യുദാ എഴുതിയ ലേഖനം (Book of Jude)

പുതിയനിയമത്തിലെ ഇരുപത്താറാമത്തെ പുസ്തകം; സാർവ്വത്രിക ലേഖനങ്ങളിൽ ഒടുവിലത്തേതും. വിശ്വാസികളുടെ ഇടയിൽ നുഴഞ്ഞുകയറിയ ദുരുപദേഷ്ടാക്കന്മാരെ കുറിച്ചാണ് ഈ ചെറിയ ലേഖനത്തിൽ പ്രതിപാദിക്കുന്നത്. (യൂദാ, 1:4-6). പത്രൊസിന്റെ രണ്ടാം ലേഖനത്തിലെ പ്രമേയവും ഇതുതന്നെ. (2:1-3:3). വിശ്വാസത്തിന്റെ പോരാട്ടത്തിൽ വ്യാജോപദേശത്തെ തുറന്നുകാണിക്കുകയും തെറ്റിനെ നിഷേധിക്കുകയും ചെയ്യേണ്ടതു ആവശ്യമാണ്. വ്യാജോപദേഷ്ടാക്കന്മാരുടെ പ്രവർത്തനത്തെക്കുറിച്ചു വിശ്വാസികൾ ഭയപ്പെടേണ്ടതില്ല. വിശ്വാസത്തിൽ ഉറച്ചും ആത്മാവിന്റെ ശക്തിയിൽ പ്രാർത്ഥിച്ചും ദൈവിക സ്നേഹത്തിന്റെ കൂട്ടായ്മയിൽ വർദ്ധന പ്രാപിച്ചും സ്വയം സൂക്ഷിച്ചു മുന്നോട്ടു പോകേണ്ടതാണ്. (20,21). സ്വന്തജനത്തെ വീഴാതവണ്ണം സൂക്ഷിച്ചു തന്റെ മഹിമാസന്നിധിയിൽ കളങ്കമില്ലാത്തവരായി ആനന്ദത്തോടെ നിർത്തുവാൻ ശക്തിയുള്ള ഏകദൈവത്തിനു സ്തുതി പാടിക്കൊണ്ടു ഈ ചെറുലേഖനം അവസാനിക്കുന്നു. (24,25).

ഗ്രന്ഥകർത്താവ്: യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ ദാസനും യാക്കോബിന്റെ സഹോദരനുമായ യൂദാ എന്നു ലേഖകൻ സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തുന്നു. (യൂദാ, 1:1). യാക്കോബ് യേശുവിന്റെ സഹോദരന്മാരിൽ ഒരാളാണ്; തന്മൂലം യൂദായും യേശുവിന്റെ സഹോദരനത്രേ. യൂദാ എന്ന പേരിൽ യേശുവിനു ഒരു സഹോദരൻ ഉണ്ടായിരുന്നതായി സുവിശേഷങ്ങളിൽ മതിയായ തെളിവുകളുണ്ട്. (മത്താ, 13:55; മർക്കൊ, 6:3). പുതിയനിയമത്തിൽ പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുള്ള മറ്റു യൂദാമാരിൽ നിന്നു വ്യത്യസ്തനാണു് ഈ യൂദാ. പിതാവിന്റെ പേരിനെയല്ല, മറിച്ചു സഹോദരന്റെ പേരിനെയാണു വ്യാവർത്തക ലക്ഷണമായി ഉപയോഗിക്കുന്നത്. അതിനുകാരണം വായനക്കാർക്കു സുപരിചിതൻ തന്റെ സഹോദരനായ യാക്കോബ് എന്നതു തന്നെ. യൂദാ അപ്പൊസ്തലൻ ആയിരുന്നില്ല. യേശുവിന്റെ ഇളയ സഹോദരന്മാരിലൊരുവൻ എന്നതൊഴികെ യൂദായുടെ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചു വിവരങ്ങളൊന്നും ലഭ്യമല്ല. യേശുവിന്റെ പുനരുത്ഥാനത്തിനു മുമ്പു യൂദാ കർത്താവിൽ വിശ്വസിച്ചിരുന്നില്ല. (യോഹ, 7:3-8). പുനരുത്ഥാന ശേഷം ക്രിസ്തുവിൽ വിശ്വസിക്കുകയും മാളികമുറിയിൽ മറ്റു ശിഷ്യന്മാരോടൊപ്പം സമ്മേളിക്കുകയും ചെയ്തു. (പ്രവൃ, 1:14). 

പത്രൊസിന്റെ രണ്ടാം ലേഖനത്തിന് ഉള്ളതിനെക്കാൾ പ്രബലമായ ബാഹ്യതെളിവുകൾ യൂദായുടെ ലേഖനത്തിനുണ്ട്. ഹെർമ്മാസ്, പോളിക്കാർപ്പു, അത്തനഗൊറസ്, അന്ത്യാക്ക്യയിലെ തെയോഫിലസ്, തെർത്തുല്യൻ, അലക്സാണ്ട്രിയയിലെ ക്ലെമെന്റ്, യൂസിബിയസ് എന്നിവർ യൂദായുടെ ലേഖനത്തെ അംഗീകരിക്കുന്നു. ഈ ലേഖനത്തിലെ അപ്പോക്രിഫയിൽ നിന്നുള്ള ഉദ്ധരണി ഏറെ ചർച്ച ചെയ്യപ്പെട്ടിട്ടുള്ള വിഷയമാണ്. അലക്സാണ്ട്രിയയിലെ ക്ലെമെന്റ് തെർത്തുല്യൻ, ജെറോം, അഗസ്റ്റിൻ തുടങ്ങിയ സഭാപിതാക്കന്മാർ അപ്പോക്രിഫാ പുസ്തകങ്ങൾളിൽ നിന്നാണ് യൂദാ ഉദ്ധരിച്ചതെന്നു വിശ്വസിച്ചിരുന്നു. അതിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ഈ ലേഖനം അംഗീകരിക്കുന്നതിനു പലരും വൈമനസ്യം കാട്ടി. യൂദായിലെ ഒമ്പതാം വാക്യം മോശെയുടെ സ്വർഗ്ഗാരോഹണം എന്ന ഗ്രന്ഥത്തിൽ നിന്നും 14-ഉം 15-ഉം വാക്യങ്ങൾ ഹാനോക്കിന്റെ പുസ്തകത്തിൽ നിന്നും ഉള്ള ഉദ്ധരണികളാണ്. അകാനോനിക ഗ്രന്ഥത്തെ സത്യമെന്നു അംഗീകരിച്ചു കൊണ്ടല്ല യൂദാ ഉദ്ധരിച്ചത്. ഉദ്ധൃത്യപ്രവചനം ദൈവത്തിൽ നിന്നുള്ളതായി അംഗീകരിച്ചു എന്നുമാത്രം. ഉദ്ധരണിയുടെ സ്വീകാരം മൂലഗ്രന്ഥത്തിന്റെ സ്വീകാരത്തെ വ്യഞ്ജിപ്പിക്കുന്നില്ല.

എഴുതിയ കാലം: ലേഖനത്തിന്റെ രചനാകാലം എ.ഡി. 81-നു ശേഷമാകാൻ ഇടയില്ല. ഡൊമീഷ്യൻ റോമൻ ചക്രവർത്തിയായി സിംഹാസനാരോഹണം ചെയ്തതു എ.ഡി. 81-ലാണ്. ഹെജെസിപ്പെസ് എന്ന ചരിത്രകാരൻ ഒരു സംഭവം രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ദാവീദിന്റെ സന്തതികളായി യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ സഹോദരനായ യൂദയുടെ രണ്ടു ചെറുമക്കളെ ക്രിസ്ത്യാനികളെന്നു കുറ്റം ചുമത്തി ഡൊമീഷ്യന്റെ മുമ്പിൽ ഹാജരാക്കി. അവർ നിരുപദ്രവകാരികളായ കർഷകർ എന്നു കണ്ടിട്ടു ചക്രവർത്തി അവരെ വെറുതെ വിട്ടു. അപ്പോൾ യൂദാ ജീവിച്ചിരുന്നുവെങ്കിൽ അദ്ദേഹത്തെ നിശ്ചയമായും രാജസന്നിധിയിൽ കൊണ്ടുവരുമായിരുന്നു. അതിൽ നിന്നും യൂദായുടെ ലേഖനം എ.ഡി. 81-നു മുമ്പു എഴുതപ്പെട്ടു എന്നതു വ്യക്തമാണ്. പത്രോസിന്റെ രണ്ടാം ലേഖനത്തിനു മുമ്പു ഇതു എഴുതപ്പെട്ടുവെങ്കിൽ എ.ഡി. 64 ആയിരിക്കണം രചനാകാലം. സാൻ, തീസ്സൻ ആദിയായവരുടെ അഭിപ്രായമനുസരിച്ചു എ.ഡി. 75 ആയിരിക്കണം രചനാകാലം. 

അനുവാചകർ: പിതാവായ ദൈവത്തിൽ സ്നേഹിക്കപ്പെട്ടും യേശുക്രിസ്തുവിനായി സൂക്ഷിക്കപ്പെട്ടും ഇരിക്കുന്നവരായ വിളിക്കപ്പെട്ടവർ ആണ് അനുവാചകർ. (വാ.1). നിങ്ങളുടെ അതിവിശുദ്ധ വിശ്വാസത്തെ ആധാരമാക്കി നിങ്ങൾക്കു തന്നെ ആത്മികവർദ്ധന വരുത്തിയും…… നിങ്ങളെത്തന്നെ സൂക്ഷിച്ചുകൊൾവിൻ (വാ.20,21) എന്നു ഉപദേശിക്കുന്നതിൽ നിന്നും അനുവാചകർ ക്രിസ്ത്യാനികളാണെന്നു മനസ്സിലാക്കാം. പഴയനിയമ പുരുഷന്മാരുടെ പരാമർശവും ദൃഷ്ടാന്തങ്ങളും പലസ്തീനു ചുറ്റുമുള്ള യെഹൂദാ ക്രിസ്ത്യാനികൾക്കു വേണ്ടിയാണ് ഇതെഴുതിയതെന്നു ചിന്തിക്കുവാൻ പഴുതു നല്കുന്നു. 

ഉദ്ദേശ്യം: നമുക്കു പൊതുവിലുള്ള രക്ഷയെക്കുറിച്ചു ഒരു പ്രബന്ധം എഴുതുവാനാണ് യൂദാ ഉദ്യമിച്ചത്. പക്ഷേ ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ ഇടയിൽ നുഴഞ്ഞുകയറിയ ജ്ഞാനവാദം കാരണമായി അപ്പൊസ്തലിക വിശ്വാസത്തെ ഉറപ്പിക്കുവാൻ വേണ്ടി പ്രതിവാദപരമായി എഴുതുവാൻ യൂദാ പ്രേരിതനായി. (വാ.3). ദുരുപദേഷ്ടാക്കന്മാർ ദൈവകൃപയെ ദുഷ്ക്കാമവൃത്തിക്കു ഹേതുവാക്കുകയും ഏകനാഥനും നമ്മുടെ കർത്താവുമായ യേശുക്രിസ്തുവിനെ നിഷേധിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. (വാ, 4). 

പ്രധാന വാക്യങ്ങൾ: 1. “പ്രിയരേ, നമുക്കു പൊതുവിലുള്ള രക്ഷയെക്കുറിച്ചു നിങ്ങൾക്കു എഴുതുവാൻ സകലപ്രയത്നവും ചെയ്കയിൽ വിശുദ്ധന്മാർക്കു ഒരിക്കലായിട്ടു ഭരമേല്പിച്ചിരിക്കുന്ന വിശ്വാസത്തിന്നു വേണ്ടി പോരാടേണ്ടതിന്നു പ്രബോധിപ്പിച്ചെഴുതുവാൻ ആവശ്യം എന്നു എനിക്കു തോന്നി.” യൂദാ 1:3.

2. “നിങ്ങളോ, പ്രിയരേ, നമ്മുടെ കർത്താവായ യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ അപ്പൊസ്തലന്മാർ മുൻപറഞ്ഞ വാക്കുകളെ ഓർപ്പിൻ. അന്ത്യകാലത്തു ഭക്തികെട്ട മോഹങ്ങളെ അനുസരിച്ചു നടക്കുന്ന പരിഹാസികൾ ഉണ്ടാകും എന്നു അവർ നിങ്ങളോടു പറഞ്ഞുവല്ലോ.” യൂദാ 1:17,18.

3. “വീഴാതവണ്ണം നിങ്ങളെ സൂക്ഷിച്ചു, തന്റെ മഹിമാസന്നിധിയിൽ കളങ്കമില്ലാത്തവരായി ആനന്ദത്തോടെ നിറുത്തുവാൻ ശക്തിയുള്ളവന്നു, നമ്മുടെ കർത്താവായ യേശുക്രിസ്തുമുഖാന്തരം നമ്മുടെ രക്ഷിതാവായ ഏകദൈവത്തിന്നു തന്നേ, സർവ്വകാലത്തിന്നുമുമ്പും ഇപ്പോഴും സദാകാലത്തോളവും തേജസ്സും മഹിമയും ബലവും അധികാരവും ഉണ്ടാകുമാറാകട്ടെ. ആമേൻ.” യൂദാ 1:24.

ഉള്ളടക്കം: 1. വന്ദനം: വാ.1,2.

2. ലേഖനത്തിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം: വാ.3,4. 

3. വിശ്വാസത്യാഗത്തിന്റെ ദൃഷ്ടാന്തങ്ങൾ: വാ.5-7.

4. ദുരുപദേഷ്ടാക്കന്മാരും ദുരുപദേശവും: വാ.8-13.

5. ദൈവം ദുഷ്ടന്മാരെ ന്യായം വിധിക്കുന്നു: വാ.14-19.

6. വിശ്വാസിയുടെ കർത്തവ്യങ്ങൾ: വാ.20-23.

7. ആശീർവാദം: വാ.24,25.

യോഹന്നാൻ എഴുതിയ മുന്നാം ലേഖനം (Book of 3 John)

പുതിയനിയമത്തിലെ ഇരുപത്തിയഞ്ചാമത്തെ പുസ്തകം. പ്രിയ ഗായൊസിന് എഴുതിയതാണീ ലേഖനം. സത്യത്തിൽ നടക്കുന്നതിനാലും ഗായൊസിന്റെ സഭയിലേക്കയച്ച സുവിശേഷകന്മാരെ സൽക്കരിച്ചതിനാലും അപ്പൊസ്തലൻ ഗായൊസിനെ ശ്ലാഘിക്കുന്നു. ആരെയും കൂട്ടാക്കാത്ത ദിയൊത്രെഫേസിനെ കുറ്റപ്പെടുത്തുന്നു. അസൂയ കൊണ്ടോ അഥവാ മറ്റെന്തെങ്കിലും കാരണംകൊണ്ടോ അവൻ സഹോദരന്മാരെ സ്വീകരിക്കാതിരിക്കുകയും സഭയെ തന്റെ വശത്താക്കുവാൻ ശ്രമിക്കുകയും അനുസരിക്കാത്തവരെ സഭയിൽ നിന്നു പുറത്താക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. മൂപ്പൻ സഭയ്ക്കു ഒന്നെഴുതിയിരുന്നു: (വാ,9) സത്യത്താൽ സാക്ഷ്യം ലഭിച്ച ദെമേത്രിയൊസിനെക്കുറിച്ചും പറയുന്നുണ്ട്. (വാ.12). സഭയിൽ എന്തെങ്കിലും പാഷണ്ഡോപദേശം കടന്നു കൂടിയതായി ഈ ലേഖനത്തിൽ പറയുന്നില്ല.

ഗ്രന്ഥകർത്തൃത്വം: രണ്ടും മൂന്നും ലേഖനങ്ങളുടെ ഗ്രന്ഥകർതൃത്വത്തിനുള്ള തെളിവുകൾ ഒന്നു തന്നെയാണ്. ഈ ലേഖനങ്ങൾ അതിൽതന്നെ ചെറുതും വ്യക്തിപരവും ആയതുകൊണ്ടാണ് 1-ാം ലേഖനത്തിലെ പരാമർശങ്ങൾ ഇതിലില്ലാത്തത് എന്ന് കാണുവാൻ പ്രയാസമില്ല. വിവാദപരമായ പുസ്തകങ്ങളുടെ ലിസ്റ്റിലാണ് ഒറിഗൺ, യൂസേബിയസ് എന്നിവർ മൂന്നാം ലേഖനത്തെ കാണുന്നത്. യെരുശലേമിലെ സിറിൾ, അലക്സാണ്ടിയയിലെ ക്ലമന്റ്, ഡയോനീസിയസ് എന്നിവർ ഈ ലേഖനത്തെ അംഗീകരിച്ചിരുന്നു. മുറട്ടോറിയൻ കാനോനിലെ തെളിവുകൾ ഈ കാര്യത്തിൽ വ്യക്തമല്ല. ആന്തരികമായ തെളിവുകൾ ഒന്നും രണ്ടും ലേഖനങ്ങളോടു യോജിക്കുന്നു. ലേഖനങ്ങൾ ഓരോന്നും അന്യോന്യം അവയുടെ ഗ്രന്ഥകർതൃത്വത്തെ പിൻതാങ്ങുന്നു. മൂന്നാമത്തെ ലേഖനവും യോഹന്നാൻ അപ്പൊസ്തലൻ തന്നെ എഴുതി എന്ന പരമ്പരാഗതമായ വിശ്വാസത്തെ ബന്ധിക്കുവാൻ മതിയായ യാതൊരു കാരണങ്ങളും ഇതേവരെ കണ്ടെത്തിയില്ല. 

എഴുതിയ കാലം: യോഹന്നാന്റെ ഒന്നും രണ്ടും ലേഖനങ്ങൾ എന്ന പോലെ മൂന്നാംലേഖനം എഴുതിയ കാലഘട്ടത്തെക്കുറിച്ചും ഇരുവിധ അഭിപ്രായങ്ങളുണ്ട്. യെരുശലേം ദേവാലയത്തിന്റെ നാശത്തിനു തൊട്ടുമുമ്പ് യെരുശലേമിൽനിന്നാണ് ലേഖനം എഴു തിയതെങ്കിൽ എ.ഡി. 70-നു മുമ്പ് എഴുതിയിരിക്കണം. എന്നാൽ യോഹന്നാന്റെ അന്ത്യനാളുകൾ താൻ ചിലവഴിച്ച എഫെസൊസിൽ വച്ച് ലേഖനം എഴുതപ്പെട്ടുവെന്നാണ് അധികം വേദപണ്ഡിതന്മാരും അഭി പ്രായപ്പെടുന്നത്. അങ്ങനെയെങ്കിൽ എ.ഡി. 90-നും 100-നുമിടയ്ക്ക് എഴുതി എന്നുവേണം വിചാരിപ്പാൻ. 

പശ്ചാത്തലവും സന്ദേശവും: ഒന്നാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ഉത്തരാർദ്ധത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന സഭാജീവിതത്തിന്റെ വിവിധ രൂപരേഖകൾ ഈ ലേഖനപശ്ചാത്തലത്തിൽ നമുക്ക് കാണുവാൻ കഴിയും. മഷിയും തൂവലുംകൊണ്ട് മൂന്നു പ്രത്യേക വ്യക്തികളെ അപ്പൊസ്തലൻ വരച്ചു കാട്ടുന്നുണ്ട്. അതിഥി സൽക്കാരപ്രിയനും ആത്മീയനുമായ ഗായോസ്, ശ്ലാഘനീയനായ ദെമെത്രിയോസ്, സ്നഹരഹിതനും സ്വാർത്ഥതല്പരനുമായ ദിയൊത്രെഫേസ്. ദിയൊത്രെഫേസ് ഏതുകാലയളവിലും സഭകളിൽ കാണപ്പെടുന്ന സ്വാർത്ഥതല്പരരായ ആളുകളുടെ ചിത്രമാണ്. മറുവശത്ത് സമന്മാരായിരുന്ന അദ്ധ്യക്ഷന്മാർക്കു മീതെ അദ്ധ്യക്ഷത ചെയ്യുവാൻ തത്രപ്പെടുന്ന ഒരു വ്യക്തിയായി കൂടി തന്നെ കാണുന്നു. ഈ പ്രവണതയും പരിണതഫലമാണ് രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ആരംഭിച്ച് ഇന്നും തുടരുന്ന എപ്പിസ്കോപ്പൽ സമ്പ്രദായം. 

പ്രധാന വാക്യങ്ങൾ: 1. “എന്റെ മക്കൾ സത്യത്തിൽ നടക്കുന്നു എന്നു കേൾക്കുന്നതിനെക്കാൾ വലിയ സന്തോഷം എനിക്കില്ല.” 3യോഹന്നാൻ 1:4.

2. “തിരുനാമം നിമിത്തമല്ലോ അവർ ജാതികളോടു ഒന്നും വാങ്ങാതെ പുറപ്പെട്ടതു. ആകയാൽ നാം സത്യത്തിന്നു കൂട്ടുവേലക്കാർ ആകേണ്ടതിന്നു ഇങ്ങനെയുള്ളവരെ സല്കരിക്കേണ്ടതാകുന്നു.” 3യോഹന്നാൻ 1:7.

3. “പ്രിയനേ, നന്മയല്ലാതെ തിന്മ അനുകരിക്കരുതു; നന്മ ചെയ്യുന്നവൻ ദൈവത്തിൽനിന്നുള്ളവൻ ആകുന്നു; തിന്മ ചെയ്യുന്നവൻ ദൈവത്തെ കണ്ടിട്ടില്ല.” 3യോഹന്നാൻ 1:11.

പുസ്തക വിഭജനം: 

I. അഭിവാദനം: വാ.1-4.

ll. ഭക്തനായ ഗായോസ്: വാ.5-8.

III. ഏകാധിപതിയായ ദിയോത്രെഫേസ്: വാ,9-11.

IV. സമർപ്പിതനായ ദെമെത്രിയോസ്: വാ.12.

V. അപ്പൊസ്തലിക ഉദ്ദേശവും ആശീർവാദവും: വാ.13,14.

യോഹന്നാൻ ഏഴുതിയ രണ്ടാം ലേഖനം (Book of 2 John)

പുതിയനിയമത്തിലെ ഇരുപത്തി നാലാമത്തെ പുസ്തകം. പദസമുച്ചയം, ശൈലി, ചിന്ത, സ്വഭാവം എന്നിവയിൽ രണ്ടും മൂന്നും ലേഖനങ്ങൾ ഒന്നാം ലേഖനത്തോടു സാജാത്യം പുലർത്തുന്നു. അതിനാൽ മൂന്നു ലേഖനങ്ങളുടെയും എഴുത്തുകാരൻ ഒരേ വ്യക്തിയാണെന്നതിൽ സംശയിക്കേണ്ടതില്ല. മുപ്പനായ ഞാൻ (2:1; 3;1) എന്നാണ് രണ്ടു ലേഖനങ്ങളിലും എഴുത്തുകാരൻ സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തുന്നത്. വളരെ ചെറിയ ലേഖനങ്ങളാണ് രണ്ടും. അനുവാചകരും, ലക്ഷ്യവും വിഭിന്നങ്ങളാണങ്കിൽ തന്നെയും പദപ്രയോഗത്തിൽ രണ്ടു ലേഖനങ്ങൾക്കും തമ്മിൽ സാമ്യമുണ്ട്. ആരംഭത്തിലെ സംബോധന സമാനമാണ്. സ്വീകർത്താവിന്റെ ആത്മീയ പുരോഗതിയിൽ എഴുത്തുകാരൻ രണ്ടു ലേഖനങ്ങളിലും സന്തോഷം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. ലേഖനങ്ങളുടെ സമാപനവും ഏതാണ്ട് ഒരേ വിധത്തിൽത്തന്നെയാണാ. രണ്ടാം ലേഖനം എഴുതിയിരിക്കുന്നതു ‘മാന്യ നായകിയാർക്കും മക്കൾക്കും’ ആണ്. (വാ.1). സഭയെയും അവളുടെ ആത്മീയമക്കളെയും ആണ് ഇതു കുറിക്കുന്നതെന്നു പൊതുവെ കരുതപ്പെടുന്നു. എന്നാൽ ചിലരുടെ അഭിപ്രായത്തിൽ കുറിയ (മാന്യ നായകി എന്നതിന്റെ ഗ്രീക്കു പദം) ഒരു വ്യക്തിയെക്കുറിക്കുന്നു. ലഭിച്ച കല്പനകളെ വിശേഷാൽ സഹോദര സ്നേഹത്തെക്കുറിച്ചുള്ള കല്പന പ്രമാണിക്കണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെടുകയും ക്രിസ്തു ജഡത്തിൽ വന്നു എന്നു വിശ്വസിക്കാത്ത ദുരുപദേഷ്ടാക്കന്മാർക്കു താക്കീതു നല്കുകയും അവരോടു കുശലം പറകപോലും അരുതെന്നു ഉദേശിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. മുഖാമുഖം കണ്ടു സംസാരിക്കാനുള്ള ആശ പ്രകടിപ്പിച്ചുകൊണ്ടു ലേഖനം സമാപിക്കുന്നു. ക്രിസ്തുവിനെയും ക്രിസ്തുവിന്റെ സ്നേഹത്തെയും സംബന്ധിച്ചുള്ള വിവരണത്തിൽ ഒന്നാം ലേഖനത്തെയും വ്യാജോപദേഷ്ടാക്കന്മാരുടെ വിവരണത്തിൽ പത്രൊസിന്റെ രണ്ടാം ലേഖനത്തെയും ഈ ലേഖനം ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു.

ഗ്രന്ഥകർത്തൃത്വം: ഗ്രന്ഥകർത്തത്വത്തെ സംബന്ധിച്ച് ഒന്നാം ലേഖനവുമായി തട്ടിച്ചുനോക്കുമ്പോൾ ബാഹ്യമായ തെളിവുകൾ രണ്ടാം ലേഖനത്തിൽ തുലോം പരിമിതമാണ്. ഐറേനിയസ് ഈ ലേഖനത്തിൽ നിന്നും ഉദ്ധരിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും മറ്റ് പലരെയും പോലെതന്നെ, പ്രസ്തുത ലേഖനം ഒന്നാം ലേഖനത്തിന്റെ ഭാഗം എന്ന് വിശ്വസിച്ചു പോന്നു. (അദ്ധ്യായങ്ങളും വാക്യങ്ങളും വിഭജിച്ചത് നൂറ്റാണ്ടുകൾക്കു ശേഷമാണല്ലോ) ഒറിഗൺ ലേഖനത്തെ സംശയദൃഷ്ടിയോടെ വീക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു. എന്നാൽ അലക്സാണ്ട്രിയയിലെ ക്ലമന്റും, ഡയോനീഷ്യസും യോഹന്നാനാണ് ഗ്രന്ഥകാരൻ എന്ന് ഒരു പോലെ സമ്മതിക്കുന്നു. 10-ാം വാക്യം യോഹന്നാൻ അപ്പൊസ്തലൻ തന്നെ എഴുതിയിട്ടുള്ളതെന്ന് സിപ്രീയൻ സമ്മതിച്ചിട്ടുണ്ട്. യോഹന്നാന്റെ സുവിശേഷം ഒന്നും മൂന്നും ലേഖനങ്ങൾ ഇവയുടെ സ്വഭാവം, ഭാഷാശൈലി എന്നിവയോടു കാണുന്ന പൊരുത്തം കണക്കാക്കിയാണ് ആന്തരിക തെളിവുകൾ നിരത്തിയിട്ടുള്ളത്. രണ്ടും മൂന്നും ലേഖനങ്ങളുടെ ആരംഭം ഒന്നാം ലേഖനത്തിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തപ്പെട്ടിരിക്കുന്നുവെങ്കിലും മൂന്ന് ലേഖനങ്ങളുടെയും ഗ്രന്ഥകർത്തൃത്വം യോഹന്നാനിൽ തന്നെ ആരോപിക്കുന്നതിന് ആരും വിസമ്മതിക്കുന്നില്ല. ഒരേ വ്യക്തി ഏതാണ്ട് ഒരേ കാലയളവിൽ ഇത് എഴുതി എന്ന് വിശ്വസിക്കാം. രണ്ടാം ലേഖനത്തിന്റെ എഴുത്തുകാരൻ യോഹന്നാൻ അപ്പൊസ്തലൻ തന്നെയാണെന്ന് പരമ്പരാഗതമായ വിശ്വാസത്തെ ഖണ്ഡിക്കത്തെക്ക ഏതെങ്കിലും കാരണങ്ങൾ ഉണ്ടായിരിക്കുന്നില്ല.

എഴുതിയ കാലം: യോഹന്നാന്റെ ഒന്നാം ലേഖനം പോലെ തന്നെ, രണ്ട് പൊതു കാഘട്ടങ്ങൾക്ക് സാധ്യതയുണ്ട്. ഒന്നുകിൽ യെരുശലേം ദേവാലയം നശിപ്പിക്കപ്പെടുന്നതിന് മുമ്പ് (AD 70) അല്ലെങ്കിൽ (AD 90-100) ഇടയ്ക്ക് എഴുതപ്പെട്ടു എന്നു കരുതുന്നു. ആദ്യം പ്രസ്താവിച്ച കാലഘട്ടത്തിലാണ് എഴുതിയതെങ്കിൽ യരുശലേമിൽനിന്നും, രണ്ടാമത്തെ കാലഘട്ടമാണ് സ്വീകാര്യമെങ്കിൽ അപ്പൊസ്തലന്റെ അന്ത്യനാളുകൾ താൻ ചിലവഴിച്ച എഫേസോസിൽ നിന്നും ഇതെഴുതിയെന്ന് വിചാരിപ്പാൻ ന്യായമുണ്ട്. പൊതുവെ, രണ്ടാമത്തെ കാലമാണ് അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുനത്.

പശ്ചാത്തലവും സന്ദേശവും: ആദിമസഭകളിലെ സഞ്ചാരസുവിശേഷകന്മാരുടെ തീവ്രയത്നമാണ് ഈ ലേഖനത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലം. ഇങ്ങനെ സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ട് ശുശ്രൂഷചെയ്തുവന്ന സുവിശേഷകന്മാർക്ക് ക്രിസ്തീയ ഭവനങ്ങളിലും സഭകളിലും പാർപ്പിടവും, ആഹാരവും, ചില സാഹചര്യങ്ങളിൽ സാമ്പത്തിക സഹായവും നല്കിപോന്നു. വളരെ വേഗത്തിൽ ദുരുപദേഷ്ടാക്കന്മാരായ ആളുകൾ തങ്ങളുടെ ദുരുപദേശപ്രചരണത്തിനു വേണ്ടി ഇതേമാർഗ്ഗം അവലംബിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഒന്നാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ദുരുപദേഷ്ടാക്കന്മാർക്കെതിരെ ശബ്ദിക്കുക, ഇത്രമാത്രം പ്രാധാന്യം അർഹിക്കുന്ന വിഷയമായിരുന്നു എങ്കിൽ, ഇക്കാലഘട്ടത്തിലെ വിവിധ വിഭാഗക്കാർ, ദുരുപദേഷ്ടാക്കൾ, വ്യാജമതങ്ങൾ ഇവയോട് അപ്പൊസ്തലന് പറയാനുള്ളത് എന്തായിരിക്കും? ചിന്തിക്കുക. രണ്ടാം ലേഖനത്തിലെ കേന്ദ്രവിഷയമിതാണ്: നമ്മുടെ കർത്താവായ യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ ആളത്വത്തെ സംബന്ധിച്ച് തെറ്റായ വിധത്തിൽ ഉപദേശിക്കുന്ന വ്യക്തികളും കൂട്ടങ്ങളുമായി യാതൊരുവിധ സഹകരണവും നമുക്ക് പാടില്ലാത്തതാകുന്നു. (വാ,10,11).

പ്രധാന വാക്യങ്ങൾ: 1. “നമ്മിൽ വസിക്കുന്നതും നമ്മോടുകൂടെ എന്നേക്കും ഇരിക്കുന്നതുമായ സത്യംനിമിത്തം ഞാൻ മാത്രമല്ല,” 2യോഹന്നാൻ 1:1.

2. “നാം അവന്റെ കല്പനകളെ അനുസരിച്ചുനടക്കുന്നതു തന്നേ സ്നേഹം ആകുന്നു. നിങ്ങൾ ആദിമുതൽ കേട്ടതുപോലെ അനുസരിച്ചുനടപ്പാനുള്ള കല്പന ഇതത്രേ.” 2യോഹന്നാൻ 1:6.

3. “ക്രിസ്തുവിന്റെ ഉപദേശത്തിൽ നിലനിൽക്കാതെ അതിർ കടന്നുപോകുന്ന ഒരുത്തന്നും ദൈവം ഇല്ല; ഉപദേശത്തിൽ നിലനില്ക്കുന്നവന്നോ പിതാവും പുത്രനും ഉണ്ടു. ഒരുത്തൻ ഈ ഉപദേശവുംകൊണ്ടു അല്ലാതെ നിങ്ങളുടെ അടുക്കൽ വന്നുവെങ്കിൽ അവനെ വീട്ടിൽ കൈക്കൊള്ളരുതു; അവന്നു കുശലം പറകയും അരുതു.” 2യോഹന്നാൻ 1:9,10.

ബാഹ്യരേഖ: I. അപ്പൊസ്തലിക അഭിവാദനം: കൃപയും കരുണയും സമാധാനവും; 1:3. 

II. അപ്പൊസ്തലന്റെ സന്തോഷം: അനുസരണയുള്ള മക്കൾ; (വാ.4. 

III. അപ്പൊസ്തലിക പ്രബോധനം: സ്നേഹത്തിൽ നടക്കുക; വാ.5,6. 

IV അപ്പൊസ്തലിക കരുതൽ: വഞ്ചകരായ എതിർ ക്രിസ്തുക്കൾ; വാ.7-11.

V. അപ്പൊസ്തലിക പ്രത്യാശ: ഒരു വ്യക്തിഗത സന്ദർശനം; വാ.12,13.

യോഹന്നാൻ എഴുതിയ ഒന്നാം ലേഖനം (Book of 1 John)

പുതിയനിയമത്തിലെ ഇരുപത്തിമൂന്നാമത്തെ പുസ്തകം, സാർവ്വത്രിക ലേഖനങ്ങളിൽ നാലാമത്തേതും. അഭിവാദനം, അന്തിമവന്ദനം, വ്യക്തികൾക്കുള്ള സന്ദേശം എന്നിങ്ങനെയുള്ള ഒരെഴുത്തിന്റെ രൂപം ഈ ലേഖനത്തിനില്ല. ആസ്യയിലെ സഭകളെ അഭിസംബോധന ചെയ്തതെഴുതിയ ഒരിടയലേഖനം അഥവാ ചാക്രിക ലേഖനമായിരിക്കണം ഇത്. ക്രിസ്തുമതത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന ഉപദേശങ്ങളുടെ വിശദീകരണവും പ്രായോഗിക ജീവിതത്തിൽ പിന്തുടരേണ്ട നൈതികോപദേശങ്ങളും ഈ ലേഖനത്തിലുണ്ട്. 

ഗ്രന്ഥകർത്താവും കാലവും: നാലാം സുവിശേഷത്തിന്റെ കർത്താവു തന്നെയാണ് ഈ ലേഖനത്തിന്റെയും കർത്താവ്. സുവിശേഷത്തിലോ ലേഖനത്തിലോ എഴുത്തുകാരൻ തന്റെ പേരു നിർദ്ദേശിച്ചിട്ടില്ല. ആദിമസഭ രണ്ടു ഗ്രന്ഥങ്ങളുടെയും എഴുത്തുകാരനായി യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ 12 അപ്പൊസ്തലന്മാരിൽ ഒരുവനായ യോഹന്നാനെ അംഗീകരിച്ചിരുന്നു. സാർവ്വത്രിക ലേഖനങ്ങളിൽ ബാഹ്യതെളിവുകൾ അധികമുള്ളത് ഇതിനാണ്. പാപ്പിയാസ്, ഐറേനിയുസ്, തെർത്തുല്യൻ, അലക്സാണ്ട്രിയയിലെ ക്ലെമന്റ് തുടങ്ങിയവർ ഈ ലേഖനത്തിന്റെ കർത്താവു യോഹന്നാൻ അപ്പൊസ്തലനാണെന്നു എ.ഡി. രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിൽ തന്നെ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. മുററ്റോറിയൻ ലിഖിതത്തിലും പഴയ സുറിയാനി പരിഭാഷയിലും ഇതിനെ യോഹന്നാന്റെ ലേഖനമായി ചേർത്തിട്ടുണ്ട്. ലേഖനത്തിലെ ആന്തരിക തെളിവുകളും ലേഖനകർത്താവ് യോഹന്നാൻ ആണെന്ന നിഗമനത്തെ ശരിവയ്ക്കുന്നു. അപ്പൊസ്തലിക അധികാരത്തോടു കൂടിയാണ് എഴുത്തുകാരൻ എഴുതുന്നത്. (1:2; 2;1; 4:6, 14). അദ്ദേഹത്തിന് ക്രിസ്തുവുമായി വൈയക്തിക ബന്ധമുണ്ടായിരുന്നു; സുവിശേഷത്തിന്റെ ആധാരവസ്തുതകളുടെ പ്രത്യക്ഷജ്ഞാനം സിദ്ധിച്ചിരുന്നു. (1:1-3; 4:14). ജീവിതം മുഴുവൻ താൻ പഠിപ്പിച്ച സത്യങ്ങൾ ശിഷ്യന്മാർക്കു വേണ്ടി ഒടുവിലായി രേഖപ്പെടുത്തി നല്കുന്ന വൃദ്ധനായ ഒരപ്പൊസ്തലന്റെ ശൈലിയും സ്വരവുമാണു ഈ ലേഖനത്തിനുള്ളത്. പ്രതിപാദ്യം, പ്രതിപാദനരീതി, ഭാഷ, ശൈലി എന്നിവയിൽ സുവിശേഷത്തിനും ഈ ലേഖനത്തിനും തമ്മിൽ അന്യാദൃശമായ സാമ്യമുണ്ട്. 51 സാമ്യങ്ങൾ ബ്രൂക്ക് ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചിട്ടുണ്ട്. സുവിശേഷത്തിന്റെ നൈതികവും പ്രായോഗികവുമായ സമീപനമാണ് ലേഖനം. ജീവൻ, വെളിച്ചം, ഇരുട്ട്, ലോകം തുടങ്ങിയ സുവിശേഷപദങ്ങളും നിത്യജീവൻ, പുതിയ കല്പന, ക്രിസ്തുവിൽ വസിക്കുക തുടങ്ങിയ സവിശേഷപ്രയോഗങ്ങളും രണ്ടു ഗ്രന്ഥങ്ങളിലും കാണാം. വൈജാത്യങ്ങൾ വളരെ കുറവാണ്; ഉള്ളവ തന്നെ വിശദീകരണക്ഷമവും. ആദ്യം എഴുതപ്പെട്ടത് സുവിശേഷമാണോ ലേഖനമാണോ എന്നു വ്യക്തമായി പറയുവാൻ കഴിയുകയില്ല. അപ്പൊസ്തലന്റെ ജീവിത സായാഹ്നത്തിൽ അതായത് ഒന്നാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനത്തോടു കൂടി സുവിശേഷം എഴുതപ്പെട്ടു എന്നാണ് പാരമ്പര്യം. ക്രിസ്തീയ ഉപദേശത്തെ പഴയകല്പന (2:7) എന്നു പറയുന്നതിൽ നിന്നും ക്രിസ്തു മാർഗ്ഗം കുറെക്കാലമായി നിലനില്ക്കുന്നു എന്ന ധ്വനി ലഭിക്കുന്നു. ലേഖനത്തിന്റെ രചനാകാലം പിന്നീടാണന്നതിന്റെ പരോക്ഷസൂചനയാണത്. ജ്ഞാനമതത്തിന്റെ ലക്ഷണങ്ങൾ കണ്ടു തുടങ്ങിയ കാലത്താണ് ഈ ലേഖനം എഴുതിയത്. ട്രാജന്റെ കാലം വരെ (98-117) യോഹന്നാൻ ജീവിച്ചിരുന്നതായി ഐറീനിയസ് പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുണ്ട്. മിക്കവാറും എ.ഡി. 90-നും 100-നും ഇടയ്ക്ക് എഫെസൊസിൽ വച്ചു ഈ ലേഖനം എഴുതിയിരിക്കണം. 

അനുവാചകർ: അനുവാചകരെ കുറിച്ചുള്ള വ്യക്തമായ സൂചന ലേഖനത്തിലില്ല. പാർത്ഥ്യർക്കെഴുതി എന്ന അഗസ്ത്യന്റെ അഭിപ്രായം എല്ലാവർക്കും സമ്മതമല്ല. പഴയനിയമത്തിൽ നിന്നുള്ള ഉദ്ധരണികളുടെ അഭാവവും വിഗ്രഹങ്ങൾക്ക് എതിരെയുള്ള താക്കീതും (5:21) അനുവാചകർ വിജാതീയരാണെന്ന നിഗമനത്തിനു വഴി നല്കുന്നു. ലേഖനത്തിലെ സൂചനകളിൽ നിന്നും അവർ ക്രിസ്ത്യാനികളായിട്ടു വളരെ നാളുകളായി എന്നും ക്രിസ്തീയ സത്യങ്ങളെക്കുറിച്ചു അവർക്കു അനല്പമായ അറിവുണ്ടായിരുന്നു എന്നും വ്യക്തമാണ്. (2:7, 18, 20, 21, 24, 27; 3:11). അപ്പൊസ്തലന്റെ ഒടുവിലത്തെ വർഷങ്ങൾ എഫെസൊസിലാണ് ചെലവഴിച്ചത്. ആസ്യയിലെ സഭകളിലും അപ്പൊസ്തലൻ ശുശ്രൂഷിച്ചിരുന്നു. (വെളി, 1:11). തന്മൂലം എഫെസൊസിലെയും ആസ്യയിലെയും വിശ്വാസികൾക്കു വേണ്ടിയാണ് അപ്പൊസ്തലൻ ഈ ലേഖനമെഴുതിയതെന്ന് ഉറപ്പാക്കാം. 

ഉദ്ദേശ്യം: ലേഖനരചനയുടെ പിന്നിലുള്ള ഉദ്ദേശ്യങ്ങൾ പ്രധാനമായും നാലാണെന്നു അപ്പൊസ്തലൻ തന്നെ വ്യക്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. 1. നമ്മുടെ സന്തോഷം പൂർണ്ണമാകുന്നതിന് (1:4); 2. പാപം ചെയ്യാതിരിക്കുന്നതിന് (2:1); 3. ദൈവപുത്രന്റെ നാമത്തിൽ വിശ്വസിക്കുന്നവർക്കു നിത്യജീവൻ ഉണ്ടെന്നു അറിയേണ്ടതിന് (5:3); 4. ദുരുപദേഷ്ടാക്കന്മാർക്കെതിരെ മുന്നറിയിപ്പു നല്കുന്നതിന് (2:16). തന്റെ എതിർപ്പിനു വിധേയമാകുന്ന ദുരുപദേശങ്ങളെക്കുറിച്ചു അപ്പൊസ്തലൻ സ്പഷ്ടമായി പറയുന്നില്ല. എന്നാൽ ജ്ഞാനമതമാണ് അപ്പൊസ്തലന്റെ വീക്ഷണത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നതെന്നു ലേഖനം വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട്. ദുരുപദേഷ്ടാക്കന്മാർ എതിർക്രിസ്തുക്കൾ ആണ്. (2:18, 22; 4:3). സാധാരണ ക്രിസ്ത്യാനിക്കു ലഭിച്ചിട്ടുള്ളതിനെക്കാൾ ഉന്നതമായ ജ്ഞാനം ലഭിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നവർ അവകാശപ്പെടുന്നു. (1യോഹ, 2:4). അവർ യേശുവിന്റെ ക്രിസ്തുത്വത്തെയും (2:22), ദൈവപുത്രത്വത്തെയും (4:15; 5:5), യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ ജഡത്തിലുള്ള വെളിപ്പാടിനെയും (4:2) നിഷേധിക്കുന്നു. സഭയുടെ നൈതിക ഉപദേശത്തെയും ജ്ഞാനവാദികൾ എതിർക്കുന്നു. മനുഷ്യ ആളത്തത്തിനു ദൈവത്തോടുള്ള നൈതികമായ എതിർപ്പല്ല, മറിച്ചു ദ്രവ്യത്തിൽ ഉൾക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഭൗതികതത്വം മാത്രമാണ് പാപം എന്നതേ അവർ പഠിപ്പിക്കുന്നത്. 

പ്രധാന വാക്യങ്ങൾ: 1. “ആദിമുതലുള്ളതും ഞങ്ങൾ കേട്ടതും സ്വന്ത കണ്ണുകൊണ്ടു കണ്ടതും ഞങ്ങൾ നോക്കിയതും ഞങ്ങളുടെ കൈ തൊട്ടതും ആയ ജീവന്റെ വചനം സംബന്ധിച്ചു — ജീവൻ പ്രത്യക്ഷമായി, ഞങ്ങൾ കണ്ടു സാക്ഷീകരിക്കയും പിതാവിനോടുകൂടെയിരുന്നു ഞങ്ങൾക്കു പ്രത്യക്ഷമായ നിത്യജീവനെ നിങ്ങളോടു അറിയിക്കയും ചെയ്യുന്നു” 1യോഹന്നാൻ 1:1,2.

2. “നമുക്കു പാപം ഇല്ല എന്നു നാം പറയുന്നു എങ്കിൽ നമ്മെത്തന്നേ വഞ്ചിക്കുന്നു; സത്യം നമ്മിൽ ഇല്ലാതെയായി. നമ്മുടെ പാപങ്ങളെ ഏറ്റുപറയുന്നു എങ്കിൽ അവൻ നമ്മോടു പാപങ്ങളെ ക്ഷമിച്ചു സകല അനീതിയും പോക്കി നമ്മെ ശുദ്ധീകരിപ്പാൻ തക്കവണ്ണം വിശ്വസ്തനും നീതിമാനും ആകുന്നു.” 1യോഹന്നാൻ 1:8,9.

3. “അവൻ നമ്മുടെ പാപങ്ങൾക്കു പ്രായശ്ചിത്തം ആകുന്നു; നമ്മുടേതിന്നു മാത്രം അല്ല, സർവ്വലോകത്തിന്റെ പാപത്തിന്നും തന്നേ.” 1യോഹന്നാൻ 2:2.

4. “അവനിൽ വസിക്കുന്നവൻ ആരും പാപം ചെയ്യുന്നില്ല. പാപം ചെയ്യുന്നവൻ ആരും അവനെ കണ്ടിട്ടില്ല, അറിഞ്ഞിട്ടുമില്ല.” 1യോഹന്നാൻ 3:6.

5. “പ്രയമുള്ളവരേ, നാം അന്യോന്യം സ്നേഹിക്ക; സ്നേഹം ദൈവത്തിൽനിന്നു വരുന്നു. സ്നേഹിക്കുന്നവനെല്ലാം ദൈവത്തിൽനിന്നു ജനിച്ചിരിക്കുന്നു, ദൈവത്തെ അറികയും ചെയ്യുന്നു.” 1യോഹന്നാൻ 4:7.

6. “ദൈവപുത്രന്റെ നാമത്തിൽ വിശ്വസിക്കുന്ന നിങ്ങൾക്കു ഞാൻ ഇതു എഴുതിയിരിക്കുന്നതു നിങ്ങൾക്കു നിത്യജീവൻ ഉണ്ടെന്നു നിങ്ങൾ അറിയേണ്ടതിന്നു തന്നേ.” 1യോഹന്നാൻ 5:13.

7. “ദൈവപുത്രൻ വന്നു എന്നും സത്യദൈവത്തെ അറിവാൻ നമുക്കു വിവേകം തന്നു എന്നും നാം അറിയുന്നു; നാം സത്യദൈവത്തിൽ അവന്റെ പുത്രനായ യേശുക്രിസ്തുവിൽ തന്നേ ആകുന്നു. അവൻ സത്യദൈവവും നിത്യജീവനും ആകുന്നു.” 1യോഹന്നാൻ 5:20.

വിഷയരേഖ: 1. ജഡത്തിലുള്ള വെളിപ്പാടിൻ്റെ ഉണ്മ: 1:1-4. 

2. ദൈവവുമായുള്ള കൂട്ടായ്മയുടെ തത്വങ്ങൾ: 1:5-2:2.

3. ദൈവത്തോടുള്ള കൂട്ടായ്മയുടെ ബഹിഷ്പ്രകടനം: 2:3-28.

a. അനുസരണം: 2:3-6.

b. സ്നേഹം: 2:7-11.

c. ലോകത്തിൽ നിന്നുള്ള വേർപാടു: 2:12-17.

d. ദുരുപദേശങ്ങൾക്ക് എതിരെയുള്ള മുന്നറിയിപ്പ്: 2:18-29.

4.  ദൈവമക്കൾ: 3:1-24. 

5. സത്യത്തിന്റെ ആത്മാവ്: 4:1-6.

6. സഹോദര സ്നേഹത്തിന്നായുള്ള അപേക്ഷ: 4:7-21.

7. ക്രിസ്തുവിലുള്ള വിശ്വാസത്തിന്റെ ഫലം: 5:1-12.

8. രക്ഷയുടെ നിശ്ചയവും അതിന്റെ ഫലവും: 5:13-17.

9. വിശ്വാസിക്കു ഉറപ്പുള്ള മൂന്നു കാര്യങ്ങൾ: 5:18-21.

സവിശേഷതകൾ: ഈ ലേഖനത്തിനു ആറു സവിശേഷതകൾ ഉണ്ട്. 1. പരസ്പര വൈരുദ്ധ്യങ്ങളെ അവതരിപ്പിച്ചു ക്രിസ്തീയ ജീവിതം എന്താണെന്നു വ്യക്തമാക്കുന്നു. വെളിച്ചവും ഇരുളും, സത്യവും ഭോഷ്കും , നീതിയും പാപവും, സ്നേഹവും വെറുപ്പും, ദൈവസ്നേഹവും ലോകസ്നേഹവും, ദൈവമക്കളും പിശാചിന്റെ മക്കളും എന്നിങ്ങനെ പോകുന്നു വൈരുദ്ധ്യങ്ങൾ. ഒരു മദ്ധ്യമമാർഗ്ഗം സ്വീകരിക്കുവാൻ ക്രിസ്ത്യാനിക്കു കഴിയുകയില്ല. 2. സുവിശേഷത്തിൽ എന്നപോലെ ലേഖനത്തിലും ദൈവം ക്രിസ്തുവിൽ വെളിച്ചം, സ്നേഹം, ജീവൻ (light, love, life) എന്നു മൂന്നു നിലകളിൽ വെളിപ്പെട്ടു. ദൈവം വെളിച്ചമാണ്. (1:5-2:9), ദൈവം സ്നേഹമാണ് (3:1-4:21), ദൈവം ജീവനാണ് (5:1-20). 3. യേശുക്രിസ്തുവിനെ കാര്യസ്ഥൻ എന്നു പറഞ്ഞിട്ടുള്ള ഏക പുസ്തകം ഇതാണ്. (2:1-2; ഒ.നോ; യോഹ, 14:16,17, 26; 15:26; 17:7,8). 4. ലേഖനത്തിന്റെ സന്ദേശം പഴയനിയമ വെളിപ്പാടിലല്ല പ്രത്യുത അപ്പൊസ്തലിക സാക്ഷ്യത്തിലാണ് അധിഷ്ഠിതം. പഴയനിയമ ഉദ്ധരണികൾ ഇതിലില്ല. 5. അനുഭവ ജ്ഞാനത്തിന്റെയും ക്രിസ്തീയ നിശ്ചയത്തിന്റെയും ലേഖനമാണിത്. നാം അറിയുന്നു എന്ന പ്രയോഗം 14 പ്രാവശ്യം ഇതിലുണ്ട്. (2:3, 5, 29; 3:2, 14, 16, 19, 24; 4:13, 16; 5:15, 18, 19,20). അറിയുന്നു എന്ന പദം 40 പ്രാവശ്യമുണ്ട്. 6. ജഡമോഹം, കൺമോഹം, ജീവനത്തിന്റെ പ്രതാപം എന്നിങ്ങനെ പാപത്തിന്റെ സ്വരൂപത്തെക്കുറിച്ചുള്ള വിവരണം ഈ ലേഖനത്തിൽ മാത്രമാണുള്ളത്. (2:15-17). 

പത്രൊസ് എഴുതിയ രണ്ടാം ലേഖനം (Book of 2 Peter)

പുതിയനിയമത്തിലെ ഇരുപത്തി രണ്ടാമത്തെ പുസ്തകം. സാർവ്വത്രിക ലേഖനങ്ങളിൽ മുന്നാമത്തതും. ക്രിസ്തുവിന്റെ രണ്ടാം വരവിനെക്കുറിച്ചു പ്രതിപാദിക്കുകയും ദുരുപദേശങ്ങളെ ഖണ്ഡിക്കുകയും തിരുവെഴുത്തുകളുടെ ദൈവശ്വാസീയതയെ ഉറപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ലേഖനമാണിത്. ശിമോൻ പത്രൊസ് എഴുതി എന്ന് ആമുഖത്തിൽ രേഖപ്പെടുത്തുകയും ഇതു രണ്ടാം ലേഖനമാണെന്ന് പ്രസ്താവിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. (2പത്രൊ, 1:1; 3:1). 

എഴുത്തുകാരൻ: രണ്ടാം ലേഖനത്തിന്റെ എഴുത്തുകാരൻ ആരെന്നതിനെക്കുറിച്ചു അഭിപ്രായഭേദം ഉണ്ട്. പത്രൊസിന്റെ ഗ്രന്ഥകർത്തൃത്വത്തിന് എതിരായി പ്രധാനമായി മൂന്നു കാരണങ്ങൾ ചൂണ്ടികാണിക്കപ്പെടുന്നു. 1. യൂദായുടെ ലേഖനത്തിനും പത്രൊസിന്റെ രണ്ടാം ലേഖനത്തിനും തമ്മിലുള്ള സാമ്യം. (യൂദാ, 4-16 –  2പത്രൊ, 2 :1-8) 2. ഒന്നാം ലേഖനത്തിന്റെയും രണ്ടാം ലേഖനത്തിന്റെയും ശൈലീവ്യത്യാസം. 3. പത്രൊസിന്റെ മരണാനന്തരമുള്ള പല സംഭവങ്ങളും ഇതിൽ സൂചിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. തന്മൂലം രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ആരോ പത്രൊസിന്റെ പേരിലെഴുതിയിരിക്കുവാൻ സാധ്യതയുള്ളതായി ചിലർ കരുതുന്നു. എന്നാൽ ലേഖനത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗം പത്രൊസ് എഴുതി എന്നു കരുതുന്നവരും വിരളമല്ല. 

പുതിയനിയമ കാനോനിലെ പുസ്തകങ്ങളിൽ വച്ച് ബാഹ്യതെളിവുകൾ ഏറ്റവും കുറവ് പത്രൊസിന്റെ രണ്ടാം ലേഖനത്തിനാണ്. ഓറിജിന്റെ കാലത്തിനു (എ.ഡി. 250) മുൻപു സഭാപിതാക്കന്മാരിലാരും ഈ ലേഖനത്തിൽ നിന്നു നേരിട്ടുദ്ധരിച്ചിട്ടുള്ളതായി കാണുന്നില്ല. ഒന്നാംലേഖനം പത്രൊസ് എഴുതി എന്നംഗീകരിക്കുന്ന ഓറിജിൻ രണ്ടാം ലേഖനത്തിന്റെ കർതൃത്വത്തെക്കുറിച്ചു സംശയാലുവാണ്. എന്നാൽ പത്രൊസിന്റെ ഗ്രന്ഥകർത്തൃത്വം നിഷേധിച്ചിട്ടില്ല. യുസിബിയസ് ഈ ലേഖനത്തെ വിവാദപരമായ പുസ്തകങ്ങളുടെ ഗണത്തിലാണ് ഉൾപ്പെടുത്തിയത്. മുററ്റോറിയൻ രേഖാശകലത്തിലും പ്രാചീന സിറിയക് ലത്തീൻ പാഠങ്ങളിലും 2പത്രൊസ് ഉൾപ്പെട്ടിട്ടില്ല. 

പത്രാസിന്റെ ഗ്രന്ഥകർത്ത്യത്വത്തിന് അനുകൂലമായി ചില ആന്തരിക തെളിവുകൾ ഉണ്ട്. ലേഖകൻ അപ്പൊസലനായ ശിമോൻ പത്രൊസ് എന്നു വ്യക്തമാക്കുന്നു. (1:1. പത്രൊസിന്റെ ജീവിതത്തെ സംബന്ധിക്കുന്ന ചില സംഭവങ്ങളുടെ സൂചനകൾ ലേഖനത്തിലുണ്ട്. യേശു ക്രിസ്തുവിന്റെ രൂപാന്തരത്തിനു എഴുത്തുകാരൻ ദൃക്സാക്ഷിയാണ്. (1:17; മത്താ, 17:1-8). കർത്താവ് ലേഖകൻ്റെ മരണം പ്രവചിക്കുന്നു. (1:14; യോഹ, 21:18,19). മുൻപു ഒരു ലേഖനമെഴുതിയിട്ടുണ്ടെന്ന പ്രസ്താവന. (3:11). നമ്മുടെ പ്രിയ സഹോദരനായ പൗലൊസ് എന്നു പൗലൊസിനെക്കുറിച്ചുള്ള പരാമർശം. (3:15,16). രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ഒരുവനാണു ഈ ലേഖനം എഴുതിയതെങ്കിൽ പൗലൊസിനെ പ്രിയ സഹോദരൻ എന്നു പറയാതെ കുറെക്കുടെ ബഹുമാനത്തോടു കൂടി ‘വാഴ്ത്തപ്പെട്ട അപ്പൊസ്തലൻ’ എന്നേ പറയുമായിരുന്നുള്ളു. ശൈലീവ്യത്യാസം വിശദീകരണക്ഷമമാണ്. ഒരു വ്യത്യസ്ത സമൂഹത്തിനാണ് പത്രൊസ് തന്റെ രണ്ടാം ലേഖനം എഴുതിയത്. ഒന്നാം ലേഖനം സില്വാനൊസിനെ കൊണ്ടാണ് പത്രൊസ് എഴുതിച്ചത്. എന്നാൽ ഈ ലേഖനം സ്വന്തം കൈകൊണ്ട് എഴുതിയതായിരിക്കണം. അല്ലെങ്കിൽ മറ്റാരെയെങ്കിലും സഹായിയായി സ്വീകരിച്ചിരിക്കണം. എഴുതിയ കാലത്തിന്റെ വ്യത്യാസവും കൈകാര്യം ചെയ്ത വിഷയങ്ങളുടെ വൈവിദ്ധ്യവും ശൈലീവ്യത്യാസത്തിനു കാരണമാണ്.

സ്ഥലവും കാലവും: പൗലൊസിന്റെ ലേഖനങ്ങൾ കുറെയെങ്കിലും പ്രസിദ്ധീകരിച്ചതിനുശേഷം ആയിരിക്കണം ഈ ലേഖനം എഴുതിയത്.  അതിനാൽ എ.ഡി. 60-നു മുൻപാകാൻ ഇടയില്ല. തന്റെ മരണം ആസന്നമായിരിക്കുന്നു എന്ന സുചനയും (1:13-15) പൗലൊസിന്റെ ലേഖനങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള പരാമർശവും ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നത് എ-ഡി. 66-ലോ 67-ലോ ലേഖന രചന നടന്നിരിക്കണം എന്നാണ്. നീറോയുടെ പീഡനം കഠിനമായിരുന്ന കാലത്താണു ഈ ലേഖനം റോമിൽ നിന്ന് അയച്ചത്.

ഉദ്ദേശ്യം: തനിക്ക് ഇനിയും അധികസമയം ശേഷിക്കുന്നില്ലെന്ന് പത്രൊസിനു മനസ്സിലായി. (1:13-15). അപ്പൊസ്തരന്മാരുടെ കാലശേഷം കള്ളപ്രവാചകന്മാർ സഭയ്ക്കകത്തേക്ക് നുഴഞ്ഞുകയറുവാൻ സാധ്യതയുണ്ട്. (2:1-3). അങ്ങനെയുള്ള അപകടത്തെ അഭിമുഖീകരിക്കാൻ സഭയെ പ്രാപ്തരാക്കണം. അതുകൊണ്ട് അവർ അറിഞ്ഞ സത്യത്തിൽ ഉറച്ചു നിൽക്കുന്നവരാണെന്ന് പത്രൊസ് അവരെ പിന്നെയും ഓർപ്പിക്കുന്നു. (1:12). അവരുടെ ചിന്തകളെ ഉത്തേജിപ്പിക്കുക വഴി, (3:1,2) അവന്റെ പഠിപ്പിക്കലിനെ അവർ എന്നും ഓർക്കുവാൻ ഇടയാകും. (1:15). നിർദ്ദിഷ്ട ക്രിസ്ത്യൻ സദ്‌ഗുണങ്ങൾ ചേർത്ത് അവരുടെ വിശ്വാസത്തിൽ കൂടുതൽ പക്വത പ്രാപിക്കാൻ അവൻ വിശ്വാസികളെ വെല്ലുവിളിച്ചു, അതുവഴി യേശുക്രിസ്തുവിനെക്കുറിച്ചുള്ള അവരുടെ അറിവ് കുടുതൽ ഫലപ്രദവുമായിത്തീരും. (1:5-9). പഴയപുതിയനിയമ പ്രവചനങ്ങൾ സ്വയമായി ഉണ്ടായതല്ല; പരിശുദ്ധാത്മ നിയോഗത്താൽ ഉളവായതാണ്. (1:12-21, 3: 2, 3: 15-16). സഭകളിൽ നുഴഞ്ഞുകയറുന്ന വ്യാജോപദേഷ്ഠാക്കന്മാരെ നേരിടാൻ വിശ്വാസികൾ പ്രാപ്തരാകണമെന്നും പത്രൊസ് ആഗ്രഹിച്ചു. അവർ തങ്ങളെ വില്യ്ക്കു വാങ്ങിയ നാഥനെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞ് തങ്ങൾക്കുതന്നെ ശീഘ്രനാശം വരുത്തുന്നവരാണ്. (2:1). കൂടാതെ കർത്താവിന്റെ രണ്ടാം വരവിനെ അവർ പരിഹസിക്കുകയും ചെയ്യും. (3-7). രണ്ടാമത്തെ വരവ് വിശുദ്ധ ജീവിതത്തിനുള്ള പ്രചോദനമാണെന്ന് ക്രിസ്ത്യാനികളെ പത്രൊസ് ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു. (3:14). അന്തിമ മുന്നറിയിപ്പിനുശേഷം, തങ്ങളുടെ കർത്താവും രക്ഷകനുമായ യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ കൃപയിലും പരിജ്ഞാനത്തിലും വളരാൻ പത്രൊസ് വീണ്ടും അവരെ ഉദ്ബോധിപ്പിക്കുന്നു. (3:18).

പ്രധാന വാക്യങ്ങൾ: 1. “തന്റെ മഹത്വത്താലും വീര്യത്താലും നമ്മെ വിളിച്ചവന്റെ പരിജ്ഞാനത്താൽ അവന്റെ ദിവ്യശക്തി ജീവന്നും ഭക്തിക്കും വേണ്ടിയതു ഒക്കെയും നമുക്കു ദാനം ചെയ്തിരിക്കുന്നുവല്ലോ. അവയാൽ അവൻ നമുക്കു വിലയേറിയതും അതിമഹത്തുമായ വാഗ്ദത്തങ്ങളും നല്കിയിരിക്കുന്നു. ഇവയാൽ നിങ്ങൾ ലോകത്തിൽ മോഹത്താലുള്ള നാശം വിട്ടൊഴിഞ്ഞിട്ടു ദിവ്യസ്വഭാവത്തിന്നു കൂട്ടാളികളായിത്തീരുവാൻ ഇടവരുന്നു.” 2പത്രൊസ് 1:3,4.

2. “അതുനിമിത്തം തന്നേ നിങ്ങൾ സകലഉത്സാഹവും കഴിച്ചു, നിങ്ങളുടെ വിശ്വാസത്തോടു വീര്യവും വീര്യത്തോടു പരിജ്ഞാനവും പരിജ്ഞാനത്തോടു ഇന്ദ്രീയജയവും ഇന്ദ്രീയജയത്തോടു സ്ഥിരതയും സ്ഥിരതയോടു ഭക്തിയും ഭക്തിയോടു സഹോദരപ്രീതിയും സഹോദരപ്രീതിയോടു സ്നേഹവും കൂട്ടിക്കൊൾവിൻ.” 2പത്രൊസ് 1:5-7.

3. “കർത്താവും രക്ഷിതാവുമായ യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ പരിജ്ഞാനത്താൽ ലോകത്തിന്റെ മാലിന്യം വിട്ടോടിയവർ അതിൽ വീണ്ടും കുടുങ്ങി തോറ്റുപോയാൽ അവരുടെ ഒടുവിലത്തെ സ്ഥിതി ആദ്യത്തേതിനെക്കാൾ അധികം വഷളായിപ്പോയി.” 2പത്രൊസ് 2:20.

4. “ചിലർ താമസം എന്നു വിചാരിക്കുന്നതുപോലെ കർത്താവു തന്റെ വാഗ്ദത്തം നിവർത്തിപ്പാൻ താമസിക്കുന്നില്ല. ആരും നശിച്ചുപോകാതെ എല്ലാവരും മാനസാന്തരപ്പെടുവാൻ അവൻ ഇച്ഛിച്ചു നിങ്ങളോടു ദീർഘക്ഷമ കാണിക്കുന്നതേയുള്ളു.” 2പത്രൊസ് 3:9.

5. “കൃപയിലും നമ്മുടെ കർത്താവും രക്ഷിതാവുമായ യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ പരിജ്ഞാനത്തിലും വളരുവിൻ. അവന്നു ഇപ്പോഴും എന്നെന്നേക്കും മഹത്വം. ആമേൻ.” 2പത്രൊസ് 3:18.

വിഷയവിഭജനം: 1. വന്ദനം: 1:1,2.

2. ആത്മീയ പരിജ്ഞാനത്തിന്റെ സ്വഭാവം: 1:2-21.

3. വിശ്വാസ ത്യാഗത്തിന്റെ ദോഷസ്വഭാവം: 2:1-22.

4. ക്രിസ്തുവിന്റെ പുനരാഗമനം: 3:1-17.

5. ആശീർവാദം: 3:18.

സവിശേഷതകൾ: 1. തിരുവെഴുത്തുകളുടെ അധികാരം, വിശ്വാസ്യത, ദൈവിനിശ്വാസ്യത എന്നിവയെക്കുറിച്ചുള്ള പ്രൗഢമായ പ്രസ്താവനകളിലൊന്ന് ഈ ലേഖനത്തിലുണ്ട്. (1:19-21). 2. ഈ ലേഖനത്തിന്റെ താക്കോൽ വാക്ക് അറിവാണ്. അറിവ് അഥവാ അറിയുക എന്ന പ്രയോഗം മൂന്നു അദ്ധ്യായങ്ങളിലായി 16 സ്ഥാനങ്ങളിലുണ്ട്. (1:2,3, 5,6, 8, 12,13, 16, 20; 2:10, 20, 21,21; 3:4, 17,18). അവയിൽ ആറും ക്രിസ്തുവിനെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവിനെ പരാമർശിക്കുന്നു. ഈ അറിവാകട്ടെ താത്വികമല്ല. പ്രത്യുത, ക്രിസ്തുവിനെക്കുറിച്ച് അനുഭവത്തിലൂടെയുളള പരിജ്ഞാനമാണ്. അതു കൃപയും സമാധാനവും ഫലവും നൽകുന്നതും (1:2, 8), ലോകത്തിന്റെ മാലിന്യത്തിൽ നിന്ന് മോചനം നൽകുന്നതും (2:20), ക്രിസ്തീയ വളർച്ചയുടെ മേഖലയുമാണ്. (3:18). ജ്ഞാനവാദത്തിനെതിരെയുള്ള ശക്തമായ വാദമുഖമാണിത്. 3. മൂന്നു ലോകങ്ങളെക്കറിച്ചുള്ള വിവരണം ഇതിലുണ്ട്. i) പ്രളയ പുർവ്വലോകം ജലപ്രളയത്താൽ നശിച്ചു. ii) ഇപ്പോഴത്തെ ലോകം-അഗ്നിക്കായി സൂക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു iii) നീതി വസിക്കുന്ന പുതിയ ആകാശവും പുതിയ ഭൂമിയും. (3:5-13). 4. ക്രിസ്തുവിന്റെ പുനരാഗമനത്തെ സംബന്ധിച്ചുള്ള ഒരു പ്രധാന അദ്ധ്യായമാണ്.

പത്രൊസ് എഴുതിയ ഒന്നാം ലേഖനം (Book of 1 Peter)

പുതിയനിയമത്തിലെ ഇരുപത്തൊന്നാമത്തെ പുസ്തകവും, സാർവ്വത്രിക ലേഖനങ്ങൾ എന്ന വിഭാഗത്തിൽ രണ്ടോമത്തേതുമാണ് പത്രൊസിന്റെ ഒന്നാം ലേഖനം. കഷ്ടതയും കഷ്ടതയുടെ നേർക്കുള്ള വിശ്വാസിയുടെ പ്രതികരണവുമാണ് ഈ ലേഖനത്തിലെ പ്രതിപാദ്യം. വിടുതൽ കാണാതെ കഷ്ടം അനുഭവിച്ചുകൊണ്ട് നിരാശയിലൂടെ കടന്നു പോകുന്നവർക്കു പ്രത്യാശയുടെ സന്ദേശം നല്കുകയാണ് ലേഖനം.

ലേഖനകർത്താവ്: പത്രോസിന്റെ പേരിൽ എഴുതപ്പെട്ടിട്ടുള്ള രണ്ടു ലേഖനങ്ങളിലും ഏറ്റവും കൂടുതൽ സാക്ഷ്യങ്ങളുള്ളതു ഒന്നാം ലേഖനത്തിനാണ്. ഈ ലേഖനം അപ്പൊസ്തലനായ പത്രൊസ് എഴുതി എന്നു ആദിമസഭ പൊതുവെ അംഗീകരിച്ചിരുന്നു. പോളിക്കാർപ്പ് ഫിലിപ്പിയർക്കു എഴുതിയി ലേഖനത്തിൽ (എ.ഡി. 125) ഈ ലേഖനത്തിലെ പ്രയോഗങ്ങളുടെ ഛായ കാണാം. ബർന്നബാസിന്റെ ലേഖനത്തിലും ജസ്റ്റിൻ മാർട്ടിയറുടെ എഴുത്തുകളിലും ഇതിന്റെ പ്രതിധ്വനി ഉണ്ട്. ഐറേനിയസ് ആണ് (170 എ.ഡി.) ഈ ലേഖനം പത്രൊസിന്റേതായി ആദ്യം ഉദ്ധരിച്ചിട്ടുള്ളത്. പത്രൊസിന്റെ രണ്ടാം ലേഖനത്തിൽ ഒന്നാം ലേഖനത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു പ്രസ്താവനയുണ്ട്. ആ പ്രസ്താവന ഈ ഒന്നാം ലേഖനത്തെക്കുറിച്ച് അല്ലാതിരിക്കുവാൻ ഇടയില്ല. (2പത്രൊ, 3:1). ഈ ലേഖനത്തിന്റെ കർത്താവു “യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ അപ്പൊസ്ത്ലനായ പത്രൊസ്” എന്ന് ആമുഖവാക്യത്തിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. (1:1). ലേഖനത്തിന്റെ ആന്തരികഘടന പത്രൊസിന്റെ ഹൃദയവും ജീവിതവും വെളിപ്പെടുത്തുന്നതാണ്. ഗലീല കടൽക്കരയിൽ വെച്ചു പത്രോസിനു യേശു നല്കിയ നിയോഗത്തിനു സമാനമാണു (യോഹ, 21:16) ദൈവത്തിന്റെ ആട്ടിൻ കൂട്ടത്തെ മേയിച്ചു കൊൾവിൻ എന്നു അദ്ധ്യക്ഷന്മാർക്കു പത്രൊസ് നല്കുന്ന നിയോഗം. (5:2). എല്ലാവരും താഴ്മ ധരിച്ചു കൊൾവിൻ (5:5) എന്ന വാക്കുകൾ അന്ത്യ അത്താഴത്തിന് യേശു തുവർത്ത് എടുത്തു അരയിൽ ചുറ്റി ശിഷ്യന്മാരുടെ കാൽ കഴുകിയതിനെ (യോഹ, 13:3-5) ഓർപ്പിക്കുന്നു. താൻ ക്രിസ്തുവിന്റെ കഷ്ടാനുഭവത്തിനു സാക്ഷിയാണെന്നു പ്രസ്താവിക്കുന്നു; ക്രിസ്തുവിന്റെ കഷ്ടാനുഭവത്തെ കുറിച്ചു ആവർത്തിച്ചു പറയുന്നുമുണ്ട്. (2:21-24; 3:18; 4:1). അപ്പൊസ്തല പ്രവൃത്തികളിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ള പത്രൊസിന്റെ പ്രഭാഷണങ്ങളിലെ പ്രയോഗങ്ങൾക്കും 1പത്രൊസിലെ പ്രയോഗങ്ങൾക്കും തമ്മിൽ ബന്ധമുണ്ട്. (1പത്രൊ, 1:17 – പ്രവൃ, 10:34; 1പത്രൊ, 1:21 – പ്രവൃ, 2:32; 10:40,41; 1പത്രൊ, 2:7,8 – പ്രവൃ, 4:10,11). 

ആധുനിക പണ്ഡിതന്മാരിൽ ചിലർ പത്രൊസിന്റെ ഗ്രന്ഥകർത്തൃത്വത്തെ ചോദ്യം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. പ്രധാനമായും മുന്നു വാദങ്ങളാണ് അവർ ഉന്നയിക്കുന്നത്. 1. പൗലൊസിന്റെ ദൈവശാസ്ത്ര ചിന്തകളിൽ പലതും ഇതിൽ കാണുന്നതുകൊണ്ട് പത്രൊസല്ല ഇതിന്റെ എഴുത്തുകാരൻ. പത്രൊസും പൗലൊസും തമ്മിലുണ്ടായിരുന്ന അടുപ്പം സുവിദിതമാണ്. പൗലൊസിന്റെ ലേഖനങ്ങൾ പത്രൊസിനു സുപരിചിതമായിരുന്നു എന്ന് പത്രൊസിന്റെ വാക്കുകൾ തന്നെ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഉപദേശങ്ങളുടെ ഐക്യത്തിനു കാരണം പരിശുദ്ധാത്മാവിന്റെ നിയന്ത്രണമാണ്. ഉപദേശങ്ങളുടെ സാധർമ്മ്യം പത്രൊസിന്റെ കർത്തൃത്വം നിഷേധിക്കുവാൻ പര്യാപ്തമായ തെളിവല്ല. 2. ശുദ്ധവും സംസ്കൃതവുമായ ഗ്രീക്ക് ഭാഷയിലാണ് ഈ ലേഖനം എഴുതപ്പെട്ടിട്ടുളളത്. അനഭ്യസ്തനായ പത്രൊസിനു ഇങ്ങനെ എഴുതുവാൻ കഴിയുകയില്ല എന്നതാണ് അടുത്തവാദം. അക്കാലത്ത് സാഹിത്യഭാഷ എന്ന നിലയിൽ റോമാസാമ്രാജ്യം മുഴുവൻ ഗ്രീക്കു പ്രചരിച്ചിരുന്നു. മുപ്പതു വർഷത്തെ സമ്പർക്കം കൊണ്ട് ഗ്രീക്കുഭാഷ നല്ലവണ്ണം കൈകാര്യം ചെയ്യുവാൻ പത്രോസിനു കഴിഞ്ഞത് അത്ഭുതമല്ല. കുടാതെ പത്രൊസിന്റെ ആശയം സില്വാനൊസിന്റെ ഭാഷയിൽ എഴുതി എന്നു കരുതുന്നതിലും തെറ്റില്ല. സില്വാനൊസ് മുഖാന്തരം ലേഖനം എഴുതി എന്നു രേഖ പ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. (5:12). 3. നീറോയുടെ കാലം മുതലാണ് റോമാകൈസർ ക്രിസ്തുസഭയെ ഉപദ്രവിച്ചു തുടങ്ങിയത്. അതുകൊണ്ട് പത്രൊസാണ് എഴുതിയതെങ്കിൽ പിന്നീടുണ്ടായ പീഡകളെക്കുറിച്ചുള്ള വിവരണം ലേഖനത്തിലുണ്ടാവാൻ സാധ്യതയില്ല എന്നതാണ് മൂന്നാമത്തെ വാദം. കൈസർ നേരിട്ടു സഭയെ ഉപദ്രവിച്ചില്ലെങ്കിൽ തന്നെയും കൈസറുടെ സഹായത്തോടുകൂടി ശ്രതുക്കൾ തുടക്കം മുതൽ സഭയെ ഉപദ്രവിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. 

അനുവാചകർ: പൊന്തൊസിലും ഗലാത്യയിലും കപ്പദൊക്യയിലും ആസ്യയിലും ബിഥുന്യയിലും ചിതറിപ്പാർക്കുന്ന വൃതന്മാർക്കാണ് ലേഖനം എഴുതിയത്. (1:1,2). ഈ പ്രദേശങ്ങളിൽ സുവിശേഷം എത്തിച്ചതു പത്രൊസ് ആയിരിക്കണം. ചിതറിപ്പാർക്കുന്ന പരദേശികൾ എന്ന പയോഗം ഏത് അർത്ഥത്തിലാണ് പ്രയോഗിച്ചിട്ടുള്ളത് എന്നതിനെക്കുറിച്ചു പണ്ഡിതന്മാർക്കിടയിൽ അഭിപ്രായഭിന്നതയുണ്ട്; എന്നാൽ, ലേഖനത്തിൻ്റെ ഉള്ളടക്കം അത് യെഹൂദന്മാർക്ക് എഴുതിയതാണെന്ന് വ്യക്തമാക്കുന്നു. ചിതറിപ്പാർക്കുന്ന (1:1–യാക്കോ, 1:1), വൃതന്മാർ (1:2–1ദിന, 16:12), പിതൃപാരമ്പര്യമുള്ള നടപ്പ് (1:18–ഗലാ, 1:14), തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട ജാതി (ആവ, 4:20; 10:15), രാജകീയപുരോഹിതവർഗ്ഗം (പുറ, 19:5-6) വിശുദ്ധവംശം (ആവ, 14:21), സ്വന്തജനവും (ആവ, 14:2–1പത്രൊ, 2:9) മുമ്പെ നിങ്ങൾ ജനമല്ലാത്തവർ; ഇപ്പോഴോ ദൈവത്തിന്റെ ജനം (2:10–റോമ, 9:25-26; ഹോശേ, 2:23), കരുണ ലഭിക്കാത്തവർ; ഇപ്പോഴോ കരുണ ലഭിച്ചവർ തന്നേ (2:10–ഹോശേ, 2:23), ധർമ്മവിരുദ്ധമായ വിഗ്രഹാരാധനയിൽ നടന്നു ജാതികളുടെ ഇഷ്ടം പ്രവർത്തിച്ചുകൊണ്ടു കാലം പോക്കിയതു മതി (4:3) തുടങ്ങിയ പ്രയോഗങ്ങൾ അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ യോജിക്കുന്നത് യെഹൂദന്മാർക്കാണ്.

സ്ഥലവും കാലവും: നീറോയുടെ കാലത്തുണ്ടായ പീഡനമാണ് ലേഖനത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലം. എ.ഡി.64-ൽ ആരംഭിച്ച നീറോയുടെ പീഡനത്തിലാണ് പത്രൊസ് രക്തസാക്ഷി ആയത്. അതിനെ തുടർന്ന് ആസ്യ പ്രവിശ്യകളിലെ അധികാരികളും ക്രിസ്ത്യാനികളെ ഉപദ്രവിച്ചു തുടങ്ങി. അതിനാൽ എ.ഡി. 65 ആയിരിക്കണം രചനാകാലം എന്ന് കരുതുന്നതിൽ തെറ്റില്ല. ആദ്യകാല ലേഖനങ്ങളായ യാക്കോബ്, 1തെസ്സലൊനീക്യർ, റോമർ, കൊലൊസ്സ്യർ, എഫെസ്യർ, ഫിലിപ്പിയർ എന്നീ ലേഖനങ്ങളോടും കാരാഗൃഹ ലേഖനങ്ങളോടും അടുപ്പം പുലർത്തുന്നതുകൊണ്ട് കാരാഗൃഹ ലേഖനങ്ങൾക്കു ശേഷമാണ് ഈ ലേഖനം എഴുതി എന്നത് വ്യക്തമാണ്. 

നിങ്ങളുടെ സഹവൃതയായ ബാബിലോനിലെ സഭയും നിങ്ങൾക്കു വന്ദനം ചൊല്ലുന്നു എന്ന് 5:13-ൽ പറയുന്നു. ബാബിലോനിൽ വച്ചാണ് ലേഖനം എഴുതി എന്ന് തന്മൂലം അനുമാനിക്കപ്പെടുന്നു. ബാബിലോൻ ഏതു ദേശമാണ് എന്നതിനെക്കുറിച്ചു മുന്നഭിപ്രായങ്ങളുണ്ടാ: 1. യൂഫ്രട്ടീസ് നദീതീരത്തുള്ള ബാബിലോൺ. കാൽവിൻ, ആൽഫ്രഡ്മേയർ, അൽഫോർഡ്, മുർഹെഡ്, തീസൻ തുടങ്ങിയവർക്ക് ഈ അഭിപ്രായമാണ്. ബാബിലോനിൽ ധാരാളം യെഹൂദന്മാർ പാർത്തിരുന്നു. മെസൊപ്പൊട്ടേമിയയിൽ നിന്നുള്ള യെഹൂദന്മാർ പെന്തെക്കൊസ്തു നാളിൽ യെരുശലേമിൽ സന്നിഹിതരായിരുന്നു. (പ്രവൃ, 2:9). പരിച്ഛേദനക്കാരുടെ അപ്പൊസ്തലനായ പത്രൊസ് ബാബിലോനിൽ പോയി പ്രവർത്തിക്കുവാൻ സാധ്യതയുണ്ട്. 2. ഈജിപ്റ്റിൽ നൈൽ തീരത്തുണ്ടായിരുന്ന ബാബിലോൻ. കോപ്റ്റിക് സഭയല്ലാതെ മറ്റാരും ഈ വാദം അംഗീകരിക്കുന്നില്ല. 3. റോമാനഗരത്തിന്റെ പ്രതിരുപാത്മകനാമം. റോമൻ കത്തോലിക്കാസഭയും അനേകം പ്രൊട്ടസ്റ്റൻറ് പണ്ഡിതന്മാരും ഈ അഭിപ്രായത്തെ ആദരിക്കുന്നു. പത്രൊസ് തന്റെ അവസാന വർഷങ്ങൾ ചെലവഴിച്ചതു റോമിൽ ആയിരുന്നു. പത്രൊസിന്റെ സഹചാരിയായ മർക്കൊസ് പൗലൊസിന്റെ ഒന്നാം കാരാഗൃഹ വാസകാലത്ത് റോമിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. (1പത്രൊ 5:13; കൊലൊ, 4:10). പൗലൊസിന്റെ രണ്ടാം കാരാഗൃഹവാസ കാലത്ത് തിമൊഥയൊസിനോടൊപ്പം മർക്കൊസ് റോമിൽ പോയിരിക്കുവാൻ സാധ്യതയുണ്ട്. (2തിമൊ, 4:11). തന്മൂലം റോമിൽ വച്ചു പത്രാസും മർക്കൊസും ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കാനിടയുണ്ട്. എന്നാൽ ഇവർ ഇരുവരും ബാബിലോനിൽ പോയതായി രേഖയില്ല. കൂടാതെ റോമിന്റെ മാർമ്മികനാമമാണ് ബാബിലോൻ. (വെളി, 17,18 അ) പക്ഷേ ബാബിലോൻ എന്ന പ്രതിരൂപനാമം ഈ ലേഖനം എഴുതി 30 വർഷത്തിനു ശേഷമാണ് യോഹന്നാനു വെളിപ്പെട്ടത്. അതിനു മുൻപു അറിയപ്പെട്ടിരുന്നുവെങ്കിൽ യോഹന്നാൻ അതിനെ മർമ്മം എന്നു പറയുകയില്ലായിരുന്നു. സാധാരണ നിലയിൽ പ്രയോഗിച്ചിട്ടുള്ള ഒരു സംജ്ഞാനാമത്തിൽ പ്രതിരൂപാർത്ഥം കാണുന്നതും ശരിയല്ല. സാധാരണ കാര്യങ്ങളല്ലാതെ മാർമ്മികമായൊന്നും അപ്പൊസ്തലൻ ഈ ഭാഗത്തു പറയുന്നുമില്ല. 

ഉദ്ദേശ്യം: ക്രിസ്തീയ ജീവിതത്തിലെ കഷ്ടതകളെക്കുറിച്ചാണ് പത്രൊസ് പ്രധാനമായും ലേഖനത്തിൽ എഴുതുന്നത്. ക്രിസ്തുവിനുവേണ്ടി തന്റെ വായനക്കാർ നിന്ദയും അപമാനവും സഹിച്ചിരുന്നതായി 4:14,15 വ്യക്തമാക്കുന്നു. തടവ്, വസ്തുവകകളുടെ അപഹരണം, ക്രൂരമായ മരണം പലരെയും കാത്തിരിക്കുന്നു. എന്നാൽ കഷ്ടത മാത്രമല്ല ഈ ലേഖനത്തിന്റെ പ്രധാനമായ സന്ദേശം. സുവിശേഷം അംഗീകരിക്കുന്നതിലൂടെ ലഭ്യമാകുന്ന അനുഗ്രഹങ്ങൾ ലോകത്തിലുള്ളവരുമായി വിശ്വാസികളുടെ ശരിയായ ബന്ധം, രാഷ്ട്രം, കുടുംബം, സഭ, ശിക്ഷണം, മുപ്പന്മാർക്കുള്ള നിർദ്ദേശങ്ങൾ എന്നിവയെല്ലാം ലേഖനത്തിൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു.

പ്രധാന വാക്യങ്ങൾ: 1. “നമ്മുടെ കർത്താവായ യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ പിതാവായ ദൈവത്തിന്നു സ്തോത്രം. അവൻ മരിച്ചവരുടെ ഇടയിൽനിന്നുള്ള യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ പുനരുത്ഥാനത്താൽ തന്റെ കരുണാധിക്യപ്രകാരം നമ്മെ ജീവനുള്ള പ്രത്യാശെക്കായി” 1പത്രൊസ് 1:3.

2. “സകലജഡവും പുല്ലുപോലെയും അതിന്റെ ഭംഗി എല്ലാം പുല്ലിന്റെ പൂപോലെയും ആകുന്നു; പുല്ലു വാടി പൂവുതിർന്നുപോയി; കർത്താവിന്റെ വചനമോ എന്നേക്കും നിലനില്ക്കുന്നു അതു ആകുന്നു നിങ്ങളോടു പ്രസംഗിച്ച വചനം.” 1പത്രൊസ് 1:24,25.

3. “നിങ്ങളോ അന്ധകാരത്തിൽനിന്നു തന്റെ അത്ഭുത പ്രകാശത്തിലേക്കു നിങ്ങളെ വിളിച്ചവന്റെ സൽഗുണങ്ങളെ ഘോഷിപ്പാന്തക്കവണ്ണം തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട ഒരു ജാതിയും രാജകീയപുരോഹിതവർഗ്ഗവും വിശുദ്ധവംശവും സ്വന്തജനവും ആകുന്നു.” 1പത്രൊസ് 2:9.

4. “നാം പാപം സംബന്ധിച്ചു മരിച്ചു നീതിക്കു ജീവിക്കേണ്ടതിന്നു അവൻ തന്റെ ശരീരത്തിൽ നമ്മുടെ പാപങ്ങളെ ചുമന്നുകൊണ്ടു ക്രൂശിന്മേൽ കയറി; അവന്റെ അടിപ്പിണരാൽ നിങ്ങൾക്കു സൌഖ്യം വന്നിരിക്കുന്നു.” 1പത്രൊസ് 2:24.

5. “ദോഷത്തിന്നു ദോഷവും ശകാരത്തിന്നു ശകാരവും പകരം ചെയ്യാതെ നിങ്ങൾ അനുഗ്രഹം അനുഭവിക്കേണ്ടതിന്നു വിളിക്കപ്പെട്ടതുകൊണ്ടു അനുഗ്രഹിക്കുന്നവരായിരിപ്പിൻ.” 1പത്രൊസ് 3:9.

6. “ക്രിസ്തു ജഡത്തിൽ കഷ്ടമനുഭവിച്ചതുകൊണ്ടു നിങ്ങളും ആ ഭാവം തന്നേ ആയുധമായി ധരിപ്പിൻ.” 1പത്രൊസ് 4:1.

7. “നിർമ്മദരായിരിപ്പിൻ; ഉണർന്നിരിപ്പിൻ; നിങ്ങളുടെ പ്രതിയോഗിയായ പിശാചു അലറുന്ന സിംഹം എന്നപോലെ ആരെ വിഴുങ്ങേണ്ടു എന്നു തിരിഞ്ഞു ചുറ്റിനടക്കുന്നു. ലോകത്തിൽ നിങ്ങൾക്കുള്ള സഹോദരവർഗ്ഗത്തിന്നു ആവക കഷ്ടപ്പാടുകൾ തന്നേ പൂർത്തിയായി വരുന്നു എന്നറിഞ്ഞു വിശ്വാസത്തിൽ സ്ഥിരമുള്ളവരായി അവനോടു എതിർത്തു നില്പിൻ.” 1പത്രൊസ് 5:8,9.

ബാഹ്യരേഖ: 1. മുഖവുര: 1:1,2.

2. രക്ഷയുടെ സ്വഭാവം: 1:3-12.

3. രക്ഷയുടെ ഫലം: 1:13-25. 

a. വിശുദ്ധി: 1:13-16.

b. മാന്യത: 1:17-21.

c. സ്നേഹം: 1:22-25.

4. രക്ഷയുടെ കടപ്പാടുകൾ: 2:10.

5. രക്ഷയുടെ സാന്മാർഗ്ഗികത: 2:11-3:12.

6. രക്ഷയുടെ ഉറപ്പ്: 3:13-4:11.

7. കഷ്ടതയിൽ വിശ്വാസിയുടെ പെരുമാററം: 4:12-5:11.

8. ഉപസംഹാരം: 5:12-14.

സവിശേഷതകൾ: 1. ഈ ലേഖനത്തിലെ പ്രധാന പ്രമേയം കഷ്ടതയും തേജസ്സും ആണ്. കഷ്ടത എന്ന പദം പതിനാറു പ്രാവശ്യം കാണാം. (1:11; 2:19, 20, 21, 23; 3:14, 17, 18; 4:1, 2, 13, 15, 16, 19; 5;1). ക്രിസ്തുവിന്റെ കഷ്ടത വിശ്വാസികൾക്കു മാതൃകയാണ്. (1:11; 2:21; 4:1,2). കഷ്ടത പ്രതീക്ഷിക്കേണ്ടതാണ്. (4:12). അതു ദൈവഹിതമാണ്. (4:19). സഹിഷ്ണുതയോടെയും (2:23; 3:9), സന്തോഷത്തോടു കൂടെയും (4:13) കഷ്ടം സഹിക്കേണ്ടതാണ്. കഷ്ടതയ്ക്കു ഫലമുണ്ടെന്ന് അപ്പൊസ്തലൻ വ്യക്തമാക്കുന്നു. (1:6,7; 2:19,20; 3:14; 4:14). 2. ക്രിസ്ത്യാനികൾ ഭൂമിയിൽ പ്രവാസികളും പരദേശികളും ആണെന്ന് ഈ ലേഖനം ഊന്നിപ്പറയുന്നു. (1:1; 2:11). 3. പഴയനിയമത്തിലെ ദൈവജനത്തിനുള്ള പല വിശേഷണങ്ങളും ഈ ലേഖനത്തിൽ പുതിയനിയമ വിശ്വാസികൾക്കു നല്കിയിരിക്കുന്നു; തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട ജാതി, വിശുദ്ധപുരോഹിത വർഗ്ഗം, രാജകീയപുരോഹിതവർഗ്ഗം, വിശുദ്ധവംശം, സ്വന്തജനം. (2:5-9). 4. വ്യാഖ്യാനിക്കുവാൻ ഏറ്റവും പ്രയാസമുളള ഭാഗം ഈ ലേഖനത്തിൽ ഉണ്ട്. തടവിലുളള ആത്മാക്കളോടു ക്രിസ്തു പ്രസംഗിച്ചത് എപ്പോൾ? എവിടെവച്ച് ? എങ്ങനെ? ഈ പ്രശ്നങ്ങൾ ഇനിയും ഉത്തരം കിട്ടാതെ അവശേഷിക്കുന്നു. (3:19,20).

യാക്കോബ് എഴുതിയ ലേഖനം (Book of James)

പുതിയനിയമത്തിലെ ഇരുപതാമത്തെ പുസ്തകം. സാർവ്വത്രിക ലേഖനങ്ങളിൽ ഒന്നാമത്തേതാണ് യാക്കോബ് എഴുതിയ ലേഖനം. ഏതെങ്കിലും പ്രാദേശിക സഭയെയോ വ്യക്തിയെയോ സംബോധനചെയ്യാതെ എല്ലാവർക്കുമായി എഴുതിയ ലേഖനങ്ങളെയാണ് പൊതുലേഖനങ്ങൾ അഥവാ സാർവ്വത്രിക ലേഖനങ്ങളെന്ന് വിളിക്കുന്നത്. യാക്കോബ്, 1,2പത്രൊസ്, 1യോഹന്നാൻ, യൂദാ എന്നീ അഞ്ചു ലേഖനങ്ങളാണ് സാർവ്വത്രിക ലേഖനങ്ങൾ. 2,3യോഹന്നാൻ വ്യക്തിയെയോ സഭയെയോ അഭിസംബോധന ചെയ്ത് എഴുതിയതാണെങ്കിലും അവയെ സാർവ്വത്രിക ലേഖനങ്ങളിൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയാണ് വ്യവഹരിക്കുന്നത്. പുതിയനിയമ കാനോനിൽ ഏറ്റവും ഒടുവിൽ സ്ഥിരീകരണം ലഭിച്ചത് യാക്കോബിന്റെ ലേഖനത്തിനാണ്. പൗരസ്ത്യസഭ ആദിമകാലം മുതല്ക്കേ ഈ ലേഖനത്തെ അംഗീകരിച്ചിരുന്നു. എന്നാൽ എ.ഡി. 397-ലെ കാർത്തേജ് സമ്മേളനം വരെ ഈ ലേഖനത്തിനു കാനോനിൽ സാർവ്വത്രികാംഗീകാരം ലഭിച്ചിരുന്നില്ല. 

യാക്കോബ് 4-11 തിരുവെഴുത്തുകൾ എന്ന നിലയിൽ ഉദ്ധരിച്ചു എങ്കിൽ തന്നെയും വിവാദപരമായ പുസ്തകങ്ങളുടെ പട്ടികയിലാണ് യൂസീബിയസ് ഈ ലേഖനത്തെ ഉൾപ്പെടുത്തിയിരുന്നത്. മുറട്ടോറിയൻ കാനോൻ അതിനെ വിട്ടുകളഞ്ഞു. പ്രാചീന സിറിയക് പാഠത്തിൽ ഈ ലേഖനം ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഹെർമാസ് ഈ ലേഖനം ഉപയോഗിച്ചു. ഇഗ്നീഷ്യസും പോളിക്കാർപ്പും യാക്കോബിന്റെ ലേഖനത്തെക്കുറിച്ചു മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നു. ഓറിജിൻ, അത്തനേഷ്യസ്, ജെറോം, അഗസ്റ്റിൻ എന്നിവരും ഇതിനെ തിരുവെഴുത്തായി കരുതിയിരുന്നു. പുതിയനിയമത്തിൽ ഏറ്റവുമധികം യെഹൂദാത്വമുള്ള ലേഖനം ഇതാണ്. ഏതോ അക്രൈസ്തവ യെഹൂദൻ ഈ ലേഖനം എഴുതിയെന്നും ക്രിസ്തുവിന്റെ പേര് ഉൾക്കൊള്ളുന്ന രണ്ടോ മൂന്നോ പ്രയോഗങ്ങൾ കൂട്ടിച്ചേർത്തു (1:1; 2:1) ക്രൈസ്തവ ഉപയോഗത്തിനു വേണ്ടി സ്വീകരിച്ചു എന്നും വാദിച്ചവരുണ്ട്. സുവിശേഷത്തിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ പഴയനിയമ ന്യായപ്രമാണത്തിനും ഗിരിപ്രഭാഷണത്തിനും നല്കുന്ന ഭാഷ്യമാണ് യാക്കോബിന്റെ ലേഖനം. 

ഗ്രന്ഥകർത്താവ്: ‘ദൈവത്തിന്റെയും കർത്താവായ യേശുക്രിസ്തുവിന്റെയും ദാസനായ യാക്കോബ്’ എന്നു ആമുഖ വാക്യത്തിൽ ഗ്രന്ഥകർത്താവ് സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തുന്നു. പുതിയ നിയമത്തിൽ യാക്കോബ് എന്ന പേരിൽ നാലു പേരുണ്ട്. 1. സെബദിയുടെ മകനായ യാക്കോബ്. (മത്താ, 4:21). 2. ചെറിയ യാക്കോബ്. 3. യേശുവിന്റെ സഹോദരനായ യാക്കോബ്. 4. യൂദയുടെ പിതാവായ യാക്കോബ്. ഇവരിൽ രണ്ടും നാലും വ്യക്തികൾ ഈ ലേഖനം എഴുതുവാൻ സാദ്ധ്യതയില്ല. അവരെക്കുറിച്ചു വിശദമായ അറിവു ലഭ്യമല്ല. സെബദിയുടെ പുത്രനായ യാക്കോബ് എ.ഡി. 44-ൽ രക്തസാക്ഷിയായി. ലേഖനരചന നടന്നത് അതിനുശേഷമാണ്. ഇനി ശേഷിക്കുന്നത് യേശുവിന്റെ സഹോദരനായ യാക്കോബ് മാത്രമാണ്. അതിനാൽ ലേഖനകർത്താവ് ഈ യാക്കോബാണെന്ന നിഗമനത്തിൽ നാം എത്തിച്ചേരുന്നു. യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ പുനരുത്ഥാനത്തിനു ശേഷമാണ് യാക്കോബ് ക്രിസ്തുവിൽ വിശ്വസിച്ചത്. അവിശ്വാസികളിൽ യാക്കോബിനു മാത്രമാണു പുനരുത്ഥാനശേഷം ക്രിസ്തു പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടത്. (1കൊരി, 15:7). പരിശുദ്ധാത്മാവിന്റെ വരവിനുവേണ്ടി മാളികമുറിയിൽ കാത്തിരുന്നവരുടെ കൂട്ടത്തിൽ യാക്കോബ് ഉണ്ടായിരുന്നു. (പ്രവൃ, 1:14). യാക്കോബ് സ്വയം അപ്പൊസ്തലൻ എന്നു വിളിക്കുന്നില്ല; ദാസനെന്നു പറയുക മാത്രമേ ചെയ്യുന്നുള്ളൂ. തുടക്കം മുതൽ തന്നെ യാക്കോബിനു യെരുശലേം സഭയിൽ പ്രമുഖസ്ഥാനം ലഭിച്ചിരുന്നു. (പ്രവൃ, 12:17; ഗലാ, 1:19). മാനസാന്തര ശേഷം രണ്ടാമത്തെ പ്രാവശ്യം യെരുശലേം സന്ദർശിച്ച പൗലൊസ് യെരുശലേം സഭയിൽ തുണുകളായി എണ്ണപ്പെട്ട മൂവരിൽ ആദ്യ സ്ഥാനം യാക്കോബിനു നല്കുന്നു. (ഗലാ, 2:9). പ്രവൃത്തി 15-ലെ അപ്പൊസ്തലിക സമ്മേളനത്തിൽ അദ്ധ്യക്ഷനും വക്താവും യാക്കോബായിരുന്നു. ക്രിസ്ത്യാനികളും അവിശ്വാസികളായ യെഹൂദന്മാരും യാക്കോബിനെ ഒന്നു പോലെ ആദരിച്ചിരുന്നു. ലേഖനത്തിന്റെ ഉള്ളടക്കം വ്യക്തമാക്കുന്നതനുസരിച്ചു യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ സഹോദരനാണു ലേഖനകർത്താവ്. 

എഴുതിയ കാലം: ലേഖനത്തിന്റെ രചനാകാലത്തെ കുറിച്ചു അഭിപ്രായ വ്യത്യാസങ്ങളുണ്ട്. ജൊസീഫസ് രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നത് ആനുസരിച്ചു എ.ഡി. 62-ലാണ് യാക്കോബിന്റെ വധം. അതിനാൽ എ.ഡി. 62-ലോ അതിനു മുമ്പോ ഈ ലേഖനം എഴുതപ്പെട്ടിരിക്കണം. ലേഖനരചന യെരൂശലേം കൗൺസിലിനു മുമ്പു നടന്നുവെന്നു വാദിക്കുന്നവരുമുണ്ട്. സഭയുടെ ആരംഭത്തിലുള്ള ലളിതമായ സഭാ ഭരണക്രമമാണ് ലേഖനത്തിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നത്. മൂപ്പൻ, ഉപദേഷ്ടാവ് എന്നിങ്ങനെയാണ് സഭാദ്ധ്യക്ഷന്മാരെ സംബോധന ചെയ്യുന്നത്. (5:14; 3:1). വിശ്വാസികൾ പള്ളിയിൽ (സിനഗോഗ്) കുടി വന്നിരുന്നത് സഭയുടെ ആരംഭകാലത്താണ്. (2:2). പരിച്ഛേദനം, വിജാതീയരുടെ സഭാപ്രവേശനം എന്നീ പ്രശ്നങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള പരാമർശമില്ല. തന്മൂലം ഈ പ്രശ്നങ്ങൾ കൈകാര്യം ചെയ്ത യെരുശലേം കൗൺസിലിനു മുമ്പായിരിക്കണം രചനാകാലം എന്നു കരുതപ്പെടുന്നു. ജാതികളിൽ നിന്നുള്ള വിശ്വാസികളെപ്പറ്റി ലേഖനം മൗനം അവലംബിക്കുകയാണ്. തികച്ചും യെഹൂദ പശ്ചാത്തലം ആണ് ഈ ലേഖനത്തിനുള്ളത്. മേല്പറഞ്ഞ തെളിവുകൾ മുഖവിലയ്ക്കെടുത്താൽ ലേഖനത്തിന്റെ രചനാകാലം എ.ഡി. 45-നും 48-നും ഇടയ്ക്കാണെന്നു സമ്മതിക്കേണ്ടിവരും. അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ പുതിയനിയമത്തിൽ ആദ്യം എഴുതപ്പെട്ട പുസ്തകം യാക്കോബിന്റെ ലേഖനം അഥവാ ഗലാത്യ ലേഖനം ആണ്. 

അനുവാചകർ: ചിതറിപ്പാർക്കുന്ന പന്ത്രണ്ടു ഗോത്രങ്ങളെയാണ് യാക്കോബ് അഭിസംബോധനം ചെയ്യുന്നതാ. ഈ പന്ത്രണ്ടു ഗോത്രങ്ങൾ ആരാണെന്നതിനെക്കുറിച്ചു ഭിന്നാഭിപ്രായങ്ങൾ നിലവിലുണ്ട്: 1. പലസ്തീനു പുറത്തു മെഡിറ്ററേനിയൻ പ്രദേശത്തു ചിതറിപ്പാർക്കുന്ന യെഹൂദന്മാർ. ലേഖകൻ അഭിസംബോധനം ചെയ്യുന്നത് ക്രിസ്ത്യാനികളെ ആകയാൽ (1:18, 25; 2:1, 12; 5:7-9) ഈ അർത്ഥം സ്വീകാര്യമല്ല. 2. പലസ്തീനു വെളിയിൽ പാർക്കുന്ന യെഹൂദീയ ക്രിസ്ത്യാനികൾ. 3. സ്വർഗ്ഗീയ ഭവനത്തിൽ നിന്നകലെ ഭൂമിയിൽ അന്യരും പരദേശികളുമായ (1പത്രൊ, 1;1; 2:11; എബ്രാ, 11:13) ക്രിസ്ത്യാനികൾ. ആദിമ ക്രൈസ്തവർ തങ്ങളെത്തന്നെ സാക്ഷാൽ യിസ്രായേൽ ആയി കണക്കാക്കിയിരുന്നു. (ഗലാ, 6:16). യഥാർത്ഥ പരിച്ഛേദനം ലഭിച്ച (ഫിലി, 3:3) അബ്രാഹാമിന്റെ സന്തതികളായി ക്രിസ്ത്യനികൾ സ്വയം ചിത്രീകരിച്ചു. (ഗലാ, 3:29; റോമ, 4:16). യെഹൂദിയ ക്രിസ്ത്യാനികൾക്കു വേണ്ടിയാണു ഈ ലേഖനം എഴുതിയതെന്ന വസ്തുത ഇന്നധികം പേർക്കും സമ്മതമാണ്. എങ്കിലും ക്രിസ്ത്യാനികൾക്കു പൊതുവെ ബാധകമായ കാര്യങ്ങളാണ് ഇതിൽ പറയുന്നത്. അനുവാചകർ ക്രിസ്ത്യാനികളാണെന്നു ഉള്ളടക്കം വ്യക്തമാക്കുന്നു. യാക്കോബ് അവരെ സഹോദരന്മാർ എന്നു വിളിക്കുന്നു. (1:2, 19; 2:1, 5, 14; 3:1; 4:11; 5:7, 12, 19). അവർ ദൈവവചനത്താൽ വീണ്ടും ജനിച്ചവരും (1:18), കർത്താവായ യേശുക്രിസ്തുവിൽ വിശ്വസിക്കുന്നവരും (2:1), കർത്താവിന്റെ പ്രത്യക്ഷതയെക്കുറിച്ചു ഉപദേശിക്കപ്പെട്ടവരും (5:7) ആണ്. 

ഉദ്ദേശ്യം: ലേഖനത്തിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം പ്രധാനമായും മൂന്നാണ്: 1. യെഹൂദ്യ ക്രിസ്ത്യാനികൾ അനേകം പീഡകളിലുടെയും പരീക്ഷകളിലൂടെയും കടന്നു പോകുകയായിരുന്നു. വിശ്വാസം പരിശോധിക്കപ്പെടുന്ന കഷ്ടതകളിൽ തളർന്നു പോകാതിരിക്കുവാൻ അവരെ പ്രബോധിപ്പിക്കുകയാണ് ലേഖനത്തിന്റെ പ്രധാന ഉദ്ദേശ്യം: (1:2-12; 2:6; 5:10, 11). 2. വിശ്വാസികളിൽ കണ്ടുവന്ന പല തെറ്റുകളും തിരുത്തുക. മുഖപക്ഷം കാണിക്കാതിരിക്കുക (2:1-18), നാവിനെ നിയന്ത്രിക്കുക (3:1-12), സഹോദരന്മാരെ ദുഷിക്കാതിരിക്കുക (4:11-12), കഷ്ടതയിൽ സഹിഷ്ണുത കാണിക്കുക (5:7-12), പ്രാർത്ഥിക്കുക (5;13-18) എന്നിങ്ങനെയുള്ള പ്രായോഗിക നിർദ്ദേശങ്ങൾ നല്കുന്നു. 3. പ്രവൃത്തിയില്ലാത്ത വിശ്വാസം നിർജ്ജീവമെന്നു തെളിയിക്കുക. നവീകരണത്തിന്റെ കാതലായ ഉപദേശം വിശ്വാസത്താലുള്ള നീതീകരണമാണ്. പ്രവൃത്തിക്കു പ്രാധാന്യം നല്കിയതുകൊണ്ടു യാക്കോബിന്റെ ലേഖനത്തിന്നെതിരെ മാർട്ടിൻ ലൂഥർ മുഖം ചുളിച്ചു. വിശ്വാസത്താലുള്ള നീതീകരണമെന്ന പൗലൊസിന്റെ ഉപദേശത്തിനു വിരുദ്ധമല്ല യാക്കോബിന്റെ ഉപദേശം. ദൈവദൃഷ്ടിയിൽ മനുഷ്യനു ലഭിക്കുന്ന നീതീകരണമാണു പൗലൊസ് പറയുന്ന വിശ്വാസത്താലുള്ള നീതീകരണം. എന്നാൽ മനുഷ്യനു മനുഷ്യന്റെ ദൃഷ്ടിയിൽ നീതീകരണം ലഭിക്കുന്നത് പ്രവൃത്തികളാലാണ്. പ്രവൃത്തിയാൽ വിശ്വാസം പൂർണ്ണമാകുന്നു. (2:22). വിശ്വാസത്തിനു ദൃഷ്ടാന്തമായി പൗലൊസ് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്ന അബ്രാഹാമിനെ തന്നെയാണ് പ്രവൃത്തിയാലുള്ള നീതീകരണത്തിനു യാക്കോബും ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നത്. അങ്ങനെ മനുഷ്യൻ വെറും വിശ്വാസത്താലല്ല, പ്രവൃത്തികളാൽ തന്നേ നീതീകരിക്കപ്പെടുന്നു. (2:24).

പ്രധാന വാക്യങ്ങൾ: 1. “എന്റെ സഹോദരന്മാരേ, നിങ്ങൾ വിവിധപരീക്ഷകളിൽ അകപ്പെടുമ്പോൾ നിങ്ങളുടെ വിശ്വാസത്തിന്റെ പരിശോധന സ്ഥിരത ഉളവാക്കുന്നു എന്നു അറിഞ്ഞു അതു അശേഷം സന്തോഷം എന്നു എണ്ണുവിൻ.” യാക്കോബ് 1:2,3.

2. “പരീക്ഷിക്കപ്പെടുമ്പോൾ ഞാൻ ദൈവത്താൽ പരീക്ഷിക്കപ്പെടുന്നു എന്നു ആരും പറയരുതു. ദൈവം ദോഷങ്ങളാൽ പരീക്ഷിക്കപ്പെടാത്തവൻ ആകുന്നു; താൻ ആരെയും പരീക്ഷിക്കുന്നതുമില്ല.” യാക്കോബ് 1:13.

3. “പ്രിയസഹോദരന്മാരേ, നിങ്ങൾ അതു അറിയുന്നുവല്ലോ. എന്നാൽ ഏതു മനുഷ്യനും കേൾപ്പാൻ വേഗതയും പറവാൻ താമസവും കോപത്തിന്നു താമസവുമുള്ളവൻ ആയിരിക്കട്ടെ. മനുഷ്യന്റെ കോപം ദൈവത്തിന്റെ നീതിയെ പ്രവർത്തിക്കുന്നില്ല.” യാക്കോബ് 1:19,20.

4. “എങ്കിലും വചനം കേൾക്ക മാത്രം ചെയ്തുകൊണ്ടു തങ്ങളെ തന്നേ ചതിക്കാതെ അതിനെ ചെയ്യുന്നവരായും ഇരിപ്പിൻ.” യാക്കോബ് 1:22.

5. “അങ്ങനെ വിശ്വാസവും പ്രവൃത്തികളില്ലാത്തതായാൽ സ്വതവെ നിർജ്ജീവമാകുന്നു. എന്നാൽ ഒരുത്തൻ: നിനക്കു വിശ്വാസം ഉണ്ടു; എനിക്കു പ്രവൃത്തികൾ ഉണ്ടു എന്നു പറയുമായിരിക്കും. നിന്റെ വിശ്വാസം പ്രവൃത്തികൾ കൂടാതെ കാണിച്ചുതരിക; ഞാനും എന്റെ വിശ്വാസം പ്രവൃത്തികളാൽ കാണിച്ചു തരാം.” യാക്കോബ് 2:17,18.

6. “അങ്ങനെ തന്നേ നാവും ചെറിയ അവയവം എങ്കിലും വളരെ വമ്പു പറയുന്നു. കുറഞ്ഞ തീ എത്ര വലിയ കാടു കത്തിക്കുന്നു;” യാക്കോബ് 3:5.

7. “എന്നാൽ നിങ്ങൾക്കു രോഗശാന്തി വരേണ്ടതിന്നു തമ്മിൽ പാപങ്ങളെ ഏറ്റുപറഞ്ഞു ഒരുവന്നു വേണ്ടി ഒരുവൻ പ്രാർത്ഥിപ്പിൻ. നീതിമാന്റെ ശ്രദ്ധയോടുകൂടിയ പ്രാർത്ഥന വളരെ ഫലിക്കുന്നു.” യാക്കോബ് 5:16.

വിഷയ സംഗ്രഹം: 1. വന്ദനം: 1:1.

2. പരീക്ഷയുടെ നേർക്കുള്ള വിശ്വാസിയുടെ പ്രതികരണം: 1:2-18.

3. വചനം-ശ്രവണവും കരണവും: 1:19-27.

4. മുഖപക്ഷം പാടില്ല: 2:1-13.

5. വിശ്വാസവും പ്രവൃത്തിയും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം: 2:14-26.

6. നാവിന്റെ നിയന്ത്രണം: 3:1-12.

7. ജ്ഞാന ലക്ഷണം: 3:13-18. 

8. പാപ പ്രവൃത്തികൾ: 4:1-10.

9. സഹോദരനെ ദുഷിക്കരുത്: 4:11-12.

10. ജീവന്റെ ക്ഷണികത്വവും ധനസമ്പാദനവും: 4:13-5;6.

11. ദീർഘക്ഷമയും സഹിഷ്ണുതയും: 5:7-11.

12. സത്യം ചെയ്യരുത്: 5:12.

13. പ്രാർത്ഥന: 5:13-18.

14. പിന്മാറ്റക്കാരന്റെ യഥാസ്ഥാപനം: 5:19-20.

സവിശേഷതകൾ: ഈ ലേഖനത്തിനു ഏഴു സവിശേഷതകൾ ഉണ്ട്. 1. സാധാരണ ലേഖനങ്ങളിൽ കാണുന്ന വിധത്തിലുള്ള വ്യക്തി പരാമർശങ്ങളോ സമാപന ആശീർവാദമോ ഇല്ല; എന്നാൽ പ്രാരംഭ വന്ദനം ഉണ്ട്. 2. യേശുക്രിസ്തുവിനെ കുറിച്ചുള്ള രണ്ടു പരാമർശങ്ങൾ മാത്രമേ ഈ ലേഖനത്തിലുള്ളൂ. എന്നാൽ ക്രിസ്തുവിന്റെ ഉപദേശങ്ങളുടെ മാറ്റൊലി മറ്റു ലേഖനങ്ങളിൽ ഉള്ളതിലധികം ഇതിലുണ്ട്. ഗിരിപ്രഭാഷണത്തിൽ നിന്നും പതിനാറു സൂചനകൾ ഇതിൽ കാണാം. 3. ഈ ലേഖനത്തിൽ പഴയനിയമത്തിന്റെ പ്രതിഫലനം കാണാം. പഴയനിയമത്തിൽ നിന്നും അബ്രാഹാം, രാഹാബ്, ഇയ്യോബ്, ഏലീയാവ് എന്നിവരെ മാതൃകയായി കാണിക്കുന്നു. നമ്മുടെ പിതാവായ അബ്രാഹാം (2:21), സൈന്യങ്ങളുടെ കർത്താവ് (5:4), രാജകീയ ന്യായപമാണം (2:8) എന്നീ പ്രയോഗങ്ങൾ സവിശേഷങ്ങളാണ്. ന്യായപ്രമാണം ദുഷിക്കുവാനോ വിധിക്കുവാനോ ഉള്ളതല്ല, അനുസരിക്കുവാൻ ഉള്ളതാണെന്ന് എടുത്തു പറയുന്നു. (2:8-12; 4:11). 4. ലേഖനത്തിലെ 108 വാക്യങ്ങളിൽ 54 ആജ്ഞകളുണ്ട്. 5. പ്രകൃതിയിൽ നിന്ന് ആദാനം ചെയ്ത അനേകം അലങ്കാരപ്രയോഗങ്ങൾ ലേഖനത്തിൽ കാണാം. കാറ്റടിച്ചു അലയുന്ന കടൽത്തിര, പുല്ലിന്റെ പൂവ്, ഉഷ്ണക്കാറ്റോടെ ഉദിക്കുന്ന സൂര്യൻ, അല്പനേരത്തേക്കു കാണുന്നതും പിന്നെ മറഞ്ഞുപോകുന്നതുമായ ആവി. (1:6, 10, 11; 4;14). എന്നിവ ശ്രദ്ധാർഹമാണ്. 6. വിശ്വാസവും പ്രവൃത്തിയും തമ്മിലുള്ള ബന്ധത്തിനു ഊന്നൽ നല്കുന്നു. 7. സാമൂഹികമായ അസമത്വത്തിനും അനീതിക്കും എതിരെ ശക്തമായി സംസാരിക്കുന്നു. അതിനാൽ പുതിയ നിയമത്തിലെ ആമോസായി യാക്കോബിനെ പരിഗണിക്കുന്നവരുണ്ട്. 

യാക്കോബും ഗിരിപ്രഭാഷണവും: 1. പരീക്ഷകളിൽ സന്തോഷം: 1:1,2 — മത്താ, 5:10-12.

2. പൂർണ്ണതയ്ക്കുള്ള ഉപദേശം: 1:4 — മത്താ, 5:48.

3. ദാനങ്ങൾക്കു വേണ്ടി യാചിപ്പിൻ: 1:5 — മത്താ,7:7.

4. എളിമയുടെ ഭാഗ്യം: 1:9 — മത്താ, 5:3.

5. കോപം പാടില്ല: 1:19,20 — മത്താ, 5:22.

6. വചനം കേൾക്കുന്നവരും ചെയ്യുന്നവരും ആയിരിക്കുക: 1:22 — മത്താ, 7:24.

7. ന്യായപ്രമാണം മുഴുവൻ അനുസരിക്കണം: 2:10 — മത്താ, 5:19.

8. കരുണ കാണിക്കുക: 2:13 — മത്താ, 5:7.

9.  പ്രവൃത്തിയും വിശ്വാസവും: 2:14-16 — മത്താ, 7:21-23.

10. സമാധാനം ഉണ്ടാക്കുന്നവരുടെ ഭാഗ്യം: 3:18 — മത്താ, 5:9.

11. ലോകനേഹം ദൈവത്തോടു ശത്രുത്വം: 4:4 — മത്താ, 6:24.

12. താഴമയുടെ ഭാഗ്യം: 4:10 — മത്താ, 5:5.

13. വിധിക്കരുതു പുഴുവും തുരുമ്പും കെടുക്കുന്ന സമ്പത്ത്: 5:2 — മത്താ, 6:19.

14. പ്രവാചകന്മാരുടെ ദൃഷ്ടാന്തം: 5:10 — മത്താ, 5:12.

15. സത്യം ചെയ്യരുത് (ആണയിടരുത്): 5:12 — മത്താ, 5:33-37.

എബ്രായർക്കു എഴുതിയ ലേഖനം (Book of Hebrews)

പുതിയനിയമത്തിലെ പത്തൊമ്പതാമത്തെ പുസ്തകം. ഉപദേശപരമായും സാഹിത്യപരമായും ഉന്നതനിലവാരം പുലർത്തുന്നു. ലേവ്യവ്യവസ്ഥയിൽ നിന്നും ക്രമീകരണത്തിൽ നിന്നും ക്രൈസ്തവ ഉപദേശത്തിലേക്കും വിശ്വാസത്തിലേക്കും ഉള്ള മാറ്റത്തെ വ്യാഖ്യാനിക്കുകയും വിശദമാക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ലേഖനമാണിത്. പുതിയനിയമത്തിലെ ലേവ്യപുസ്തകം എന്നും, പഴയനിയമപൂരകം എന്നും എബായലേഖനത്തെ വിളിക്കുന്നുണ്ട്. യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ ആളത്തവും വേലയും അനുപമമായ രീതിയിൽ അവതരിപ്പിക്കുന്നു. ഉത്തമമായ കാര്യങ്ങളുടെ പുസ്തകമാണ് എബ്രായ ലേഖനം. വിശേഷതയേറിയ എന്ന പ്രയോഗം ഈ ലേഖനത്തിൽ പതിമൂന്നു സ്ഥാനങ്ങളിലുണ്ട്: (1:4; 6:9; 7:7, 19, 22; 8:6; 8:6; 9:23; 10:34; 11:16, 35, 40). 

കാനോനികത: പൗരസ്ത്യസഭ പൗലൊസിന്റെ ഗ്രന്ഥകർത്തൃത്വത്തിൽ അടിയുറച്ചു വിശ്വസിക്കുകയും തന്മൂലം എബായലേഖനത്തിന്റെ കാനോനികത അംഗീകരിക്കുകയും ചെയ്തു. ഈ ലേഖനത്തെ കാനോനികമായി അംഗീകരിക്കുവാൻ കൂടുതൽ മടികാണിച്ചത് പാശ്ചാത്യ സഭയാണ്. ലേഖനകർത്താവ് പൗലൊസാണെന്ന് പരമ്പരാഗതവിശ്വാസത്തെ അവർ സ്വീകരിച്ചിരുന്നില്ല. ചില പാശ്ചാത്യ സഭാ പിതാക്കന്മാർ (റോമിലെ ക്ലെമന്റ്, തെർത്തുല്യൻ) ഈ ലേഖനം ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു എങ്കിലും ജെറോമിന്റെയും അഗസ്റ്റിന്റെയും കാലം വരെ അതിനു കാനോനികപദവി നല്കിയില്ല. പാശ്ചാത്യ സഭകളിൽ കാനോനിക പ്രശ്നത്തിന് അന്തിമവാക്കു നല്കിയത് ജെറോമും അഗസ്റ്റിനും ആയിരുന്നു. മാർസിയോന്റെ കാനോനിൽ എബായലേഖനമില്ല. എബായ ലേഖനത്തിലെ ഉപദേശം മാർസിയനു അരോചകമായതാണ് കാരണം. മുറട്ടോറിയൻ കാനോനിലും ഈ ലേഖനത്തെ ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല. പ്രസ്തുത കാനോൻ പൂർണ്ണരൂപത്തിൽ ലഭിച്ചിട്ടില്ലെന്നത് സുചനാർഹമാണ്. ‘ചെസ്റ്റർ ബീറ്റി’ പാപ്പിറസിൽ എബ്രായ ലേഖനം പൗലൊസിന്റേതായി അംഗീകരിച്ച് റോമാലേഖനത്തിനു ശേഷം ചേർത്തിരിക്കുന്നു. അനേകം കൈയെഴുത്തു പ്രതികളിലും ഈ ലേഖനത്തിന്റെ സ്ഥാനം ഇടയലേഖനങ്ങൾക്കു മുമ്പും 2തെസ്സലൊനീക്യർക്കു ശേഷവും ആണ്.

ഗ്രന്ഥകർത്താവ്: എബായ ലേഖനത്തിന്റെ കർത്തൃത്വത്തെക്കുറിച്ചു ഒരു വ്യക്തമായ ധാരണ ആദിമ ക്രൈസ്തവർക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. എഴുത്തുകാരൻ തന്റെ പേര് ലേഖനത്തോടനു ബന്ധിച്ചിട്ടില്ല. എഴുത്തുകാരന്റെ പേർ ചേർത്തിട്ടില്ലാത്ത മറ്റൊരു ലേഖനം പുതിയ നിയമത്തിലുള്ളതു 1യോഹന്നാനാണ്. എബായ ലേഖനകർത്താവ് ആരെന്നത് എ.ഡി. ഒന്നാം നൂറ്റാണ്ടുമുതൽ ചർച്ചാവിഷയമാണ്. കാനോനികതയുടെ പ്രശ്നം നിമിത്തം ആദിമസഭ ഗ്രന്ഥകർത്തൃത്വത്തിന് അമിത പ്രാധാന്യം നല്കിയിരുന്നു. 

പരമ്പരാഗതമായ വിശ്വാസമനുസരിച്ച് അപ്പൊസ്തലനായ പൗലൊസാണ് എബ്രായലേഖന കർത്താവ്. ഈ വിശ്വാസം പലരും പുലർത്തിയിരുന്നതായി ഓറിജൻ പ്രസ്താവിക്കുന്നു. അലക്സാണ്ട്രിയയിലെ ക്ലെമന്റ് ഈ അഭിപ്രായക്കാരനായിരുന്നു എന്നും അദ്ദേഹം പറയുന്നുണ്ട്. എബ്രായ ഭാഷയിൽ എഴുതപ്പെട്ട ഈ ലേഖനം വിവർത്തനം ചെയ്തത് ലൂക്കൊസ് ആണെന്നു പന്തേനൂസിൽ നിന്ന് താൻ മനസ്സിലാക്കിയതായി അലക്സാണ്ട്രിയയിലെ ക്ലെമന്റ് പറഞ്ഞു. റോമിലെ ക്ലെമന്റ് എഴുതിയെന്നു ചിലരും ലൂക്കൊസ് എഴുതിയെന്നു മറ്റുചിലരും പറയുന്നതായി ഓറിജൻ സൂചിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഓറിജന്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ ചിന്ത പൗലൊസിന്റേതാണെങ്കിലും വാക്കുകൾ അദ്ദേഹത്തിന്റേതല്ല. ഈ ലേഖനം ആരെഴുതിയെന്നു ദൈവം മാത്രമേ അറിയുന്നുള്ളു എന്നതായിരുന്നു. ഓറിജന്റെ സുചിന്തിതമായ അഭിപ്രായം. നവീകരണകാലം വരെ പൗലൊസിന്റെ കർത്തൃത്വം ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെട്ടില്ല. നവീകരണകാലത്തു ഇറാസ്മസും മാർട്ടിൻ ലൂഥറും കാൽവിനും പൗലൊസിന്റെ കർത്തൃത്തെ നിഷേധിച്ചു.

എഴുതിയ കാലം: റോമയിലെ ക്ലമൻ്റ് ഈ ലേഖനം കണ്ടിരുന്നു എന്ന കാരണത്താൽ എ.ഡി. 96-നു മുമ്പ് ഇതെഴുതിയെന്ന് സിദ്ധിക്കുന്നു. ഇതെഴുതുന്ന കാലത്തു യെരുശലേം ദൈവാലയം നിലവിലുള്ളതായി സൂചിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. (10:2-11) അതിനാൽ യെരുശലേം നാശത്തിനു മുമ്പാണ് ഇതെഴുതിയത്. അതേസമയം, അവർ വിശ്വാസത്തിൽ വന്നിട്ട് അധികനാളുകളായി എന്നു  കാണുന്നതുകൊണ്ടും ആദ്യത്തെ നേതാക്കന്മാരെല്ലാം മരിച്ചു എന്ന് കാണുന്നതു കൊണ്ടും (13:7) വളരെ കഴിഞ്ഞിട്ടാണു ഇതെഴുതിയതു എന്ന് മനസ്സിലാക്കാം. ആയതിനാൽ എ.ഡി. 64-നും 67-നും ഇടയ്ക്കാണ് ഇതെഴുതിയതു എന്ന് ഡോ. ഗ്രഹാം സ്കോഗി അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു. എഫ്.എഫ്. ബ്രൂസ് അഭിപ്രായപ്പെടുന്നതു എ.ഡി. 64-ൽ ആയിരിക്കണമെന്നാണ്. എ.ഡി. 65-നോടടുത്ത് എന്നു തോമസ് ഹിവിറ്റ് അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു. 67-ന്റെ ഒടുവിലോ 68-ൻ്റെ ആരംഭത്തിലോ ആണെങ്കിൽ പൗലൊസ് എഴുതിയെന്ന് ഊഹിക്കാൻ പോലും സാധിക്കില്ല. അന്ന് പൗലൊസ് ഒന്നുകിൽ കാരാഗൃഹത്തിലാണ് അല്ലെങ്കിൽ മരിച്ചു കാണും 63-നും 67-നും ഇടയ്ക്കാണെങ്കിൽ അപ്പോസ്തലന്റെ ഒന്നാം ജയിൽ വാസത്തിനു ശേഷവും രണ്ടാമത്തേതിനു മുമ്പും യാത്രയിൽ ആയിരുന്നപ്പോൾ ആയിരിക്കാം.

എഴുതിയ സ്ഥലം: ഈ ലേഖനം എവിടെവച്ചെഴുതി എന്നതിൽ തർക്കമുണ്ട്. എന്നാ 13:24-ൽ ‘ഇതല്യക്കാർ നിങ്ങളെ വന്ദനം ചെയ്യുന്നു’ എന്ന വാചകത്തിൽ നിന്ന് ഇതു ഇറ്റലിയിൽ വെച്ച് എഴുതിയെന്നു അനുമാനിക്കാം. ആഡംക്ലാർക്ക്, മിൽ, വെസ്റ്റിൻ, റ്റിൽമോണ്ട്, തോമസ് ഒലിവേഴ്സ്, ലാർഡ്നർ എന്നിവർ അഭിപ്രായപ്പെടുന്നത് പൗലൊസ് റോമിലെ തടവിൽ നിന്നു വിടുതൽ കിട്ടിയ ഉടനെ ഇതെത്തിയെന്നാണ്. പൗലൊസിൻ്റെ വിടുതലിനു ശേഷം റോമിൽ നിന്നോ ഇറ്റലിയിൽ എവിടെയെങ്കിലും നിന്നോ ഇതെഴുതി എന്നതിൽ പൊതുവെ പല പണ്ഡിതന്മാരും ഏകാഭിപ്രായക്കാരാണ്. 

പൗലൊസ് എവിടെനിന്നു ലേഖനമെഴുതുന്നുവോ അവിടെയുള്ള വിശ്വാസികളുടെ വന്ദനവും എഴുതി അയ്ക്കുക തന്റെ പതിവാണ്. പൗലൊസിന്റെ കൊരിന്ത്യർക്കുള്ള ഒന്നാം ലേഖനം എഫേസോസിൽ നിന്നാണു എഴുതിയത്. എന്നിരുന്നാലും അതിന്റെ 16:19-ൽ താൻഎഴുതി, ആസ്യയിലെ സഭകൾ നിങ്ങളെ വന്ദനം ചെയ്യുന്നു. അതുപോലെ ഇറ്റലിയിലും റോമിലുമുള്ള വിശുദ്ധന്മാരുടെ വന്ദനവും താൻ അയയ്ക്കുന്നതാണ്. എബ്രായർ 13:24-ൽ കാണുന്നത് താൻ തടവിൽ നിന്ന് വിട്ടയയ്ക്കപ്പെട്ടിരിക്കുകയാൽ മാർഗ്ഗതടസ്സങ്ങളെല്ലാം മാറി താൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന ജനത്തെ സക്ഷേമം സന്ദർശിക്കാൻ താൽപര്യപ്പെടുന്നു എന്നും അതിനായി അവരുടെ പ്രാർത്ഥന അപേക്ഷിക്കുന്നു എന്നും രേഖപ്പെടുത്തുന്നതിൽ ഒരു തെറ്റുമില്ല. (13:19). പൗലൊസ് റോമാലേഖനം എഴുതുമ്പോൾ തടവുകാരനല്ല എന്നിട്ടും തന്റെ യാത്ര ക്ഷേമകരമായിരിക്കുന്നതിനും അവരെ ചെന്നു കാണുന്നതിനും എത്ര ശക്തിയോടെയാണ് ദൈവത്തോട് പ്രാർത്തിക്കുന്നത് എന്നു നോക്കുക. (റോമ, 1:9:10). 

ഫിലിപ്പിയർ 2:19-23-ൽ തിമോഥെയൊസിനെ ഫിലിപ്പിയിലേക്ക് അയ്ക്കുന്ന കാര്യം പൗലൊസ് പരാമർശിക്കുന്നു. തിമോഥയൊസിനെ അങ്ങനെ ഫിലിപ്പിയിലേക്ക് അയച്ചെങ്കിൽ താൻ അവിടെനിന്നു റോമിൽ പൗലൊസിന്റെ അടുക്കൽ മടങ്ങിയെത്തിയിരിക്കാമെന്ന് കരുതാം. തിമൊഥെയൊസ് ഫിലിപ്പിയിലേക്ക് പോയ അവസരം, അവന്റെ അസാന്നിദ്ധ്യത്തിൽ പൗലാസ് എബായലേഖനം എഴുതി എന്നു ചിന്തിക്കുന്നതിൽ തെറ്റില്ല. 13:23-ൽ താൻ എഴുതുകയാണ് തിമൊഥയൊസ് മടങ്ങി റോമിൽ എത്തിയപ്പോൾ താനും പൗലാസുംകൂടെ യെഹൂദ്യായിലേക്കു പോകുകയും അവിടെ നിന്നു എഫേസാസിലേക്കു പോകുകയും തിമൊഥയാസിനെ തന്റെ പ്രതിനിധിയായി അവിടെ വിട്ടേച്ചു പോകകയും ചെയ്തു എന്നു അനുമാനിക്കാം. (1തിമോ, 1:3,4). അങ്ങനെ ഈ ലേഖനം ഇറ്റലിയിൽ വെച്ച് ഒന്നാം തടവിനുശേഷം രണ്ടാം തടവിനു മുമ്പും മിക്കവാറും എ.ഡി. 63-നും 65-നും ഇടയ്ക്ക് എഴുതിയെന്നു ചിന്തിക്കാം.

ഉദ്ദേശ്യം: മോശൈക ന്യായപ്രമാണത്തിന്റെ താല്ക്കാലിക നിലയും ക്രിസ്തു വിശ്വാത്തിന്റെ ഔൽകൃഷ്ട്യവും തെളിയിക്കണമെന്നു ലേഖകൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നു (1:1-10:18). ക്രിസ്തു ദൂതന്മാരേക്കാളും മോശയേക്കാളും യോശുവയേക്കാളും മല്ക്കീസേദക്കിനെക്കാളും അഹരോനെക്കാളും ഉന്നതൻ എന്നു തെളിയിച്ചിരിക്കുന്നു. അദ്ധ്യായം 5-7-ൽ ക്രിസ്തുവിന്റെ പൗരോഹിത്യത്തിന്റെ മേന്മയാണു വിഷയം. അദ്ധ്യായം 8,9-ൽ പഴയ പുതിയ നിയമങ്ങൾ താരതമ്യം ചെയ്തു പുതിയ നിയമത്തിന്റെ ശ്രഷ്ഠത സ്ഥാപിക്കുന്നു. പത്താം അദ്ധ്യായത്തിൽ ക്രിസ്തുവിന്റെ യാഗത്തിന്റെ ശ്രേഷ്ഠത എടുത്തു കാണിക്കുന്നു. തുടർന്ന്, വിശ്വാസത്തിന്റെ മേന്മയും യെഹൂദമതത്തിൽ നിന്ന് വേർപെടേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകതയും പ്രതിപാദിക്കുന്നു. ലേഖനോദ്ദേശ്യം താഴെ വരുംവണ്ണം സംഗ്രഹിക്കാം. 1. യെഹൂദകർമ്മാചാരങ്ങളുടെ താൽക്കാലിക സ്വഭാവവും ക്രിസ്തു വിശ്വാസത്തിന്റെ സമ്പൂർണ്ണതയും ഉപദേശരൂപേണ സ്ഥാപിക്കുക. ക്രിസ്തുവിൽ കൂടെയുള്ള വെളിപ്പാട് ദൈവഹിതത്തിന്റെ പൂർണ്ണവും അവസാനത്തേതുമായ വെളിപ്പാടാണ്. അതു പഴയനിയമ വെളിപ്പാടിന്റെ പൂർത്തീകരണവും പൊരുളുമാണ്. 2. വിശ്വാസത്യാഗം സംഭവിച്ച് യെഹൂദമതത്തിലേക്ക് മടങ്ങിപ്പോകാതിരിക്കാൻ. 3. പീഡയുടെ മുമ്പിൽ തളർന്നു പോകാതിരിക്കാനുള്ള പ്രബോധനം നൽകാൻ. 4. വിശ്വാസത്യാഗം, പിന്മാറ്റം, ആത്മികമാന്ദ്യം ഇവയെ തടയുന്നതിന്. (5:12, 6:9, 10:35). 5. സർവ്വോപരി, പഴയനിയമത്തോടു തുലനം ചെയ്യുമ്പോൾ പുതിയനിയമ യുഗത്തിനുള്ള സർവ്വാതിശായിയായ മഹത്വം വെളിപ്പെടുത്താൻ.

പ്രധാന വാക്യങ്ങൾ: 1. “ദൈവം പണ്ടു ഭാഗം ഭാഗമായിട്ടും വിവിധമായിട്ടും പ്രവാചകന്മാർമുഖാന്തരം പിതാക്കന്മാരോടു അരുളിച്ചെയ്തിട്ടു ഈ അന്ത്യകാലത്തു പുത്രൻ മുഖാന്തരം നമ്മോടു അരുളിച്ചെയ്തിരിക്കുന്നു. അവനെ താൻ സകലത്തിന്നും അവകാശിയാക്കി വെച്ചു; അവൻ മുഖാന്തരം ലോകത്തെയും ഉണ്ടാക്കി.” എബ്രായർ 1:1,2.

2. “പുത്രനോടോ: “ദൈവമേ, നിന്റെ സിംഹാസനം എന്നും എന്നേക്കുമുള്ളതു; നിന്റെ രാജത്വത്തിന്റെ ചെങ്കോൽ നേരുള്ള ചെങ്കോൽ. നീ നീതിയെ ഇഷ്ടപ്പെടുകയും ദുഷ്ടതയെ ദ്വേഷിക്കയും ചെയ്തിരിക്കയാൽ ദൈവമേ, നിന്റെ ദൈവം നിന്റെ കൂട്ടുകാരിൽ പരമായി നിന്നെ ആനന്ദതൈലംകൊണ്ടു അഭിഷേകം ചെയ്തിരിക്കുന്നു.” എബ്രായർ 1:8,9.

3. “കർത്താവു താൻ പറഞ്ഞുതുടങ്ങിയതും ദൈവം അടയാളങ്ങളാലും അത്ഭുതങ്ങളാലും വിവിധവീര്യപ്രവൃത്തികളാലും തന്റെ ഇഷ്ടപ്രകാരം പരിശുദ്ധാത്മാവിനെ നല്കിക്കൊണ്ടും സാക്ഷി നിന്നതും കേട്ടവർ നമുക്കു ഉറപ്പിച്ചുതന്നതുമായ ഇത്ര വലിയ രക്ഷ നാം ഗണ്യമാക്കാതെ പോയാൽ എങ്ങനെ തെറ്റി ഒഴിയും?” എബ്രായർ 2:3,4.

4. “ദൈവത്തിന്റെ വചനം ജീവനും ചൈതന്യവുമുള്ളതായി ഇരുവായ്ത്തലയുള്ള ഏതു വാളിനെക്കാളും മൂർച്ചയേറിയതും പ്രാണനെയും ആത്മാവിനെയും സന്ധിമജ്ജകളെയും വേറുവിടുവിക്കുംവരെ തുളെച്ചുചെല്ലുന്നതും ഹൃദയത്തിലെ ചിന്തനങ്ങളെയും ഭാവങ്ങളെയും വിവേചിക്കുന്നതും ആകുന്നു.” എബ്രായർ 4:12.

5. “ആകയാൽ ദൈവപുത്രനായ യേശു ആകാശത്തിൽകൂടി കടന്നുപോയോരു ശ്രേഷ്ഠമഹാപുരോഹിതനായി നമുക്കു ഉള്ളതുകൊണ്ടു നാം നമ്മുടെ സ്വീകാരം മറുകെപ്പിടിച്ചുകൊൾക. നമുക്കുള്ള മഹാപുരോഹിതൻ നമ്മുടെ ബലഹീനതകളിൽ സഹതാപം കാണിപ്പാൻ കഴിയാത്തവനല്ല; പാപം ഒഴികെ സർവ്വത്തിലും നമുക്കു തുല്യമായി പരീക്ഷിക്കപ്പെട്ടവനത്രേ നമുക്കുള്ളതു. അതുകൊണ്ടു കരുണ ലഭിപ്പാനും തത്സമയത്തു സഹായത്തിന്നുള്ള കൃപ പ്രാപിപ്പാനുമായി നാം ധൈര്യത്തോടെ കൃപാസനത്തിന്നു അടുത്തു ചെല്ലുക.” എബ്രായർ 4:14-16.

6. “വിശ്വാസം എന്നതോ, ആശിക്കുന്നതിന്റെ ഉറപ്പും കാണാത്ത കാര്യങ്ങളുടെ നിശ്ചയവും ആകുന്നു.” എബ്രായർ 11:1.

7. “അവർ എല്ലാവരും വിശ്വാസത്താൽ സാക്ഷ്യം ലഭിച്ചിട്ടും വാഗ്ദത്തനിവൃത്തി പ്രാപിച്ചില്ല. അവർ നമ്മെ കൂടാതെ രക്ഷാപൂർത്തി പ്രാപിക്കാതിരിക്കേണ്ടതിന്നു ദൈവം നമുക്കു വേണ്ടി ഏറ്റവും നല്ലതൊന്നു മുൻകരുതിയിരുന്നു.” എബ്രായർ 11:39,40.

8. “വിശ്വാസത്തിന്റെ നായകനും പൂർത്തിവരുത്തുന്നവനുമായ യേശുവിനെ നോക്കുക; തന്റെ മുമ്പിൽ വെച്ചിരുന്ന സന്തോഷം ഓർത്തു അവൻ അപമാനം അലക്ഷ്യമാക്കി ക്രൂശിനെ സഹിക്കയും ദൈവസിംഹാസനത്തിന്റെ വലത്തുഭാഗത്തു ഇരിക്കയും ചെയ്തു.” എബ്രായർ 12:2.

ബാഹ്യരേഖ: I. ഉത്തമനായ സന്ദേശവാഹകൻ പുത്രൻ: 1:1-2:18.

1. യോഗ്യതകൾ: 1:1-3.

2. ദൂതന്മാരേക്കാൾ ശ്രേഷ്ഠൻ: 1:4 -14.

3. ഒന്നാം മുന്നറിയിപ്പ്: 2:1-4.

4. മനുഷ്യാവതാരം: 2:5-18.

II. ശ്രഷ്ഠനായ അപ്പോസ്തലൻ: 3:1-4:13. 

1. മോശെയേക്കാൾ ശ്രേഷ്ഠൻ: 3:1-6.

2. രണ്ടാം മുന്നറിയിപ്പ്: 3:7-19.

3. അവന്റെ വിശ്രമത്തിന്റെ മേന്മ: 4:1-10.

4. മൂന്നാം മുന്നറിയിപ്പ്: 4:11-13.

III. അത്യുന്നതനായ പുരോഹിതൻ 4:14-7-28.

1. അഹരോനുമായുള്ള താരതമ്യം: 4:14-5:4.

2. മല്കിദക്കിന്റെ ക്രമം: 5:5-7:25.

3. നാലാം മുന്നറിയിപ്പ്: 5:11-6:12.

4. മുന്നോടി: 6:13-20.

5. ജീവിക്കുന്ന പുരോഹിതൻ: 7:1-17.

6. ആണയാൽ ഉറപ്പിക്കപ്പെടുന്നു: 7:18-25.

7. യാഗത്തോടുള്ള ബന്ധം: 7:26-28.

IV. വിശേഷതയേറിയ നിയമം: 8:1-9:28.

1. നിയമം സ്ഥാപിക്കുന്നത്: 8:1-13.

2. പഴയ നിയമത്തിന്റെ പൊരുൾ: 9:1-10. 

3. ക്രിസ്തുവും പുതിയ നിയമവും: 9:11;28.

V. മേന്മയേറിയ യാഗം 10:1-31.

1. ന്യായപ്രമാണത്തിന്റെ ബലഹീനത: 10:1-4.

2. ക്രിസ്തുവിന്റെ യാഗം: 10:5-18.

3. അഞ്ചാം മുന്നറിയിപ്പ്: 10:19-31.

VI. ഉത്തമമായ മാർഗ്ഗം – വിശ്വാസം: 10:2-12:29.

1. വിശ്വാസത്തിന്റെ ആവശ്യം: 10:32-39.

2. വിശ്വാസത്തിന്റെ മാതൃകകൾ: 11:1-40.

3. വിശ്വാസത്തിന്റെ പ്രയോഗം: 12:1-17.

4. വിശ്വാസത്തിന്റെ ലക്ഷ്യം: 12:18-24.

5. ആറാം മുന്നറിയിപ്പ്: 12:25-29.

VII. ഉപസംഹാരം വിശ്വാസത്തിന്റെ പ്രായോഗികവശം: 13:1-25.

1. സാമൂഹിക ബന്ധത്തിൽ: 13:1-6.

2. ആത്മീകബന്ധത്തിൽ, ഏഴാം മുന്നറിയിപ്പ്: 13:7-17.

3. ആളാം പ്രതിയുള്ള വന്ദനം: 13:18-25.

സവിശേഷതകൾ: 1. ഇതിലെ ഉപദേശരൂപം പൗലൊസിന്റെ കാരാഗൃഹ ലേഖനങ്ങളുടെയും യോഹന്നാന്റെ എഴുത്തുകളുടേയും മദ്ധ്യയുള്ള ഒന്നാണ്. എബിയോന്യർ, ഡോ. സൈത്തായി, നോസ്റ്റിക്കുകൾ, ഇവരുടെ പാഷാണ്ഡ ഉപദേശങ്ങളുടെ പ്രതിഫലനം ഇതിൽ കാണുന്നില്ല. ഒന്നാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അന്ത്യഘട്ടത്തിൽ മാത്രമേ അവ പൂർണ്ണവളർച്ച പ്രാപിച്ചുള്ളു. എന്നാൽ ലോഗോസിന്റെ ഉപദേശം പൗലൊസിന്റെ എഴുത്തുകളേക്കാൾ വികസിതരൂപം പ്രാപിച്ചിട്ടുണ്ട്. (1:1-3). 2. പുതിയ നിയമത്തിൽ മറ്റെങ്ങും കാണാത്ത 157 വാക്കുകൾ ഈ ലേഖനത്തിലുണ്ട്. ഇതിന്റെ അതിശ്രഷഠ മുഖവുരയിൽ (1:1-4) ഈ ലേഖനത്തിന്റെ യോഗ്യതകളായ അപൂർവ്വത്വം, ഗാംഭീര്യം, പദസാരള്യം, ആശയവ്യാപ്തി ഇവയെല്ലാം സമ്മേളിച്ചിരിക്കന്നത് കാണാം. യോഹന്നാന്റെ സുവിശേഷത്തിന്റെ ആമുഖവും (1:1-18), കൊലോസ്യ ലേഖനത്തിലെ പ്രസിദ്ധമായ ഭാഗവുമേ (1:14-20) ഇതിനോട് തുലനം ചെയ്യാവുന്നതായുള്ളു.

3. 10:30 ഒഴികെ എല്ലാ പഴയനിയമ ഉദ്ധരണികളും സെപ്റ്റ്വജിന്റിൽ നിന്നാണ്. അതു അവതരിപ്പിക്കുന്ന വിധവും പ്രത്യേകതയുള്ളതാണ്. അവൻ പറയുന്നു, അവൻ അരുളിച്ചെയ്യുന്നു, പരിശുദ്ധാത്മാവ് അരുളിച്ചെയ്തതുപോലെ എന്നിങ്ങനെയാണ്. തിരുവെഴുത്തിന്റെ മാനുഷിക എഴുത്തുകാരന്റെ പേരു ഒരിടത്തു മാത്രം പറയുന്നു (4:7). 4. നിത്യമായ (എന്നേക്കുമുള്ള – eternal) എന്ന വാക്ക് 12 പ്രാവശ്യവും ഉത്തമമായ (ശ്രഷ്ഠമായ better) എന്ന വാക്കു 13 പ്രാവശ്യവും കാണുന്നു. 5. പതിന്നാലിൽ കുറയാത്ത താരതമ്യപാഠങ്ങൾ ഇതിലുണ്ട്.

ഫിലേമോനു എഴുതിയ ലേഖനം (Book of Philemon)

പൗലൊസിന്റെ കാരാഗൃഹ ലേഖനങ്ങളിലൊന്നാണ് ഫിലേമോൻ. ഒരു വ്യക്തിക്കു എഴുതിയ ലേഖനം ഇതു മാത്രമാണ്. മാർഷ്യന്റെ കാനോനിലും മുറട്ടോറിയൻ രേഖയിലും ഫിലേമോൻ ഉണ്ട്. മാർഷ്യൻ പ്രസാധനം ചെയ്ത അംഗച്ഛേദം വരുത്താത്ത ഒരേയൊരു ലേഖനം ഇതു മാത്രമാണെന്നു തെർത്തുല്യൻ സൂചിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇതിന്റെ ആധികാരികതയെ അധികമാരും ചോദ്യം ചെയ്തിട്ടില്ല.  

ലേഖനത്തിന്റെ രൂപം: ഫിലേമോൻ തികച്ചും വൈയക്തികവും അനൗപചാരികവും ആയ ലേഖനമാണ്. വളരെ സൂക്ഷ്മതയോടു കൂടിയ രചനയാണിത്. ഫിലേമോന്റെ വീട്ടിലെ ഒരു കുടുംബസഭ പൗലൊസിന്റെ മനസ്സിൽ സ്ഥാനം പിടിച്ചിരുന്നു. ലേഖനം മുഴുവൻ മധ്യമപുരുഷ സർവ്വനാമമാണ് ഉപയോഗിച്ചിട്ടുള്ളത്. അതിനു അപവാദം 22-25 വാക്യങ്ങളാണ്. മദ്ധ്യമപുരുഷ ബഹുവചന പ്രയോഗത്തിന് കാരണം സഭയെ ഫിലേമോനോടു ചേർത്തു വ്യവഹരിക്കുന്നതാണ്. 

കർത്താവും കാലവും: ലേഖനത്തിന്റെ ഗ്രന്ഥകാരൻ പൗലൊസ് ആണെന്നു മൂന്നുപ്രാവശ്യം പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. (വാ.1,9,19). ലേഖനത്തിലെ ചിന്തയും ശൈലിയും പ്രയോഗങ്ങളും പൗലൊസിന്റേതു തന്നെ. കൊലൊസ്സ്യ ലേഖനവുമായി ഇതിനു അടുപ്പമുണ്ട്. രണ്ടുലേഖനവും കൊണ്ടുപോയതു ഒനേസിമൊസാണ്. കൊലൊസ്സ്യ ലേഖനം കൊണ്ടുപോകുമ്പോൾ ഒനേസിമൊസിനോടൊപ്പം തിഹിക്കൊസ് ഉണ്ടോയിരുന്നു. (4:7,9). രണ്ടു ലേഖനങ്ങളിലും താൻ ക്രിസ്തുയേശുവിന്റെ ബദ്ധനാണെന്നു പൗലൊസ് സ്വയം പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. (ഫിലേ, 1:9; കൊലൊ, 4:18). അർഹിപ്പൊസിനെ കുറിച്ചുള്ള പരാമർശം രണ്ടു ലേഖനത്തിലുമുണ്ട്. ഈ തെളിവുകളിൽ നിന്നും രണ്ടു ലേഖനങ്ങളും ഒരേ സ്ഥലത്തുവച്ച് (റോം) ഒരേ കാലത്തു എഴുതപ്പെട്ടു എന്നു അനുമാനിക്കാം. എ.ഡി. 63 ആണ് രചനാകാലം. 

ഉദ്ദേശ്യം: കൊലൊസ്സ്യ സഭയിലെ ഒരംഗമാണ് ഫിലേമോൻ, ഫിലേമോന്റെ വീട്ടിൽ വച്ചായിരുന്നു ആരാധന നടന്നിരുന്നത്. ഒരു മോഷ്ടാവും (വാ. 18) ഒളിച്ചോടിയവനുമായ ഒനേസിമൊസ് റോമിൽ വച്ച് പൗലൊസിന്റെ അടുക്കൽ എത്തുകയും ഒരു ക്രിസ്ത്യാനിയായിത്തീരുകയും ചെയ്തു. ഒനേസിമൊസിനെ അപ്പൊസ്തലന്റെ അടുക്കലേക്കു കൂട്ടിക്കൊണ്ടു വന്നത് തിഹിക്കൊസ് ആയിരിക്കുമെന്നു തീസ്സൻ പറയുന്നു. ‘പ്രയോജനമുള്ളവൻ’ എന്നാണ് ഒനേസിമൊസിനർത്ഥം. പതിനൊന്നാം വാക്യത്തിൽ ഈ പേരിനെക്കൊണ്ടു ഒരു ശ്ലേഷം പ്രയോഗിച്ചിരിക്കുന്നു. “അവൻ മുമ്പെ നിനക്കു പ്രയോജനമില്ലാത്തവൻ ആയിരുന്നു; ഇപ്പോൾ നിനക്കും എനിക്കും നല്ല പ്രയോജനമുള്ളവൻ തന്നേ.” അന്നത്തെ കീഴ്വഴക്കം അനുസരിച്ചു പൗലൊസ് ഒനേസിമൊസിനെ ഫിലേമോന്റെ അടുക്കലേക്കു മടക്കി അയച്ചു. ഈ അവസരത്തിലായിരുന്നു കൊലൊസ്സ്യലേഖനവും എഫെസ്യലേഖനവുമായി തിഹിക്കൊസിനെ അയയ്ക്കാൻ തീരുമാനിച്ചത്. അപ്പോൾ തിഹിക്കാസിനോടൊപ്പം ഒനേസിമൊസിനെയും ഫിലേമോന്റെ അടുക്കലേക്കു അയയ്ക്കുന്നതിനു സൗകര്യം ലഭിച്ചു. ഫിലേമോനും ഒനേസിമൊസും തമ്മിൽ അനുരഞ്ജനം ഉണ്ടാക്കുക എന്നതാണ് ലേഖനത്തിന്റെ പ്രധാന ഉദ്ദേശ്യം. ഒനേസിമൊസിന്റെ തെറ്റുകൾ ക്ഷമിച്ചു ഒരു സഹോദരനെപ്പോലെ ചേർത്തുകൊള്ളുവാൻ പൗലൊസ് ഫിലേമോനോടു ആവശ്യപ്പെടുന്നു. എന്തെങ്കിലും കടം പെട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ തന്റെ പേരിൽ കണക്കിട്ടു കൊൾവാൻ പൗലൊസ് പറയുന്നു. ഈ സംഭവം വീണ്ടെടുപ്പിന്റെ ഒരു സാദൃശ്യ കഥനം കൂടിയാണ്. 

പ്രധാന വാക്യങ്ങൾ: 1. “കർത്താവായ യേശുവിനോടും സകലവിശുദ്ധന്മാരോടും നിനക്കുള്ള സ്നേഹത്തെയും വിശ്വാസത്തെയും കുറിച്ചു ഞാൻ കേട്ടിട്ടു നമ്മിലുള്ള എല്ലാനന്മയുടെയും പരിജ്ഞാനത്താൽ നിന്റെ വിശ്വാസത്തിന്റെ കൂട്ടായ്മ ക്രിസ്തുവിന്നായി സഫലമാകേണ്ടതിന്നു എന്റെ പ്രാർത്ഥനയിൽ നിന്നെ ഓർത്തു എപ്പോഴും എന്റെ ദൈവത്തിന്നു സ്തോത്രം ചെയ്യുന്നു.” ഫിലേമോൻ 1:4-6.

2. “ആകയാൽ യുക്തമായതു നിന്നോടു കല്പിപ്പാൻ ക്രിസ്തുവിൽ എനിക്കു വളരെ ധൈര്യം ഉണ്ടെങ്കിലും പൌലോസ് എന്ന വയസ്സനും ഇപ്പോൾ ക്രിസ്തുയേശുവിന്റെ ബദ്ധനുമായിരിക്കുന്ന ഈ ഞാൻ സ്നേഹം നിമിത്തം അപേക്ഷിക്കയത്രേ ചെയ്യുന്നതു.” ഫിലേമോൻ 1:8,9.

3. “അവൻ ഇനി ദാസനല്ല, ദാസന്നു മീതെ പ്രിയസഹോദരൻ തന്നേ; അവൻ വിശേഷാൽ എനിക്കു പ്രിയൻ എങ്കിൽ നിനക്കു ജഡസംബന്ധമായും കർത്തൃസംബന്ധമായും എത്ര അധികം?” ഫിലേമോൻ 1:16.

സവിശേഷതകൾ: 1. പൗലൊസിന്റെ ലേഖനങ്ങളിൽ ഏറ്റവും ചെറുത്. 2. പൗലൊസും ആദിമസഭയും അടിമത്തപ്രശ്നം കൈകാര്യം ചെയ്ത വിധം വ്യക്തമാക്കുന്ന ലേഖനമാണിത്. പ്രത്യക്ഷമായി പോരാടുകയോ സായുധവിപ്ലവത്തിനു കളമൊരുക്കുകയോ ചെയ്യാതെ ക്രിസ്തീയോപദേശത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ സമാധാനപരമായി അടിമത്തം ഇല്ലായ്മ ചെയ്യുവാൻ സഭ ശ്രമിക്കുകയായിരുന്നു. ആദിമ കിസ്ത്യാനികളിൽ ഒരു നല്ല വിഭാഗം അടിമകളായിരുന്നു. അവരുടെ യജമാനന്മാർ ക്രിസ്ത്യാനികൾ അല്ലെങ്കിൽ ദാസ്യവിമോചനശ്രമം അടിമകളുടെ പീഡനത്തിനും ഉപ്രദവത്തിനും ഹേതുവായിത്തീരും. സഭയിൽ ദാസനും യജമാനനും എന്ന വ്യത്യാസമില്ല; എല്ലാവരും ക്രിസ്തുവിൽ ഒന്നാണ്. (ഗലാ, 3:28; കൊലൊ, 3:11; 1കൊരി, 12:13). അവൻ ഇനി ദാസനല്ല; ദാസനു മീതെ പ്രിയ സഹോദരൻ തന്നേ (വാ.16) എന്നു പൗലൊസ് എഴുതി. കുടാതെ അടിമയോടു സ്വയം സാമ്യപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടു എനിക്കു പ്രാണപ്രിയൻ എന്നു ഒനേസിമൊസിനെ കുറിച്ചു അപ്പൊസ്തലൻ പറഞ്ഞു. (വാ,16). 

രൂപരേഖ: 1. അഭിവാദനവും സ്തോത്രാർപ്പണവും: വാ.1-7.

2. ഒനേസിമൊസിനു വേണ്ടിയുള്ള അപേക്ഷ: വാ.8-21.

3. ആശംസയും ആശീർവാദവും: വാ.22-25.

തീത്തോസിനു എഴുതിയ ലേഖനം (Book of Titus)

പുതിയനിയമത്തിൽ പതിനേഴാമത്തെ പുസ്തകം. ഇടയലേഖനങ്ങളിൽ അവസാനത്തേതും. തിമൊഥയൊസിനുളള രണ്ടു ലേഖനങ്ങളും തീത്തൊസിനുള്ള ലേഖനവും ഇടയലേഖനങ്ങൾ (Pastoral epistles) എന്ന് പേരിലറിയപ്പെടുന്നു. ഈ ലേഖനത്തിലെ ആശയവും ഭാഷാ ശൈലിയും 2തിമൊഥയൊസിനെക്കാൾ 1തിമൊഥയൊസിനോട് അടുത്തു നില്ക്കുന്നു. 

ഗ്രന്ഥകർത്താവ്: ഇടയലേഖനങ്ങളുടെ കർത്താവ് പൌലൊസാണെന്ന് ആദിമകാലം മുതൽ വിശ്വാസിച്ചു പോരുന്നു.  ഇടയലേഖനങ്ങൾ പൗലൊസിന്റേത് ആണെന്ന് വ്യക്തമാക്കുന്ന ആന്തരിക തെളിവുകളും ഉണ്ട്. മറ്റു ലേഖനങ്ങളെപ്പോലെ ഈ മൂന്നു ലേഖനങ്ങളും ഒരേ വ്യക്തിയാൽ എഴുതപ്പെട്ടതാണ്. ആരെ സംബോധന ചെയ്ത് എഴുതിയതാണോ അവരിലുള്ള താത്പര്യവും തങ്ങൾക്കു ലഭിച്ച നന്മകൾ എല്ലാംതന്നെ ദൈവത്തിന്റെ പരമമായ കൃപയിലാണെന്ന സത്യവും പൗലൊസ് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നു. ‘അപ്പൊസ്തലനുമായ പൌലൊസ് പൊതു വിശ്വാസത്തിൽ നിജപുത്രനായ തീത്തോസിനു എഴുതുന്നത്’ എന്ന ആമുഖം പൌലൊസിന്റെ കർത്തൃത്വത്തിനു തെളിവാണ്. 

എഴുതിയകാലം: എ.ഡി. 63-നും 67-നും മദ്ധ്യേ പൌലൊസ് കാരാഗൃഹത്തിൽനിന്നും മുക്തനായി. ഈ കാലയളവിലാണ് ഇടയലേഖനങ്ങൾ മൂന്നും എഴുതിയത്. പൌലൊസിന്റെ അവസാന യെരുശലേം സന്ദർശനത്തിനു മുമ്പാണ് ഇതിന്റെ രചന. ഈ ലേഖനം എഴുതുന്ന തിനു തൊട്ടുമുമ്പു് പൌലൊസ് തീത്തൊസിനോടൊപ്പം ക്രേത്തദ്വീപ് സന്ദർശിച്ചിരുന്നു: (1:35). എ.ഡി. 65 ആയിരിക്കണം കാലം.

ഉദ്ദേശ്യം: ക്രേത്തയിലെ സുവിശേഷ പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ തീത്തൊസിന് സഹായം ആവശ്യമാണെന്ന് കണ്ടാണ് അപ്പൊസ്തലൻ ലേഖനം എഴുതിയത്. ഈ പ്രദേശത്തു പ്രവർത്തനം ആരംഭിച്ചതു പൗലൊസാണെങ്കിലും തന്റെ ചുമതലകൾ പൂർത്തിയാക്കുന്നതിനു മുമ്പ് പൃലൊസിന് ക്രേത്തെ വിട്ടുപോകേണ്ടിവന്നു. ശേഷിച്ച കാര്യങ്ങളെ ക്രമപ്പെടുത്തേണ്ടതിനും പട്ടണംതോറും മൂപ്പന്മാരെ നിയമിക്കുന്നതിനും നിർദ്ദേശം നല്കി തീത്തോസിനെ കേത്തയിലാക്കി. ദുരുപദേശങ്ങൾ സഭയിൽ നുഴഞ്ഞു കയറിത്തുടങ്ങി. ജ്ഞാനമതത്തിന്റെ പ്രാഗ്രൂപങ്ങൾ സഭകൾക്ക് പ്രശ്നം സൃഷ്ടിച്ചു. അതിന്റെ സൂചനകൾ ഈ ലേഖനത്തിൽ കാണാം. മൗഢ്യതർക്കവും വംശാവലികളും കലഹവും ഒഴിഞ്ഞുനില്ക്കുവാൻ പൗലൊസ് തീത്തൊസിനോട് ആവശ്യപ്പെട്ടു. (3:9). അക്കാലത്ത് വംശാവലികളിലും കെട്ടുകഥകളിലും ആളുകൾക്കു താത്പര്യം വർദ്ധിച്ചു വരികയായിരുന്നു. യെഹൂദ കഥകളെയും സത്യം വിട്ടകലുന്ന മനുഷ്യരുടെ കല്പനകളെയും ശ്രദ്ധിക്കാതെ ഇരിക്കേണ്ടതിനു അവരെ കഠിനമായി ശാസിക്കുവാൻ പൌലൊസ് തീത്തോസിനെ ഉൽബോധിപ്പിച്ചു. (1:14). യെഹൂദന്മാരുടെ കെട്ടുകഥകളും വംശാവലികളും സുവിശേഷ പ്രചാരണത്തിന് വിഘ്നങ്ങളാണ്. ഇമ്മാതിരി ദുരുപദേശങ്ങൾ നിമിത്തം സത്യത്തിനുവേണ്ടി ശക്തമായി നിലകൊള്ളാൻ തീത്തോസിന് വ്യക്തമായ പ്രബോധനവും പ്രോത്സാഹനവും ആവശ്യമായിരുന്നു. സേനാസിനും അപ്പൊല്ലോസിനും ക്രേത്തവഴി ഒരു യാത്ര പോകേണ്ടിവന്നു. പൗലൊസ് തീത്തൊസിന് ഒരു ലേഖനമെഴുതി അവരുടെ കൈവശം കൊടുത്തയച്ചു. (3:13). 

പ്രധാന വാക്യങ്ങൾ: 1. “ഞാൻ ക്രേത്തയിൽ നിന്നെ വിട്ടേച്ചുപോന്നതു: ശേഷിച്ച കാര്യങ്ങളെ ക്രമത്തിലാക്കേണ്ടതിന്നും ഞാൻ നിന്നോടു ആജ്ഞാപിച്ചതുപോലെ പട്ടണംതോറും മൂപ്പന്മാരെ ആക്കി വെക്കേണ്ടതിന്നും തന്നേ.” തീത്തൊസ് 1:5.

2. “അവർ ദൈവത്തെ അറിയുന്നു എന്നു പറയുന്നുവെങ്കിലും പ്രവൃത്തികളാൽ അവനെ നിഷേധിക്കുന്നു. അവർ അറെക്കത്തക്കവരും അനുസരണം കെട്ടവരും യാതൊരു നല്ല കാര്യത്തിന്നും കൊള്ളരുതാത്തവരുമാകുന്നു.” തീത്തൊസ് 1:16.

3. “വിരോധി നമ്മെക്കൊണ്ടു ഒരു തിന്മയും പറവാൻ വകയില്ലാതെ ലജ്ജിക്കേണ്ടതിന്നു സകലത്തിലും നിന്നെത്തന്നേ സൽപ്രവൃത്തികൾക്കു മാതൃകയാക്കി കാണിക്ക.” തീത്തൊസ് 2:7.

4. “സകലമനുഷ്യർക്കും രക്ഷാകരമായ ദൈവകൃപ ഉദിച്ചുവല്ലോ; നാം ഭാഗ്യകരമായ പ്രത്യാശെക്കായിട്ടും മഹാദൈവവും നമ്മുടെ രക്ഷിതാവുമായ യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ തേജസ്സിന്റെ പ്രത്യക്ഷതെക്കായിട്ടും” തീത്തൊസ് 2:11,12.

5. “ഇതു പൂർണ്ണഗൌരവത്തോടെ പ്രസംഗിക്കയും പ്രബോധിപ്പിക്കയും ശാസിക്കയും ചെയ്ക. ആരും നിന്നെ തുച്ഛീകരിക്കരുതു.” തീത്തൊസ് 2:15.

6. “മുമ്പെ നാമും ബുദ്ധികെട്ടവരും അനുസരണമില്ലാത്തവരും വഴിതെറ്റി നടക്കുന്നവരും നാനാമോഹങ്ങൾക്കും ഭോഗങ്ങൾക്കും അധീനരും ഈർഷ്യയിലും അസൂയയിലും കാലം കഴിക്കുന്നവരും ദ്വേഷിതരും അന്യോന്യം പകെക്കുന്നവരും ആയിരുന്നുവല്ലോ. എന്നാൽ നമ്മുടെ രക്ഷിതാവായ ദൈവത്തിന്റെ ദയയും മനുഷ്യപ്രീതിയും ഉദിച്ചപ്പോൾ അവൻ നമ്മെ നാം ചെയ്ത നീതിപ്രവൃത്തികളാലല്ല, തന്റെ കരുണപ്രകാരമത്രേ രക്ഷിച്ചതു.” തീത്തൊസ് 3:3-5.

ബാഹ്യരേഖ: I. മുഖവുര: 1:1-4.

II. ഒരു സംഘടന എന്ന നിലയിൽ സഭയിൽ ഉണ്ടാകുന്ന പ്രശ്നങ്ങൾ: 1:5-16. 

1. മൂപ്പന്മാരുടെ യോഗ്യതകൾ: 1:5-9. 

2. ദുരുപദേശത്തിനെതിരെ ശക്തമായ നിലപാടു സ്വീകരിക്കേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യം: 1:10-16.

III. ഇടയശുശ്രൂഷയിലെ പ്രശ്നങ്ങൾ: 2:1-3:11.

1. കുടുംബബന്ധത്തെ സംബന്ധിക്കുന്ന പ്രമാണങ്ങൾ: 2:1-10.

2. യഥാർത്ഥ ക്രിസ്തീയ ജീവിതത്തിന്റെ വ്യവസ്ഥകൾ: 2:11-15.

3. ക്രിസ്തീയ പൌരത്വത്തെ സംബന്ധിച്ചുളള ഉപദേശം: 3:1,2.

4. ദൈവഭക്തിയോടുകൂടി ജീവിക്കുന്നതിനുള്ള ഉപദേശം: 3:3-8.

5. ദുരുപദേഷ്ടാക്കന്മാരെ കൈകാര്യം ചെയ്യേണ്ടവിധം: 3:9-11. 

IV. ഉപസംഹാരം: 3:12-15.