്നത്. എന്നിട്ട് മറ്റുള്ളവർക്കും കൂടി പ്രചോദനമാകട്ടെ എന്നു കരുതിയാണ് പ്രസിദ്ധമാക്കുന്നതെന്ന് പറയും. ചിലപ്പോൾ മറ്റുള്ളവർക്ക് പ്രചോദനമാകുന്നത് ദരിദ്രൻ്റെ വേദനയായിരിക്കില്ല; ഇവർക്ക് കിട്ടുന്ന അനുമോദനങ്ങളായിരിക്കും. മറ്റുള്ളവരുടെ പ്രശംസ പിടിച്ചുപറ്റാൻവേണ്ടി ഭിക്ഷ കൊടുക്കുന്ന യൂദന്മാരെ ക്രിസ്തു അപലപിച്ചിട്ടുണ്ട്. മാത്രമല്ല, അവർക്ക് ലോകത്തിൽ ലഭിക്കുന്ന പ്രശംസ മാത്രമായിരിക്കും അവരുടെ പ്രതിഫലം; ദൈവത്തിൻ്റെ അടുക്കൽ പ്രതിഫലമുണ്ടാകില്ല: “മറ്റുള്ളവരില്‍നിന്നു പ്രശംസ ലഭിക്കാൻ കപടനാട്യക്കാര്‍ സിനഗോഗുകളിലും തെരുവീഥികളിലും ചെയ്യുന്നതുപോലെ, നീ ഭിക്‌ഷ കൊടുക്കുമ്പോൾ നിൻ്റെ മുമ്പിൽ കാഹളം മുഴക്കരുത്‌. സത്യമായി ഞാൻ നിങ്ങളോടു പറയുന്നു: അവര്‍ക്കു പ്രതിഫലം ലഭിച്ചുകഴിഞ്ഞു.” (മത്താ, 6:2). സൽപ്രവൃത്തികളും ദാനധർമ്മങ്ങളും എങ്ങനെ ചെയ്യണമെന്നും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്: “നീ ധര്‍മ്മദാനം ചെയ്യുമ്പോൾ അതു രഹസ്യമായിരിക്കേണ്ടതിന്‌ നിൻ്റെ വലത്തുകൈ ചെയ്യുന്നത്‌ ഇടത്തുകൈ അറിയാതിരിക്കട്ടെ. രഹസ്യങ്ങൾ അറിയുന്ന നിൻ്റെ പിതാവ്‌ നിനക്കു പ്രതിഫലം നല്‍കും.” (മത്തായി 6:3-4). ഇനി ആത്മാർത്ഥമായിട്ടാണ് ഒരുവൻ സൽപ്രവൃത്തികൾ ചെയ്യുന്നതെങ്കിൽ, അവനെ ദൈവം ഏതുവിധേനയും രക്ഷിക്കുമെന്നും ബൈബിളിൽനിന്ന് മനസ്സിലാക്കാം. കേസറിയായില്ലെ ഇത്താലിക്കെ സൈന്യവിഭാഗത്തിലെ കൊര്‍ണേലിയൂസ്‌ എന്ന ശതാധിപൻ അതിനൊരു ഉദാഹരണമാണ്. (പ്രവ, 10:1). അവൻ വളരെ ദാനദർമ്മങ്ങൾ ചെയ്യുന്നവനും പ്രാർത്ഥിക്കുന്നവനും ആയിരുന്നു. അവനെ രക്ഷിക്കുവാൻ ദൈവത്തിനു പ്രസാദമായപ്പോൾ, ഒരു ദൈവദൂതനെ അവൻ്റെ അടുക്കൽ അയച്ചു. ദൂതൻ വന്ന് അവനോട് പറഞ്ഞത്: ‘നിൻ്റെ പ്രാര്‍ത്ഥനകളും ദാനധര്‍മങ്ങളും ദൈവസന്നിധിയിൽ നിന്നെ അനുസ്‌മരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു” എന്നാണ്. തുടർന്ന്, കല്‍പണിക്കാരന്‍ ശിമയോൻ്റെ വീട്ടിൽ താമസിക്കുന്ന പത്രോസിനെ വിളിച്ചു സുവിശേഷം കൈക്കൊൾവാൻ ദൂതൻ ആവശ്യപ്പെട്ട പ്രകാരം, കൊര്‍ണേലിയൂസ്‌ പ്രവർത്തിക്കുകയും രക്ഷപ്രാപിക്കുകയും ചെയ്തു. (പ്രവ, 10:1:48). പത്രോസ് പറയുന്ന ഒരു കാര്യം ഇവിടെ ശ്രദ്ധേയമാണ്: “അവിടുത്തെ ഭയപ്പെടുകയും നീതിപ്രവര്‍ത്തിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ആരും, ഏതു ജനതയില്‍പ്പെട്ടവനായാലും, അവിടുത്തേക്കു സ്വീകാര്യനാണെന്നും ഞാന്‍ സത്യമായി അറിയുന്നു.” (പ്രവ, 10:35). വിശ്വാസികളെല്ലാവരും സൽകർമ്മങ്ങൾ ചെയ്യണമെന്ന് ബൈബിളിൽ ഉടനീളം പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്: ‘സൽപ്രവൃത്തികളും നന്മയും ചെയ്യുന്നവര്‍ക്ക് ലോകത്തിലെ അധികാരികൾ ഭീഷണിയാകില്ലെന്നും’ (റോമാ, 13:3), ‘സൽകൃത്യങ്ങള്‍ ധാരാളമായി ചെയ്യാൻ വേണ്ട എല്ലാ അനുഗ്രഹങ്ങളും സമൃദ്ധമായി നല്‍കാൻ കഴിവുറ്റവനാണ്‌ ദൈവമെന്നും’ (2കോറി, 9:8), ‘നിങ്ങളുടെ എല്ലാ സൽപ്രവൃത്തികളും ഫലദായകമാകുമെന്നും’ (കൊളോ, 1:10), ‘ദൈവഭയമുള്ള സ്‌ത്രീകൾ സൽപ്രവൃത്തികള്‍കൊണ്ട്‌ അലംകൃതരാകണമെന്നും’ (1 തിമോ, 2:10), ‘ധനവാന്മാർ സൽപ്രവൃത്തികളില്‍ സമ്പന്നരും വിശാലമനസ്‌കരും ഉദാരമതികളും ആകണമെന്നും’ (1തിമോ, 6:18), ‘ദൈവഭക്തനായ മനുഷ്യന്‍ പൂര്‍ണ്ണത കൈവരിക്കുകയും എല്ലാ നല്ല പ്രവൃത്തികളും ചെയ്യുന്നതിനു പര്യാപ്‌തനാവുകയും ചെയ്യുമെന്നും’ (2തിമോ, 3:17), ‘നീ എല്ലാവിധത്തിലും സൽപ്രവൃത്തികള്‍ക്കു മാതൃകയായിരിക്കുവാനും’ (തീത്തോ, 2:6), ‘ദൈവത്തില്‍ വിശ്വസിച്ചവര്‍ സത്‌പ്രവൃത്തികള്‍ ചെയ്യുന്നതില്‍ ജാഗരൂകരായിരിക്കാനും’ (തീത്തോ, 3:8), ‘സൽപ്രവൃത്തികളില്‍ വ്യാപരിക്കാന്‍ പഠിക്കട്ടെയെന്നും’ (തീത്തോ, 3:14), ‘സൽപ്രവൃത്തികൾ ചെയ്യാൻ പരസ്‌പരം പ്രാത്സാഹിപ്പിക്കാനും’ (ഹെബ്രാ, 10:24), ‘സൽപ്രവൃത്തികൾ ചെയ്തുകൊണ്ട് നിങ്ങള്‍ മൂഢരായ മനുഷ്യരുടെ അജ്‌ഞതയെ നിശബ്‌ദമാക്കണം എന്നതാണ് ദൈവഹിതമെന്നും’ (1പത്രോ, 2;15) പറയുന്നു. സൽപ്രവൃത്തികൾ കൂടാതെ ക്രിസ്തീയജീവിതം ഫലരഹിതമായിരിക്കുമെന്ന് യാക്കോബ് ശ്ളീഹാ ഓർമ്മപ്പെടുത്തുന്നു: മൂഢനായ മനുഷ്യാ, പ്രവൃത്തികൾ കൂടാതെയുള്ള വിശ്വാസം ഫലരഹിതമാണെന്നു നിനക്കു തെളിയിച്ചു തരേണ്ടതുണ്ടോ? (യാക്കോ, 2:20).

ഉപസംഹാരം: സൃഷ്ടിതാവായ ദൈവവും, രക്ഷിതാവായ കർത്താവും, മദ്ധ്യസ്ഥനായ മനുഷ്യനും ക്രിസ്തു മാത്രമാണെന്ന് ബൈബിൾ അസങിഗ്ധമായി പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു. മാറ്റംവരാൻ പാടില്ലാത്ത ഒന്നാം കല്പന പഴയനിയമത്തിലും പുതിയനിയമത്തിലും രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്: “നിന്റെ കർത്താവായ ദൈവം ഞാനാകുന്നു. ഞാനല്ലാതെ മറ്റൊരു ദൈവം നിനക്കുണ്ടാകരുത്.” (പുറ, 20:2-3; നിയ, 5:6-7; മർക്കോ, 12:29). പുതിയനിയമത്തിൽ ക്രിസ്തു പത്ത് കല്പനകളെ രണ്ട് കല്പനകളായി സംഗ്രഹിച്ചിട്ടുണ്ട്. അതിൻ്റെ ഒന്നാമത്തെ കല്പന: “നീ നിൻ്റെ ദൈവമായ കര്‍ത്താവിനെ പൂര്‍ണ്ണ ഹൃദയത്തോടും പൂര്‍ണാത്മാവോടും പൂര്‍ണ്ണമനസസ്സോടും കൂടെ സ്‌നേഹിക്കുക.ഇതാണ്‌ പ്രധാനവും പ്രഥമവുമായ കല്‍പന.” (മത്താ, 22:37-38). മറ്റൊരു ദൈവം നിനക്കുണ്ടാകരുത് എന്ന ഒന്നാമത്തെ കല്പനയുടെ സാരം: നീ യാതൊന്നിനുവേണ്ടിയും ദൈവത്തെയല്ലാതെ മറ്റാരെയും ആശ്രയിക്കരുതെന്നാണ്. അപ്പോൾ, പ്രധാനവും പ്രഥമവുമായ പുതിയകല്പനയും ചേർത്ത് ചിന്തിക്കുമ്പോഴോ? മനുഷ്യർ ദൈവത്തോടുള്ള സ്നേഹവും, ആദരവും, ആശ്രയവും, പ്രാർത്ഥനയും, ഭക്തിയും, മഹത്വവും മറ്റൊരുത്തനും പങ്കുവെയ്ക്കാൻ പാടില്ല എന്നാണ്. ദൈവം ഏശയ്യാ പ്രവചനത്തിൽ അത് വ്യക്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്: “ഞാനാണു കര്‍ത്താവ്‌; അതാണ്‌ എൻ്റെ നാമം. എൻ്റെ മഹത്വം ഞാൻ മറ്റാര്‍ക്കും നല്‍കുകയില്ല; എൻ്റെ സ്‌തുതി കൊത്തുവിഗ്രങ്ങള്‍ക്കു കൊടുക്കുകയുമില്ല.” (ഏശ, 42:8). എന്നാൽ ക്രൈസ്തവർ എന്നവകാശപ്പെടുന്ന ഒരു വലിയ വിഭാഗം പേർ കർത്താവിനേക്കാൾ അധികം പുണ്യവാളന്മാരിലും പുണ്യവതികളിലും അവരുടെ കൊത്തുവിഗ്രഹങ്ങളിലുമാണ് ആശ്രയിക്കുന്നത്. യേശുക്രിസ്തു മാത്രമാണ് ഏകമദ്ധ്യസ്ഥനെന്ന് ബൈബിൾ പ്രഖ്യാപിക്കുമ്പോൾ, ഇവർ നിദ്രപ്രാപിച്ച വിശുദ്ധന്മാരേയും വിശുദ്ധകളേയും മദ്ധ്യസ്ഥന്മാരായി അവരോധിച്ചിരിക്കയാണ്. ഇത് ദൈവകല്പനയുടെ നഗ്നമായ ലംഘനമല്ലെങ്കിൽ പിന്നെന്താണ്? പത്ത് കല്പനകളിൽ വിഗ്രഹാരധനയ്ക്കെതിരായി ശക്തമായ നിർദ്ദേശമുണ്ട്: “നിനക്കായി ഒരു വിഗ്രഹവും ഉണ്ടാക്കരുത്‌; മുകളില്‍ ആകാശത്തോ താഴെ ഭൂമിയിലോ ഭൂമിക്കടിയിലെ ജലത്തിലോ ഉള്ള ഒന്നിൻ്റെയും പ്രതിമ ഉണ്ടാക്കരുത്‌. നീ അവയെ കുമ്പിട്ടാരാധിക്കുകയോ സേവിക്കുകയോ ചെയ്യരുത്‌. എന്തെന്നാല്‍, നിൻ്റെ ദൈവവും കര്‍ത്താവുമായ ഞാന്‍ എന്നെ വെറുക്കുന്നവരുടെ മൂന്നും നാലും തലമുറകള്‍വരെയുള്ള മക്കളെ അവരുടെ പിതാക്കന്‍മാരുടെ തിന്മമൂലം ശിക്‌ഷിക്കുന്ന അസഹിഷ്‌ണുവായ ദൈവമാണ്‌. എന്നാല്‍, എന്നെ സ്‌നേഹിക്കുകയും എൻ്റെ കല്‍പനകള്‍ പാലിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവരോട്‌ ആയിരം തലമുറവരെ ഞാന്‍ കാരുണ്യം കാണിക്കും.” (നിയമാ, 5:8-10; പുറ, 20:4-6). ഇവർ കുമ്പിട്ട് നമസ്കരിക്കുകയും, പ്രാർത്ഥന അപേക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന വിഗ്രഹങ്ങളുടെ നിസ്സഹായാവസ്ഥയും, അതിനെ ആശ്രയിക്കുന്നവരുടെ ഗതികേടും സങ്കീർത്തനക്കാരൻ പറയുന്നു: “ജനതകളുടെ വിഗ്രഹങ്ങൾ സ്വര്‍ണവും വെള്ളിയുമാണ്‌; മനുഷ്യരുടെ കരവേലകള്‍മാത്രം! അവയ്‌ക്കു വായുണ്ട്‌, എന്നാല്‍ മിണ്ടുന്നില്ല; കണ്ണുണ്ട്‌, എന്നാല്‍ കാണുന്നില്ല. അവയ്‌ക്കു കാതുണ്ട്‌, എന്നാല്‍ കേള്‍ക്കുന്നില്ല: മൂക്കുണ്ട്‌, എന്നാല്‍ മണത്തറിയുന്നില്ല. അവയ്‌ക്കു കൈയുണ്ട്‌, എന്നാല്‍ സ്‌പര്‍ശിക്കുന്നില്ല; കാലുണ്ട്‌, എന്നാല്‍ നടക്കുന്നില്ല; അവയുടെ കണ്‌ഠത്തില്‍നിന്നു സ്വരം ഉയരുന്നില്ല. അവയെ നിര്‍മിക്കുന്നവര്‍ അവയെപ്പോലെയാണ്‌; അവയില്‍ ആശ്രയിക്കുന്നവരും അതുപോലെതന്നെ. ഇസ്രായേലേ, കര്‍ത്താവില്‍ ആശ്രയിക്കുവിന്‍; അവിടുന്നാണു നിങ്ങളുടെ സഹായവുംപരിചയും.” (സങ്കീ, 115:4-9; 135:15-18). ‘വിഗ്രഹാരാധകർ ആകരുതെന്നും’ (1കോറി, 10:7), ‘വിഗ്രഹങ്ങളില്‍ നിന്ന്‌ അകന്നിരിക്കുവിനും’ (1യോഹ, 5:21), ‘വിഗ്രഹാരാധനയില്‍ നിന്ന്‌ ഓടിയകലുവിനെന്നും’ (1കോറി, 10:14), ‘വിഗ്രഹാരാധികളോടു സമ്പർക്കർക്കം അരുതെന്നും’ (1കോറി, 5:9-10), ‘വിഗ്രഹാരാധകർ ദൈവരജ്യം അവകാശമാക്കയില്ലെന്നും’ (1കോറി, 6:9-10), ‘വിഗ്രഹങ്ങള്‍ക്കര്‍പ്പിച്ച വസ്‌തുക്കളിൽ (നേർച്ചകൾ) നിന്നും അകന്നിരിക്കാനും’ (പ്രവ, 15:28; 21:25) പുതിയനിയമം അമർച്ചയായി കല്പിക്കുന്നു. സത്യത്തെ സംബന്‌ധിച്ചു പൂര്‍ണമായ അറിവു ലഭിച്ചതിനുശേഷം മനഃപൂര്‍വം നാം പാപം ചെയ്യുന്നെങ്കിൽ, വന്നുഭവിക്കുന്ന ശിക്ഷയെക്കുറിച്ച് ഹെബ്രായലേഖകൻ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. 10:26-30). തുടർന്ന്, “ജീവിക്കുന്ന ദൈവത്തിൻ്റെ കൈയില്‍ചെന്നു വീഴുക വളരെ ഭയാനകമാണ്‌” (ഹെബ്രാ, 10:31) എന്ന മുന്നറിയിപ്പും നല്കിയിട്ടുണ്ട്. 04/04/2017 ചൊവ്വാഴ്ച സാന്തമാർത്ത വസതിയിൽ ദിവ്യബലി സന്ദേശം നൽകുമ്പോൾ ഫ്രാൻസീസ് മാർപാപ്പ പറഞ്ഞത് ഇപ്രകാരമാണ്: “ക്രൂശിതനായ യേശുവിലൂടെ മാത്രമേ രക്ഷ സാധ്യമാകുകയുള്ളൂ” എന്നാണ്. കർത്താവിൻ്റെ ശ്രേഷ്ഠ അപ്പൊസ്തലനും സഭയുടെ ഒന്നാമത്തെ മാർപ്പാപ്പയെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്ന പത്രോസിൻ്റെ “മറ്റാരിലും രക്‌ഷയില്ല” എന്ന വാക്കുകൽ വിശ്വസിക്കാത്തവർ, 266-മത്തെ മാർപ്പാപ്പയുടെ വാക്കുകൾ എങ്ങനെ വിശ്വസിക്കും? എന്നാൽ, യേശുക്രിസ്തു പറയുന്നു: വിശ്വസിച്ചാല്‍ നീ ദൈവമഹത്വം ദര്‍ശിക്കും.” (യോഹ, 11:40). ജീവനുള്ള ദൈവമായ നമ്മുടെ യേശുകർത്താവിൽ മാത്രം ആശ്രയിച്ചുകൊണ്ട്, അവനൊരുക്കിയ രക്ഷ സ്വായത്തമാക്കിക്കൊണ്ടും, ആത്മസന്തോഷത്തോടെ ജീവിപ്പാൻ സർവ്വകൃപാലുവായ ദൈവം എല്ലാവരേയും സഹായിക്കട്ടെ എന്ന് പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു; ആമേൻ!