“ദൈവം സ്നേഹം ആകുന്നു” (1യോഹ, 4:8) എന്ന് സ്നേഹത്തിന്റെ അപ്പൊസ്തലനായ യോഹന്നാൻ ആവർത്തിച്ച് പ്രഖ്യാപിച്ചു. താൻ തന്റെ ശിഷ്യന്മാരെ സ്നേഹിച്ചതുപോലെ അവരും പരസ്പരം സ്നേഹിക്കണമെന്ന് യേശു തന്റെ ശിഷ്യന്മാരെ പഠിപ്പിച്ചു. പരസ്പരം സ്നേഹിക്കുമെങ്കിൽ തന്റെ ശിഷ്യന്മാരാകും (യോഹ, 13:35) എന്ന് അവരോടു അരുളിച്ചെയ്ത അരുമനാഥൻ ഈ ലോകത്തിൽ താൻ അവരോടൊപ്പം കഴിച്ച അന്ത്യഅത്താഴത്തിൽ അതു പ്രവൃത്തിയിലൂടെ പ്രകടമാക്കി. യേശു അവരുടെ കാലുകൾ കഴുകി. സ്നേഹത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന ഭാവങ്ങളായ സൗമ്യതയുടെയും വിനയത്തിന്റെയും എളിമയുടെയും പ്രകടനം വാക്കുകളിലൂടെയല്ല പിന്നെയോ, പ്രവൃത്തിയിലൂടെ അവർക്ക് അനുഭവമാക്കിക്കൊടുത്തു. എന്നാൽ ആത്മീയ ജീവിതത്തിൽ സ്നേഹം എന്ന പദത്തിനുള്ള അത്യഗാധമായ അർത്ഥം വെളിപ്പെടുത്തേണ്ടതിന് ‘അഗപ്പെ’ എന്ന ഗ്രീക്കുപദം പൗലൊസ് തിരുവചനത്തിലെ ‘സ്നേഹത്തിന്റെ അദ്ധ്യായം’ എന്നു വിളിക്കപ്പെടുന്ന 1കൊരിന്ത്യർ 13-ാം അദ്ധ്യായത്തിൽ ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നു. മാതാപിതാക്കന്മാരോടും സഹോദരങ്ങളോടും മറ്റുമുള്ള രക്തബന്ധത്തിൽ അധിഷ്ഠിതമായ സ്നേഹത്തെ വിശേഷിപ്പിക്കുന്ന ‘സ്റ്റോർഗേ’ (Storge) എന്ന പദമോ, ലൈംഗികബന്ധത്തിൽ അധിഷ്ഠിതമായ സ്നേഹത്തെ വർണ്ണിക്കുന്ന ‘എറോസ്’ (Eros) എന്ന പദമോ, സ്നേഹിതരും മറ്റും പൊതുവായി പങ്കിടുന്ന സ്നേഹത്തെ വിശേഷിപ്പിക്കുന്ന ‘ഫീലിയോ’ (Phileo) എന്ന പദമോ അല്ല ദൈവത്തിന്റെ സ്നേഹത്തെയും ദൈവവുമായുള്ള ബന്ധത്തിൽ മനുഷ്യനുണ്ടായിരിക്കേണ്ട സ്നേഹത്തെയും വർണ്ണിക്കുവാൻ ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നത്. അതിനായി ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്ന ‘അഗപ്പെ’ എന്ന ഗ്രീക്കുപദം എല്ലാം ക്ഷമിക്കുന്നതും വഹിക്കുന്നതും പ്രതിഫലേച്ഛയില്ലാതെ മറ്റുള്ളവരുടെ നന്മയ്ക്കുവേണ്ടി യത്നിക്കുന്നതും ത്യാഗം സഹിക്കുന്നതുമായ സ്നേഹത്തെ വർണ്ണിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ടാണ് ഒരുവൻ ദൈവിക കൃപകളുടെ ശ്രീഭണ്ഡാരമാണെങ്കിലും അഗപ്പെ അഥവാ ഈ ദിവ്യമായ സ്നേഹം ഇല്ലെങ്കിൽ ഏതുമില്ല എന്ന് അപ്പൊസ്തലൻ ഉച്ചൈസ്തരം പ്രഖ്യാപിക്കുന്നത്. ദൈവസ്നേഹം അഥവാ അഗപ്പെ ജീവിതത്തിലില്ലാതെ സർവ്വശക്തനായ ദൈവത്തിന്റെ കൃപകൾ ഉപയുക്തമാക്കുവാൻ കഴിയുകയില്ലെന്ന് അപ്പൊസ്തലൻ കൊരിന്തിലെ സഭയെ ഉദ്ബോധിപ്പിക്കുന്നു. എന്തെന്നാൽ ദൈവത്തിന്റെ കൃപകൾ വളരെയേറെയുണ്ടെന്ന് അഭിമാനിച്ചിരുന്ന കൊരിന്ത്യസഭ അസൂയയാലും ശത്രുതയാലും ഉണ്ടായ അന്തശ്ഛിദ്രങ്ങളാൽ ജീർണ്ണിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടാണ് അഗപ്പെ എന്ന ദിവ്യമായ സ്നേഹത്തിന്റെ ഭാവതലങ്ങൾ എന്തെന്ന് അപ്പൊസ്തലൻ അവരെ ഉപദേശിക്കുന്നത്.